All Chapters of เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง: Chapter 191 - Chapter 200

แน่นอนว่ามู่หรงยิ่นย่อมไม่เต็มใจที่จะตายอยู่ที่นี่เช่นนี้ เธอเองก็รู้ดีว่า ความหวังเดียวในตอนนี้คือหลินหยางทว่า ความหวังนี้ริบหรี่เหลือเกิน ต่อให้หลินหยางสามารถรักษาฉินอี๋หลิงได้ ก็เกรงว่าจะเกิดความขัดแย้งขึ้นกับเซวียเผิงจวี่อยู่ดีไม่ว่าอย่างไร หลินหยางก็จะถูกดึงเข้ามาในเรื่องนี้ นี่ไม่ใช่เรื่องดีเลย และก็ไม่ใช่สถานการณ์ที่มู่หรงยิ่นต้องการเห็นด้วยดังนั้นในใจของเธอจึงรู้สึกขัดแย้งอย่างมาก ทั้งไม่เต็มใจที่จะตายเช่นนี้ แต่หากต้องนำหลินหยางมาเป็นความหวังสุดท้าย ที่เหลืออยู่เพียงความหวังเดียว ก็กลัวว่าจะเป็นการทำร้ายหลินหยางเช่นกันในเวลานั้นเอง หลินหยางก็กำลังใช้ความเร็วสูงสุดมุ่งหน้ามาที่โรงพยาบาลห้องผู้ป่วยห้องนี้หลินหยางคุ้นเคยเป็นอย่างมาก ตอนนั้นที่เฉาเค่อหมิงถูกพิษก็พักอยู่ที่นี่ที่นี่เป็นห้องผู้ป่วยพิเศษของโรงพยาบาล อุปกรณ์ครบครันพรั่งพร้อมอย่างยิ่ง ตัวห้องพักก็กว้างขวางอย่างมากเช่นกัน นี่เป็นห้องพักที่เตรียมไว้สำหรับคนไข้กลุ่มพิเศษเท่านั้นทางโทรศัพท์ หลินหยางได้รู้แล้วว่าอีกฝ่ายจับตัวมู่หรงยิ่นไว้ และยังทำให้มู่หรงยิ่นติดเชื้อผื่นพิษโลหิตอีก ใช้วิธีการต่ำช้าแบบนี้มาบีบ

พลังของผู้เป็นปรมาจารย์ไม่อาจมองเห็นด้วยตาเปล่า ทว่ากลับคงอยู่อย่างแท้จริงคนในห้องผู้ป่วยล้วนสัมผัสได้ถึงแรงกดดันอันแข็งแกร่งอย่างยิ่งสายหนึ่ง ที่ทำให้คนอกสั่นขวัญแขวน“ตอนนี้เธอรีบลงมือรักษาอาการป่วยเดี๋ยวนี้ ขอเพียงเธอสามารถรักษาคุณหนูอี๋หลิงได้ ฉันก็จะไว้ชีวิตเธอสักครั้ง และตระกูลฉินก็จะไม่ปล่อยให้เธอเสียเปรียบเช่นกัน ทั้งผลประโยชน์ที่ควรมอบให้เธอและชื่อเสียงและตำแหน่งฐานะ ก็จะไม่ขาดไปแม้แต่อย่างเดียว” สวีเฟยหงแสดงอำนาจของผู้เป็นปรมาจารย์ออกมา แต่กลับไม่ได้ฟังคำพูดของเซวียเผิงจวี่ที่ให้เขาลงมือกับหลินหยางทันที“เมื่อครู่ผมพูดไปแล้วว่า ผม ไม่ รัก ษา” หลินหยางพูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า ทีละคำ ทีละพยางค์ “ปรมาจารย์สวี อย่าเปลืองคำพูดกับมันอีกเลยครับ ไอ้เด็กนี่เดิมก็รักษาผื่นพิษโลหิตไม่ได้อยู่แล้ว ฆ่ามันซะ แล้วพาอี๋หลิงกลับไปรักษาที่เฟิ่งหยางเถอะครับ ผมยังไม่เชื่อว่า หมอชื่อดังของเฟิ่งหยางจะสู้หมอในสถานที่เล็กๆ แบบเมืองลั่วนี่ไม่ได้” ในตอนนี้ ทั้งใจของเซวียเผิงจวี่มีแต่ความโกรธแค้น ปรารถนาเพียงจะฆ่าหลินหยางให้สาแก่ใจเท่านั้น“หมอที่มีชื่อเสียงของเฟิ่งหยางก็รักษาผื่นพิษโลหิตไม่ไ

สวีเฟยหงชิงลงมือก่อน พลังฝ่ามือทั้งแข็งกร้าวและดุดัน ฝ่ามือหนึ่งซัดถูกกำแพง พลันทิ้งรอยฝ่ามือไว้บนกำแพงทันที กำแพงรอบด้านพลันเกิดรอยร้าวดุจใยแมงมุมเส้นแล้วเส้นเล่าขยายกว้างออกไปขึ้นมา“บัดซบ หากมีความสามารถก็อย่าหลบ รับมือปรมาจารย์ผู้นี้เสีย” สวีเฟยหงเห็นว่าโจมตีพลาดซ้ำหลายครั้ง จึงโมโหอย่างมากเช่นกัน ตัวเขาเองก็มองออกแล้วว่า วิชาตัวเบาของหลินหยางสูงล้ำอย่างยิ่ง หากยังต่อสู้กันเช่นนี้ต่อไป ตัวเขาก็ทำอะไรหลินหยางไม่ได้สวีเฟยหงกล่าวจบ ก็เกิดไอเดียขึ้นมา ไม่ไล่ตามหลินหยางอีก แต่กลับเล็งการโจมตีไปที่มู่หรงยิ่นแทนแม้ห้องผู้ป่วยจะมีขนาดใหญ่ ทว่าระยะห่างระหว่างคนทั้งสองก็มีเพียงสิบกว่าเมตรเท่านั้น ด้วยวิชาตัวเบาของผู้ที่เป็นปรมาจารย์ ระยะห่างเพียงสิบเมตรเป็นเรื่องแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้นในตอนที่จิตสังหารของสวีเฟยหงล็อกเป้าหมายมา มู่หรงยิ่นพลันรู้สึกขนลุกไปทั่วร่าง ความเย็นเฉียบสายหนึ่งพุ่งจากฝ่าเท้าขึ้นสู่กระหม่อม จากนั้นเธอก็เห็นร่างของสวีเฟยหงพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วในเสี้ยววินาทีนั้น มู่หรงยิ่นหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง แต่เธอไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธ์ เธอจึงไม่มีวิธีตอบโต้ และก็ไม่มีที่ว่างพอให

ในเวลานี้ ชีวิตน้อยๆ ของเซวียเผิงจวี่อยู่ในกำมือของหลินหยางอย่างสมบูรณ์ ขอเพียงเขาออกแรงเล็กน้อย ก็สามารถบีบคอเซวียเผิงจวี่จนหักได้“เมื่อครู่ที่ฉันให้นายพูดเป็นคำสั่งเสีย น่าเสียดายที่นายไม่ได้คว้าโอกาสไว้ให้ดี” หลินหยางพูดจบ มือก็เพิ่มแรงทีละนิด ทำให้เซวียเผิงจวี่ค่อยๆ สัมผัสถึงการขาดอากาศ เผชิญกับความหวาดหวั่นต่อความตายที่กำลังคืบคลานเข้ามารูม่านตาของเขาเริ่มขยาย ดวงตาเริ่มแดงไปด้วยเลือด สติของเขาก็ค่อยๆ พร่าเลือนทว่าจนกระทั่งนาทีนี้ เซวียเผิงจวี่ก็ยังไม่กล้าเชื่อเลยว่า หลินหยางจะกล้าลงมือกับเขาถึงตายเช่นนี้เขากล้าได้อย่างไร!"หยุดมือ!"“อย่านะ!” สองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน เสียงแรกเป็นของสวีเฟยหง เมื่อเห็นว่าเซวียเผิงจวี่กำลังจะถูกสังหาร แม้สวีเฟยหงไร้กำลังจะขัดขวาง แต่การห้ามปรามด้วยคำพูดก็ยังคงเป็นสิ่งจำเป็นอยู่ส่วนผู้ที่ร้องตะโกนว่าอย่านะ คือมู่หรงยิ่นและฉินอี๋หลิงที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยเสียงของฉินอี๋หลิงไร้ซึ่งเรี่ยวแรง โดยพื้นฐานสามารถเพิกเฉยได้ส่วนมู่หรงยิ่นส่ายหัวและกล่าวกับหลินหยางว่า “คุณหลินคะ โปรดใคร่ครวญด้วย ไม่อาจฆ่าเขานะคะ” มู่หรงยิ่นอยากให้หลินหยางห

มู่หรงยิ่นเดินตรงไปที่ข้างเตียงของฉินอี๋หลิง“คุณหนูอี๋หลิง ครั้งนี้ทำให้คุณได้รับความลำบากแล้ว” มู่หรงยิ่นกล่าว“มู่หรงยิ่น คุณคิดจะทำอะไร? ตัวฉันมีสภาพแบบนี้ก็เหลือชีวิตอยู่ได้ไม่นานแล้ว ถ้าคุณฆ่าฉัน ก็ถือเป็นการช่วยฉันอย่างหนึ่ง เพียงแต่ไม่ว่าคุณจะปิดบังอย่างไร ตระกูลฉินก็ไม่มีทางเลิกราแน่” ฉินอี๋หลิงถูกพิษผื่นโลหิตทรมานจนอยู่ไม่สู้ตาย เวลานี้สำหรับเธอแล้ว ความตายถือเป็นการปลดปล่อยอย่างหนึ่งดังนั้นบนใบหน้าของเธอจึงไม่มีความหวาดกลัวใดๆ“ขอเพียงคุณต้องการมีชีวิต คุณก็ไม่จำเป็นต้องตายค่ะ คุณหลินสามารถรักษาพิษผื่นโลหิตได้ และฉันก็สามารถขอให้คุณหลินรักษาคุณได้ค่ะ” มู่หรงยิ่นกล่าว“แต่ว่า มีเงื่อนไขใช่ไหมคะ?” ฉินอี๋หลิงก็เป็นผู้หญิงที่เฉลียวฉลาดมากเช่นกัน มู่หรงยิ่นเพึ่งพูดจบ เธอก็เดาได้ถึงแผนการของมู่หรงยิ่นได้แล้ว“การสนทนากับคนฉลาดก็ลดความยุ่งยากแบบนี้ คุณหนูอี๋หลิงเป็นคนฉลาด อย่างนั้นฉันก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากอีก ขึ้นอยู่กับว่าคุณอยากตายหรืออยากมีชีวิตรอดเท่านั้นค่ะ” ฉินอี๋หลิงก็ช่างน้ำหนักผลดีผลเสียอย่างลับๆเช่นกัน หากเธออยากมีชีวิตก็ต้องหาวิธีอำพรางเรื่องการตายของเซ