All Chapters of แต่งกับขุนนาง: Chapter 11 - Chapter 20

ความเย็นราวกับน้ำพุบนภูเขานั้นซึมลึกเข้าสู่หัวใจของซูชิงลั่วนางหดมือกลับมาอย่างรวดเร็วราวกลับถูกน้ำร้อนลวก จนข้าวต้มถ้วยนั้นเกือบจะหกคว่ำ โชคดีที่ลู่เหิงจือจับไว้ได้อย่างมั่นคงใบหน้าของซูชิงลั่วแดงขึ้นในทันทีท่าทางของคนทั้งสองเมื่อครู่นี้ ในสายตาคนอื่นเกรงว่าจะดูค่อนข้างสนิทสนมกันไปสักหน่อยลู่เหิงจือยื่นถ้วยให้นางอีกครั้ง เอ่ยเสียงเบาว่า "ระวังนะ มันร้อนอยู่"เมื่ออธิบายเช่นนี้แล้ว ทำให้การหดมือกลับของเธอเมื่อครู่นี้ดูสมเหตุสมผลมากขึ้นซูชิงลั่วรับถ้วยลายครามมา "ขอบคุณท่านสาม..."หลังจากพูดจบถึงเพิ่งรู้ว่าตัวเองเรียกเขาว่าท่านสามอีกแล้ว ทั้งๆ ที่ตอนเช้าพึ่งสัญญาว่าจะจำว่าต้องเรียกเขาพี่สาม แต่ตอนนี้กลับลืม ไม่รู้ว่าเขาจะโกรธหรือไม่นางค่อยๆ เงยหน้าขึ้น แต่กลับเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าของลู่เหิงจือมีรอยยิ้มวาบผ่านไปอะไรกันนางเรียกเขาผิดไม่ใช่เหรอ? เขายังยิ้มอีกเหรอ?ถึงแม้ซูชิงลั่วจะไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้ก็ไม่มีเวลามาคิดมากเรื่องเขา นางหันกลับไปและค่อยๆ ป้อนข้าวต้มให้ท่านยายทีละนิดด้วยความอดทนท่านยายกินข้าวต้มไปได้ครึ่งถ้วยก็ต้องการน้ำล้างปาก ซูชิงลั่วหันไป ลู่เ

ลู่เหิงจือยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน มองดูดอกท้อที่เบ่งบานสวยงาม กล่าวด้วยเสียงเย็นชาว่า "ข้าคืออัครมหาเสนาบดีของราชสำนัก เมื่อคุณหนูซูมาขอความช่วยเหลือจากข้า ข้าย่อมไม่มีเหตุผลที่จะไม่ช่วยนาง ท่านแม่อย่าได้ทำให้ชื่อเสียงของคุณหนูซูต้องเสื่อมเสียเลย"เฉียนเหวินหลิงรู้สึกอึดอัดชั่วขณะ "แม่ไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้น ถ้าเจ้าไม่มีความสนใจ ก็ช่างเถิด..."แม้นางจะมีบุตรชายสองคน แต่บุตรชายคนโตก็เสียชีวิตตั้งแต่เล็ก ส่วนบุตรชายคนที่สองก็เจ็บป่วยมาตั้งแต่เด็ก เป็นคนที่ต้องกินยาตลอดเวลา ดังนั้นเมื่อลู่จือ สามีของนาง บอกให้นางรับลู่เหิงจือเป็นบุตร นางจึงกัดฟันยอมรับ โดยหวังจะมีที่พึ่งพิงในอนาคตแต่อัครมหาเสนาบดีผู้นี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนที่จะเข้าถึงได้ง่าย แม้พวกเขาจะมีความสัมพันธ์เป็นแม่ลูกกัน และเขาก็มักจะมาทำความเคารพนางเป็นประจำ แต่ก็ยังมีระยะห่างอยู่เสมอ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นางยังไม่รู้เลยว่าเขาชอบกินอะไรกันแน่หลายวันนี้นางเห็นว่าเขาดูเหมือนจะมีความสนใจในตัวซูชิงลั่ว จึงคิดจะทำคะแนนกับเขา แต่นึกไม่ถึงว่าจะถูกปฏิเสธลู่เหิงจือตอบเสียงเรียบ สายตามองไปที่แจกันกระเบื้องสีขาวตรงหน้า กล่าวว่า "แจกันน

ลู่เหิงจือลุกขึ้น รินน้ำอุ่นมาแก้วหนึ่ง อุ้มนางขึ้นด้วยมือข้างเดียวและส่งน้ำไปที่ริมฝีปากของนางนางกระหายน้ำจริงๆ จึงดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว"ต้องการอีกไหม?" เขาถามซูชิงลั่วพยักหน้าลู่เหิงจือเตรียมจะลุกไปรินน้ำให้นางอีกครั้ง แต่ก็ถูกนางจับข้อมือเอาไว้ทันทีใบหน้านางแดงระเรื่อ เสียงเล็กๆ เอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาและอ่อนหวาน เรียกเขาว่า "พี่สาม..."แววตาของลู่เหิงจือเข้มขึ้นเล็กน้อย มองดูนางร่างกายของซูชิงลั่วเหมือนกับมีไฟลุก บางที่ก็รู้สึกทั้งคันและชา ก่อนที่จะรู้ตัว นางก็จับข้อมือของลู่เหิงจือไว้แล้วข้อมือของเขาขาวสะอาดและผอมเพรียวแต่ก็ทรงพลังซูชิงลั่วเงยหน้าขึ้นมองเขาสวมเสื้อคลุมยาวสีขาวดุจพระจันทร์ สีหน้าเย็นชา มองนางโดยไม่กระพริบตา ราวกับเป็นพระจันทร์ที่สูงสง่าเสื้อคลุมยาวนั้นปักลายเถาไม้สีเขียว ดูเหมือนเถาวัลย์ที่เลื้อยเข้าไปในใจของนางนางเกือบจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วจริงๆซูชิงลั่วกัดริมฝีปากแน่น จนกลิ่นคาวเลือดกระจายเข้าสู่ปากทันทีหยดเลือดไหลซึมออกมาจากริมฝีปากล่าง ลู่เหิงจือขมวดคิ้วมุ่น บีบคางของนางไว้ "อย่ากัด ยังเจ็บตัวไม่พออีกหรือไง?"น้ำเสียงของเขากลับแฝงไว้ด

พูดจบก็จะเช็ดน้ำตาอีกซูชิงลั่วตบมือของนางเบาๆ แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตู ครั้งนี้เป็นเสียงเย็นชาของลู่เหิงจือว "ข้าเอง"ซูชิงลั่วรีบลุกขึ้นนั่งตัวตรง "เชิญเข้ามา"เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ นางก็อดรู้สึกหน้าแดงขึ้นมาไม่ได้ลู่เหิงจือเข้ามาในห้อง ในมือถือกล่องข้าวไว้กล่องหนึ่งและเอาวางลงบนโต๊ะ"อาหารของวัดค่อนข้างจืดชืด พวกเจ้าก็ทนทานกันสักหน่อยเถอะ"ซูชิงลั่วกำลังจะลุกขึ้นยืน แต่ก็ได้ยินเสียงพูดแกมสั่งของลู่เหิงจือ"นั่งพูดกัน"นางจึงต้องนั่งอยู่ที่เดิมและพูดว่า "ขอบคุณ…ใต้เท้า"ลู่เหิงจือเลิกคิ้ว "ใต้เท้า?"ความหมายนั้นดูเหมือนจะกำลังถามว่าทำไมถึงเรียกเขาแบบนี้สินะ?ซูชิงลั่วเม้มริมฝีปาก ที่เรียกเช่นนี้ก็ด้วยความจนใจเขาไม่ยอมให้นางเรียกว่าท่านสาม ในสถานการณ์แบบนี้นางก็ไม่สามารถเรียกเขาว่าพี่สามได้จริงๆ จึงต้องหาคำเรียกใหม่โชคดีที่ลู่เหิงจือไม่สนใจเรื่องชื่อนี้ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า "ทางท่านแม่ข้าจะไปบอกเอง เจ้าไม่ต้องกังวล กินอาหารเสร็จแล้วเจ้าก็พักผ่อนซะ พรุ่งนี้ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า"แน่นอนเขาคงจะถามว่าทำไมนางถึงได้มีสภาพเช่นนี้ซูชิงลั่วพยักหน้า

ซูชิงลั่วรีบพูดทันทีว่า "เปล่าเจ้าค่ะ ชิงลั่วแค่…กลัวว่าจะเป็นการล่วงเกินใต้เท้า"ประโยคสุดท้ายนางแทบจะพูดออกมาโดยหลับตาด้วยซ้ำทันใดนั้นเสียงเย็นชาของชายหนุ่มก็ดังขึ้น "ล่วงเกินหรือ?"นางไม่รู้ว่าเขาเดินเข้ามาเมื่อไหร่ แต่กลับไม่ได้ยินเสียงเลยสักนิด กลิ่นหอมของไม้กฤษณาบนตัวเขาลอยมา นางจึงถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว จนหลังไปชนกับประตูไม้ไผ่ที่เย็นและแข็ง จนโดนบาดแผลอย่างไม่ทันระวังซูชิงลั่วเผลอร้องออกมาเบาๆ "ซี๊ด"ลู่เหิงจือจับไหล่นางและดึงนางมาข้างหน้าเล็กน้อย"ระวังหน่อย"ฝ่ามือของเขาอุ่นมาก เมื่อสัมผัสที่ไหล่ของนางทำให้รู้สึกอบอุ่นขึ้นมานางเงยหน้ามองเขาโดยไม่รู้ตัว เขาถอยหลังไปครึ่งก้าวตามมารยาท แต่ร่างสูงของเขาก็ยังคงบดบังร่างของนางไว้อยู่ยามเช้าบนภูเขาอากาศหนาวมาก ซูชิงลั่วใส่เสื้อผ้าบางๆ และยืนอยู่ข้างนอกนานแล้ว จึงอดไม่ได้ที่จะจามออกมาต่อหน้าลู่เหิงจืออีกแล้ว…แต่การจามเป็นสิ่งที่ควบคุมไม่ได้ช่างมันเถอะ นางคิดในใจ อย่างไรเขาก็เห็นเรื่องน่าอับอายของนางมาเยอะแล้ว เพิ่มอีกเรื่องก็ไม่เป็นไรหรอกแต่ทันใดนั้นไหล่นางก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นลู่เหิงจือถอดเสื้อคลุมกันลมออ