บททั้งหมดของ หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ: บทที่ 151 - บทที่ 160

เสียงหัวเราะคิกคักของซ่งซ่งดังขึ้นในขบวนรถไฟฟ้าใต้ดิน “เมื่อกี้เธอเห็นสีหน้าบูดบึ้งของเขาไหม? ขำตายเลย ฮ่าฮ่าฮ่า”ใบหน้าของหลินเซียงเรียบเฉย “ถ้าไม่หย่า ต่อไปเขาก็จะเป็นแบบนี้ทุกวัน”ซ่งซ่งถอนหายใจ “นี่มันสงครามประสาทชัด ๆ ดูซิว่าใครจะทนไม่ไหวก่อนกัน”หลินเซียงไม่ตอบอะไร มองโทรศัพท์มือถืออย่างเหม่อลอยเมื่อถึงบริษัท หลินเซียงก็ถูกซ่งจั่วเรียกตัวไปยังห้องทำงานของประธานเธอไม่อยากไป แต่ในฐานะลูกจ้าง เธอไม่มีทางเลือกอื่นหลินเซียงพยายามปรับอารมณ์ ก่อนลุกขึ้นเดินไปยังห้องทำงานของประธานเธอเคาะประตูเบา ๆ เมื่อได้ยินเสียงตอบรับจากภายใน เธอก็เปิดประตูเข้าไปภายในห้องทำงานมืดสลัว มีจอโปรเจคเตอร์ขนาดใหญ่ฉายภาพใบหน้าของชาวต่างชาติหลายคนอยู่ตรงกลางห้องลู่สือเยี่ยนกำลังประชุมอยู่หลินเซียงชะงัก กำลังจะถอยออกไป แต่ลู่สือเยี่ยนกลับกวักมือเรียกเธอเข้าไปหลินเซียงรู้สึกไม่พอใจ ริมฝีปากสวยเม้มเป็นเส้นตรงลู่สือเยี่ยนกดรีโมท หยุดการประชุมผ่านวิดีโอ“เข้ามา”ดวงตาเรียวเล็กคมกริบของเขาจ้องมองเธอ แววตาลึกลับทำให้ยากที่จะอ่านอารมณ์ออกหลินเซียงยืนอยู่ที่ประตู จึงถามว่า “ท่านประธานลู่มีอะไรคะ

ใบหน้าของหลินเซียงกลายเป็นไร้อารมณ์ทันที “อย่างนั้นฉันขอร้องคุณแล้วกัน อย่าก่อเรื่องอะไรอีก อย่างน้อยก็รอให้เราหย่ากันก่อนแล้วค่อยว่ากันนะ”พูดจบ เธอก็เข็นรถเข็นหันหลังเดินจากไปลู่สือเยี่ยนจ้องมองตามแผ่นหลังของเธอ มุมปากยกเป็นรอยยิ้มเย็นชาหลินเซียงมาถึงโซนผัก เลือกผักใส่รถเข็น แล้วก็เดินไปยังโซนขนมขบเคี้ยวแต่ขณะเดินผ่านทางแยกของชั้นวางสินค้า มีผู้หญิงคนหนึ่งเข็นรถเข็นวิ่งผ่านมาอย่างรีบร้อน ชนเข้ากับรถเข็นของเธออย่างแรง รถเข็นทั้งสองคันล้มระเนระนาด ของต่าง ๆ กระจัดกระจายเต็มพื้น!“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ!”หญิงสาวตรงข้ามทำท่าขอโทษ รีบก้มลงเก็บของหลินเซียงก็ก้มลงเก็บของเช่นกัน แล้วพูดเสียงเรียบ “ในซูเปอร์มาร์เก็ตคนเยอะ ระวังหน่อยก็ดีนะคะ”“ค่ะ ครั้งต่อไปฉันจะระวังค่ะ”ทั้งสองคนเก็บของใส่รถเข็นเสร็จแล้ว ลู่สือเยี่ยนก็เดินตามมาเมื่อหญิงสาวเห็นเขาก็รีบหันหลังเดินจากไป“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”ลู่สือเยี่ยนขมวดคิ้วมองหลินเซียง เอ่ยถามเสียงเบาหลินเซียง “ไม่มีอะไร ยังมีอะไรที่ต้องซื้ออีกไหม? ถ้าไม่มีแล้วก็กลับบ้านกันเถอะ”“อืม ไม่มีแล้ว”ลู่สือเยี่ยนพูดทั้งสองคนไปถึงเคาน์เตอร์คิดเงิ

หลินเซียงลดสายตาลงเล็กน้อย รู้สึกไม่สบายใจในใจทันทีที่อวิ๋นหลานมาถึง เธอก็ชี้นิ้วมาที่เธอทันทีเมื่อนึกถึงสิ่งที่อวิ๋นหลานเคยทำก่อนหน้านี้ เธอรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่อธิบายไม่ได้ผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ แพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเธอ“เฮ้ย ทำอะไร?”ในขณะนี้ เสียงของฟู่จิ่นซิ่วก็ดังขึ้นหลินเซียงมองตามเสียง ก็เห็นซ่งซ่งปล่อยมือจากเขา เดินไปหาเธอ จับมือเธอแล้วพูดด้วยความกังวล "เซียงเซียง ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อยดี"แม้ว่าเธอจะแอบด่าลู่สือเยี่ยนอยู่เสมอแต่เธอรู้ว่าหลินเซียงรักลู่สือเยี่ยนมากแม้ว่าตอนนี้ฉันจะอยากหย่าเต็มทนก็ตามแต่คนที่เคยรักกันอย่างลึกซึ้ง จะเปลี่ยนใจเป็นไม่รักง่าย ๆ ได้อย่างไร?เพียงแค่กลบเกลื่อนความปวดร้าวในใจเท่านั้น“ซ่งซ่ง!”เสียงไม่พอใจของฟู่จิ่นซิ่วก็ดังขึ้น “ไม่เห็นเหรอว่าฉันเวียนหัว อยากเห็นฉันล้มหัวฟาดพื้นตายใช่ไหม?”ซ่งซ่งมองย้อนกลับไปที่เขา "ในเมื่อรู้ว่าตัวเองเวียนหัว ทำไมไม่นอนอยู่ในห้องผู้ป่วยล่ะ?"ฟู่จิ่นซิ่วปวดหัวเพราะความโกรธ เขาจึงเอื้อมมือไปจับหัวหลินเซียงพูดกับซ่งซ่ง "อย่าทำแบบนี้เลย ยิ่งเขาฟื้นตัวเร็วเท่าไหร่ เธอก็จะยิ่งเป็นอิส

ร่างบางของหลินเซียงสั่นสะท้านเล็กน้อย “พูดอะไรบ้า ๆ เนี่ย!”ซ่งซ่งรีบสาวเท้าเข้ามา “พวกเขาเป็นสามีภรรยากันมาเกือบปีแล้ว หลินเซียงเป็นคนยังไง ลู่สือเยี่ยนรู้ดี เขาต้องรู้ว่าหลินเซียงไม่ใช่คนวางยาแน่!”“งั้นเหรอ?”ฟู่จิ่นซิ่วกริ่มยิ้มอย่างลึกลับ ก่อนจะเปิดประตูห้องผู้ป่วยแล้วเดินเข้าไปทันทีซ่งซ่งขมวดคิ้ว “เดี๋ยวนะ คุณหมายความว่ายังไง? กลับมาอธิบายให้ชัดเจนก่อนสิ!”เธอลุกขึ้นไล่ตาม แต่ก็ถูกบอดี้การ์ดขวางไว้ เพราะเธอเป็นเพียงเพื่อนของหลินเซียง จึงไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป“น่าโมโหชะมัด!”ใบหน้าหวานของซ่งซ่งยับยู่ยี่ด้วยความโกรธ หันไปเห็นหลินเซียงกำลังจ้องมองตรงไปข้างหน้า ใบหน้าซีดเผือดจนน่าตกใจ!“เซียงเซียง อย่าไปฟังเขาพูดเรื่องไร้สาระ เขาแค่จงใจขู่เธอเท่านั้น!” ซ่งซ่งรีบพูดแต่หลินเซียงกลับส่ายหัว “เขาไม่ได้โกหก เขาอาจจะเกลียดฉันจริง ๆ”ซ่งซ่งไม่เข้าใจ “เป็นไปได้ยังไง? ก่อนที่เขาจะฟื้นความทรงจำ เขารักเธอมากขนาดนั้น แม้ว่าตอนนี้เขาจะฟื้นความทรงจำแล้ว ความทรงจำเหล่านั้นก็ไม่ได้หายไปซะหน่อย เขาต้องรู้จักนิสัยเธอดีอยู่แล้ว”หลินเซียงกระตุกมุมปาก แล้วยิ้มอย่างขมขื่น “ถ้าเป็นเขาคนก่อ

"อย่าครับ"ลู่สือเยี่ยนหลับตาและพูดอย่างอ่อนแอ "ผมแค่ไม่อยากเห็นหน้าเธอ แต่เธอก็ยังเป็นภรรยาของผม ถ้าเธอถูกจับ มันจะไม่เป็นผลดีต่อชื่อเสียงของตระกูลลู่"ลู่เจิ้งหรงตะคอกอย่างเย็นชา "เธอกำลังจะฆ่าลูกตายอยู่แล้ว ยังมัวคิดถึงเธออีก"อวิ๋นหลานพูดจากด้านข้าง "สือเยี่ยน มีอะไรเข้าใจผิดกันหรือเปล่า? ฉันไม่คิดว่าหลินเซียงเป็นคนแบบนั้นนะ"ลู่สือเยี่ยนไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ท่าทีของเขาก็ชัดเจนมากแล้ว มือของหลินเซียงกำหมัดแน่น จ้องมองไปที่ใบหน้าของลู่สือเยี่ยน จากนั้นสูดหายใจเข้าลึกแล้วพูดว่า "ฉันไม่ได้วางยาคุณ ลู่สือเยี่ยน อีกหน่อยคุณตรวจสอบแล้วพบว่าคุณเข้าใจฉันผิด ถ้าคุณกลับมาหาฉันอีกครั้ง ฉันจะไม่ยกโทษให้คุณเด็ดขาด!"พูดจบ เธอก็หันหลังและจากไปมือของลู่สือเยี่ยนที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มกำหมัดแน่นเช่นกัน!ในเวลานี้ เซี่ยหว่านเดินเข้ามา พอเห็นว่าหลินเซียงเดินออกไปด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด เธอก็ถามด้วยความสับสน "เกิดอะไรขึ้นคะ?"อวิ๋นหลานถอนหายใจ "เฮ้อ... สือเยี่ยนบอกว่าหลินเซียงเป็นคนวางยาเขา"เซี่ยหว่านดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ "ทำไม... เป็นไปได้ยังไงคะ?"ลู่เจิ้งหรงพูดว่า "สือเยี่ยน ถ้าล