บททั้งหมดของ หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ: บทที่ 211 - บทที่ 220

ฟู่จิ่นซิ่วเอื้อมมือลูบขนแขนที่ลุกชันพลางพูดว่า “ฉันได้ยินซ่งซ่งคุยโทรศัพท์กับหลินเซียง น่าจะไม่มีอะไรผิดพลาดนะ นายทำอะไรลงไป ถึงกับทำให้เธอต้องหนีออกจากเมืองอวิ๋นเฉิง?”“ตู๊ด!”แต่เขาก็ไม่ได้รับคำตอบ ลู่สือเยี่ยนวางสายไปอย่างรวดเร็ว“อารมณ์เสียอะไรนักหนา!”ฟู่จิ่นซิ่วบ่นพึมพำ แล้ววางโทรศัพท์ไว้ข้าง ๆ ก่อนจะเอนหลังพิงหัวเตียง“ซ่งซ่ง!”เขาตะโกนเรียกออกไปข้างนอกเสียงดัง ทันใดนั้นก็รู้สึกเวียนหัว ไม่สบายไปทั้งตัว!ไม่นานซ่งซ่งก็ผลักประตูเข้ามา โผล่หน้าเข้ามาถาม “มีอะไรคะ?”ฟู่จิ่นซิ่วลืมตาขึ้นครึ่งหนึ่ง พูดว่า “เพิ่มเพื่อนในวีแชทกับฉันหน่อย ผมไม่อยากเรียกคุณบ่อย ๆ เรียกดัง ๆ แล้วปวดหัว”ซ่งซ่ง “คุณโทรมาก็ได้นี่”ฟู่จิ่นซิ่ว “ผมว่ามันยุ่งยากกว่า”ซ่งซ่ง “…”เธอมองเขาด้วยสีหน้าประหลาดใจ กดเบอร์แล้วกดโทรออก กับเปิดแอปวีแชทแล้วส่งข้อความ อันไหนมันยุ่งยากกว่ากัน?คนคนนี้กินยาผิดหรือไง?แต่เมื่อนึกถึงว่าอีกหนึ่งสัปดาห์ก็จะหลุดพ้นจากเรื่องนี้แล้ว เธอเลยไม่พูดอะไรมาก เดินเข้ามาแล้วเพิ่มเขาเป็นเพื่อนในวีแชทฟู่จิ่นซิ่วมองรูปโปรไฟล์ของเธอ ถามขึ้นมาทันทีว่า “คุณชอบหิมะเหรอ?”ซ่งซ่งห

สายตาคมกริบของลู่สือเยี่ยนฉายแววโกรธแค้นจนแทบกัดฟันกรอด ตอนนี้เขาอยากจะคว้าตัวหลินเซียงมาบีบคอให้ตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด!บ้านหลังนั้นที่เฟิงหลินหย่วน เขาเลือกอย่างพิถีพิถันเพื่อมอบให้เธอแล้วเธอกล้าขายมันทิ้งได้อย่างไร?ความกดดันในห้องเพิ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ ความเย็นยะเยือกในอากาศราวกับจะกลายเป็นน้ำแข็งได้ทุกเมื่อฉินโหย่วหานเลิกคิ้วขึ้น มองสีหน้าดุร้ายราวกับจะฆ่าคนของลู่สือเยี่ยน รู้สึกกังวลใจกับหลินเซียงขึ้นมาทันทีไอ้บ้าคนนี้ คงไม่คิดจะฆ่าหลินเซียงจริง ๆ หรอกใช่ไหมเขาต้องรีบแจ้งให้หลินเซียงรู้ เธอต้องหนีไปให้เร็วที่สุดสายตาเย็นชาของลู่สือเยี่ยนทอดมองไปที่ฉินโหย่วหาน น้ำเสียงเย็นยะเยือกดังขึ้น “คุณฉินคงไม่ขัดสนเรื่องที่อยู่อาศัยหรอกมั้ง ตั้งราคาสิ ผมจะซื้อคืน”ฉินโหย่วหานทำท่าเหมือนได้ยินเรื่องตลก “ลู่สือเยี่ยน ผมได้ยินไม่ผิดใช่ไหม? คุณจะซื้อบ้านหลังนี้คืน? คนอย่างคุณนี่มีเงินเหลือใช้จนไม่รู้จะเอาไปทำอะไรแล้วรึไง?”ลู่สือเยี่ยนแสดงสีหน้าเย่อหยิ่ง “ผมจะให้คนติดต่อคุณ ภายในสามวัน ผมหวังว่าคุณจะย้ายออกไปจากที่นี่ซะ” พูดจบเขาก็หันหลังเดินออกไปจากเฟิงหลินหย่วน มุ่งตรงไปยังที่พักป

หลินเซียงยิ้มบาง ๆ “นายเองก็เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะ ถ้าไม่เรียก ฉันคงจำไม่ได้หรอก”ทั้งสองคนเติบโตมาด้วยกันที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ตอนเด็ก ๆ ความสัมพันธ์ยังแน่นแฟ้นกันดีอยู่ แต่หลังจากเกิดเรื่องบางอย่าง พวกเขาก็เริ่มห่างเหินกันไปหลินเซียงออกไปเรียนต่อมหาวิทยาลัย ทำให้ขาดการติดต่อกับพวกเขาฉีจื่อเหิงถาม “งั้นเหรอ? เธอกลับมาเยี่ยมพวกเรารึเปล่า?”“ใช่”หลินเซียงพยักหน้า เดิมทีเธอตั้งใจจะพักใจสักหน่อยก่อนกลับไป แต่ดูเหมือนจะทำไม่ได้แล้วดวงตาของฉีจื่อเหิงเป็นประกาย “ดีเลย หลินเซียง ถ้ากลับไป คุณแม่ผู้อำนวยการต้องดีใจแน่ ช่วงหลายปีที่ผ่านมา ท่านคิดถึงเธอตลอดเลยนะ”หลินเซียงยิ้ม “ฉันจะไปซื้อของหน่อย ไปด้วยกันไหม?”“ได้สิ”ฉีจื่อเหิงพยักหน้าต่อมา หลินเซียงรู้ว่าฉีจื่อเหิงเพิ่งจบการศึกษา ยังไม่มีงานทำ กลับมาที่เทศมณฑลอันเพื่อหางานที่มั่นคง เพื่อจะได้กลับมาช่วยงานที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าได้บ่อย ๆหลินเซียงแค่ยิ้มและรับฟัง แต่แววตาของเธอดูเรียบเฉยหลังจากซื้อของเสร็จ เธอยกของขึ้นรถ แล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ กลับกันได้แล้ว”ฉีจื่อเหิงเปิดประตูรถ พูดด้วยความรู้สึก “พูดถึงเรื่องนี้ ในบรร

เสียงเซวียนเซวียนดังขึ้น “เธอกลับมาทำไม? หรือว่าหายโกรธเรื่องตอนนั้นแล้ว?”หลิวอวี้เฟินตอบ “ฉันเองก็ไม่คิดว่าเธอจะกลับมา เซวียนเซวียน ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะคิดถึงเรื่องนี้ ถ้าเธอค้นพบอะไรขึ้นมาจะทำยังไง?”เซวียนเซวียนยิ้ม “ไม่หรอกค่ะ คุณแม่ผู้อำนวยการ เธอไม่รู้เรื่องนี้แน่ แต่เพื่อป้องกันเหตุการณ์ไม่คาดฝัน คุณแม่ผู้อำนวยการก็สานต่อในสิ่งที่ยังทำไม่สำเร็จในตอนนั้นได้เลยนะคะ”ดวงตาของหลิวอวี้เฟินเป็นประกาย “ได้ ฉันเข้าใจแล้ว!” แล้วเธอก็ถาม “เซวียนเซวียน เธอจะกลับมาเมื่อไหร่? นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้กลับมาเยี่ยมฉันเลย”น้ำเสียงของเซวียนเซวียนเย็นลงเล็กน้อย “คุณแม่ผู้อำนวยการคะ ฉันติดธุระนิดหน่อย ต้องไปจัดการก่อน เดี๋ยวฉันโอนเงินให้ห้าแสน คุณแม่ผู้อำนวยการเอาไปซื้อของอร่อยกินนะคะ”“จ้ะ ได้เลย เซวียนเซวียนของฉันนี่ฉลาดที่สุด ไม่เหมือนหลินเซียง กลับมาก็ซื้อแต่ของไร้สาระ ใครอยากได้กันล่ะ!”หลังวางสายแล้ว ดวงตาของหลิวอวี้เฟินเป็นประกาย เธอมองโทรศัพท์ ค้นหาเบอร์เบอร์หนึ่งแล้วกดโทรออก“สวัสดีค่ะ? คุณชายเผิงใช่ไหมคะ? คุณยังจำหลินเซียงได้ไหม?”…หลังออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้วฉีจื่

หลิวอวี้เฟินดูถูกหลินเซียง พลางกินอาหารที่หลินเซียงเป็นคนจ่ายอย่างเอร็ดอร่อยหลินเซียงรู้สึกหงุดหงิดอย่างที่สุดในที่สุด หลิวอวี้เฟินก็กินอิ่มหนำสำราญ เธอลุกขึ้นยืน “ฉันขอไปเข้าห้องน้ำหน่อย”หลินเซียงวางตะเกียบลง รอให้หลิวอวี้เฟินกลับมา แล้วจะถามให้รู้เรื่องว่าของชิ้นนั้นคืออะไรแต่หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง หลิวอวี้เฟินก็ยังไม่กลับมาสักทีหลินเซียงเลิกคิ้วขึ้น หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาหลิวอวี้เฟินไม่มีคนรับสายใบหน้าของหลินเซียงเย็นยะเยือกทันที“โครม!”ทันใดนั้น ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างแรง ชายหนุ่มรูปร่างกำยำคนหนึ่งเดินเข้ามา เขาสวมแจ็กเก็ตหนัง ท่าทางเจ้าเล่ห์ เมื่อเห็นหลินเซียง ดวงตาของเขาก็เป็นประกายทันที“หลายปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน ไม่คิดว่าเธอจะสวยขึ้นขนาดนี้!”หลินเซียงลุกขึ้นยืน มองคนที่มาใหม่ด้วยความระมัดระวังเผิงไซว่ลูกชายรองนายกเทศมนตรีเทศมนฑลอัน เป็นคนก้าวร้าว มีชื่อเสียงที่แย่มากห้าปีก่อน ในคืนที่เธอได้รับใบประกาศผลการสอบเข้ามหาวิทยาลัย หลิวอวี้เฟินบอกว่าจะจัดงานฉลองให้ พาเธอไปกินข้าว แต่กลับใส่ยาในอาหารของเธอ แล้วส่งเธอที่ยังไม่หมดสติไปยังเตียงของเผิงไซว่