บททั้งหมดของ หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ: บทที่ 201 - บทที่ 210

ซ่งซ่งตกตะลึง ตัวแข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่งจึงพูดว่า “งั้นคุณยืนให้มั่นแล้วกัน ฉันช่วยพยุงไม่ไหว”พูดจบเธอก็เอื้อมมือไปจับกางเกงเขา นิ้วมือสัมผัสผิวหนังต้นขาเขาโดยไม่ทันตั้งตัว ทั้งสองคนต่างก็สะดุ้งเฮือกซ่งซ่งปิดตาแน่นแล้วดึงกางเกงขึ้นอย่างแรง ได้ยินเสียงครางเบา ๆ ที่ฟังแล้วเซ็กซี่สุด ๆ จากปากชายหนุ่มซ่งซ่งพูดเสียงแหบแห้ง “ดึงขึ้นให้แล้วนะ เดี๋ยวฉันจะพยุงคุณออกไป…” พูดจบเธอก็หันหลังให้เขา วางแขนเขาพาดไว้บนไหล่แล้วเดินออกไปคราวนี้ฟู่จิ่นซิ่วนิ่งเงียบ ไม่พูดอะไร แต่ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันซ่งซ่งพยุงฟู่จิ่นซิ่วให้นั่งลงบนเตียงแล้วถามว่า “มีอะไรอีกไหม?”เสียงของฟู่จิ่นซิ่วนุ่มทุ้ม “ไม่มีแล้ว ออกไปได้”ซ่งซ่งรีบหันหลังวิ่งออกไป กลัวว่าเขาจะมีเรื่องวุ่นวายอะไรอีกพอปิดประตูห้องนอน ฟู่จิ่นซิ่วก็นั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วจัดการกับกางเกงตัวเองผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จริง ๆ หรือตั้งใจกันแน่? หรือเธอไม่รู้ว่าร่างกายของผู้ชายกับผู้หญิงไม่เหมือนกัน? เธอรีบดึงกางเกงขึ้นอย่างนั้น ทำให้เขารู้สึกไม่สบายตัวเอามาก ๆแต่พอคิดอีกที แม้เธอจะรู้ เธอก็คงช่วยจัดให้มันเข้าที่เข้าทางอย่างเรียบร้อยไม่ได้ ฟู่จ

“ใครกล้าเตะกูวะ!”หย่วนกังเริ่มสาปแช่งทันทีหลังจากถูกเตะ หลังจากดิ้นรนที่จะลุกขึ้น เขาก็เห็นบุคคลนั้นเดินเข้ามา ใบหน้าที่ดุร้ายหายไปในทันที ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว"ลู่ ประธานลู่..."ตอนนี้ หลินเซียงถูกอุ้มไว้ในอ้อมแขนของชายคนนั้น ลมหายใจที่ชัดเจนและร้อนระอุทะลุผ่านปลายจมูกของเธออย่างต่อเนื่อง ทำให้เธอรู้สึกมึนงงเล็กน้อยลู่สือเยี่ยนเปล่งรัศมีเย็นยะเยือก ดวงตาเรียวแคบของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา "แกกล้าแตะต้องคนของฉันเหรอ?"หย่วนกังตกใจมากจนคุกเข่าลงกับพื้น "ประธานลู่ ผมผิดไปแล้ว ผมตาบอดไม่รู้ความ ไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณหลินเป็นคนของคุณ ผมฉันรู้แต่แรก ต่อให้ไปยืมความกล้าหาญมาสิบครั้ง ผมก็ไม่มีวันทำแบบนั้นกับเธอแน่..."หย่วนกังค่อนข้างมีอิทธิพลในเมืองอวิ๋นเฉิงมานานหลายทศวรรษ แต่พออยู่ต่อหน้าลู่สือเยี่ยน เขากลับเทียบอะไรไม่ได้เลยลู่สือเยี่ยนไม่เพียงแต่จะเป็นประธานของดีเคกรุ๊ปเท่านั้น ยังมีตระกูลลู่ที่ทรงอำนาจและหยั่งรากลึกอยู่เบื้องหลังอีกด้วย หากตระกูลลู่ต้องการกำจัดใครสักคน พวกเขาสามารถทำได้อย่างเงียบเชียบ!หย่วนกังยังคงร้องขอความเมตตา แต่ในเวลานี้ซ่งจั่วเดินเข้ามา โบ

หลินเซียงตกตะลึง มองดูชานมในมือตัวเอง เขาไม่ได้เป็นคนซื้อมันหรอกเหรอ?อย่างไรก็ตาม ความเฉยเมยบนใบหน้าของลู่สือเยี่ยนนั้นจริงจังเกินกว่าจะโกหกเธอเหยียดมุมปากเป็นรอยยิ้มขมขื่น เธอคิดไปเองว่าเขาจำเรื่องเก่า ๆ ได้ เมื่อนึกถึงเรื่องเลวร้ายที่เธอประสบ เลยกังวลว่าเธอจะกลัว ถึงได้ซื้อชานมมาปลอบใจที่แท้เธอก็คิดมากไปเองเธอสูดหายใจเข้าลึก โยนชานมลงในถังขยะ แล้วเดินตามเขาเข้าไปในวิลล่าตระกูลลู่พวกเขาขึ้นไปชั้นบนโดยตรงแล้วเข้าไปในห้องนอนลู่สือเยี่ยนเอื้อมมือออก ปลดกระดุมปกเสื้อแล้วพูดอย่างเย็นชา "ไปอาบน้ำซะ"หลินเซียงเข้าไปอาบน้ำเงียบ ๆ คิดถึงคำว่าใบลาออกตลอดกระบวนการลู่สือเยี่ยนเห็นภาพนั้นก็รู้สึกอยู่ไม่สุขมากยิ่งขึ้นเสียงน้ำไหลแว่วมา มองเห็นร่างที่สวยสง่าผ่านกระจกฝ้า เขานั่งลงบนโซฟา วางข้อศอกเท้าต้นขา จ้องมองกระจกด้วยดวงตาสีเข้มและซับซ้อนเป็นเวลานานลูกกระเดือกบนคอกลอกกลิ้ง ปากคอแห้งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยื่นมือออกไปดึงคอเสื้อ ราวกับว่าสิ่งนี้สามารถบรรเทาความหงุดหงิดและความร้อนรุ่มเกินกว่าจะอดทนได้เขาลุกขึ้น เดินออกจากห้องนอนแล้วไปที่ห้องรับแขกเพื่ออาบน้ำเมื่อหลินเซียงนุ่งผ้

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเซี่ยหว่าน “ขอบคุณค่ะ ขอแค่คุณไม่กักขังหน่วงเหนี่ยวเธอไว้ก็พอแล้ว พอเธอกลับไป ฉันจะตักเตือนเธอให้ดี”“อืม”ลู่สือเยี่ยนตอบเสียงเรียบ กำลังจะพูดอะไรต่อ ก็ได้ยินเสียงปิดประตูรถ“ไม่ได้!”หลินเซียงเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ดวงตาใส ๆ แสดงออกถึงความเด็ดขาด มองลู่สือเยี่ยน “คุณไม่ควรปล่อยจ้าวลี่ลี่!”ลู่สือเยี่ยนขมวดคิ้ว “คุณกำลังสั่งผมเหรอ?”นิ้วมือของหลินเซียงเกร็งขึ้น หัวใจเจ็บปวด มองใบหน้าที่เย็นชาและเฉียบคมของเขา รู้สึกเหมือนไม่เคยรู้จักเขาอย่างสิ้นเชิงเซี่ยหว่านพูดแทรกขึ้นมา “คุณหลิน รุ่นพี่ของฉันแค่ขาดสติทำเรื่องผิดพลาด เธอสำนึกแล้วว่าตัวเองผิด ถ้าคุณยังไม่พอใจ ฉันขอโทษแทนเธอก็ได้”พูดจบ เธอก็โค้งคำนับหลินเซียง แสดงให้เห็นถึงความอ่อนน้อมถ่อมตนอย่างสูง“คุณหลิน ขอโทษด้วยนะคะ!”ลู่สือเยี่ยนจับแขนเธอ ดึงเธอขึ้นมา “หว่านหว่าน ทำอะไรเนี่ย? เรื่องของเธอไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลยนะ”เซี่ยหว่านเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงก่ำ แต่เธอก็ยังพยายามฝืนยิ้ม พูดว่า “ทำไมจะไม่เกี่ยวล่ะคะ? นั่นก็รุ่นพี่คนสนิทของฉัน เธอทำผิดก็ต้องมีคนรับผิดชอบ ฉันแค่อยากให้คุณหลินอย่าถือสาหาความ อย่าง

เธอจะลบร่องรอยของเขาออกจากชีวิตเธอทั้งหมด!ทางโทรศัพท์ ฉินโหย่วหานหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “ได้ รอผมนะ เดี๋ยวผมไป”“ค่ะ”หลังจากวางสายแล้ว หลินเซียงก็เปิดแอปแล้วโพสต์ประกาศขายบ้านของเธอทันทีผ่านไปประมาณสิบห้านาที เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้นหลินเซียงเดินไปเปิดประตู ฉินโหย่วหานวันนี้ย้อมผมสั้นสีเทาอมม่วง ยืนอยู่ที่ประตูด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ใช้มือข้างหนึ่งยันไว้ที่กรอบประตู เมื่อเห็นเธอเขาก็ถามว่า “ทำไมถึงเปลี่ยนใจกะทันหันล่ะ?”หลินเซียงพูดว่า “บ้านหลังใหญ่เกินไป อยู่คนเดียวแล้ววังเวงพิลึก”ฉินโหย่วหานเลิกคิ้ว “เหตุผลนี้นี่เอง…”เขาไม่ได้พูดต่อ เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อ แต่ก็ไม่ได้ถามซักไซ้หลินเซียงยิ้มจาง ๆ “พี่หาน ลองดูรอบ ๆ ก่อนเถอะค่ะว่าชอบไหม”ฉินโหย่วหานเดินเข้ามา เดินไปมาในห้องสองสามรอบ แล้วพูดว่า “ได้อยู่แล้ว แต่หลินเซียง บ้านหลังนี้ถือเป็นบ้านมือสอง แม้ว่าทำเลจะดีมาก แต่ก็ไม่ใช่อะไรที่ต้องการอย่างเร่งด่วน อาจจะไม่ได้ราคาตามที่คุณหวังไว้หรอกนะ”ดวงตาใสแจ๋วของหลินเซียงมองเขา “คุณยังไม่ได้ถามฉันเลย รู้ได้ยังไงว่าราคาที่ฉันคาดหวังไว้อยู่ที่เท่าไหร่?”ฉินโหย่วหานมองเธอ “อ้อ? เท