All Chapters of หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ: Chapter 221 - Chapter 230

บรรยากาศในห้องอาหารหรูหรา ลู่สือเยี่ยนแสดงสีหน้าเรียบเฉยและเย็นชา พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ปรับปรุงแก้ไขรายงานให้สมบูรณ์ต่อไป ส่วนอื่น ๆ ผมจะตรวจสอบเอง”“ครับ” รองผู้ว่าราชการมณฑลรีบพยักหน้า “คุณต้องอยู่ที่มณฑลอันนานขึ้นอีกสักสองสามวันนะครับ เพื่อสัมผัสบรรยากาศและวิถีชีวิตของชาวบ้านที่นี่”ทันใดนั้น ประตูห้องอาหารก็เปิดออก เสี่ยวหลี่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด กระซิบข้างหูรองผู้ว่าราชการมณฑลสองสามคำสีหน้าของรองผู้ว่าราชการมณฑลเปลี่ยนไป แต่ด้วยความที่ลู่สือเยี่ยนอยู่ตรงนั้น เขาจึงไม่กล้าแสดงออกมากนักขณะที่กำลังจะสั่งการอะไรบางอย่าง ประตูห้องอาหารก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง หญิงสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าแตกตื่น!ห้านาทีก่อน…ในห้องอาหารด้านข้าง…เผิงไซว่ค่อย ๆ สาวเท้าเข้าไปหาหลินเซียง มองดูเสื้อเชิ้ตที่เธอสวมใส่ แทบจะกระโจนเข้าไปฉีกเสื้อผ้าของเธอทันที!“อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ! ถ้าแกกล้าแตะต้องฉัน ฉันจะทำให้แกต้องเดือดร้อนแน่!”ใบหน้าของหลินเซียงซีดเผือด ดวงตาของเธอกวาดมองไปรอบ ๆ เพื่อหาสิ่งของอะไรสักอย่างมาป้องกันตัวเผิงไซว่หัวเราะ ไม่สนใจคำขู่ของเธอ “ก็ลองดูสิ ในมณฑลอัน ฉั

“อย่าร้อง!” เสียงทุ้มต่ำทรงเสน่ห์ของผู้ชายดังขึ้น การดิ้นรนของหลินเซียงหยุดชะงักทันทีลู่สือเยี่ยน!ความกลัวในใจของเธอหายไปอย่างไม่น่าเชื่อ เธอไม่ได้ดิ้นรนต่อ เพียงแค่หายใจหอบเล็กน้อย ร่างกายยังสั่นเทาเล็กน้อยเพราะความหวาดกลัวลู่สือเยี่ยนปล่อยมือจากปากของเธอ ภายใต้แสงสลัว ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มของเขาดูเย็นชา “หลินเซียง ผมอนุญาตให้คุณลาออกแล้วเหรอ? ตอนนี้สถานะของคุณถือว่าขาดงานนะ!”ขนตายาวของหลินเซียงสั่นไหว แล้วตอบกลับว่า “งั้นก็หักเงินเดือนฉันสิ”ลู่สือเยี่ยนโกรธจนหน้าเปลี่ยนสี เขาบีบคอเธอ บังคับให้เธอมองตาเขา “ทำไมถึงขายบ้าน?”ท่าทางข่มเหงแบบนี้หลินเซียงไม่ชอบเอาซะเลย เธอพยายามผลักเขาออก แต่เขามีแรงมากกว่า เธอมีแรงไม่พอ“บ้านก็ของฉัน ฉันจะจัดการยังไงก็เป็นสิทธิ์ของฉัน เกี่ยวอะไรกับคุณ?”หลินเซียงพูดอย่างเย็นชาถ้ารู้ว่าเขาจะมาลงทุนที่มณฑลอัน เธอคงไม่รีบกลับมา แน่นอนว่าจะต้องเที่ยวเล่นให้เต็มที่ซะก่อนแต่ตอนนี้ อารมณ์อยากเที่ยวกลับหดหายไปหมดแล้วความเย็นชาในดวงตาใสแจ๋วของเธอมองแล้วช่างน่าเจ็บปวด ลู่สือเยี่ยนรู้สึกเหมือนมีไฟลุกโชนอยู่ในอก แต่ไม่มีที่ระบายเขาพยายามติดต่อเธอต

หลินเซียงกลับไปที่โรงแรม ในใจยังคงเต็มไปด้วยความกังวลลู่สือเยี่ยนตามมาที่มณฑลอันแล้ว!ดูท่าทางแล้วเหมือนจะอยู่ที่นี่อีกนานซึ่งนั่นหมายความว่าเธอไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้แล้ว!หลินเซียงขมวดคิ้วครุ่นคิดสักพัก แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาหลิวอวี้เฟินแต่หลิวอวี้เฟินไม่รับสาย สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันทีนี่ครั้งที่สองแล้ว คิดว่าเธอเป็นคนอ่อนแอ ง่ายต่อการรังแกหรือไง?หลินเซียงโทรหาอีกเบอร์หนึ่ง จากนั้นก็ไปอาบน้ำนอนวันรุ่งขึ้นหลิวอวี้เฟินนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วอารมณ์ดีมากก่อนหน้านี้ปล่อยให้นังเด็กตัวแสบหลินเซียงหนีไป เมื่อคืนเธอคงหนีไม่พ้นแล้ว!คุณชายเผิงยังไม่ลืมวีรกรรมแม่นั่นสินะ!เธอตั้งใจจะไปดูห้องเด็ก ๆ แต่ทันใดนั้น ประตูก็ถูกเคาะ“ใครคะ? มาแล้ว ๆ!”หลิวอวี้เฟินรีบไปที่ประตู พอเปิดประตูออกก็เห็นตำรวจหลายคนยืนอยู่ที่ประตูเธอตกใจ “พวกคุณ…”ตำรวจที่นำหน้าแสดงบัตรประจำตัว แล้วพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า “มีคนแจ้งว่าคุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับการลักพาตัวเด็ก การค้าประเวณี และค้ามนุษย์ ขอความร่วมมือไปกับพวกเราตอนนี้หน่อยครับ!”หลิวอวี้เฟินตกใจจนพูดไม่ออก “เปล่านะคะ ฉันไม่ได้ทำนะ

ลู่สือเยี่ยนสั่งเสียงเย็นว่า “หลังจากกลับมา ไปบอกให้เธอมารายงานตัวด้วย”ซ่งจั่ว “ครับ”…หลินเซียงออกมาจากสนามบิน เห็นผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาเจ้าของผมสีเทาอมม่วงผมสั้นทันทีใบหน้าของเธอเผยรอยยิ้ม “พี่หาน”ฉินโหย่วหานรับกระเป๋าเดินทางมาจากมือเธออย่างเป็นธรรมชาติ แล้วถามว่า “เหนื่อยไหม? ตอนนี้ยังพอมีเวลาอยู่ ถ้าเหนื่อยก็กลับไปพักผ่อนก่อนได้”หลินเซียงส่ายหัว “ไม่เท่าไหร่ค่ะ ฉันงีบหลับตอนอยู่บนเครื่องบินมาแล้ว”ฉินโหย่วหานเปิดประตูรถให้เธอ “งั้นไปกันเถอะ ไปเปลี่ยนชุดกันก่อน”หลินเซียงพยักหน้า ก้าวขึ้นรถพอถึงที่หมาย ฉินโหย่วหานก็ฝากเธอไว้กับช่างแต่งหน้า ส่วนเขาออกไปรออยู่ที่ห้องรับรองหลินเซียงนั่งอยู่หน้ากระจก แล้วพูดว่า “ไม่ต้องจัดเต็มมากนะคะ ขอแบบเรียบง่ายแต่ดูดีก็พอ”ช่างแต่งหน้ามองใบหน้าที่งดงามของเธอ ตั้งใจจะแต่งให้ออกมาสวยที่สุด แต่เมื่อได้ยินแบบนั้นก็ต้องเปลี่ยนใจกว่าจะเสร็จเรียบร้อย เวลาก็ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงครึ่งฉินโหย่วหานได้ยินเสียง พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นหลินเซียงเดินลงมาจากบันไดอย่างช้า ๆเธอสวมชุดราตรีสีแชมเปญ มีกิมมิคเป็นประกายระยิบระยับ ทรวดทรงเป็นคอวี ไหล่ทั้งสองข

สายตาของลู่สือเยี่ยนกวาดมองลงไป ก็เห็นสองคนในโซนอาหารว่างหญิงสาวถือจานเล็ก ๆ ทานอาหารทีละนิด แก้มของเธอเปื้อนครีมพอดี แต่ผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ กลับหยิบกระดาษเช็ดหน้ามาเช็ดให้ ภาพนั้นช่างดูกลมกลืนและสวยงามเหมือนกับพวกเขาเป็นสามีภรรยากันอย่างไรอย่างนั้นดวงตาของลู่สือเยี่ยนฉายแววเย็นเยียบทันทีน้ำเสียงของเขาเรียบเฉย “คนจะหย่ากันอยู่แล้ว คงไม่พามาให้คุณหัวเราะเยาะหรอกครับ”สีหน้าของคุณปู่เฉียวไม่ค่อยดีนัก “เธอนี่นะ ทำไมไม่เลิกทำนิสัยเหมือนพ่อไม่รักดีของเธอบ้าง?”ลู่สือเยี่ยนก้มหน้าลงเล็กน้อย แล้วพูดว่า “คุณปู่เฉียว ผมขอตัวก่อนนะครับ”พูดจบ เขาก็ไม่สนใจสีหน้าของคุณปู่เฉียว เดินลงไปด้านล่างทันทีครีมเปื้อนชุดของหลินเซียง เธอถามด้วยความกังวลว่า “พี่หาน ชุดตัวนี้คงไม่ถึงกับพังหรอกใช่ไหม?”ชุดราตรีสวยขนาดนี้ ถ้าต้องมาเสียมูลค่าเพราะเธอคงไม่ดีแน่!ฉินโหย่วหาน “งั้นเราไปทำความสะอาดกันที่นั่นก่อน สบายใจได้ ไม่เป็นไรหรอก”หลินเซียงตามเขาไปหลังฉากกั้น ที่นั่นมีคนน้อย เวลาเช็ดครีมออกจากชุดจะได้ไม่ดึงดูดความสนใจของคนอื่นฉินโหย่วหานหยิบทิชชูเปียกออกมา ค่อย ๆ เช็ดอย่างระมัดระวังหลินเซียง