All Chapters of สุดไขว่คว้าภรรยาคืนใจ: Chapter 211 - Chapter 220

ในเวลากลางคืนฉู่เหมียนซื้อขนมกลับบ้านมามากมายฉู่เทียนเหอจิบชาพร้อมกับมองดูลูกสาวใส่ชุดนอนนั่งกินมันฝรั่งทอดในห้องนั่งเล่นด้วยสีหน้างงงวยฉู่เหมียนมีช่วงเวลาที่ผ่อนคลายแบบนี้น้อยมาก ทำให้เขารู้สึกแปลก “ทำอะไรน่ะลูก?” ฉู่เทียนเหอขมวดคิ้ว “มีข่าวดีอะไรหรือเปล่า?”ฉู่เหมียนตั้งใจจะบอกฉู่เทียนเหอว่าเธอจะไปหย่ากับกู้ว่างเชินในวันพรุ่งนี้แต่เมื่อคิดว่าทุกครั้งที่เธอพยายามหย่าก็ไม่สำเร็จทุกที ทำให้พวกเขาต้องรอคอยและผิดหวัง เธอจึงตัดสินใจว่าหลังจากที่หย่าแล้ว จึงค่อยให้พวกเขาดูใบหย่าฉู่เหมียนไม่เคยตั้งตารอการได้รับใบหย่าขนาดนี้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังบ้าไปแล้ว“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ แค่วันนี้ตอนบ่ายได้เรียนรู้วิธีผ่าตัดจากผู้อำนวยการชู เลยรู้สึกมีความสุขน่ะค่ะ” ฉู่เหมียนนั่งลงและกินมันฝรั่งทอดต่อฉู่เทียนเหอหรี่ตามอง แล้วยิ้มเบา ๆ ไม่สนใจฉู่เหมียนอีกต่อไปฉู่เหมียนยิ้มแห้ง ๆ ยากที่จะซ่อนความดีใจนั้นไว้เมื่อกินขนมเสร็จ ฉู่เหมียนก็ขึ้นไปอาบน้ำชั้นบนก่อนที่จะขึ้นเตียง ฉู่เหมียนพลันนึกขึ้นได้ เธอรู้สึกเหมือนนานมากแล้วที่ไม่ได้เห็นบัตรประชาชนของตนครั้งล่าสุดที่ใช้ก็เวลาไปหย

เมื่อเผชิญกับสายของเสิ่นเหรา ฉู่เหมียนก็เงียบไปครู่หนึ่ง ซึ่งนั่นก็ทำให้เสิ่นเหรารู้คำตอบ“บอกฉันมา เธอยังอาลัยอาวรณ์เขาอยู่ใช่ไหม?” เสิ่นเหราเอ่ยถามอย่างกดดันฉู่เหมียนรินน้ำใส่แก้ว “ฉันยินดีปล่อยมาก ไม่ใช่เพราะฉันไม่อยากปล่อย แต่เพราะบัตรประชาชนของฉันหาย!”เสิ่นเหรารู้สึกสงสัย “บัตรประชาชน?”“ในช่วงเวลาที่สำคัญบัตรประชาชนดันหายไป ไม่สามารถทำอะไรได้ ต้องรอทำใหม่แล้วค่อยไป” ฉู่เหมียนดื่มน้ำและมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสายตาที่เหนื่อยล้าเสิ่นเหราถอนหายใจ “แต่งงานก็มีอุปสรรค ครั้นจะหย่ากันก็ยังจะไม่ราบรื่น”ฉู่เหมียนรู้สึกอยากหัวเราะ นั่นน่ะสิ ทำไมการหย่าถึงยุ่งยากขนาดนี้นะหากไม่ใช่เพราะวันนี้ต้องไปหย่า เธอก็คงไม่รู้จนถึงตอนนี้ว่าบัตรประชาชนหายไป“เหมียนเหมียน อีกไม่กี่วันฉันจะไปงานเลี้ยง ไปด้วยกันไหม?”ฉู่เหมียนขมวดคิ้ว “งานเลี้ยงอะไร?”“งานเลี้ยงในวงการบันเทิง มีผู้กำกับใหญ่และดาราหลายคน รวมถึงนักลงทุนที่มีชื่อเสียงในวงการด้วย เช่นลุงของเธอ” เสิ่นเหราพูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ “ไว้ค่อยคุยละกัน ช่วงนี้ฉันต้องเข้าห้องผ่าตัดกับหัวหน้า เวลายังไม่ค่อยลงตัวเลย” ฉู่เหมียนถอนหายใจ“เธอ

ฉู่เหมียนเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว กลิ้งหลบไปด้านข้าง ทำให้มีดในมือของเมิ่งวั่งพลาดเป้าไปเขากัดฟันแน่นด้วยความโมโห สายตาแข็งกร้าว “อย่าหลบสิวะ!”แต่ฉู่เหมียนไม่ใช่คนโง่ เธอจะยืนอยู่นิ่งโดยไม่หลบได้อย่างไรเมื่อเห็นว่าตัวเองไม่สามารถเข้าใกล้ฉู่เหมียนได้ เขาหันไปมองเฉินจือ แล้วพุ่งเข้าไปคว้าตัวเธอมากดไว้ข้างหน้า มีดถูกจ่อที่คอของเฉินจือ“พาพวกฉันออกไป ไม่งั้นฉันจะฆ่าเธอ!” เขาตะโกนขู่ใส่ฉู่เหมียนฉู่เหมียนมองด้วยความตกใจอีกครั้ง ชายคนนี้ถึงกับจะใช้ภรรยาของตัวเองเป็นเครื่องมือข่มขู่“เมิ่งวั่ง นั่นภรรยาคุณนะ คุณทั้งคู่ผ่านอะไรมาด้วยกันหลายปี” ฉู่เหมียนพยายามเอ่ยเตือนสติแต่เธอก็รู้ดีว่าในสายตาของเมิ่งวั่ง เฉินจือก็เป็นเพียงเครื่องมือในการมีลูกเท่านั้น เมื่อไม่สามารถมีลูกได้ เธอก็ไร้ค่าน่ารังเกียจซะจริง“อย่าพูดมาก พาพวกฉันออกไปได้แล้ว” เมิ่งวั่งพูดอย่างดุดันฉู่เหมียนเหลือบมองดูนาฬิกาตามเวลาที่แจ้งตำรวจไป และระยะทางจากสถานีตำรวจมายังโรงพยาบาล ตอนนี้พวกเขาน่าจะมาถึงกันแล้ว!“หมอฉู่ พาพวกฉันออกไปเถอะค่ะ!” เฉินจือร้องไห้ขอร้องฉู่เหมียนฉู่เหมียนเป็นคนดี เฉินจือไม่อยากให้เธอต้องมา

ฉู่เหมียนเงยหน้าขึ้น มือข้างหนึ่งกำลังประคองที่ไหล่ของเธอแท้จริงแล้วคือหลินไห่เม่ยและจ้าวซิ่วหยา ทั้งสองคนรีบเร่งและในดวงตาของพวกเธอเต็มไปด้วยความกังวล“เหมียนเหมียน เกิดอะไรขึ้นกันแน่? พอพวกย่าเห็นข่าวก็รีบมาทันที!” หลินไห่เม่ยถามด้วยสีหน้าวิตกกังวล เธอกุมมือของฉู่เหมียนและมองสำรวจร่างกายเธอทั้งตัวฉู่เหมียนมองดูพวกเธอ และเมื่อนึกถึงครอบครัวที่มาถึงเป็นคนแรก เธอรู้สึกว่าตัวเองโชคดีกว่าเฉินจือมากจริง ๆ “คุณย่า หนูไม่เป็นอะไรค่ะ” ฉู่เหมียนกางแขนเหมือนจะลุกขึ้นจากเตียงอย่างร่าเริง“ย่าเห็นข่าวว่าหนูโดนจับตัวไว้ ตกใจแทบแย่!” หลินไห่เม่ยแตะหัวของฉู่เหมียนเบา ๆ “หนูนี่จริง ๆ เลย!”เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร โจวซิ่วหยาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก“คุณย่า แม่คะ หนูทำให้เป็นห่วงเลย ขอโทษด้วยนะคะ” ฉู่เหมียนเอ่ยขอโทษอย่างน่าสงสารทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมา “ยังมาทำตัวน่าสงสารอีก!”“ก็หนูรู้ว่าคุณย่าและแม่ทั้งรักทั้งตามใจหนูไงคะ” ฉู่เหมียนโอบกอดหลินไห่เม่ยด้วยความอบอุ่นหลินไห่เม่ยลูบหัวฉู่เหมียนด้วยความเอ็นดู เธอเอ็นดูฉู่เหมียนจากใจจริงแต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าฉู่เหมียนจะไม่ใช่

เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่จ้องมองเธอฉู่เหมียนรู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่ถูกเขาจ้องมอง เธอจึงก้มหน้ากินเกี๊ยวไปอย่างเงียบ ๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้งก็พบว่าเขายังคงมองเธออยู่“มองฉันแล้วมันอิ่มหรือไง? กินของตัวเองไปสิ หยุดมองฉันได้แล้ว!” ฉู่เหมียนรีบคีบเกี๊ยวใส่ถ้วยของเขาเขาก้มลงมองเกี๊ยวในถ้วย แล้วส่ายหัวเล็กน้อยทันใดนั้นเหมือนฉู่เหมียนจะนึกอะไรออก จึงคีบเกี๊ยวที่เธอให้เขาออกจากถ้วยของเขา “?” กู้ว่างเชินรู้สึกงุนงงกับการกระทำของเธอเธอกำลังทำอะไรน่ะ? ฝึกใช้ตะเกียบหรือไง?“ฉันลืมไป ว่านายไม่ชอบให้คนอื่นคีบให้” ฉู่เหมียนพูดขณะยัดเกี๊ยวเข้าปาก“…” กู้ว่างเชินถึงกับพูดไม่ออกเขานิ่งเงียบไม่พูดอะไร สุดท้ายก็กลายเป็นเสียงถอนหายใจ“ทำไมเมื่อก่อนไม่เห็นเธอเชื่อฟังแบบนี้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง“ก็เพราะเมื่อก่อนฉันเป็นภรรยานายไงล่ะ ภรรยาก็ต้องมีสิทธิ์ทำตามใจตัวเอง คิดว่าตัวเองคงจะต่างจากคนอื่นในใจนาย…” ฉู่เหมียนตอบอย่างจริงจังกู้ว่างเชินมองเธอ และเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ก็รู้สึกเหมือนถูกตำหนิ“ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว หลังหย่าก็กลายเป็นคนแปลกหน้า คน