บทที่ 153

ใบหน้าของหลินเซียงกลายเป็นไร้อารมณ์ทันที “อย่างนั้นฉันขอร้องคุณแล้วกัน อย่าก่อเรื่องอะไรอีก อย่างน้อยก็รอให้เราหย่ากันก่อนแล้วค่อยว่ากันนะ”

พูดจบ เธอก็เข็นรถเข็นหันหลังเดินจากไป

ลู่สือเยี่ยนจ้องมองตามแผ่นหลังของเธอ มุมปากยกเป็นรอยยิ้มเย็นชา

หลินเซียงมาถึงโซนผัก เลือกผักใส่รถเข็น แล้วก็เดินไปยังโซนขนมขบเคี้ยว

แต่ขณะเดินผ่านทางแยกของชั้นวางสินค้า มีผู้หญิงคนหนึ่งเข็นรถเข็นวิ่งผ่านมาอย่างรีบร้อน ชนเข้ากับรถเข็นของเธออย่างแรง รถเข็นทั้งสองคันล้มระเนระนาด ของต่าง ๆ กระจัดกระจายเต็มพื้น!

“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ!”

หญิงสาวตรงข้ามทำท่าขอโทษ รีบก้มลงเก็บของ

หลินเซียงก็ก้มลงเก็บของเช่นกัน แล้วพูดเสียงเรียบ “ในซูเปอร์มาร์เก็ตคนเยอะ ระวังหน่อยก็ดีนะคะ”

“ค่ะ ครั้งต่อไปฉันจะระวังค่ะ”

ทั้งสองคนเก็บของใส่รถเข็นเสร็จแล้ว ลู่สือเยี่ยนก็เดินตามมา

เมื่อหญิงสาวเห็นเขาก็รีบหันหลังเดินจากไป

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

ลู่สือเยี่ยนขมวดคิ้วมองหลินเซียง เอ่ยถามเสียงเบา

หลินเซียง “ไม่มีอะไร ยังมีอะไรที่ต้องซื้ออีกไหม? ถ้าไม่มีแล้วก็กลับบ้านกันเถอะ”

“อืม ไม่มีแล้ว”

ลู่สือเยี่ยนพูด

ทั้งสองคนไปถึงเคาน์เตอร์คิดเงิ