Share

บทที่ 150

หลินเซียงละสายตา หันกลับมาอย่างเย็นชา แล้วหันหลังเดินออกไป

ซ่งซ่งรีบตามเธอไป เธอชูหัวแม่โป้งขึ้น “เซียงเซียงที่รักของฉันลุกขึ้นสู้แล้ว”

หลินเซียงพูดว่า “ถ้าไม่มาทำร้ายฉันก่อน คนอย่างฉันก็ไม่ทำร้ายใคร”

เหมือนกับเจิ้งซินเอ้อร์ที่เข้ามาหาเรื่องเองแบบเมื่อกี้นี้ เธอย่อมไม่ออมมือ

ซ่งซ่งพึมพำสองสามครั้ง แล้วพูดว่า “ไม่รู้ว่าไอ้สารเลวคนนั้นคิดอะไรอยู่ ในเมื่อรักเซี่ยหว่านมาก ทำไมไม่หย่ากับเธอซะ? ตอนนี้เซี่ยหว่านป่วยเป็นโรคซึมเศร้า เธอเองก็ลำบากใจ เขาคิดจะทำอะไรกันแน่?”

หลินเซียง “ถ้าฉันรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรก็ดีน่ะสิ”

ถ้าเป็นอย่างนั้น เธอจะไม่รู้สึกทรมานแบบนี้

การที่ต้องวนเวียนอยู่ในวังวนแบบนี้มีความหมายอะไรกัน?

ซ่งซ่งจับแขนเธอ ยิ้มแย้มพูด “เซียงเซียง คืนนี้ไปนอนห้องฉันนะ เพราะหลังจากพรุ่งนี้ไป ฉันจะไม่ว่างแล้ว”

หลินเซียงพยักหน้าตอบตกลงทันที

ซ่งซ่งดีใจมาก พาหลินเซียงไปที่อะพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ ของตัวเอง แบ่งเป็นห้องนอนหนึ่งห้อง ห้องนั่งเล่นหนึ่งห้อง กำลังพอดีสำหรับอยู่คนเดียว

ทั้งยังซื้อปีกไก่ทอด ปากเป็ดทอดพริกกระเทียมติดมาด้วย สองสาวนั่งดูรายการวาไรตี้ ดื่มเบียร์ แทะปีกไก่ทอด

เสพความสุ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status