บทที่ 425

มือที่แข็งชาสัมผัสกับความอบอุ่นของเตาอุ่นมือ ความรู้สึกชาก่อนหน้านี้ก็ค่อยๆ ดีขึ้น

ลู่เหิงจือมองตามหลังซูชิงลั่วไปพลาง ปล่อยให้ลมพัดผ่านเสื้อผ้าอย่างไม่ใส่ใจ

ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าฤดูหนาวในเมืองหลวงก็ไม่หนาวเย็นอะไรนัก

*

ซูชิงลั่วรู้สึกเสียใจที่รับชุดคลุมของลู่เหิงจือมา

ในขณะที่เขายืนอยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยว นางรู้สึกใจอ่อนขึ้นมาทันที

และรับชุดคลุมของเขาไปโดยไม่ทันคิด

ชุดคลุมในฤดูหนาวมักจะหนักอยู่แล้ว ยิ่งชุดคลุมของลู่เหิงจือซึ่งไม่รู้ว่าทำจากหนังอะไร จึงหนักเป็นพิเศษ

ซูชิงลั่วเดินไปไม่กี่ก้าวก็รู้สึกหายใจไม่ทัน เพราะชุดคลุมสองผืนที่สวมอยู่ ทำให้เหงื่อแตกพล่าน

แต่ข้างนอกลมแรงมาก นางเองก็ไม่กล้าที่จะถอดชุดคลุมออก จึงรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

เมื่อกลับถึงห้อง นางจึงถอดผ้าคลุมออก และรู้สึกตื่นเต้นในใจ

ในค่ำคืนนี้ ลู่เหิงจือเปิดเผยความรู้สึกของเขาออกมาอย่างตรงไปตรงมา บอกทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในใจให้นางฟัง

ทำให้นางรู้สึกมีความสุขมาก

ตั้งแต่เข้ามาในห้อง จื๋อหยวนก็ก้มศีรษะลงด้วยความหวั่นกลัว คิดว่าจะถูกตำหนิในทันที

อันที่จริงแล้ว นางก็ลังเลใจที่จะส่งข่าวให้ลู่เหิงจือแบบลับๆ

แต่เ