Share

บทที่ 156

หลังจากพูดอย่างนั้น ลู่เจิ้งหรงก็ไออย่างรุนแรง

อวิ๋นหลานอยู่ข้าง ๆ ช่วยปลอบให้เขาสงบสติอารมณ์ "คุณคะ อย่าเพิ่งตัดสินไป เรื่องนี้ยังไม่ได้รับการตรวจสอบอย่างชัดเจน รอก่อนเถอะค่ะ"

หลินเซียงทำเพียงจ้องไปที่ลู่สือเยี่ยนที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย

อย่างไรก็ตาม บอดี้การ์ดเข้ามาลากเธอออกไปจากห้อง

ประตูห้องผู้ป่วยปิดลงต่อหน้าเธอ

“เซียงเซียง!”

ซ่งซ่งส่งฟูจิ่นซิ่วกลับห้อง ทันทีที่เดินเข้ามาแล้วเห็นเธอถูกไล่ออกมา ก็รู้สึกทุกข์ใจมาทันที!

หลินเซียงพูดว่า "ฉันไม่เป็นไร"

ซ่งซ่งกอดเธออย่างทุกข์ใจ “ฉันจะรออยู่ที่นี่เป็นเพื่อนนะ”

หลินเซียงส่ายหัว “ไม่ เธอควรกลับไปก่อน ฟู่จิ่นซิ่วไม่ใช่คนที่รับมือได้ง่าย ๆ ถ้าเธอทำให้เขาไม่มีความสุข คนที่ต้องทนทุกข์ทรมานก็คือเธอนะ”

ซ่งซ่งเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า "ไม่เป็นไรซะหน่อย เขาไม่ใช่เด็กแล้ว ไม่มีคนอยู่ด้วยแล้วจะตายก็ให้มันรู้ไป!"

หลินเซียงยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “เชื่อฟังหน่อยได้ไหม?”

ดวงตาของซ่งซ่งเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ “เซียงเซียง ฉันอยากอยู่กับเธอ”

หลินเซียงบอก "เขายังไม่ตื่น ไม่ว่าจะทำอะไรตอนนี้ก็ไร้ประโยชน์ ฉันจะไม่ยอมให้ตัวเองต้องเดือดร้อน เธอไปก่อนเถอะ ถ้าฉันมีป
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status