บทที่ 162

ซ่งซ่งมองเขาด้วยสีหน้าแปลก ๆ “คุณมีน้ำใจขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ฟู่จินซิ่วไม่ตอบอะไร แค่เหยียดยิ้มมองเธอนิ่ง ๆ

ซ่งซ่งคิดอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดก็สงบลง ตอนนี้ความบริสุทธิ์ของเพื่อนสำคัญที่สุด

ถ้าฟู่จินซิ่วช่วยได้จริง ๆ เรื่องนี้อาจจะพอมีทางออกก็ได้?

“เดี๋ยวฉันช่วย”

ซ่งซ่งมองไปยังเชือกผูกเอวที่ยุ่งเหยิงของเขา แล้วเดินเข้าไป โน้มตัวลง นิ้วเรียวเล็กหยิบปลายผ้าขึ้นมาแล้วเริ่มผูก

หญิงสาวเข้ามาใกล้ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของเธอแผ่กระจายอยู่ในอากาศ ฟู่จินซิ่วจ้องมองใบหน้าของซ่งซ่ง แล้วพูดขึ้นมาทันที “จริง ๆ แล้ว คุณเหมาะกับวงการบันเทิงมากนะ ไม่คิดจะลองเดบิวต์ดูบ้างเหรอ?”

ซ่งซ่งผูกเชือกเสร็จก็ถอยหลังหนึ่งก้าว แล้วพูดว่า “ฉันไม่อยากดัง”

เมื่อเธอเดินจากไป กลิ่นหอมนั้นก็หายไปเช่นกัน โดยไม่รู้ตัว ใจของฟู่จินซิ่วกลับรู้สึกเหมือนสูญเสียอะไรบางอย่าง

ดวงตาของเขาเป็นประกาย ก่อนจะพูดต่อว่า “ผมพูดจริง ถ้าคุณเปลี่ยนใจเมื่อไหร่ก็บอกผมได้เลย รับประกันว่าภายในหกเดือน ผมจะปั้นทำให้คุณกลายเป็นดาราแถวหน้าของจีน”

ซ่งซ่งยิ้ม “ขอบคุณค่ะ”

ฟู่จินซิ่ว “…”

…

หลินเซียงไปที่สถานีตำรวจ เพื่อสอบถามผลการทดสอบสารพิษในอาหาร

สิ่