บทที่ 219

หลินเซียงคิดว่าพอรู้เรื่องพ่อแม่ที่แท้จริงแล้ว เธอก็จะออกจากอำเภออันทันที เลยอดทนและพูดว่า “ได้ค่ะ”

หลิวอวี้เฟินหัวเราะเยาะ “ให้มันได้อย่างนี้สิ”

หลังจากพูดอย่างนั้นแล้วก็วางสายไป

หลินเซียงวางโทรศัพท์ไว้ข้าง ๆ คลุมผ้าห่มแล้วนอนหลับ

ตอนเย็น

ร้านเฝ่ยชุ่ยจู

หลินเซียงเดินมา เห็นหลิวอวี้เฟินยืนอยู่ที่หน้าประตูด้วยท่าทางร้อนใจ

เธอเดินเข้าไป “ผู้อำนวยการหลิวคะ”

หลิวอวี้เฟินเห็นเธอแล้วทำท่าเหมือนโล่งใจ คว้ามือเธอไว้ “ทำไมมาช้าจัง? ไม่อยากรู้เรื่องของชิ้นนั้นแล้วเหรอ?”

หลินเซียงดึงมือออก “เราเข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ”

“ใช่ เข้าไปข้างในกัน ฉันจองห้องไว้แล้ว อาหารที่นี่ฉันอยากมาลองชิมมานานแล้ว แต่ก็มีเด็ก ๆ ต้องดูแล พวกเธอนี่ไม่เอาไหนเลย ไม่รู้จักหาเงินให้ได้เยอะ ๆ”

หลิวอวี้เฟินบ่นไปตลอดทาง

พอเข้าไปข้างใน เธอทำท่าประหลาดใจกับทุกสิ่งทุกอย่าง เหมือนกับไม่เคยเห็นโลกกว้าง

ในขณะที่หลินเซียงทำหน้าสงบราบเรียบตลอดเวลา

ถึงห้องส่วนตัวแล้ว หลิวอวี้เฟินหยิบเมนูขึ้นมา สั่งอาหารอย่างกระตือรือร้น

หลินเซียงไม่รีบร้อน เธอรู้จักนิสัยโลภมากของหลิวอวี้เฟินดี ถ้าไม่ทำให้เธอรู้สึกพอใจซะก่อน ก็อย่าหวังเลยว่