บทที่ 56

หลังจากที่ชายหนุ่มจากไปก็ได้ยินเพียงเสียงร้องโอดครวญจากทางด้านหลัง

ส่วนเวินหนี่ที่กำลังหลับใหล เธอเองก็ฝันว่ามีปีศาจกำลังไล่ตามมา

อยากจะวิ่งหนีออกไปแต่ก็ทำไม่ได้ เกิดความกลัวขนาดมหึมาที่กำลังกลืนกินจนทำให้เธอหายใจไม่ออกราวกับคนที่กำลังจะตายในไม่ช้า

หญิงสาวสะอื้นในขณะที่น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด

เห็นแบบนั้นเย่หนานโจวจึงรีบใช้มือเช็ดน้ำตาออกให้เบา ๆ

ตอนนี้ร่างบางตัวร้อนมากและเริ่มมีไข้

หลี่ถิงเองก็กำลังนั่งร้องไห้อยู่ข้าง ๆ เดิมทีเธอกำลังจะออกไปขอความช่วยเหลือแต่พบกับเย่หนานโจวที่ทางเข้าเสียก่อน โชคดีที่เขามาถึงได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นคงเป็นความสูญเสียครั้งใหญ่ หลี่ถิงร้องไห้แล้วเอ่ยขึ้นมาว่า “ท่านประธาน มันเป็นความผิดของฉันเองที่ดูแลพี่เวินหนี่ไม่ดี ตอนนี้พี่เวินหนี่น่าจะมีไข้ เรารีบส่งตัวไปโรงพยาบาลกันเถอะค่ะ”

ตอนนี้เย่หนานโจวเยือกเย็นมากราวกับน้ำแข็งที่ไม่แยแสต่อมนูษย์คนไหน ก่อนจะพูดเพียงแค่ว่า “ไม่ เป่ยชิง พาเธอกลับบ้าน!”

พูดจบเขาก็อุ้มเวินหนี่ขึ้นรถแล้วออกไปจากตรงนั้นทันที

หลี่ถิงยังคงร้องไห้แล้วโทษตัวเองอย่างควบคุมสติไม่ได้ เห็นอย่างนั้นเป่ยชิงจึงเข้ามาบอก “หยุดร