“เธอคงไม่คิดใช่ไหม? เวินหนี่น่ะต้องการไต่เต้าขึ้นไปให้สูง เธอเป็นเลขาของประธานเย่ก็จริงแต่เธอไม่ใช่ภรรยาที่แท้จริงของเขาหรอกนะ หลังจากที่ทำงานผ่านไปหลายปีก็ต้องมีความคิดที่จะต้องหาทางให้กับตัวเอง ด้วยความสวยที่มีก็เลยคิดอยากจะลองไปเป็นคนรักของประธานหลี่ดูบ้าง เธออาจจะไม่ใช่คนรักของประธานเย่แต่อย่างน้อยก็เป็นคนรักประธานหลี่ สุดท้ายเธอก็เลยจงใจกล่าวหาว่าประธานหลี่ข่มขืนตัวเอง น่าสมเพชจริง ๆ ที่ประธานหลี่จะต้องเข้าคุกด้วยเรื่องแบบนั้น!”“ปกติเวินหนี่เป็นคนใจดีนะ แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะใช้อุบายทำให้ประธานหลี่ต้องมีชีวิตที่ตกต่ำอย่างนี้ ไม่แปลกใจเลยที่ทำไมเธอถึงได้อยู่เคียงข้างประธานเย่ได้อยู่เสมอ ผู้หญิงคนนี้จะต้องมีเล่ห์เหลี่ยมอะไรซ่อนไว้มากมายแน่นอน!”“ฮึ เพิ่งรู้เหรอว่าคนอย่างยัยเวินหนี่น่ะร้ายแค่ไหน? มองแวบเดียวฉันก็รู้แล้ว พวกเธอก็ลองมองดูสิว่าคนเก่าคนแก่ในบริษัทนี้มีใครเทียบเธอได้บ้าง คนมีความสามารถอย่างพี่หลินของเรา มีทั้งคุณสมบัติและประสบการณ์มากมายแบบนั้นยังสู้เล่ห์กลของยัยคนนี้ไม่ได้ มันก็เกินไปแล้วล่ะ! ถูกข่มขืน....”ปัง!เสียงประตูกระแทกกับผนังอย่างแรง เวินหนี่ปรากฎตัวอยู่ด้าน
เกาเหม่ยไม่ทันที่จะได้ตอบโต้ ใบหน้าเธอแดงเถือกเพราะแรงตบ หญิงสาวกรีดร้องออกมาอย่างไม่พอใจเธอไม่เคยรู้สึกแพ้ขนาดนี้มาก่อนจึงทำให้รู้สึกโกรธมากเวินหนี่จึงเอ่ยอย่างเย็นชา “ถ้าไม่ตบ เธอก็จะไม่มีวันเข้าใจหรอกว่าการใช้ชีวิตอยู่ในตระกูลเย่น่ะเป็นยังไง!”“เวินหนี่เธอกล้าดียังไงมาทำร้ายคนของฉัน!”เกิดความกลลาหลมากมาย ทุกคนจึงมามรวมตัวกันตรงนี้ด้วยความโกลาหลเมื่อเฉินเพ่ยหลินรู้เรื่องก็รีบตามเข้ามาแล้วได้เห็นฉากที่เวินหนี่กำลังตบคนของตัวเองพอดี หญิงสาวเบิกตากว้างแล้วรีบดึงทั้งสองคนแยกจากกันเวินหนี่ทำร้ายคนของเธอก็เหมือนทำร้ายตัวเธอด้วยเมื่อเกาเหม่ยเห็นว่ามีกำลังเสริมมา เธอก็ร้องโอดครวญเสียงดัง “พี่หลิน!”หญิงสาวปิดหน้าแล้วรีบวิ่งเข้าไปหาเฉินเพ่ยหลินทันที “เธอตบฉัน นี่มันมากเกินไปแล้ว!”เฉินเพ่ยหลินดึงเกาเหม่ยมาอยู่ข้างหลังตัวเองด้วยความโกรธสุดขีด “เธอบ้าไปแล้วเหรอ เย่อหยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ คิดว่าเพราะมีตระกูลเย่หนุนหลังก็เลยคิดว่าพวกเขาคือครอบครัวตัวเองจริง ๆ สินะ เราจำเป็นต้องฟังเธอด้วยงั้นเหรอ ทำไมถึงได้มาทำร้ายคนอื่นแบบนี้โดยไม่เห็นแก่หน้าฉันเลย!”เมื่อรู้สึกเจ็บที่มือข้างที่ใช้
คนอื่น ๆ ที่อยู่รอบข้างกำลังเฝ้าดูเหตุการณ์ด้วยความตื่นเต้นทว่าก็เริ่มเห็นใจเวินหนี่ด้วยเช่นกันเธอเป็นเพียงเลขา ไม่ได้มีอำนาจที่ยิ่งใหญ่เหนือไปกว่ารองประธานบริษัทอย่างแน่นอน นี่คงจะเป็นหายนะสำหรับเธอแน่!ไม่นานรองประธานเกาก็วิ่งเข้ามาหาเกาเหม่ย รู้สึกเสียใจและไม่พอใจที่หลานสาวของเขาต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ จึงรีบเข้ามาเพื่อยุติเรื่องราวที่เกิดขึ้น “ใครรังแกหลานของฉัน!”เกาเหม่ยชี้ไปที่เวินหนี่ที่ยังยืนนิ่งอยู่ในห้องน้ำ “เธอค่ะ เธอเป็นคนตบฉัน ขนาดลุงเห็นฉันมาตั้งแต่เด็กยังไม่ตีฉันเลย!”เฉินเพ่ยหลินยืนมองสถานการณ์ตรงหน้าอย่าเพลิดเพลินในขณะที่แสร้งทำตัวเป็นคนดีอย่างน่าสมเพช “รองประธานเกา ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะที่ไม่สามารถดูแลเกาเหมยได้เป็นอย่างดี แต่อำนาจในบริษัทนี้ของฉันก็น้อยเกินกว่าที่จะสู้ได้จริง ๆ ”คำพูดนี้ทำให้รองประธานเกาเข้าใจว่าแม้ตำแหน่งของเฉินเพ่ยหลิงและเวินหนี่จะเท่าเทียมแต่เฉินเพ่ยหลิงก็อาจจะถูกเวินหนี่ทำร้ายได้ด้วยอีกคนผู้หญิงที่ชื่อเวินหนี่คนนี้ดูท่าทางหยิ่งผยองเหลือเกินรองประธานเกาเองก็พอจะได้รับรู้เรื่องราวอื้อฉาวของเวินหนี่มาบ้าง เพราะเธอเป็นคนใกล้ชิดของประธานเย่เขา
เย่หนานโจวเดินเข้ามาพร้อมด้วยคนอีกกลุ่มหนึ่ง รัศมีอันน่าเกรงขามและเย็นชาของเขาทำให้ผู้คนรอบข้างต้องอยู่ห่างด้วยความยำเกรงเดิมเฉินเพ่ยหลินวางแผนที่จะทำให้เวินหนี่ต้องทุกข์ทรมานและไม่มีโอกาสได้ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ทว่าเย่หนานโจวดันกลับมาเสียก่อนมือของเธอค้างเติ่งอยู่ในอากาศ กำลังคิดว่าจะลงโทษเวินหนี่อย่างไรดีทันทีที่เย่หนานโจวมาถึงเธอก็รู้สึกกลัวจนไม่สามารถตบอีกฝ่ายได้“ประธานเย่!”พนักงานที่กำลังมุงต่างก็พากันแยกย้ายออกไปเย่หนานโจวเดินเข้ามามองสถานการณ์ความวุ่นวายตรงหน้าแล้วขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าหล่อเหลาแสดงความเย็นชาในขณะที่สายตาคมกริบกวาดมองไปรอบ ๆ “ถ้าไม่ได้มาเห็นด้วยตาตัวเอง ก็คงไม่เชื่อว่านี่คือบริษัทของผมเองไม่ใช่อาณาเขตของรองประธานเกา!”ใบหน้าของประธานเกาซีดเผือดและเปลี่ยนไป ความเย่อหยิ่งที่เคยมีลดลงด้วยคำพูดจากชายหนุ่ม ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อมลง “ไม่ ไม่มีอะไรหรอกครับท่านประธาน ก็แค่เวินหนี่เข้ามาทำร้ายร่างกายหลานสาวของผม ที่ตระกูลเกาไม่มีใครแตะต้องเธอเลยสักนิด หากว่าเธอทำผิดจริง ในฐานะลุงผมก็จะไม่สนับสนุนเธออยู่แล้ว แต่คนอย่างเวินหนี่นั้นเย่อหยิ่งเกินไป คนแบบนี้สมคว
รองประธานเกาจับเกาเหม่ยไว้ไม่ต้องการให้ผู้เป็นหลานสาวสร้างปัญหาอีกต่อไป กลัวว่าถ้าพูดมากไปกว่านี้จะถูกขับไล่ออกไปจากตระกูลเย่ทันที ว่าแล้วรองประธานเย่จึงค่อย ๆ พูด “ประธานเย่ เป็นผมเองที่ไม่มองสถานการณ์ให้ชัดเจนและไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น คราวนี้เป็นเลขาเวินที่เป็นผู้ถูกกระทำก่อน”เย่หนานโจวล้วงมือข้างหนึ่งเข้าไปในกระเป๋า สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ทว่าน้ำเสียงของเขากลับเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก “คุณเข้าใจ แล้วหลานสาวของคุณล่ะเธอเข้าใจไหม?”รองประธานเการีบดึงตัวเกาเหม่ยขึ้นมา “เพราะหลานทำผิดต่อเลขาเวิน ดังนั้นขอโทษเธอซะแล้วหลังจากนี้ก็อย่าไปพูดจาลับหลังกันอีก”เกาเหม่ยไม่คิดว่าหลังจากที่ถูกตบถึงสองครั้ง คนที่ต้องขอโทษกลับเป็นเธอเสียเอง “ลุงคะ ทำไมหนูต้องขอโทษด้วยล่ะ หนูไม่ขอโทษ!”เกาเหม่ยเอะอะแล้วยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้นรองประธานเกาหันไปมองเย่หนานโจวอีกครั้งแล้วก็เห็นว่าอีกฝ่ายขมวดคิ้วแน่น แสดงให้เห็นว่าชายหนุ่มไม่มีความอดทนอีกต่อไปในตระกูลเย่ เขารู้ดีว่าเย่หนานโจวนั้นเป็นคนที่รักษาคำพูดมากแค่ไหน หากเขาไม่ต้องการให้มีปัญหา ทุกคนก็ไม่ควรที่จะเข้าไปทำตัวล้ำเส้นจนเกินเหตุว่าแล้วผู้เป็นลุง
สิ่งที่เวินหนี่พูดไม่ใช่สิ่งที่ใกล้หรือไกลประเด็นเกินไป แต่ตรงประเด็นพอดีหลังจากที่หย่ากันแล้วก็จะยิ่งเป็นการเปิดโอกาสให้ผู้คนนำไปนินทาทว่าเย่หนานโจวกลับคิดว่าหญิงสาวทำตัวห่างเหินมากเกินพอดี เขาเข้าไปช่วยเธอเพื่อไม่ให้คนอื่นกล้ามาวิจารณ์เธออีกแต่เวินหนี่ก็ยังกลัวว่าจะมีคนรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอและเขาทันใดนั้นใบหน้าของเย่หนานโจวก็เย็นเยียบลง เหลือเพียงความเย็นชาและความรู้สึกที่แตกต่างออกไปจากตอนแรก“กลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?”เวินหนี่สังเกตเห็นสีหน้าที่ไร้อารมณ์ของอีกฝ่ายก็เริ่มอธิบายต่ออย่างมีไหวพริบ “ฉันกลัวว่าจะมีผลกระทบกับคุณด้วย ในอนาคตที่เราจะต้องหย่ากัน ผู้คนก็จะยังดึงฉันเข้ามาเกี่ยวข้องอีกและฉันไม่คิดว่าคุณจะอยากได้ยินเรื่องราวพวกนั้น อีกอย่างตอนนี้ชื่อเสียงของฉันก็ไม่ค่อยดีนักมันอาจจะส่งผลร้ายต่อคุณในอนาคต”คนฟังขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันเล็กน้อย “เลขาเวินก็จัดการเรื่องนี้กับผมให้ชัดเจน แล้วจะมีชื่อเสียงที่ไม่ดีได้ยังไง?” เวินหนี่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งเมื่อได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยของเขามันจะไม่แย่ไปกว่าเดิมหรือไง?บางคนบอกว่าเธอคือคนรักลับ ๆ ของเขาซึ่งเป็น
แต่เธอก็ไม่อายที่จะสวมมันอีกเป็นครั้งที่สองหากถูกถ่าย เธอคงถูกหัวเราะเยาะแน่ ๆ และไม่รู้ด้วยว่านักข่าวเหล่านั้นจะเขียนข่าวเกี่ยวกับเธอว่าอย่างไรบ้างแต่เธอก็ไม่ได้สนใจหลังจากผ่านเรื่องเหล่านี้ ลู่ม่านเซิงน้ำหนักลดลงและดูอ่อนแอขึ้นมาก แต่เธอก็ไม่กลัวในการอยู่ต่อหน้ากล้องและแสงแฟลซ เธอยังคงยิ้มแย้มอย่างเป็นมิตรเริ่มแรกนักข่าวถามเธอเกี่ยวกับประสบการณ์หลังผ่านความตายในครั้งนี้ ลู่ม่านเซิงทำตัวน่าสงสารต่อหน้านักข่าวพร้อมกับบอกเล่าประสบการณ์ของตน ก่อนจะตบท้ายด้วยความคิดเชิงบวกและความสดใสของเธอ โดยบอกว่าจะไม่ทำเช่นนั้นอีกเธอเจอเรื่องหนักหนาในชีวิตและทุกคนต่างก็รู้สึกสงสารลู่ม่านเซิงต่างพากันบอกว่าหนทางของเธอนั้นไม่ง่ายเลยนักข่าวยังคงถามถึงเรื่องส่วนตัว โดยพูดถึงชุดนี้ว่าเธอสวมใส่มันเป็นครั้งที่สองแล้ว ลู่ม่านเซิงตอบอย่างไม่ปิดบัง “ฉันคิดว่าการได้กลับมายืนหน้ากล้องอีกครั้งคือการได้รับชีวิตใหม่ค่ะ ชุดนี้มีความหมายสำหรับฉันมาก เมื่อสวมใส่มันทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าฉันยังมีชีวิตอยู่และสามารถก้าวผ่านความยากลำบากทั้งหมดไปได้! ฉันให้คุณค่ากับทุกสิ่งค่ะ”นักข่าวถามขึ้นอีกครั้งว่า “ดูเหม
การที่หลี่ถิงเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเธอทำให้เวินหนี่อดยิ้มไม่ได้ “เธอทำราวกับว่าฉันกับประธานเย่คบกันอย่างนั้นแหละ”หลี่ถิงไม่รู้ว่าตนคิดไปเองหรือเปล่า แต่เธอรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่นั้นดูคลุมเครือ“ประธานเย่เค้าสนใจพี่จริง ๆ นะคะ” หลี่ถิงคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “บางทีพี่อาจไม่รู้สึก แต่คนรอบข้างสัมผัสได้อย่างชัดเจน จะให้ลู่ม่านเซิงเข้ามาแทรกกลางทำลายความสัมพันธ์ของพวกพี่ไม่ได้นะคะ”ในความเห็นของเธอ เวินหนี่เหมาะสมกับเย่หนานโจวที่สุด“ยัยเด็กคนนี้ อย่าเลือกข้างสุ่มสี่สุ่มห้า” เวินหนี่ดีดหน้าผากหลี่ถิงเบา ๆ “ฉันกับประธานเย่ไม่ได้เป็นอะไรกัน เธอเองก็อย่าไปฟังเรื่องเหลวไหลจากคนอื่นเยอะ ประธานเย่จะคบกับใครก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน อย่าพูดอะไรแบบนี้อีก หากคนอื่นมาได้ยินเข้าเดี๋ยวก็พูดกันไปเรื่อย”หลี่ถิงลูบหน้าผากตัวเองไปมา “ฉันจะไม่บอกใครค่ะ แล้วฉันก็ไม่ได้ไปฟังเรื่องเหลวไหลมาจากคนอื่นมาถึงได้มาพูดเรื่องนี้กับพี่ด้วยค่ะ”แม้ว่าทั้งบริษัทจะลือกันว่าเวินหนี่ใช้วิธีสกปรกเพื่อไต่เต้าขึ้นสู่ที่สูง แต่เธอก็ไม่เชื่อเลยสักนิดเดียวหลี่ถิงรู้จักเวินหนี่ดี เวินหนี่เป็นคนอ่อนโยน เที่ยงต
อาจ้านตอบว่า “ช้าอีกหน่อยแล้วกัน สถานที่เดิม”หญิงผมแดงยิ้มอย่างมีเลศนัย “ได้เลย ฉันจะรอคุณตรงเวลานะ”พูดจบหญิงผมแดงก็รีบเดินออกจากบริเวณของเขาไป พอเธอจากไปแล้ว อาจ้านก็ค่อย ๆ เอาหัวใจของสัตว์กลับใส่ที่เดิม จากนั้นเขาก็เย็บปิดแผลอย่างประณีต แม้ว่าเมื่อครู่จะดูโหดร้ายเลือดสาดสักแค่ไหน แต่ในตอนนี้หัวใจของสัตว์นั้นก็ยังสามารถเต้นได้อีกครั้งเมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว อาจ้านถอดถุงมือที่เปื้อนเลือดออก ล้างมือด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อและสบู่หลายรอบ จนกระทั่งไม่เหลือกลิ่นใด ๆ แล้วจึงออกไป เขาขับรถมุ่งหน้าไปยังฟาร์มที่หน้าประตูมีคนยืนเฝ้าอยู่ พอเห็นรถของอาจ้านเข้ามาก็รีบเปิดประตูให้เข้าไป ด้านในฟาร์มมีการปลูกดอกไม้บางชนิดตกแต่งไว้ แต่มีเพียงสตรอเบอร์รีเท่านั้นที่เป็นพืชหลักของฟาร์มสตรอเบอร์รีในแปลงไม่ได้ถูกเก็บไปขาย หลายลูกปล่อยให้เน่าอยู่บนพื้น อาจ้านลงจากรถ สายตาเขาเหลือบมองทุ่งสตรอเบอร์รีที่ได้รับการดูแลมาอย่างดีอย่างพอใจ บนใบหน้าจึงเผยรอยยิ้มจาง ๆผู้คุมหน้าประตูส่งตะกร้าให้ อาจ้านรับตะกร้ามาแล้วเดินตรงเข้าสู่แปลงสตรอเบอร์รี ทุ่งเบื้องหน้าเต็มไปด้วยผลสตรอเบอร์รีที่สุกงอมจนเป็นส
[ฉันว่าคุณพูดถูกนะ เทียบกันแล้วฉันชอบคลิปสั้นของจางจื่อฉีมากกว่า ชอบบทของเธอในละครเรื่องนั้นจริงๆ!]ใบหน้าของลู่ม่านเซิงแทบเปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความโกรธคนพวกนี้พูดบ้าอะไรกัน! บอกว่าจางจื่อฉีถ่ายได้ดีกว่าเธออย่างนั้นหรือ? เป็นไปได้ยังไง! เธอหน้าตาสวยกว่าจางจื่อฉีตั้งเยอะผู้ช่วยของเธอที่อยู่ข้าง ๆ เห็นยอดไลค์ในคลิปสั้นของจางจื่อฉีพุ่งทะลุสิบล้านแล้ว จึงพูดจาดูถูกขึ้นมาทันที “พวกชาวเน็ตเขียนอะไรกัน เห็น ๆ อยู่ว่าคุณเซิงสวยกว่า จางจื่อฉีน่ะอาศัยแค่กระแสความทรงจำ ไม่ได้มีความสามารถจริงจังอะไรเลย แถมดันไปถ่ายคลิปสั้นแบบนี้อีก มันเป็นสิ่งที่คนธรรมดาเขาเล่นกันทั้งนั้น ดาราจะไปโพสต์คลิปบนแอปแบบนี้ได้ยังไง ไร้เกียรติมาก!”ผู้ช่วยของเธอดูถูกวิธีการนี้มาก เพราะส่วนใหญ่ดาราที่โพสต์บนแอปสั้นมักจะเป็นพวกที่ไม่ค่อยดัง พยายามหารายได้จากตรงนี้ เธอจึงไม่สนใจสิ่งนี้เลย“อ๊า!” ลู่ม่านเซิงโมโหถึงกับปามือถือลงพื้น!ผู้ช่วยที่ตอนแรกตั้งใจจะปลอบเธอ ถึงกับหน้าซีดเมื่อเห็นลู่ม่านเซิงปามือถือด้วยความโกรธ “คุณเซิง…”ลู่ม่านเซิงโกรธจนตาแดงก่ำ “ทำไมยอดไลค์ของจางจื่อฉีถึงได้ถึงสิบล้าน มีคนชอบเธอตั้งมา
ทางด้านลู่ม่านเซิงก็กำลังถ่ายทำเช่นกันเธอแต่งกายสไตล์ย้อนยุคแบบเดียวกับจางจื่อฉี“ดีมากเลย เซิงเซิง สวยมาก!” ช่างภาพกล่าวพลางถ่ายจากหลายมุม“มุมนี้ดูดีมาก ได้ภาพสวยเลย!”ช่างภาพชมเธอไม่หยุดระหว่างถ่ายทำลู่ม่านเซิงเองก็มั่นใจในตัวเองสูง เธอตั้งใจถ่ายมาก เพราะรู้ดีว่าเสน่ห์และความงามของเธอเหนือกว่าจางจื่อฉี ซึ่งในวงการบันเทิงแล้ว ความงามถือเป็นข้อได้เปรียบอย่างหนึ่ง หลายคนดังได้จากเพียงรูปลักษณ์เธอเองก็แสดงละครได้ดี แถมยังมีหน้าตาที่โดดเด่น จึงมั่นใจว่าจะเอาชนะจางจื่อฉีได้แน่นอนจริง ๆ แล้วเป้าหมายของเธอไม่ใช่จางจื่อฉี แต่เป็นเวินหนี่เธอจงใจไม่ให้ความร่วมมือกับจางจื่อฉีเพื่อโค่นล้มเวินหนี่ หากเธอชนะจางจื่อฉีได้ ก็จะถือว่าชนะเวินหนี่ด้วยและหากชนะครั้งนี้ก็จะมีครั้งต่อไปเมื่อดูภาพถ่ายของตัวเอง เธอก็พึงพอใจมาก เชื่อมั่นว่าจะขึ้นเทรนด์ในโลกออนไลน์ได้“รีบปล่อยภาพนี้ไปให้เร็วที่สุดนะ ใช้ความร้อนแรงของงานในวันนี้ให้เต็มที่” ลู่ม่านเซิงสั่ง“แน่นอนครับ คาดว่าค่ำนี้น่าจะได้เห็นกันแล้ว!”ริมฝีปากของลู่ม่านเซิงเผยรอยยิ้มมั่นใจ คิดว่าความสำเร็จอยู่ในมือเธอแล้วค่ำวันนั้น สื่อ
เธอยังคงเป็นคนของบริษัทเย่หนานโจว หากเกิดปัญหาอะไรขึ้น บริษัทก็ย่อมต้องคุ้มครองเธออยู่แล้ว ช่วงนี้ยังมีข่าวมากมายที่ออกมาช่วยลบล้างข่าวเสียของลู่ม่านเซิงอีกด้วยเวินหนี่มองลู่ม่านเซิงในชุดนี้อย่างเย้ยหยัน “เลียนแบบจนได้ดี มันสนุกมากไหม?”คำพูดนี้จี้จุดของลู่ม่านเซิง แต่คราวนี้เธอไม่สนใจ เธอต้องการชนะเสียครั้งหนึ่ง จึงยิ้มตอบอย่างมั่นใจ “เวินหนี่ เธอไม่ได้อยู่ในวงการบันเทิง จะไปรู้ได้ยังไงว่าอะไรที่คนดูชอบ คนที่สวยก็ย่อมมีคนติดตามมากกว่า หรือเธอว่าไม่จริง?”ความหมายก็คือเธอเชื่อว่าตัวเองสวยกว่าจางจื่อฉี แต่แม้ว่าลู่ม่านเซิงจะพูดอย่างนั้น จางจื่อฉีก็มีฝีมือการแสดงที่เหนือกว่า ความเป็นนักแสดงมืออาชีพทำให้ไม่จำเป็นต้องแข่งขันกันเรื่องความสวยจางจื่อฉียืนอยู่อย่างสงบ สีหน้าเยือกเย็น ไม่คิดจะโต้เถียงใด ๆ กับลู่ม่านเซิง ราวกับไม่อยากเสียเวลาถกเถียงกับเธอเลยเวินหนี่ก็ไม่ได้สนใจจะโต้แย้งอะไรในเรื่องนี้ เธอเอ่ยขึ้นเพื่อให้ลู่ม่านเซิงเข้าใจอย่างชัดเจนว่า การพึ่งพาคนอื่นนั้นไม่ได้ยั่งยืน “ในเมื่อเธอชอบนัก ก็เอาไปเถอะ จางจื่อฉีไม่ใช่ว่าจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่ได้ใช้ที่นี่”พอเห็นเวินหนี่รู
เวินหนี่ถ่ายรูปให้จางจื่อฉีไปหลายรูป แม้เธอจะไม่ใช่คนที่โดดเด่นเพราะความสวยงาม แต่ด้วยฝีมือการแสดงของเธอที่ยอดเยี่ยม ก็ทำให้นักแสดงชายหลายคนมีชื่อเสียงได้เช่นกัน ความไม่ถือตัวและความเป็นกันเองของจางจื่อฉีเป็นสิ่งที่เวินหนี่ชื่นชมเมื่อการแสดงแฟชั่นโชว์เกือบสิ้นสุดลง เวินหนี่เดินหาช่างภาพเพื่อนำไปถ่ายภาพเสร็จสมบูรณ์พอเสี่ยวอิ่งเห็นจางจื่อฉี เธอก็ร้องกรี๊ดออกมาด้วยความตื่นเต้น “จางจื่อฉี! ฉันได้เจอตัวจริงแล้ว!”เวินหนี่เห็นเสี่ยวอิ่งมีปฏิกิริยาขนาดนี้ก็อดแซวไม่ได้ “ตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอ?”เสี่ยวอิ่งตอบอย่างไม่ลังเล “แน่นอนสิ! ฉันดูละครที่เธอเล่นมาตั้งหลายเรื่อง นี่มันเหมือนฝันไปเลย ฉันได้เจอไอดอลของฉัน ฉันชอบเธอมาก ๆ เลยล่ะ!”จางจื่อฉียิ้มแล้วเดินเข้ามาทักทาย “สวัสดี ฉันคือจางจื่อฉีค่ะ” เธอเอื้อมมือออกไปจับมือกับเสี่ยวอิ่งเสี่ยวอิ่งมองมือของจางจื่อฉีด้วยความตื่นเต้น ราวกับอยู่ในความฝัน เธอจับมือจางจื่อฉีแล้วพูดอย่างซาบซึ้งจนแทบร้องไห้ “นี่ฉันฝันไปหรือเปล่า? ฉันดูละครที่คุณแสดงมาทุกเรื่องเลยนะคะ ฉันรู้ประวัติของคุณด้วย คุณมาจากต่างจังหวัดแล้วต่อสู้ในวงการบันเทิงตั้งนาน ฉ
เมื่อเปรียบเทียบความสามารถของลู่ม่านเซิงในการสร้างกระแสดังในทางลบ กับความหยิ่งในศักดิ์ศรีของจางจื่อฉีที่ปฏิเสธไม่รับเล่นบทละครที่ไม่ได้คุณภาพแล้ว เวินหนี่ก็รู้สึกได้ถึงความจริงที่ว่าในวงการบันเทิงยุคนี้ ทุกอย่างเกิดขึ้นและดับลงอย่างรวดเร็ว นักแสดงหน้าใหม่ผลัดเปลี่ยนมาแทนที่อย่างรวดเร็ว ขณะที่คนเก่าก็ถูกลืมไปได้ง่ายบางคนอาจโด่งดังจากละครเรื่องเดียว แต่ถ้าไม่มีผลงานต่อไปคอยสนับสนุนจากคนดังแถวหน้าก็อาจตกไปเป็นระดับล่างได้ในพริบตา การแข่งขันในวงการนี้โหดร้ายและไร้ปรานี ต่อให้เวินหนี่ไม่ได้อยู่ในวงการบันเทิงเอง เธอก็ยังเห็นความเป็นจริงเหล่านี้ได้อย่างชัดเจนแม้การเล่นละครที่ด้อยคุณภาพจะทำให้ชื่อเสียงไม่ดี แต่ถ้ามันสามารถเรียกความสนใจจากผู้คนได้ นักแสดงคนนั้นก็สามารถนับเป็น ‘สินค้าทางการตลาด’ ที่ประสบความสำเร็จแล้วเวินหนี่มองจางจื่อฉีและพูดว่า “คุณเป็นนักแสดงที่ดีค่ะ ไม่ใช่แค่ฝีมือการแสดงที่ดี แต่ยังไม่ยอมตามกระแสแบบทั่วไป คนที่เป็นแบบนี้หาได้ยากมาก ขอให้เชื่อเถอะค่ะว่าสักวันคุณจะต้องโด่งดังแน่นอน”จางจื่อฉีรู้สึกดีใจเมื่อได้ยินคำชมจากเวินหนี่ เธอจึงยิ้มและพูดด้วยความขอบคุณ “ตอนน
นักข่าวที่มางานนี้ไม่ได้มีเพียงแค่พวกเธอ เพราะสื่อออนไลน์พัฒนาไปไว ทุกคนต่างก็พยายามเป็นคนแรกในการปล่อยข่าว รายงานแรกที่แม่นยำที่สุดย่อมได้เรตติ้งดีที่สุดแม้งานเดินแบบเวทีทีสเตจนี้จะไม่ใช่ข่าวใหญ่ แต่การถ่ายทอดสดก็ทำให้ทุกสื่อแข่งกันเพื่อเป็นอันดับหนึ่งของกระแสบนรันเวย์ตอนนี้มีนางแบบเดินอยู่บ้างแล้ว บรรดาดาราหลายคนก็อยู่ที่นั่งฝั่งผู้ชม เวินหนี่กำลังมองหามุมที่ดีที่สุดในการถ่ายภาพ“คุณเวิน”ทันใดนั้นเสียงเรียกเธอก็ดังขึ้นจากด้านหลัง เวินหนี่หันกลับไปก็พบว่าจางจื่อฉีกำลังยืนอยู่ตรงนั้น เธอเหลือบมองไปรอบ ๆ เห็นแต่ทีมงานและดาราที่อยู่ด้านใน“คุณจาง ทำไมคุณถึงออกมาอยู่ตรงนี้คะ?”จางจื่อฉีตอบอย่างเป็นกันเอง “ไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณจางหรอก เรียกว่าจื่อฉีก็พอ”เวินหนี่รู้สึกดีกับอีกฝ่ายอยู่แล้ว “ทำไมคุณถึงออกมาอยู่ตรงนี้ล่ะคะ? เข้าไปด้านในเถอะนะ ตรงนี้มีแต่ทีมงาน เดี๋ยวถ้าโดนนักข่าวรุมถ่ายจะลำบากเอานะคะ!”เวินหนี่รู้ดีว่าพวกนักข่าวนั้นดุดันแค่ไหน การที่จางจื่อฉีออกมาแบบนี้อาจทำให้เธอเสี่ยงต่ออันตรายได้จางจื่อฉีไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนอะไร เธอมองไปยังพวกนักข่าวและช่างภาพที่กำล
เย่หนานโจวหัวเราะเย็นชา “เคยเห็นการยินยอมพร้อมใจแบบนี้ด้วยหรือไง?”ปลายสายถึงกับเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ก็ในเมื่อทุกคนเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ก็ควรจะรับผิดชอบตัวเอง ไม่ถึงกับถูกหลอกกันง่าย ๆ เขารู้สึกว่าเย่หนานโจวกังวลเกินไปแต่พอคิดอีกที คงเป็นเพราะความห่วงใยที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ จึงเข้าใจได้ว่าความกังวลของเย่หนานโจวก็มีเหตุผลอยู่เย่หนานโจวเปิดม่านหน้าต่างออก มองออกไปข้างนอก ดวงตาสีเข้มเต็มไปด้วยความกังวลใจ "เธอแทบไม่ได้ใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนเลย ถ้ามีใครสักคนเข้ามาหว่านล้อมไม่กี่คำแล้วเธอดันหลงเชื่อขึ้นมาล่ะ? มันก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เลย"ทุกอย่างเป็นไปได้ทั้งนั้น เขาจะประมาทไม่ได้เลยแม้แต่น้อยหลังจากวางสาย เย่หนานโจวเดินกลับไปที่ห้องเปลี่ยนชุด เวินหนี่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยและเดินออกมาพอดี เห็นเขาเดินเข้ามาตรงเวลา เธอจึงหยิบไดร์เป่าผมขึ้นมา “ฉันจัดการเองได้”เย่หนานโจวไม่คัดค้าน แต่จ้องมองเธอแล้วกล่าวว่า “ฉันต้องไปทำธุระสักพัก คราวหน้าค่อยมาใหม่แล้วกัน”“ค่ะ” เวินหนี่พูดขณะเป่าผม โดยไม่หันไปมองเขาเมื่อจัดการเสร็จเรียบร้อย เวินหนี่เดินออกมาพร้อมกับเย่หนานโจว“หน
เย่หนานโจวมองเวินหนี่ด้วยสายตาที่จับจ้องไปยังเธอไม่วางตาโดนมองแบบนี้แล้ว เวินหนี่ก็เริ่มรู้สึกหวั่นใจเล็กน้อย “ว่ายน้ำเสร็จแล้วหรือยังคะ? ถ้าเสร็จแล้ว ช่วยปล่อยให้ฉันออกไปจะได้ไหม?”เย่หนานโจวสบตาเธอด้วยแววตาที่ลึกล้ำขึ้นทุกที “เธอไม่ได้โกหกฉันแน่นะ?”เวินหนี่ใจเต้นแรง รู้สึกเหมือนร่างกายถูกพันธนาการไว้ด้วยเส้นเชือกที่มองไม่เห็น เธอจึงเงยหน้าขึ้นจ้องตาเขากลับ “ฉันไม่ได้โกหก”เย่หนานโจวขมวดคิ้วเล็กน้อย ค่อย ๆ คลายมือที่จับเธอไว้ แล้วพูดเสียงต่ำ “เธอโกหกฉันมาแล้วครั้งหนึ่ง ฉันจะไม่ยอมให้เธอโกหกอีกเป็นครั้งที่สอง”เวินหนี่นิ่งเงียบ ตอนนี้ในสถานการณ์ระหว่างพวกเขา ไม่ว่ามันจะเป็นการโกหกหรือไม่ ก็แทบไม่มีความสำคัญอะไรอีกแล้ว การปกป้องตัวเองด้วยการโกหกก็เป็นเรื่องหนึ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เย่หนานโจวไม่ทำให้เธอลำบากใจไปมากกว่านี้ เขาปล่อยให้เธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องเปลี่ยนชุดที่เตรียมไว้ให้เวินหนี่เดินเข้าไปข้างในทันที แล้วเลขาหญิงก็ตามเข้ามาพร้อมเสื้อผ้าชุดใหม่ในมือ เป็นชุดกีฬาที่สวมใส่สบายและโปร่ง “คุณเวินคะ นี่เป็นชุดที่ท่านประธานเตรียมไว้ให้ค่ะ”เวินหนี่ทั้งตัวเปียกชุ่มไปหม