All Chapters of หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ: Chapter 241 - Chapter 250

“ฮัลโหล”เสียงของฉีจื่อเหิงดังขึ้น “เธอเป็นไงบ้าง?”หลินเซียงตอบกลับ “ฉันไม่เป็นไร แต่เรื่องเมื่อคืน…”ฉีจื่อเหิงรีบพูด “ขอโทษ ตอนนั้นฉันร้อนใจเกินไป ไม่ได้สร้างความลำบากใจให้เธอใช่ไหม?”“ไม่เลย” น้ำเสียงของหลินเซียงราบเรียบฉีจื่อเหิงเงียบไปครู่หนึ่งจึงพูดว่า “มีเรื่องหนึ่ง ฉันไม่รู้จะบอกเธอยังไงดี”หลินเซียงสงสัยเล็กน้อย “เรื่องอะไรเหรอ?”ฉีจื่อเหิงตะกุกตะกักอยู่นาน ในที่สุดก็พูดว่า “คือว่า… ฉันจะรับช่วงบริหารสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ต่อ คราวนี้ต้องยื่นเอกสารให้ทางภาครัฐอนุมัติก่อน แต่ฉันยื่นเอกสารไปวันนี้แล้วถูกปฏิเสธกลับมา พอไปถามเพื่อน เพื่อนบอกว่าเป็นเพราะนักธุรกิจจากเมืองอวิ๋นมากดดันผู้ใหญ่อีกทีหนึ่ง”เขาหยุดชั่วครู่ แล้วพูดด้วยความสับสน “ฉันไม่รู้ว่าฉันไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจ หลินเซียง เธอกับเขาเป็นสามีภรรยากัน… งั้นช่วยไปถามเขาให้หน่อยได้ไหม?”ได้ยินดังนั้น สีหน้าของหลินเซียงก็เย็นชาลงลู่สือเยี่ยนกดดันเจ้าหน้าที่ที่นี่ ไม่ให้ฉีจื่อเหิงรับช่วงบริหารสถานเลี้ยงเด็กกำพร้างั้นเหรอ?ทำไม?ฉีจื่อเหิงเป็นแค่คนธรรมดา พวกเขาไม่มีความขัดแย้งกันทางผลประโยชน์ซะหน่อยฉีจื่อเหิ

ลู่สือเยี่ยนสั่ง “ไปดูสิ”หลินเซียง “…”เธอกลายเป็นเลขาของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่!น่าโมโหจริงเชียว!เธอเดินไปเปิดประตู พบว่าเป็นอาหารที่เธอสั่งมา จึงหยิบเข้ามาวางไว้บนโต๊ะลู่สือเยี่ยนลุกขึ้นเดินมาเปิดถุงอาหารทันที เมื่อเห็นหม้อไฟข้างใน เขาก็ขมวดคิ้วทันที“จะให้ผมกินแค่นี้เหรอ?”หลินเซียง “ฉันสั่งมากินเองต่างหาก…”ลู่สือเยี่ยนหรี่ตามองเธอ สีหน้าเคร่งเครียดหลินเซียงพูดเสียงเบา “ใครจะรู้ว่าคุณจะกลับมาตอนนี้ล่ะ ถ้าคุณบอกฉันก่อน ฉันคงทำกับข้าวไว้ให้คุณแล้ว”ห้องชุดนี้มีอุปกรณ์เครื่องครัวครบครัน มีห้องครัวขนาดย่อม สามารถปรุงอาหารง่าย ๆ ได้สบายลู่สือเยี่ยนบอกว่า “ตอนนี้คุณจะทำให้กินก็ได้นี่”หลินเซียง “…”เหมือนเธอขุดหลุมฝังตัวเองเธอมองเขาแล้วถามว่า “ถ้าฉันทำอาหารให้คุณ คุณจะปล่อยฉีจื่อเหิงไปไหม?”ลู่สือเยี่ยนมองเธออย่างเย็นชา “นี่คือท่าทีขอร้องที่ควรทำเหรอ?”หลินเซียงขมวดคิ้ว แล้วบอกว่า “ทำยังไงคุณถึงจะปล่อยเขา?”ลู่สือเยี่ยน “ตอนที่ผมอารมณ์ดี”หลินเซียงยิ้มแห้ง “ฉันว่าตอนนี้คุณก็ออกจะอารมณ์ดี ลอง…”ลู่สือเยี่ยนขัดจังหวะอย่างเย็นชา “ไม่ ตอนนี้ผมอารมณ์ไม่ดีเลย ฆ่าคนได้ด้วย

ลู่สือเยี่ยนพูดว่า “ผมอยากอาบ คุณมีปัญหาอะไร?”หลินเซียง "..."เธอสูดหายใจเข้าลึก แล้วถามว่า “คุณเสร็จงานแล้วใช่ไหม? งั้นตอนนี้เราก็คุยกันเรื่องฉีจื่อเหิงได้แล้วน่ะสิ?”ลู่สือเยี่ยนหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มอึกหนึ่ง สีหน้าเย็นชา “ผมต้องไปงานเลี้ยงเย็นนี้ คุณไปกับผม ถ้าทำตัวดี ผมจะพิจารณาปล่อยผ่านเขา”หลินเซียงขมวดคิ้ว “พูดให้มันแน่นอนไม่ได้หรือไงว่าถ้าฉันทำตัวดี คุณจะปล่อยเขา?”ทำไมต้องมีคำว่า ‘พิจารณา’ ด้วย?ถ้าเกิดเขาพิจารณาแล้วไม่อยากปล่อยฉีจื่อเหิงจะทำยังไงล่ะ?ลู่สือเยี่ยนมองเธอด้วยแววตาเยาะเย้ย “ฉลาดดีนี่”หลินเซียง "..."ขอบคุณ แต่ฉันไม่ชอบคำชมแบบนี้ลู่สือเยี่ยนเชิดคางขึ้น “ไปเปลี่ยนชุด”หลินเซียงมองตามสายตาของเขาไป เห็นชุดราตรีวางอยู่บนโซฟาอีกด้านหนึ่งเธอเดินไปหยิบขึ้นมาแล้วเข้าไปเปลี่ยนในห้องโชคดีที่ชุดราตรีค่อนข้างเรียบร้อย ไม่เผยให้เห็นเนื้อหนังมังสามากเกินไป ทั้งยังปกปิดร่องรอยที่น่าอายได้เธอเดินออกมา เห็นลู่สือเยี่ยนสวมสูทเรียบร้อยแล้ว กำลังกำลังสวมนาฬิกาอยู่ ทั้งเนื้อทั้งตัวประดับด้วยเสื้อผ้าหรูหราล้นเหลือ จนคนมองอดใจไม่ไหวที่จะหลงใหลขนตาของหลินเซียงสั่นไหว

ลู่สือเยี่ยนผลักเธอออกห่าง แล้วหยิบกล่องเล็ก ๆ ออกมา “สุขสันต์วันเกิดนะ”เจียงเนี่ยนอวี๋รับมาด้วยความดีใจ “ขอบคุณค่ะพี่สือเยี่ยน ฉันชอบของขวัญที่พี่ให้มากเลยค่ะ!”ของขวัญไม่สำคัญ สำคัญคือใครเป็นคนให้ของขวัญลู่สือเยี่ยนยิ้มอ่อน “ถ้าชอบก็ดีแล้ว”เจียงเนี่ยนอวี๋สังเกตเห็นหลินเซียงที่อยู่ด้านข้างลู่สือเยี่ยน เห็นหลินเซียงคล้องแขนลู่สือเยี่ยนไว้ไม่ห่าง สีหน้าของเจียงเนี่ยนอวี๋เปลี่ยนไปทันที พลันผลักหลินเซียงออกไป แล้วมาคล้องแขนลู่สือเยี่ยนแทน“คุณเป็นใครกัน? พี่สือเยี่ยนจะกลายเป็นคนของคุณได้ยังไง?”ท่าทางหยิ่งยโส เหมือนเจ้าหญิงน้อยที่ถูกตามใจจนเสียคนหลินเซียงไม่ทันตั้งตัว ถูกผลักจนเซ ลู่สือเยี่ยนดึงเธอไว้จึงยังทรงตัวได้ดวงตาของเธอฉายแววเย็นชา กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สบตากับลู่สือเยี่ยนที่มองมาด้วยสายตาตักเตือนเอาเถอะ อดทนก็อดทนเจียงเนี่ยนอวี๋เกี่ยวก้อยกับลู่สือเยี่ยน แล้วเดินเข้าไปข้างใน “พี่สือเยี่ยน ฉันได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นกับพี่แล้วนะ ดีใจจังที่พี่ปลอดภัย พ่อฉันก็เป็นห่วงพี่มากเหมือนกัน ท่านรอพี่อยู่ข้างใน”“อืม พี่ไม่เป็นไร”ลู่สือเยี่ยนพูดเบา ๆหลินเซียงเดินตามพวก

ลู่สือเยี่ยนพูดเสียงเบาว่า "เพื่อนเธอมากันแล้ว ไปดูสิว่าพวกเขาเอาของขวัญอะไรมาให้"เจียงเนี่ยนอวี๋กัดริมฝีปากอย่างไม่ยอมแพ้ มองหลินเซียงอย่างมุ่งร้าย แล้วยกชายกระโปรงเดินออกไปหลินเซียงพูดด้วยเสียงกระซิบ "ลู่สือเยี่ยน ฉันสงสัยว่าคุณกำลังทำให้ฉันตกเป็นเป้านิ่ง"ลู่สือเยี่ยน "ยังไง?"หลินเซียงพูดว่า "เจ้าหญิงน้อยคนนี้โกรธฉันเข้าแล้ว ฉันเป็นคนที่คุณพามา ดังนั้นคุณต้องปกป้องความปลอดภัยของฉันนะ ถ้าฉันเป็นอะไรไป คุณต้องรับผิดชอบ"ลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีเข้ม ริมฝีปากบางยิ้มจาง ๆ พลางพูดว่า "สบายใจได้ ผมไม่ปล่อยให้คุณแขนขาดขาขาดหรอก"หลินเซียงหดคอลงโดยไม่รู้ตัว ไม่อยากพูดเรื่องนี้ต่อแล้วต้องยอมรับว่าภูเขาดอกกุหลาบสวยงดงามจริง ๆ เธออดไม่ได้ที่จะมองด้วยความชื่นชมหลายครั้งลู่สือเยี่ยนและหลินเซียงเดินเล่นในสวนอยู่หลายรอบ ชื่นชมทิวทัศน์ที่สวยงาม เมื่อเดินไปถึงศาลากลางสวน ลู่สือเยี่ยนก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ เขาหยิบขึ้นมาดู แล้วพูดว่า "ผมขอไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ"หลินเซียงพยักหน้า เธอยืนอยู่ในศาลาไม่เตร่ไปไหนที่นี่เป็นถิ่นของตระกูลเจียง แถมเจียงเนี่ยนอวี๋ยังจงเกลียดจงชังเธออีก ถ้าเธ