บทที่ 201

ซ่งซ่งตกตะลึง ตัวแข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่งจึงพูดว่า “งั้นคุณยืนให้มั่นแล้วกัน ฉันช่วยพยุงไม่ไหว”

พูดจบเธอก็เอื้อมมือไปจับกางเกงเขา นิ้วมือสัมผัสผิวหนังต้นขาเขาโดยไม่ทันตั้งตัว ทั้งสองคนต่างก็สะดุ้งเฮือก

ซ่งซ่งปิดตาแน่นแล้วดึงกางเกงขึ้นอย่างแรง ได้ยินเสียงครางเบา ๆ ที่ฟังแล้วเซ็กซี่สุด ๆ จากปากชายหนุ่ม

ซ่งซ่งพูดเสียงแหบแห้ง “ดึงขึ้นให้แล้วนะ เดี๋ยวฉันจะพยุงคุณออกไป…” พูดจบเธอก็หันหลังให้เขา วางแขนเขาพาดไว้บนไหล่แล้วเดินออกไป

คราวนี้ฟู่จิ่นซิ่วนิ่งเงียบ ไม่พูดอะไร แต่ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน

ซ่งซ่งพยุงฟู่จิ่นซิ่วให้นั่งลงบนเตียงแล้วถามว่า “มีอะไรอีกไหม?”

เสียงของฟู่จิ่นซิ่วนุ่มทุ้ม “ไม่มีแล้ว ออกไปได้”

ซ่งซ่งรีบหันหลังวิ่งออกไป กลัวว่าเขาจะมีเรื่องวุ่นวายอะไรอีก

พอปิดประตูห้องนอน ฟู่จิ่นซิ่วก็นั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วจัดการกับกางเกงตัวเอง

ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จริง ๆ หรือตั้งใจกันแน่? หรือเธอไม่รู้ว่าร่างกายของผู้ชายกับผู้หญิงไม่เหมือนกัน? เธอรีบดึงกางเกงขึ้นอย่างนั้น ทำให้เขารู้สึกไม่สบายตัวเอามาก ๆ

แต่พอคิดอีกที แม้เธอจะรู้ เธอก็คงช่วยจัดให้มันเข้าที่เข้าทางอย่างเรียบร้อยไม่ได้ ฟู่จ