Share

บทที่ 217

หลินเซียงก้มหน้าลงเล็กน้อย ไม่พูดอะไร

จริง ๆ แล้วเธอตั้งใจจะให้เงินหลิวอวี้เฟินเหมือนกัน

แต่พอเห็นท่าทางแบบนี้ เธอก็รู้สึกหมดความสนใจไปทันที

บางทีตอนที่เธอก่อตั้งสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านี้ หลิวอวี้เฟินอาจจะสงสารเด็ก ๆ จริง ๆ ตอนเด็กหลินเซียงก็เคยได้รับความอบอุ่นบ้าง

แต่หลังจากนั้น พอมีผลประโยชน์เข้ามาเกี่ยวข้อง ทุกอย่างก็ไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป

หลินเซียงดึงเก้าอี้มานั่ง

หลิวอวี้เฟินมองเธอด้วยความไม่พอใจ

ฉีจื่อเหิงรีบพูด “คุณแม่ผู้อำนวยการครับ หลินเซียงตกงานอยู่นะครับ เธอจะเอาเงินมาจากไหนล่ะครับ”

หลิวอวี้เฟินหัวเราะเยาะ “ไปอยู่เมืองอวิ๋นเฉิงตั้งหลายปี สุดท้ายกลับตกงานเนี่ยนะ? หลินเซียง ตอนนี้เธอคงนึกเสียใจแล้วที่ไม่เชื่อฟังฉันใช่ไหม? ถ้าเธอเชื่อฟังฉันซะ ตอนนี้เธอคงเป็นคุณนายรวยอู้ฟู่ไปนานแล้ว!”

ฉีจื่อเหิงมองหลินเซียงด้วยสีหน้าอึดอัด รีบเปลี่ยนเรื่องทันที “คุณแม่ผู้อำนวยการครับ เด็กคนอื่น ๆ ล่ะครับ? ไปโรงเรียนกันหมดแล้วเหรอ?”

หลิวอวี้เฟินตอบอย่างเย็นชา มองเขา “เธอเองก็ด้วย หางานได้หรือยัง? ค่าใช้จ่ายเดือนนี้เกินงบแล้วนะ รีบหาเงินมาคืนด้วย”

ฉีจื่อเหิงยิ่งอึดอัดเข้าไปใหญ่

“ผู้อำนวยกา
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application
ความคิดเห็น (1)
goodnovel comment avatar
กิ่งแก้ว คำแก้ว วรรณสุทธิ์
สงสารนางเอกเลย
ดูความคิดเห็นทั้งหมด

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status