บทที่ 163

หลินเซียงได้ยินดังนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อย ถึงตอนนี้เธอก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเรื่องนี้ยังไม่ได้จัดการ จึงส่ายหน้า “ขอผัดไปก่อนแล้วกันค่ะ”

ฉินโหย่วหานตอบรับ ดวงตาจ้องมองเธอ เหมือนมีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะพูด

หลินเซียงพูดต่อ “ฉันไปก่อนนะคะ แล้วเจอกันใหม่”

ฉินโหย่วหาน “ได้ครับ”

เขาหันหลังกลับ เดินไปหาผู้ชายกลุ่มนั้น

หลินเซียงถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะหันเดินไปในอีกทิศทางหนึ่ง

ตอนนี้สิ่งเดียวที่เธอหวังพึ่งได้ก็คือผลการทดสอบ ถ้าผลการทดสอบยังไม่ออกมา เธอก็จะยังลบล้างข้อกล่าวหาไม่ได้

ตอนนี้สิ่งเดียวที่เธอทำได้ก็คือรอ

เดินไปได้ไม่กี่นาที ก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังจากด้านหลัง

เนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ หลินเซียงจึงหลบไปด้านข้างเล็กน้อย เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกชน

“บี๊บ!”

แต่รถคันนั้นกลับชะลอความเร็วลงข้าง ๆ เธอและบีบแตร

หลินเซียงหันไปมองด้วยความสงสัย เห็นใบหน้าที่งดงามและอ่อนโยนของฉินโหย่วหานโผล่ออกมาจากในรถ มือข้างหนึ่งวางอยู่บนกระจกรถ ยิ้มบาง ๆ “ขึ้นรถสิ ผมไปส่ง”

หลินเซียงประหลาดใจ คิดว่าเขาจะเดินจากไป ไม่คิดว่าเขาจะไปเอารถมา

“คุณฉิน จริง ๆ แล้วไม่ต้องหรอกค่ะ บ้านฉันอยู