บทที่ 151

เสียงหัวเราะคิกคักของซ่งซ่งดังขึ้นในขบวนรถไฟฟ้าใต้ดิน “เมื่อกี้เธอเห็นสีหน้าบูดบึ้งของเขาไหม? ขำตายเลย ฮ่าฮ่าฮ่า”

ใบหน้าของหลินเซียงเรียบเฉย “ถ้าไม่หย่า ต่อไปเขาก็จะเป็นแบบนี้ทุกวัน”

ซ่งซ่งถอนหายใจ “นี่มันสงครามประสาทชัด ๆ ดูซิว่าใครจะทนไม่ไหวก่อนกัน”

หลินเซียงไม่ตอบอะไร มองโทรศัพท์มือถืออย่างเหม่อลอย

เมื่อถึงบริษัท หลินเซียงก็ถูกซ่งจั่วเรียกตัวไปยังห้องทำงานของประธาน

เธอไม่อยากไป แต่ในฐานะลูกจ้าง เธอไม่มีทางเลือกอื่น

หลินเซียงพยายามปรับอารมณ์ ก่อนลุกขึ้นเดินไปยังห้องทำงานของประธาน

เธอเคาะประตูเบา ๆ เมื่อได้ยินเสียงตอบรับจากภายใน เธอก็เปิดประตูเข้าไป

ภายในห้องทำงานมืดสลัว มีจอโปรเจคเตอร์ขนาดใหญ่ฉายภาพใบหน้าของชาวต่างชาติหลายคนอยู่ตรงกลางห้อง

ลู่สือเยี่ยนกำลังประชุมอยู่

หลินเซียงชะงัก กำลังจะถอยออกไป แต่ลู่สือเยี่ยนกลับกวักมือเรียกเธอเข้าไป

หลินเซียงรู้สึกไม่พอใจ ริมฝีปากสวยเม้มเป็นเส้นตรง

ลู่สือเยี่ยนกดรีโมท หยุดการประชุมผ่านวิดีโอ

“เข้ามา”

ดวงตาเรียวเล็กคมกริบของเขาจ้องมองเธอ แววตาลึกลับทำให้ยากที่จะอ่านอารมณ์ออก

หลินเซียงยืนอยู่ที่ประตู จึงถามว่า “ท่านประธานลู่มีอะไรคะ