บททั้งหมดของ บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: บทที่ 51 - บทที่ 60

ส่วนตัวเวินหนี่ก็รู้สึกโทษตัวเองเช่นกัน ทนมาได้ตั้งนาน ทำไมถึงไม่อดทนต่ออีกสักหน่อยหากว่าเธอไม่ทำตัวหุนหันพลันแล่น เย่จื่อก็คงไม่รู้“ฉันขอโทษจริง ๆ”เวินหนี่เองก็ไม่อยากจะสร้างปัญหาให้เย่หนานโจว แต่คำพูดที่ได้พูดออกไปแล้วมันไม่สามารถเก็บกลับมาได้อีกหญิงสาวกำลังคิดทบทวนอีกครั้งว่าเธออยากจะหย่าจริง ๆ `หรือไม่?ที่จริงแล้วเธอแค่อยากจะมอบชีวิตใหม่ให้กับตัวเองตอนนี้เธอรู้สึกสิ้นหวัง ไม่มีความหวังใดหลงเหลืออยู่เลยและไม่อยากจะจมอยู่กับความรู้สึกนี้อีกต่อไปแล้วเย่หนานโจวไม่พูดอะไรอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมา “การใช้ชีวิตอยู่กับฉันมันทำให้เธอลำบากมากใช่ไหม?”ได้ยินอย่างนั้นเวินหนี่ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ดวงตากลมเริ่มร้อนผ่าวราวกับกำลังมีอะไรบางอย่างร่วงหล่นลงมาในไม่ช้าหากว่าเขาแสดงความโกรธออกมา เธอก็คงไม่ต้องมารู้สึกอะไรแบบนี้การที่เขาเอ่ยถามออกมาเบา ๆ แบบนั้นมันทำให้เธอควบคุมอารมณ์เอาไว้ไม่ได้เลยแทนที่จะตอบว่าลำบากใจ คงจะดีกว่าถ้าเธอพูดออกไปตรง ๆ ว่าเธอไม่อยากเห็นความสัมพันธ์ระหว่างเขาและลู่ม่านเซิงอีกแต่นั่นมันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว“ก็นิดหน่อย”เวินหนี่ก้มหน้าลง ไม่อยากใ

สัมผัสจากประธานหลี่ทำให้เวินหนี่รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก เธอรีบผลักเขาออกด้วยความตกใจ “ประธานหลี่ ให้เกียรติฉันด้วยค่ะ!”“คุณต้องการเกียรติอะไรงั้นเหรอ? ก็แค่ทาสรับใช้ของประธานเย่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณนอนกับเขาไปกี่ครั้งแล้ว เราให้โอกาสคุณดื่มเพื่อรักษาหน้าเอาไว้ อย่าหน้าไม่อายหน่อยเลย!” ประธานหลี่ผู้ดื้อรั้นยังคงยืนหยัดคำเดิม ทว่าหญิงสาวก็ปฏิเสธทุกครั้ง จนในที่สุดเมื่อความอดทนหมดลงเขาก็โผเข้าไปกอดเธอทันที “อะไรที่เย่หนานโจวให้ได้ ผมก็ให้คุณได้เหมือนกัน ให้บ้านสักหลังล่ะเป็นไง ในอนาคตคุณไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรเลยมาเป็นคนของผมยังดีกว่าเย่หนานโจวอีกนะ...”“ปล่อยนะ!”เวินหนี่พยายามดิ้นหนี ก่อนจะตบเข้าที่หน้าอีกฝ่ายเต็มแรง “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”เมื่อถูกตบอย่างแรงตอนนี้ดวงตาของประธานหลี่จึงแดงก่ำ เขากำลังจ้องมองเวินหนี่ด้วยความโกรธจัด “นังสารเลว กล้าดียังไง ฉันจะฆ่าให้ตายเลยคอยดูเถอะ!”หลี่ถิงรู้สึกกลัวมากส่วนเวินหนี่เองก็กลัวว่าหลี่ถิงจะได้รับอันตรายเช่นกันเพราะอยู่ตรงบริเวณประตูพอดี เธอจึงรีบผลักหลี่ถิงให้ออกไป “ที่นี่มันอันตราย รีบออกไปเร็ว ๆ !”หลี่ถิงตกใจมาก “พี่เวินหนี่ พี่จะท

หลังจากที่ชายหนุ่มจากไปก็ได้ยินเพียงเสียงร้องโอดครวญจากทางด้านหลังส่วนเวินหนี่ที่กำลังหลับใหล เธอเองก็ฝันว่ามีปีศาจกำลังไล่ตามมาอยากจะวิ่งหนีออกไปแต่ก็ทำไม่ได้ เกิดความกลัวขนาดมหึมาที่กำลังกลืนกินจนทำให้เธอหายใจไม่ออกราวกับคนที่กำลังจะตายในไม่ช้าหญิงสาวสะอื้นในขณะที่น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดเห็นแบบนั้นเย่หนานโจวจึงรีบใช้มือเช็ดน้ำตาออกให้เบา ๆ ตอนนี้ร่างบางตัวร้อนมากและเริ่มมีไข้หลี่ถิงเองก็กำลังนั่งร้องไห้อยู่ข้าง ๆ เดิมทีเธอกำลังจะออกไปขอความช่วยเหลือแต่พบกับเย่หนานโจวที่ทางเข้าเสียก่อน โชคดีที่เขามาถึงได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นคงเป็นความสูญเสียครั้งใหญ่ หลี่ถิงร้องไห้แล้วเอ่ยขึ้นมาว่า “ท่านประธาน มันเป็นความผิดของฉันเองที่ดูแลพี่เวินหนี่ไม่ดี ตอนนี้พี่เวินหนี่น่าจะมีไข้ เรารีบส่งตัวไปโรงพยาบาลกันเถอะค่ะ”ตอนนี้เย่หนานโจวเยือกเย็นมากราวกับน้ำแข็งที่ไม่แยแสต่อมนูษย์คนไหน ก่อนจะพูดเพียงแค่ว่า “ไม่ เป่ยชิง พาเธอกลับบ้าน!”พูดจบเขาก็อุ้มเวินหนี่ขึ้นรถแล้วออกไปจากตรงนั้นทันทีหลี่ถิงยังคงร้องไห้แล้วโทษตัวเองอย่างควบคุมสติไม่ได้ เห็นอย่างนั้นเป่ยชิงจึงเข้ามาบอก “หยุดร

เวินหนี่คล้องแขนไว้ที่คอแกร่ง “ฉันอยากให้คุณอยู่กับฉัน”“ฉันจะอยู่นี่ไม่ไปไหนทั้งนั้น” เย่หนานโจวลูบแก้มนวลเบา ๆ “ตัวเธอแดงหมดแล้ว นอนเฉย ๆ อย่าขยับมากเดี๋ยวมันจะถลอกจนเป็นแผลรู้ไหม?”เวินหนี่มองเขา ในที่สุดเข้าใจว่าการแสดงความอ่อนแอต่อหน้าเขาของลู่ม่านเซิงมีผลลัพธ์ยังไงเด็กที่ร้องไห้ก็จะได้รับลูกอมนี่เองเพียงเธอแสดงความอ่อนแอเล็กน้อย เขาก็จะแสดงความอ่อนโยนกับเธอทันที“โอเคค่ะ” เธอยอมปล่อยมือจากเขาแม้จะไม่ค่อยเต็มใจนักเย่หนานโจวห่มผ้าให้แล้วนั่งลงที่ขอบเตียง “หนาวไหม?”เธอส่ายหน้า “ไม่หนาวค่ะ”“เธอมีไข้ต่ำ ๆ” เขาแสดงความกังวลออกมา “เดี๋ยวจะช่วยเช็ดตัวให้เผื่อตัวจะเย็นลง”“คุณใจดีจริง ๆ” เธอมองเขาแล้วเอ่ยออกมาจากหัวใจคนฟังยิ้มแล้วบีบจมูกเล็กเบา ๆ เวินหนี่เองก็ไม่ได้หลบและมองเขาอยู่อย่างอ้อยอิ่งเธออยากจะเก็บความใจดีของเขาไว้ในใจตลอดไปทว่าเย่หนานโจวกลับพูดว่า “นี่สาวน้อย อย่าพูดว่าคนอื่นใจดีง่าย ๆ แบบนั้นสิ”เขาเพิ่มน้ำแข็งลงบนผ้าขนหนูแล้ววางลงบนหน้าผากเธอพลางเอ่ยเสียงแผ่วเบา “ถ้าคนที่อยู่ข้าง ๆ ไม่ใช่ฉันแล้ว ก็อย่าปล่อยให้ตัวเองถูกความใจดีของผู้ชายคนไหนมาหลอกเอาได้ล่ะ”

“เธอคงไม่คิดใช่ไหม? เวินหนี่น่ะต้องการไต่เต้าขึ้นไปให้สูง เธอเป็นเลขาของประธานเย่ก็จริงแต่เธอไม่ใช่ภรรยาที่แท้จริงของเขาหรอกนะ หลังจากที่ทำงานผ่านไปหลายปีก็ต้องมีความคิดที่จะต้องหาทางให้กับตัวเอง ด้วยความสวยที่มีก็เลยคิดอยากจะลองไปเป็นคนรักของประธานหลี่ดูบ้าง เธออาจจะไม่ใช่คนรักของประธานเย่แต่อย่างน้อยก็เป็นคนรักประธานหลี่ สุดท้ายเธอก็เลยจงใจกล่าวหาว่าประธานหลี่ข่มขืนตัวเอง น่าสมเพชจริง ๆ ที่ประธานหลี่จะต้องเข้าคุกด้วยเรื่องแบบนั้น!”“ปกติเวินหนี่เป็นคนใจดีนะ แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะใช้อุบายทำให้ประธานหลี่ต้องมีชีวิตที่ตกต่ำอย่างนี้ ไม่แปลกใจเลยที่ทำไมเธอถึงได้อยู่เคียงข้างประธานเย่ได้อยู่เสมอ ผู้หญิงคนนี้จะต้องมีเล่ห์เหลี่ยมอะไรซ่อนไว้มากมายแน่นอน!”“ฮึ เพิ่งรู้เหรอว่าคนอย่างยัยเวินหนี่น่ะร้ายแค่ไหน? มองแวบเดียวฉันก็รู้แล้ว พวกเธอก็ลองมองดูสิว่าคนเก่าคนแก่ในบริษัทนี้มีใครเทียบเธอได้บ้าง คนมีความสามารถอย่างพี่หลินของเรา มีทั้งคุณสมบัติและประสบการณ์มากมายแบบนั้นยังสู้เล่ห์กลของยัยคนนี้ไม่ได้ มันก็เกินไปแล้วล่ะ! ถูกข่มขืน....”ปัง!เสียงประตูกระแทกกับผนังอย่างแรง เวินหนี่ปรากฎตัวอยู่ด้าน