บทที่ 152

หลินเซียงถึงกับตกใจ หันไปมองเขาด้วยความประหลาดใจ

เธอคิดว่าเขาจะขออะไรที่เกินเลยกว่านั้นซะอีก

ลู่สือเยี่ยน “มองผมแบบนั้นทำไม? คิดว่าง่ายเกินไปเหรอ? งั้นผมขออย่างอื่นดีกว่า…”

“ก็ได้”

หลินเซียงกลัวว่าเขาจะขออะไรที่เกินเลยกว่านั้น จึงตอบตกลงไป

ลู่สือเยี่ยนโบกมือ “เอาล่ะ ไปได้แล้ว”

หลินเซียงหันหลังเดินออกไป

ขณะนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เธอยังคงรู้สึกงุนงง

แค่ทำอาหารให้เขามื้อเดียวงั้นเหรอ?

ง่ายมาก

ต้มมาม่าก็ถือเป็นอาหารมื้อหนึ่งเหมือน

หลินเซียงหัวเราะ ไม่เคยรู้สึกสบายใจขนาดนี้มาก่อน

ในไม่ช้าก็ถึงเวลาเลิกงาน

หลินเซียงเก็บของแล้วเดินออกไป แต่เมื่อถึงหน้าบริษัท เธอก็เห็นรถยนต์อัสตันมาร์ตินคุ้นเคยคันนั้น

ตอนเช้า เธอก็เห็นรถคันนี้จอดอยู่ที่หน้าอะพาร์ตเมนต์ของซ่งซ่ง แถมยังมารยาทแย่ เอาแต่บีบแตรตลอดเวลา

หลินเซียง “…”

ตอนเช้าทำเป็นรังเกียจ แต่ตอนเย็นกลับต้องขึ้นรถคันนี้

เฮ้อ…

หลินเซียงมองซ้ายมองขวา พบว่ายังมีเพื่อนร่วมงานหลายคนยืนอยู่ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา พึมพำ “รถเรียกผ่านแอปมาเร็วจริง ๆ”

จากนั้นเธอก็เดินไปที่รถอัสตันมาร์ตินคันหรู

คนที่อยู่ใกล้ ๆ ได้ยินที่เธอพูดก็ไม่ได้คิดอะไ