บททั้งหมดของ บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: บทที่ 31 - บทที่ 40

เขาก็แค่ไม่ได้รักเธอเท่านั้นในสายตาของเย่จื่อ เธอและเย่หนานโจวนั้นเหมาะสมกันแต่คงต้องถามเย่หนานโจวด้วยว่าเขามีความสุขไหมที่ได้อยู่กับเธอ เย่จื่อเปลี่ยนบรรยากาศและพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ฉันแค่พูดไม่กี่คำ เธอก็ออกหน้าปกป้องสามีตัวเองซะแล้ว เวินหนี่ ฉันรู้ว่าเธอรักหนานโจวมากแค่ไหน มันเป็นความโชคดีของเขา ต่อให้เขาจุดโคมไฟถึงแปดชาติก็ไม่อาจหาภรรยาแบบเธอได้อีก นี่อาจเป็นเพราะตอนเด็กเขาลำบากมามาก พอโตขึ้นถึงได้รับพรเช่นนี้”เวินหนี่สับสน “ตอนเด็กเขาไม่ได้มีชีวิตที่ดีเหรอคะ?”เขาอยู่ในตระกูลที่มีอภิสิทธิ์เช่นนี้ ก็ควรมีชีวิตที่มีความสุขมากกว่าคนทั่วไปไม่ใช่เหรอสีหน้าของเย่จื่อเปลี่ยนไปแต่ก็เพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น แล้วเธอก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “อย่าพูดถึงเรื่องนั้นเลย หนานโจวเองก็คงไม่ต้องการพูดถึงเหมือนกัน ฉันเพียงแค่หวังว่าพวกเธอจะให้ฉันได้อุ้มหลานเร็ว ๆ”เธอยังคิดด้วยว่าในอนาคตหากเกษียณแล้วจะอยู่เลี้ยงหลานที่บ้าน ตอนนี้เธอได้แต่อิจฉาคนอื่น ไว้เธอมีหลานเมื่อไหร่จะต้องพาออกไปให้บรรดาเพื่อน ๆ เหล่านั้นได้อิจฉาเธอบ้าง…ลู่ม่านเซิงกำลังถ่ายทำโฆษณา สีหน้าของเธอไม่ค่อยดีนักเพราะถูกเย่จื

เย่จื่อยืนขวางประตูและจ้องเขม็งไปที่เย่หนานโจวเมื่อเย่หนานโจวเห็นเย่จื่อ เขาชะงักฝีเท้า ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อยก่อนจะร้องเรียก “คุณอา”“ก็รู้ดีนี่ว่าฉันเป็นอาแก” เย่จื่อทนฟังคำพูดเหล่านั้นของเขาไม่ได้ จึงต่อว่าไปฉาดใหญ่ “แกจะทิ้งเวินหนี่ไว้คนเดียวแล้วไปหายัยมือที่สามแซ่ลู่อะไรนั่นใช่ไหม!”เย่หนานโจวขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วโต้กลับ “แค่ได้ยินเสียงลมก็อย่าคิดว่าฝนจะตก อย่าพูดอะไรแบบนี้อีกนะครับ”เมื่อเวินหนี่ได้ยินแบบนั้น เธอก็เม้มริมฝีปากด้วยรอยยิ้มขมขื่นไม่ว่าเมื่อใด คนที่เขาปกป้องก็คือลู่ม่านเซิงเสมอเย่จื่อไม่เชื่อ “คิดว่าฉันไม่รู้จักแกดีงั้นเหรอ นอกจากผู้หญิงคนนั้นยังจะมีใครที่ทำให้แกทิ้งเวินหนี่ไปได้อีก คนที่จากไปไม่บอกไม่กล่าวก็คือหล่อนไม่ใช่เหรอ? แล้วนี่เป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะ ท้องฟ้าจะถล่มหรือหล่อนกำลังจะตายถึงได้ขาดแกไม่ได้ วันนี้แกไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปไหนทั้งนั้น อยู่ดูแลเวินหนี่ที่นี่ซะ”ท่าทีของเย่จื่อนั้นแข็งกร้าวและเย่หนานโจวก็เคารพอาคนนี้มาก จึงตอบเธอไปอย่างใจเย็น “ผมยังมีงานที่ต้องทำ”“ต่อให้จะล้มละลาย แกก็ห้ามไป!” เย่จื่อเตือน “มีเรื่องอะไรที่สำคัญไปมากกว่าเวินห

เมื่อเวลาผ่านไปเขาดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นและสงบลงเย่หนานโจวสังเกตเห็นว่าเธอกำลังจ้องมองเขา มุมปากจึงยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย “มองฉันแบบนี้นี่เธอกำลังคิดอะไรอยู่”เวินหนี่เชิดคางขึ้น เมื่อถูกเขาจับได้จึงเบือนหน้าหนีอย่างร้อนตัว “เปล่าค่ะ”“เมื่อกี้เธอแอบมองฉันชัด ๆ”เวินหนี่ตอกกลับ “ถ้าคุณไม่ได้มองฉันอยู่ แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าฉันแอบมองคุณ”“ก็ได้ ฉันแอบมองเธอจริง ๆ นั่นแหละ” เย่หนานโจวยอมรับ เขาแอบสังเกตทุกการเคลื่อนไหวของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ สิ่งนี้ทำให้เวินหนี่พูดไม่ออก เธอแค่รู้สึกว่าหัวใจเต้นเร็วมากเย่หนานโจวยื่นสเต็กที่หั่นแล้วให้เธอ “หั่นเสร็จแล้ว กินสิ”เวินหนี่มีความสุขกับการดูแลเอาใจใส่ของเขา และรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในใจ เพียงแค่เย่หนานโจวก้าวเข้าหาเธอเพียงก้าวเดียว เธอก็รู้สึกราวกับว่าโลกนี้มันช่างสวยงามเธอหยิบมีดและส้อมขึ้นมาก่อนจะพูดว่า “คุณรู้ไหมว่าฉันคิดอะไรตอนที่มองคุณเมื่อกี้นี้”เย่หนานโจวจิบไวน์อย่างสงสัย “คิดอะไร？”“ฉันกำลังคิดว่าหลายปีที่ผ่านมา ฉันโชคดีมาก ไม่เคยลำบากในชีวิตหรือการทำงานเลย” เวินหนี่กล่าวด้วยรอยยิ้ม “เมื่อก่อนครอบครัวของฉันไม่ได้ร่ำรวยมาก แต่พ่อก

เสียงเรียกเข้าทำให้สถานการณ์สงบลงเย่หนานโจวผละตัวออกจากเวินหนี่ พลางจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่ซับซ้อนและเต็มไปด้วยความปรารถนาผู้ชายที่เธอชอบคืออาจ้าน เช่นนั้นเขาก็ไม่ควรฉกฉวยสิ่งล้ำค่าที่สุดของเธอไปเขาหายใจเข้าลึกเพื่อสงบอารมณ์หงุดหงิด ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เมื่อเห็นรายชื่อผู้โทรเข้าเขาก็กดปิดเสียงโทรศัพท์แล้วยัดมันลงในกระเป๋าเขามีสติมากขึ้น ก่อนจะพูดด้วยเสียงต่ำแหบแห้ง “ฉันจะไปอาบน้ำ”พูดจบเขาก็เดินเข้าห้องน้ำไปก่อนจะตามมาด้วยเสียงน้ำจากฝักบัวเวินหนี่นอนเงียบ ๆ บนเตียง ถ้าบอกว่าไม่ผิดหวังก็คงจะเป็นการโกหก มาถึงจุดนี้แล้วเขาก็ยังสามารถควบคุมตัวเองได้ คงเพราะต้องการปกป้องตัวเองไว้เพื่อลู่ม่านเซิงสินะแม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่เธอก็รู้ว่าคนที่โทรหาเขาตลอดคือลู่ม่านเซิง แถมเธอยังแอบเห็นรายชื่อบนหน้าจอโทรศัพท์ของเขาเมื่อกี้นี้ด้วย แม้ว่าจะถูกวางยา แต่เขาก็ยังครองสติไว้ได้ นั่นหมายความว่าเขาต้องรักลู่ม่านเซิงมากแค่ไหนกัน เวินหนี่ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งและดึงเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง เมื่อเห็นตัวเองในกระจกที่ดูซีดเซียว จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวก็รู้

แท้จริงแล้วพวกเขาคือสามีภรรยากันเช่นนั้นเขาจะต้องให้ความเคารพเธอมากขึ้น จะทำเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้เวินหนี่ถามทั้ง ๆ ที่รู้ “เย่หนานโจวเข้าไปแล้วใช่ไหม?”“ประธานเย่...เพิ่งเข้าไปได้ไม่นานครับ” เผยชิงกระอึกกระอักตอบเวินหนี่มองไปที่นักข่าวตรงประตู และมันก็เป็นไปตามที่เธอคิดเพื่อลู่ม่านเซิงแล้วเขาไม่ลังเลใจและไม่ระวังตัวเลยเผยชิงกลัวว่าเธอจะคิดมากเกินไปจึงรีบอธิบายขึ้นว่า “คุณผู้หญิง อย่าเข้าใจประธานเย่ผิดนะครับ เขามาที่โรงพยาบาลเพราะเรื่องงาน”เวินหนี่ยิ้มแล้วพูดกับเขา “ฉันไม่ได้เข้าใจผิด คุณไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไร”เผยชิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก “เช่นนั้นก็ดีครับ”มีนักข่าวอยู่ที่ประตูหน้า เวินหนี่ยังคงให้ความสำคัญกับความเป็นส่วนตัวจึงเดินอ้อมไปเข้าโรงพยาบาลผ่านทางประตูหลังแทนเมื่อขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบน เธอก็เห็นผู้ช่วยของลู่ม่านเซิง และพอจะรู้ได้ว่าลู่ม่านเซิงพักอยู่ในวอร์ดไหนลู่ม่านเซิงอยู่ในห้อง VIP ซึ่งค่อนข้างเงียบสงบ ทันทีที่เธอเดินผ่านก็ได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นร้องไห้ของลู่ม่านเซิง “พวกคุณช่วยฉันทำไม ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตาย ๆ ไปซะ ตอนนี้มันมีหมายความอะไร ฉันอยู่ไปแล้วจะม