All Chapters of หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ: Chapter 231 - Chapter 240

หลินเซียงถอนมือออกอย่างนุ่มนวล พร้อมกับยิ้มแล้วพูดว่า “เพราะเราเป็นเพื่อนกัน ฉันเลยเป็นห่วงคุณ”ฝ่ามือของฉินโหย่วหานว่างเปล่า พลอยทำให้หัวใจเขารู้สึกว่างเปล่าตามไปด้วย นิ้วมือเขาถูไปมา จากนั้นก็ล้วงมือลงในกระเป๋ากางเกงอย่างเฉยเมย“ไม่เป็นไร เขาทำอะไรผมไม่ได้หรอก”ลู่สือเยี่ยนเพิ่งกลับมาที่ตระกูลลู่ได้ไม่นาน ยังไม่ได้อำนาจบริหารในลู่กรุ๊ป มีแค่ดีเคกรุ๊ปในมือ ยังสร้างคลื่นลมแรงอะไรไม่ได้มากหลินเซียงโล่งใจเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นก็ดี”ทันใดนั้น เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ฉินโหย่วหานก็ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดู ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดกับหลินเซียงว่า “ผมขอไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ”“อืม”หลินเซียงพยักหน้า มองเขาเดินไปทางสวนด้านนอกสวนด้านนอกของโรงแรมตกแต่งไว้อย่างสวยงามมาก มีเฉพาะชั้น 7 เท่านั้น แสงไฟสลัว กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้ลอยอยู่รอบ ๆ บรรยากาศดีทีเดียวหลินเซียงหันหลังไป หามุมหนึ่งที่เงียบสงบเพื่อรอพนักงานเสิร์ฟเดินผ่านมา เธอจึงหยิบแชมเปญมาแก้วหนึ่ง มองดูฉากที่ผู้คนกำลังดื่มกินอย่างสนุกสนานในงานเลี้ยงวันเกิดแล้วก็รู้สึกเบื่อหน่ายทุกคนต่างสวมหน้ากากพูดคุยกัน ไม่มีอะไรน่าสน

“เสี่ยวหร่าน”เสียงของฉินโหย่วหานดังขึ้น “คืนนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของคุณปู่เธอ แขกมาร่วมงานกันมากมาย อาจจะมีคนออกมาสูดอากาศข้างนอกก็ได้ เธออย่าไปใส่ใจเขาเลย”เฉียวหร่านมองไปยังตำแหน่งของศาลาและทางเดินในสวน รู้สึกลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็ทำตามคำพูดของฉินโหย่วหาน ยอมเดินกลับไปโดยดี“พี่หาน ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงมางานกับพี่ได้?”เสียงของเฉียวหร่านค่อย ๆ เบาลง ร่างกายของหลินเซียงผ่อนคลายความตึงเครียดลงอย่างรวดเร็ว รวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดผลักลู่สือเยี่ยนออกไป แล้วหันหลังวิ่งกลับเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงเงาของเธอค่อย ๆ ถูกแสงไฟกลืนกิน ลู่สือเยี่ยนก้มมองนิ้วของตัวเอง เห็นรอยน้ำที่ยังคงเปื้อนอยู่ดวงตาของลู่สือเยี่ยนมืดมน ลูกกระเดือกขยับขึ้นลง เขาหันกลับไปมองเฉียวหร่านและฉินโหย่วหาน จากนั้นก็เดินออกไปหลินเซียงเข้าไปในห้องน้ำทันที แล้วรีบล้างหน้าด้วยน้ำเย็นเพื่อลดความรุ่มร้อนที่เกิดขึ้นเมื่อนึกถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ เธอก็รู้สึกอับอายและอยากจะตบหน้าลู่สือเยี่ยนแต่เธอตบเขาไม่ได้ผู้ชายคนนี้นับวันยิ่งน่ารังเกียจ!...เมื่อหลินเซียงออกมา คุณปู่เฉียวก็ลงมาจ

หลินเซียงถามกลับ “งั้นนายติดต่อ เซวียนเซวียนได้หรือเปล่า?”ฉีจื่อเหิงส่ายหัว “ติดต่อไม่ได้เลย ตั้งแต่ เซวียนเซวียนเจอพ่อแม่ที่แท้จริงแล้ว เธอก็ติดต่อแค่กับคุณแม่ผู้อำนวยการบ้างเป็นบางครั้ง พวกเราคนอื่น ๆ ไม่มีช่องทางการติดต่อเธอเลย”คิ้วของหลินเซียงขมวดเป็นปมดูเหมือนว่าหลิวอวี้เฟินจะได้รับการประกันตัวโดยครอบครัวของเซวียนเซวียน รู้มาว่าตระกูลของเธอค่อนข้างมีอิทธิพล การจะตามตัวไม่ใช่เรื่องง่ายในเมื่อเป็นอย่างนั้น พ่อแม่ที่แท้จริงของเธอคือใครกันแน่? เธอคงไม่มีวันรู้ใช่ไหม?ฉีจื่อเหิงเห็นเธอเงียบไป จึงถามว่า “หลินเซียง เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”หลินเซียงกลับมามีสติอีกครั้ง จึงส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไร เธอหายไปแบบนี้แล้ว คงไม่กลับมาง่าย ๆ นายจะทำยังไงต่อไป?”ฉีจื่อเหิงส่ายหัวด้วยความสับสน “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”ท้องฟ้าเริ่มสว่างหลินเซียงมองดูนาฬิกา แล้วพูดว่า “ฉันจะไปสถานีตำรวจ ดูซิว่าพอได้ความอะไรมาบ้าง”ฉีจื่อเหิงพูด “งั้นเดี๋ยวฉันไปกับเธอ”“ไม่ต้องเลย นายอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเถอะ หลิวอวี้เฟินหายตัวไป แต่ที่นั่นยังต้องมีคนอยู่ดูแล” หลินเซียงส่ายหน้าฉีจื่อเหิงพยักหน้า

หลินเซียงยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้ตอบกลับคำพูดนั้นใช้เวลาไม่นานก็มาถึงลานตั้งแคมป์ ฉีจื่อเหิงขนของลงจากรถไปยังเต็นท์ที่พวกเขาอยู่ หลินเซียงคอยช่วยอยู่ด้านหลังพอจัดการทุกอย่างเสร็จ หลินเซียงก็พับแขนเสื้อขึ้น “ฉันช่วยนะ”ฉีจื่อเหิงยิ้มบาง “ได้ แต่ระวังด้วยนะ ระวังมือไหม้”“อืม”ทั้งสองคนช่วยกันทำงานอย่างขะมักเขม้น ไม่นานกลิ่นหอมของบาร์บีคิวก็ลอยมาหลินเซียงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป แล้วส่งให้ซ่งซ่งซ่งซ่ง [ยังไงจ๊ะ ยังไง? มือที่ถ่ายติดมาใช่ผู้ชายหรือเปล่า? ที่รักของฉัน ในที่สุดเธอก็เปิดใจให้กว้าง เริ่มคบกับหนุ่มคนใหม่แล้วเหรอ?]หลินเซียงรีบเก็บโทรศัพท์ ไม่ให้ฉีจื่อเหิงเห็น ไม่งั้นคงน่าอายแย่ฉีจื่อเหิงย่างเนื้อเสียบไม้เสร็จแล้ว หยิบมาหนึ่งไม้แล้วยื่นให้เธอ “ลองชิมดูสิ”หลินเซียงถือเนื้อเสียบไม้ไว้ทั้งสองข้าง ทำให้ไม่มีมือว่างไปรับ จึงอ้าปากกัด“อืม อร่อยดี”ดวงตาของฉีจื่อเหิงเป็นประกาย ใบหูแดงก่ำ ยืนอยู่ข้างเธอ เริ่มทำตัวไม่ถูกหลินเซียงเห็นเขายังยืนอยู่ข้าง ๆ จึงถามด้วยความสงสัย “เป็นอะไรหรือเปล่า?”“ปะ เปล่า…”ฉีจื่อเหิงพูดด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน แล้วถามว่า “เธออยากกินอีกไหม

ฉีจื่อเหิงเบิกตาโตอย่างไม่เชื่อ มองพวกเขา "เธอ… พวกคุณ..."ลู่สือเยี่ยนจูบมุมปากของหลินเซียงเบา ๆ แล้วพูดว่า "หลินเซียงที่รัก บอกเขาไปซิว่าผมเป็นใคร"หลินเซียงตอนนี้เอาแต่มองหน้าเขา เหมือนลืมความเจ็บปวดที่เขาเคยทำไปหมด จำได้แค่ว่าเขาคืออาเยี่ยน"สามีฉันเอง..."เธอพูดแผ่วเบา ด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานลู่สือเยี่ยนยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ มองไปที่ฉีจื่อเหิง "ยังไม่ไปอีก ตั้งใจจะอยู่ดูเราสองคนพลอดรักกันอยู่ตรงนี้หรือไง?"สีหน้าของฉีจื่อเหิงแข็งค้างเหมือนถูกฟ้าผ่า!สามี!เธอมีเจ้าของแล้ว!เธอแต่งงานแล้ว!แต่ก่อนหน้านี้ เธอเพิ่งจะบอกเขาชัด ๆ ว่าเธอไม่มีแฟนฉีจื่อเหิงรับไม่ได้ มองหลินเซียงที่อยู่ในอ้อมแขนของลู่สือเยี่ยน คิดว่าเธอกำลังหลอกเขา!ในเมื่อตัวเองแต่งงานแล้ว ทำไมถึงไม่บอกเขาตามตรง?ทำให้เขาเสียเวลาและความรู้สึกไปเสียเปล่า!เขาหันหลังเดินออกไปลู่สือเยี่ยนสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงบนสีหน้าของฉีจื่อเหิงทั้งหมด ในดวงตาปรากฎรอยยิ้มเยาะเย้ยเล็กน้อย สายตามองกลับมาที่ใบหน้าของหลินเซียงฤทธิ์แอลกอฮอล์เริ่มทำงาน ใบหน้าขาวผ่องของเธอตอนนี้แดงก่ำ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนใสแจ๋ว ตอนนี้เปียกชื้นแ