บทที่ 158

หลินเซียงรีบผลักเจิ้งซินเอ้อร์ออกไป แล้ววิ่งเข้าไปข้างใน

“เธอห้ามเข้าไป!”

เจิ้งซินเอ๋อร์ยังจะยื่นมือไปจับหลินเซียง แต่ถูกซ่งซ่งขวางไว้ “ทำไม? จะผลักฉันอีกคนเหรอ? เชื่อไหมว่าฉันจะแกล้งล้มตอนนี้ แล้วฟ้องเอาผิดเธอให้ตายกันไปข้าง!”

เจิ้งซินเอ้อร์เบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ “แก…”

ช่างกล้าเกินไปแล้ว!

ซ่งซ่งเชิดคางขึ้น จ้องมองเจิ้งซินเอ้อร์อย่างระมัดระวัง

ขณะนั้น

ขณะนั้น ภายในห้องผู้ป่วย

ลู่เจิ้งหรง อวิ๋นหลาน ฟู่จิ่นซิ่ว ต่างก็จ้องมองผู้ชายบนเตียงอย่างตื่นตระหนก

ลู่สือเยี่ยนค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มของเขาดูซีดอย่างเห็นได้ชัด สภาพของเขาไม่ค่อยดีเลย

“สือเยี่ยน ลูกตื่นแล้ว ทำให้พวกเราตกใจกันหมดเลย!”

ลู่เจิ้งหรงเห็นว่าเขาตื่นขึ้นมาจริง ๆ ก็โล่งใจทันที

ฟู่จิ่นซิ่วถามจากด้านข้าง “นายรู้สึกยังไงบ้าง?”

คิ้วเข้มของลู่สือเยี่ยนขมวดเข้าหากัน ใบหน้าของเขายังสวมหน้ากากออกซิเจน เสียงที่พูดออกมาฟังดูแหบแห้ง

“ไม่เป็นไรแล้ว”

อวิ๋นหลานพูดขึ้น “สือเยี่ยนไม่เป็นไรแล้วจริง ๆ ดีจังเลย เธอไม่รู้หรอก พอรู้ว่าเธอโดนวางยา พ่อเขาก็เป็นห่วงมาก หลินเซียงภรรยาเธอก็ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องผู้ป่วยตลอด