บทที่ 216

“เฉินจือ ที่ฉันบอกว่าจะรักษาคุณ ฉันจะรักษาคุณให้หายให้ได้” ฉู่เหมียนหันไปมองหมอที่อยู่ข้างนอกและร้องเรียก “ผู้อำนวยการฉู่คะ เฉินจือได้รับบาดเจ็บค่ะ”

“ขอบคุณนะหมอฉู่ ถึงแม้ฉันจะตายก็ไม่เป็นไรหรอก” น้ำเสียงของเฉินจือนั้นช่างเบาและอ่อนโยน

แต่ในขณะเดียวกัน ฉู่เหมียนเองรู้สึกเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก

ใครบ้างไม่อยากเป็นผู้หญิงที่สวยและสง่างาม แต่ชีวิตกลับผลักให้เธอต้องกลายมาเป็นผู้หญิงบ้าน ๆ คนหนึ่ง

ส่วนทางด้านเมิ่งวั่งได้ถูกตำรวจจับตัวไปเป็นทึ่เรียบร้อย

แต่หัวใจของฉู่เหมียนกลับรู้สึกหนักอึ้ง ไม่สามารถวางใจได้เลย

เธอเคยบอกว่าเฉินจือนั้นอ่อนแอ และเธอเองก็เกลียดคนอ่อนแอแบบนี้ แต่เมื่อตอนเมิ่งวั่งวิ่งเข้ามาจะจู่โจมเธอ เฉินจือผู้หญิงบ้าน ๆ ที่อ่อนแอ กลับมายืนขวางหน้าเธอไว้

เมื่อเห็นเฉินจือถูกหมอพาตัวไป ฉู่เหมียนก็รู้สึกใจหาย

“ฉู่เหมียน เป็นอะไรหรือเปล่า?” เสียงของชูหลานดังขึ้นในหู

ฉู่เหมียนเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอดูเหม่อลอย

ชูหลานขมวดคิ้วและช่วยฉู่เหมียนให้ลุกขึ้น “ตกใจใช่ไหมล่ะ?”

“ไม่เป็นไรแล้วนะ ตำรวจจับคนบ้าไปแล้ว ฉู่เหมียน เดี๋ยวฉันพาเธอไปพักเอง”

เมื่อฉู่เหมียนเดินไปหนึ่งก้าว ขาของเธ