เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 191
บทที่เกี่ยวข้อง
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 192
แน่นอนว่ามู่หรงยิ่นย่อมไม่เต็มใจที่จะตายอยู่ที่นี่เช่นนี้ เธอเองก็รู้ดีว่า ความหวังเดียวในตอนนี้คือหลินหยางทว่า ความหวังนี้ริบหรี่เหลือเกิน ต่อให้หลินหยางสามารถรักษาฉินอี๋หลิงได้ ก็เกรงว่าจะเกิดความขัดแย้งขึ้นกับเซวียเผิงจวี่อยู่ดีไม่ว่าอย่างไร หลินหยางก็จะถูกดึงเข้ามาในเรื่องนี้ นี่ไม่ใช่เรื่องดีเลย และก็ไม่ใช่สถานการณ์ที่มู่หรงยิ่นต้องการเห็นด้วยดังนั้นในใจของเธอจึงรู้สึกขัดแย้งอย่างมาก ทั้งไม่เต็มใจที่จะตายเช่นนี้ แต่หากต้องนำหลินหยางมาเป็นความหวังสุดท้าย ที่เหลืออยู่เพียงความหวังเดียว ก็กลัวว่าจะเป็นการทำร้ายหลินหยางเช่นกันในเวลานั้นเอง หลินหยางก็กำลังใช้ความเร็วสูงสุดมุ่งหน้ามาที่โรงพยาบาลห้องผู้ป่วยห้องนี้หลินหยางคุ้นเคยเป็นอย่างมาก ตอนนั้นที่เฉาเค่อหมิงถูกพิษก็พักอยู่ที่นี่ที่นี่เป็นห้องผู้ป่วยพิเศษของโรงพยาบาล อุปกรณ์ครบครันพรั่งพร้อมอย่างยิ่ง ตัวห้องพักก็กว้างขวางอย่างมากเช่นกัน นี่เป็นห้องพักที่เตรียมไว้สำหรับคนไข้กลุ่มพิเศษเท่านั้นทางโทรศัพท์ หลินหยางได้รู้แล้วว่าอีกฝ่ายจับตัวมู่หรงยิ่นไว้ และยังทำให้มู่หรงยิ่นติดเชื้อผื่นพิษโลหิตอีก ใช้วิธีการต่ำช้าแบบนี้มาบีบ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 193
เซวียเผิงจวี่กล่าวนี่เป็นวิธีการที่เหล่าตระกูลใหญ่ใช้กันเป็นประจำ ใช้ทั้งพระเดชและพระคุณ“ผมไม่เคยรับปากว่าจะรักษาพวกเขา และก็ไม่มีทางลงมือช่วยด้วย ข่มขู่ผม? คุณเป็นนับเป็นอะไรได้!” แววตาของหลินหยางเยียบเย็น คร้านที่จะเปลืองน้ำลายกับเซวียเผิงจวี่อีก จึงแสดงท่าทีของตนออกมาเสียเลย“แกว่าอะไรนะ?!” หัวคิ้วของเซวียเผิงจวี่ขมวดเข้าหากัน ในดวงตามีสาดประกายเยียบเย็นวูบวาบ ทันใดนั้น ในห้องผู้ป่วยก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายของระเบิด“คุณหูหนวกหรือ? ผมไม่อยากพูดเป็นรอบที่สองอีก” เมื่อเผชิญหน้ากันไอสังหารที่เต็มเปี่ยมของเซวียเผิงจวี่ หลินหยางก็กล่าวขึ้นโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า“ดี! ดีเหลือเกิน! ช่างกล้านัก กล้าเป็นต่อกรกับฉัน นานแล้วที่ฉันไม่ได้เจอคนที่ขวัญกล้าเทียมฟ้าขนาดนี้” เซวียเผิงจวี่เย้ยหยัน เขาเกิดจิตสังหารขึ้นมาแล้ว“ไอ้คนไม่รักดี มอบโอกาสให้แกได้ประจบตระกูลฉิน แกกลับไม่รู้จักเห็นค่า ในเมื่อเป็นแบบนี้ แกก็เป็นแค่คนไร้ประโยชน์คนหนึ่งเท่านั้น ตัวไร้ประโยชน์ก็สมควรตาย” “ผมก็ไม่ได้คิดจะให้คุณรอดออกไปจากเมืองลั่วเหมือนกัน” หลินหยางกล่าวเรียบๆเมื่อเซวียเผิงจวี่ได้ยินคำนี้ ดวงตาก็ถลึงขึ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 194
พลังของผู้เป็นปรมาจารย์ไม่อาจมองเห็นด้วยตาเปล่า ทว่ากลับคงอยู่อย่างแท้จริงคนในห้องผู้ป่วยล้วนสัมผัสได้ถึงแรงกดดันอันแข็งแกร่งอย่างยิ่งสายหนึ่ง ที่ทำให้คนอกสั่นขวัญแขวน“ตอนนี้เธอรีบลงมือรักษาอาการป่วยเดี๋ยวนี้ ขอเพียงเธอสามารถรักษาคุณหนูอี๋หลิงได้ ฉันก็จะไว้ชีวิตเธอสักครั้ง และตระกูลฉินก็จะไม่ปล่อยให้เธอเสียเปรียบเช่นกัน ทั้งผลประโยชน์ที่ควรมอบให้เธอและชื่อเสียงและตำแหน่งฐานะ ก็จะไม่ขาดไปแม้แต่อย่างเดียว” สวีเฟยหงแสดงอำนาจของผู้เป็นปรมาจารย์ออกมา แต่กลับไม่ได้ฟังคำพูดของเซวียเผิงจวี่ที่ให้เขาลงมือกับหลินหยางทันที“เมื่อครู่ผมพูดไปแล้วว่า ผม ไม่ รัก ษา” หลินหยางพูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า ทีละคำ ทีละพยางค์ “ปรมาจารย์สวี อย่าเปลืองคำพูดกับมันอีกเลยครับ ไอ้เด็กนี่เดิมก็รักษาผื่นพิษโลหิตไม่ได้อยู่แล้ว ฆ่ามันซะ แล้วพาอี๋หลิงกลับไปรักษาที่เฟิ่งหยางเถอะครับ ผมยังไม่เชื่อว่า หมอชื่อดังของเฟิ่งหยางจะสู้หมอในสถานที่เล็กๆ แบบเมืองลั่วนี่ไม่ได้” ในตอนนี้ ทั้งใจของเซวียเผิงจวี่มีแต่ความโกรธแค้น ปรารถนาเพียงจะฆ่าหลินหยางให้สาแก่ใจเท่านั้น“หมอที่มีชื่อเสียงของเฟิ่งหยางก็รักษาผื่นพิษโลหิตไม่ไ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 195
“คุณชายเซวีย การทาบทามผู้มีพรสวรรค์ให้ตระกูลเซวียก็เป็นหนึ่งในหน้าที่ของผมเช่นกัน เรื่องทั้งหมดนี้มีผมเป็นผู้ดูแล คุณอย่าเข้ามายุ่งเกี่ยวเลยครับ” คำพูดของสวีเฟยหงทำให้เซวียเผิงจวี่รู้สึกเสียหน้าอย่างมาก เขาโมโหมาก เพียงแต่ตอนนี้เขาได้รีบบาดเจ็บ และในความเป็นจริง เขาก็ทำอะไรสวีเฟยหงไม่ได้ด้วยสวีเฟยหงเป็นหนึ่งในคนสนิทของฉินเจิ้งคุณ คำพูดของเขามีน้ำหนักพอประมาณ“หลินหยาง ใคร่ครวญดีแล้วหรือยัง? โอกาสแบบนี้ไม่ได้พบได้บ่อยๆ เธอควรจะรู้สึกโชคดีที่คนที่มาเมืองลั่วในครั้งนี้เป็นฉัน ฉันคนนี้ชื่นชมผู้มีความสามารถ ถ้าเป็นคนอื่นเธอคงไม่มีโอกาสแบบนี้” สายตาของสวีเฟยหงมองไปที่หลินหยางเขาเชื่อว่าขอเพียงหลินหยางไม่ใช่คนโง่ ก็จะต้องรับปากอย่างแน่นอนไม่มีใครสามารถปฏิเสธการทาบทามของตระกูลฉินได้“อย่างนั้น ไม่ใช่ต้องขอบคุณในพระคุณอันยิ่งใหญ่ของคุณหรือ?” หลินหยางพูดด้วยรอยยิ้ม“หากวันหน้าเธอประสบความสำเร็จ ฉันที่เป็นคนแนะนำเธอก็ย่อมได้ประโยชน์ไม่น้อยอยู่แล้ว” สวีเฟยหงกล่าวเรื่องมาถึงขั้นนี้ หลินหยางที่เดิมไม่คิดจะเปลืองน้ำลายให้มากความ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดเพิ่มประโยคสองประโยค“ที่จริงแล้ว ตอ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 196
สวีเฟยหงชิงลงมือก่อน พลังฝ่ามือทั้งแข็งกร้าวและดุดัน ฝ่ามือหนึ่งซัดถูกกำแพง พลันทิ้งรอยฝ่ามือไว้บนกำแพงทันที กำแพงรอบด้านพลันเกิดรอยร้าวดุจใยแมงมุมเส้นแล้วเส้นเล่าขยายกว้างออกไปขึ้นมา“บัดซบ หากมีความสามารถก็อย่าหลบ รับมือปรมาจารย์ผู้นี้เสีย” สวีเฟยหงเห็นว่าโจมตีพลาดซ้ำหลายครั้ง จึงโมโหอย่างมากเช่นกัน ตัวเขาเองก็มองออกแล้วว่า วิชาตัวเบาของหลินหยางสูงล้ำอย่างยิ่ง หากยังต่อสู้กันเช่นนี้ต่อไป ตัวเขาก็ทำอะไรหลินหยางไม่ได้สวีเฟยหงกล่าวจบ ก็เกิดไอเดียขึ้นมา ไม่ไล่ตามหลินหยางอีก แต่กลับเล็งการโจมตีไปที่มู่หรงยิ่นแทนแม้ห้องผู้ป่วยจะมีขนาดใหญ่ ทว่าระยะห่างระหว่างคนทั้งสองก็มีเพียงสิบกว่าเมตรเท่านั้น ด้วยวิชาตัวเบาของผู้ที่เป็นปรมาจารย์ ระยะห่างเพียงสิบเมตรเป็นเรื่องแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้นในตอนที่จิตสังหารของสวีเฟยหงล็อกเป้าหมายมา มู่หรงยิ่นพลันรู้สึกขนลุกไปทั่วร่าง ความเย็นเฉียบสายหนึ่งพุ่งจากฝ่าเท้าขึ้นสู่กระหม่อม จากนั้นเธอก็เห็นร่างของสวีเฟยหงพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วในเสี้ยววินาทีนั้น มู่หรงยิ่นหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง แต่เธอไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธ์ เธอจึงไม่มีวิธีตอบโต้ และก็ไม่มีที่ว่างพอให
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 197
สวีเฟยหงรู้ว่าตนเองรับหมัดของหลินหยางไม่ไหว จึงได้แต่พยายามหลบหลีกสุดกำลัง กลิ้งตัวหนีบนพื้นอย่างทุลักทุเลไปรอบหนึ่งหมัดของหลินหยางจึงชกลงบนกำแพง ทำให้กำแพงด้านหนึ่งของห้องผู้ป่วยถูกต่อยจนทะลุเป็นรูฉินอี๋หลิงที่สลบไม่ได้สติอยู่บนเตียงผู้ป่วยก็ถูกความเคลื่อนไหวที่รุนแรงนี้ทำให้ตื่นขึ้นมา แต่สติของเธอยังคงพร่าเลือนอยู่บ้าง มองเห็นไม่ชัดเจนนัก“หลี่…หลี่เหยียน เกิดอะไรขึ้น?” “คุณหนู หมอแซ่หลินคนนั้นมาแล้วครับ แต่เขาปฏิเสธไม่ยอมรักษา แถมยังทำร้ายคุณชายเซวียจนได้รับบาดเจ็บอีก ตอนนี้กำลังประมืออยู่กับปรมาจารย์สวีครับ แต่ดูไปแล้ว ปรมาจารย์สวีน่าจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาครับ” หลี่เหยียนรีบพูดฉินอี๋หลิงพยายามยันตัวลุกขึ้นจากเตียง แต่พยายามหลายครั้งก็ไร้เรี่ยวแรง จึงได้แต่ยอมแพ้สวีเฟยหงเพิ่งลุกนั่งขึ้นจากพื้น การโจมตีของหลินหยางก็ตามมาแล้วครั้งนี้ สวีเฟยหงหลบไม่พ้นแล้ว เขาได้แต่พยายามหลบเลี่ยงจุดสำคัญ แต่ก็ยังคงถูกหนึ่งหมัดของหลินหยางชกจนกระเด็นไปกระแทกกำแพงที่ทั้งหนาและหนัก ทำให้ทั่วทั้งห้องผู้ป่วยจึงสั่นสะเทือนขึ้นมา“อั๊ก!” สวีเฟยหงรู้สึกว่ากระดูกบนร่างหักไปหลายท่อน อวัยวะภายใ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 198
ในเวลานี้ ชีวิตน้อยๆ ของเซวียเผิงจวี่อยู่ในกำมือของหลินหยางอย่างสมบูรณ์ ขอเพียงเขาออกแรงเล็กน้อย ก็สามารถบีบคอเซวียเผิงจวี่จนหักได้“เมื่อครู่ที่ฉันให้นายพูดเป็นคำสั่งเสีย น่าเสียดายที่นายไม่ได้คว้าโอกาสไว้ให้ดี” หลินหยางพูดจบ มือก็เพิ่มแรงทีละนิด ทำให้เซวียเผิงจวี่ค่อยๆ สัมผัสถึงการขาดอากาศ เผชิญกับความหวาดหวั่นต่อความตายที่กำลังคืบคลานเข้ามารูม่านตาของเขาเริ่มขยาย ดวงตาเริ่มแดงไปด้วยเลือด สติของเขาก็ค่อยๆ พร่าเลือนทว่าจนกระทั่งนาทีนี้ เซวียเผิงจวี่ก็ยังไม่กล้าเชื่อเลยว่า หลินหยางจะกล้าลงมือกับเขาถึงตายเช่นนี้เขากล้าได้อย่างไร!"หยุดมือ!"“อย่านะ!” สองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน เสียงแรกเป็นของสวีเฟยหง เมื่อเห็นว่าเซวียเผิงจวี่กำลังจะถูกสังหาร แม้สวีเฟยหงไร้กำลังจะขัดขวาง แต่การห้ามปรามด้วยคำพูดก็ยังคงเป็นสิ่งจำเป็นอยู่ส่วนผู้ที่ร้องตะโกนว่าอย่านะ คือมู่หรงยิ่นและฉินอี๋หลิงที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยเสียงของฉินอี๋หลิงไร้ซึ่งเรี่ยวแรง โดยพื้นฐานสามารถเพิกเฉยได้ส่วนมู่หรงยิ่นส่ายหัวและกล่าวกับหลินหยางว่า “คุณหลินคะ โปรดใคร่ครวญด้วย ไม่อาจฆ่าเขานะคะ” มู่หรงยิ่นอยากให้หลินหยางห
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 199
หลินหยางพลิ้วกายเข้าไป ตบฝ่ามือลงบนกระหม่อมของสวี่เฟยหงสวีเฟยหงซึ่งเป็นปรมาจารย์ขั้นสี่ผู้หนึ่งก็เสียชีวิตไปเช่นนี้ได้เห็นเซวียเผิงจวี่และสวี่เฟยหงตายไปอย่างไม่คาดคิด ฉินอี๋หลิงก็ได้แต่หลับตาลงอย่างจนใจเธอรู้ว่า พวกเธอทั้งกลุ่มล้วนต้องตายอยู่ในเมืองลั่วแล้วในเมื่อหลินหยางฆ่าคนของตระกูลฉินไปแล้ว ก็จะต้องปิดปากให้สิ้นซาก ไม่มีทางหลงเหลือหลักฐานใดไว้“คุณหลิน…นี่จะจัดการยังไงครับ? นี่เป็นถึงคนของตระกูลฉินแห่งเฟิ่งหยางเลยนะครับ คุณสังหารคนไปแบบนี้เลย?” หวังลี่ฉินพูดด้วยความหวาดกลัวเต็มใบหน้าเขารู้ว่าเรื่องถูกทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาแล้ว คนตายที่โรงพยาบาล ยังไงเขาก็หนีความเกี่ยวข้องไม่พ้น“ลากศพออกไปก็พอ คนผมเป็นคนฆ่า ไม่เกี่ยวกับพวกคุณ” หลินหยางกล่าว“ใช่ใช่ใช่! คนเขาเป็นคนฆ่า ไม่เกี่ยวกับพวกเราแม้แต่น้อย ผมขอลาก่อนแล้ว” ถังเต้าหมินก็หวาดกลัวอย่างมากเช่นกัน รีบปัดความเกี่ยวข้องทันที เผ่นแน่บไปอย่างรวดเร็วราวทาน้ำมันไว้ใต้ฝ่าเท้า“คุณถัง คุณยังไปไม่ได้ค่ะ” เมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้ มู่หรงยิ่นรู้ว่ากลัวไปก็ไม่มีประโยชน์ ได้แต่คิดหาวิธีการปิดบังเรื่องราวไว้ก่อนผู้ที่เ
บทล่าสุด
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 610
“ผม ผมยินดีเป็นพยานที่มีความผิด ประณามและฟ้องร้องจ้าวเจี้ยนชิง! ในมือของผมมีข้อมูลอยู่ร้อยชุด สามารถเป็นหลักฐานที่แสดงว่าจ้าวเจี้ยนชิงได้กระทำความผิด!”เขารู้ดีแก่ใจว่า ชีวิตของตนในตอนนี้ถูกกุมอยู่ในกำมือของหลินหยาง ดังนั้นจึงรีบเคลียร์ความสัมพันธ์ให้ชัดเจน หวังว่าหลินหยางจะไว้ชีวิตตนเองสักครั้งแต่ทว่าในเวลานี้ ยังไม่ทันที่หลินหยางจะพูด เฉิงหว่านฉิงกลับพูดขึ้นมาทันทีว่า “ปรมาจารย์หลินอย่าเชื่อพ่อของฉัน! เขาแค้นคุณมานานมากแล้ว! เขายังจับตาดูคุณ ภายใต้คำสั่งของหลูอ้าวตง!”“อีกทั้งข้อมูลในมือของเขา ไม่ใช่เพียงแค่หนึ่งร้อยชุด อย่างน้อยต้องมีถึงสามร้อยชุด! เขาไม่ซื่อสัตย์กับคุณเลยแม้แต่นิดเดียว!”“อย่างนั้นเหรอ?” หลินหยางหันหน้าไปมองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจเมื่อเฉิงคั่วได้ยินดังนั้น กลับโมโหจนแทบกระอักเลือด “แม่งเอ๊ย ทำไมฉันถึงได้มีลูกสาวอกตัญญูอย่างแก่! ไม่นึกเลยว่าแม้แต่พ่อของตัวยังทรยศได้! ตอนนั้นฉันควรจะยิงแกให้ติดกำแพง!”แต่ทว่าเฉิงหว่านฉิงกลับไม่สะทกสะท้าน ในทางกลับกันดวงตาคู่งามนั้น จ้องมองหลินหยางด้วยสีหน้ากังวลใจพร้อมกล่าววิงวอน “ขอเพียงแค่ปรมาจารย์หลินไว้ชีวิตฉันสักครั้ง ฉัน
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 609
เปรี้ยง!ตอนที่ยาเสพติดมากมายปรากฏขึ้น ทุกคนต่างพากันอ้าปากค้างตกตะลึง?!“ไม่นึกเลยว่าจ้าวเจี้ยนชิงยังสมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด!”“ยาเสพติดเหล่านี้ มากพอที่จะทำให้ทั้งตระกูลตายหลายพันรอบ!”แต่ท่ามกลางเสียงร้องตกใจเหล่านั้นจ้าวเจี้ยนชิงก็จ้องมองยาเสพติดเหล่านั้นด้วยความตกตะลึง กล่าวด้วยใบหน้าที่ยากจะเหลือเชื่อ “เป็น เป็นไปได้ยังไง?”ยาเสพติดพวกนี้ตนเก็บเอาไว้ในสถานที่ที่เป็นความลับ จะถูกตรวจเจอได้ยังไง?เขาหันหน้าไปมองหลินหยางทันทีกล่าว “แกซื้อตัวคนของฉัน?!”“อย่าพูดจามั่วซั่วสิ ฉันไม่ได้จ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียว”หลินหยางมองบน ตนไม่ได้จ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียวจริง ๆเห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าฉันใช้แรงกายบนเตียงเพื่อให้ได้มาต่างหาก!“พ่อครับ ตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี?”จ้าวเจิ้งฮ่าวตกใจจนเสียงสั่นเครือ สีหน้าตกใจและหวาดกลัวทำยังไงดี?จ้าวเจี้ยนชิงกลับหัวเราะด้วยความเจ็บปวด เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะทำอะไรได้อีก?!เขาคุกเข่าลงให้หลินหยางเสียงดังตึ้งอย่างรวดเร็ว กล่าวอย่างสิ้นหวัง “ปรมาจารย์หลิน ผมขอโทษคุณ ผมไม่ควรหาเรื่องคุณ ผมไม่ขอร้องให้คุณไว้ชีวิตผม แต่ปล่อยคนในครอบครัวข
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 608
“ปรมาจารย์หลินปิดบังเก่งนี่นา! แม้แต่กรมอัยการสูงสุดแห่งหนานตูยังเชื่อฟังคำสั่งของปรมาจารย์หลิน?!”“น่าตลก จ้าวเจี้ยนชิงนั่นยังใช้อำนาจและอิทธิพลข่มเหงผู้คน! อำนาจและอิทธิพลของปรมาจารย์หลินมากกว่าเขาไม่รู้ตั้งกี่เท่า!”“ไอดอล...เก่งมาก!”หานเซวี่ยอิ๋งอ้าริมฝีปากแดงเล็กน้อย จ้องมองหลินหยางที่สีหน้าเรียบเฉยด้วยความตื่นตะลึง ในใจไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีจ้าวเจี้ยนชิงที่อวดดีจนถึงขนาดไม่มีใครเทียบได้ ไม่นึกเลยว่าจะถูกจับกุมแบบนี้?“นายพลจ้าว ช่วยพวกเราด้วย! ฉันไม่อยากตาย!”และในเวลานี้ เฉิงหว่านฉิงกลับถูกเจ้าหน้าที่ผู้บังคับใช้กฎหมายจับกุม ใส่กุญแจมือ เธอหันหน้าไปมองจ้าวเจี้ยนชิงอย่างขอร้องด้วยสีหน้าตื่นตระหนกและหวาดกลัวถึงแม้ว่าเธอจะเป็นแม่ม่ายดำ แต่สถานการณ์ในตอนนี้ใหญ่เกินไป เกือบจะทำให้เธอฉี่ราด ตอนนี้ทำได้เพียงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่จ้าวเจี้ยนชิง?จ้าวเจี้ยนชิงในเวลานี้กลับหันไปมองเหยียนฮ่าวด้วยสีหน้าไม่ดีพร้อมกล่าวเสียงเย็นยะเยือก “คุณชายเหยียน! คุณไม่ได้รับสายโทรศัพท์ของคุณพ่อคุณเหรอ นายท่านตงกับคุณพ่อของคุณสัญญากันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ว่าจะเก็บหลินหยาง!”หลังจากเกิดเรื่องต
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 607
“แกพูดจาเหลวไหล! พวกเราทุกคนเห็นกันหมดแล้ว เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าแกสมคบคิดกับชาวตงอิ๋ง รังแกคนประเทศหลงของพวกเรา!”“ชาวตงอิ๋งนั่นบอกว่าพวกเราเป็นไอ้ขี้ยาแห่งเอเชียตะวันออก ทำไมแกถึงยังปกป้องเขาอยู่อีก! เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าแกควรจะปกป้องเมืองลั่ว!”“ทำแต่เรื่องชั่วช้าสามานย์!”ทันใดนั้น บรรดาฝูงชนที่มุงดูเกิดอารมณ์ขุ่นเคืองขึ้นมา พยายามปกป้องหลินหยาง การกระทำที่กลับดำเป็นขาวของจ้าวเจี้ยนชิงทำให้พวกเขาโมโหจนสำลัก พากันหยิบมือถือขึ้นมาอัดวิดีโอเอาไว้เป็นหลักฐานแต่ทว่าเสียงปังดังขึ้นทันที!บรรดาคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงลงมือทันที ราวกับเสือกระโจนเข้าฝูงแกะ ทำให้ฝูงชนที่มามุงดูพวกนั้นถูกเตะล้มลงไปบนพื้น โทรศัพท์มือถือของบรรดาแฟนคลับถูกเหยียบแตกละเอียด!ทั้งหมดเต็มไปด้วยความวุ่นวาย!“หลินหยาง ฉันยอมรับว่าฉันเอาชนะแกไม่ได้ แต่นั่นแล้วยังไง ฉันจะจัดการกับคนเจ้าเล่ห์อย่างแก ก็ยังคงง่ายเหมือนกับปอกกล้วยเข้าปาก!”ถึงแม้ว่าจ้าวเจี้ยนชิงจะถูกหลินหยางบีบคอเอาไว้ แต่สีหน้ากลับไม่แสดงความกลัวเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกันยังเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและเหยียดหยาม!“ข่มขู่ฉัน?” หลินหยางกลับยิ้มออกมา“ฉันจะข่
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 606
ร่างกายของฮิเดนากะ ยามาโมโตะเหมือนกับระเบิด แฝงไปด้วยพลังมหาศาล!“บ้าเอ๊ย!”จ้าวเจี้ยนชิงรีบจับเอาไว้อย่างรวดเร็ว พยายามรักษาระยะห่างกับหลินหยางแต่ทว่าหลินหยางกลับขยับตัวเข้าไปใกล้! ตามเขาไปอย่างใกล้ชิด!ทันใดนั้น แม้ว่าเป็นพวกคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงก็ไม่กล้าเหนี่ยวไก กลัวว่าจะพลาดทำจ้าวเจี้ยนชิงบาดเจ็บ!“ไสหัวออกไป!”จ้าวเจี้ยนชิงคำรามออกมาพร้อมทั้งสวนหมัดออกไป อยากจะบีบให้หลินหยางถอยออกไปแต่หลินหยางกลับคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ กล่าวพร้อมแสยะยิ้ม “คิดจะหนี? แกหนีพ้นเหรอไง?”จ้าวเจี้ยนชิงสีหน้าตกใจ ออกแรงอย่างบ้าคลั่งพยายามจะทำให้หลุดพ้นแต่ทว่ามือของหลินหยางเหมือนกับคีม ขยับเขยื้อนไม่ได้เลยสักนิด! ในทางกลับกันมีเสียงดังสนั่นกลุ่มหนึ่งลอยมา ทำให้จ้าวเจี้ยนชิงรู้ว่าตนเองราวกับถูกพันธนาการเอาไว้แน่น!“แม่งเอ๊ย แกปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงขี้ยาพวกนั้น!” จ้าวเจี้ยนชิงกล่าวข่มขู่ด้วยความโมโหเพี้ยะ!ทันใดนั้นก็ถูกตบหน้าฉาดหนึ่ง!นี่เป็นการโจมตีที่รุนแรงและหนักหน่วง เสียงเปรี้ยงดังขึ้นทำให้หัวของจ้าวเจี้ยนชิงสั่นสะเทือน!“การตบนี้ ตบเพราะแกลืมรากเหง้า!” หลิ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 605
เปรี้ยง!หลินหยางสวนหมัดสังหารออกไปทันที หมัดนี้เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า!เขาต้องการจะเอาชีวิตสุนัขของเขา!แต่ทว่าในเวลานี้ ทันใดนั้นที่ประตูใหญ่ของตระกูลเฉิงก็แหลกละเอียด จ้าวเจี้ยนชิงพังประตูออกมา ขวางเอาไว้ที่ด้านหน้าของฮิเดนากะ ยามาโมโตะ สวนหมัดเพื่อโจมตีออกไปเช่นกัน!หมัดทั้งสองปะทะเข้าใส่กัน เกิดเสียงดังเปรี้ยงขึ้นทีหนึ่งแล้วทั้งสองก็ถูกแรงสั่นสะเทือนลอยออกไปพร้อมกันร่างกายของจ้าวเจี้ยนชิงร่นถอยไปหลายก้าวติดต่อกัน เสียงดังเปรี้ยง หินแผ่นหนึ่งถูกบดขยี้อยู่ใต้เท้า“ปรมาจารย์หลิน เรื่องเล็กน้อยนี้ควรค่าที่จะให้คุณต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่คู่ควรหรอกน่า”จ้าวเจี้ยนชิงยืนเอามือไพล่หลัง สายตาที่จ้องมองหลินหยางราวกับกำลังชื่นชม หลินหยางยิ่งโกรธ เขาก็ยิ่งรื่นรมย์ เขาถูกหลินหยางทำให้โมโหจนขาดสติหลายครั้ง ยินดีมากที่จะได้เห็นหลินหยางโมโห“ไม่ผิด!” ฮิเดนากะ ยามาโมโตะกลับกล่าวพร้อมรอยยิ้มเยาะหยัน “พวกเธอเป็นผู้หญิงเสพยาทั้งนั้น ฉันปรารถนาดีหางานให้พวกเธอ ยังจัดการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนั้นให้คุณอีก”“ปรมาจารย์หลินยังจะตำหนิผมอีก ผมนี่มันทำดีแต่ไม่ได้ดีเลยจริง ๆ!”แต่ทว่าทันทีที่พูดจบ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 604
“เหลวไหล!” หลินไร้ศัตรูกลับค้อนเขาทีหนึ่งแล้วกล่าว “หลานชายของฉันเป็นสายเลือดโดยตรงรุ่นที่สามที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของตระกูลหลิน! ถ้าหากเขาไม่อยู่แล้ว กิจการมากมายของตระกูลหลินจะส่งต่อให้ใครดูแล?!”“คือ...”ว่านเหลยกล่าวด้วยท่าทางลำบากใจ“พยายามตามหาเข้า ถึงอย่างไร...” หลินไร้ศัตรูถอนหายใจเบา ๆ ทีหนึ่ง กลับมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย “ตอนนั้นเป็นเพราะตระกูลหลินของฉันติดค้างเขาแล้วก็ยังมีพี่ชายคนโตของฉันด้วย หนี้ก้อนนี้ จำเป็นต้องคืน”อีกทางด้านหนึ่งหลินหยางกลับจามอย่างรุนแรง “ใครกำลังด่าฉัน? แม่งเอ๊ย จะต้องเป็น...”เมื่อลองคิด ๆ ดูแล้วเหมือนว่าศัตรูที่อยากจะด่าตนมีเยอะแยะมากมาย หลินหยางก็คร้านจะนับเช่นกันมองดูเวลาแวบหนึ่งก็เป็นตอนกลางคืนแล้ว เขาจึงออกจากบ้านด้านนอกคฤหาสน์ หลี่หรูเยว่ได้ยืนอยู่ที่ด้านหน้ารถแล้ว เปิดประตูรถให้หลินหยาง กล่าวด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย “ตระกูลเฉิงจัดงานเลี้ยงไว้รอแล้ว แต่ว่าจ้าวเจี้ยนชิงอยู่ที่งานเลี้ยงนั่นด้วย ที่นั่นจะต้องมีกองทัพทหารคอยเฝ้าอยู่!”ถ้าหากจ้าวเจี้ยนชิงเป็นสุนัขจนตรอก เรื่องจะต้องมีความยุ่งยากขึ้นแน่“งานใหญ่ขนาดนี้ ฉันจะพลาดได้ยังไ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 603
ชายวัยกลางคนที่อยู่อีกด้านของปลายสายโทรศัพท์ราวกับตะลึงงันไปครู่หนึ่ง เหมือนว่าจู่ ๆ ก็ได้เห็นความหวัง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย “คุณรักษาได้จริง ๆ เหรอ?”“คือว่าค่าตอบแทนนี่...”“ค่าตอบแทนไม่ใช่ปัญหา! ขอเพียงแค่คุณสามารถรักษาพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกได้ คุณอยากได้อะไรก็ว่ามาได้เลย!”“ยอดเยี่ยม! โสมคนอายุสามร้อยปีสักสามสิบต้น สมุนไพรอายุห้าร้อยปีสิบต้น...”หลินหยางก็ไม่ได้เกรงใจเช่นกัน จากนั้นก็สั่งสมุนไพร ราวกับสั่งอาหาร สมุนไพรพวกนี้มากพอที่จะทำให้หลูอ้าวตงต้องเจ็บปวดใจแต่ทว่าปลายสายกลับกล่าวด้วยความไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย “ได้! คืนนี้ผมจะให้รถไปรับคุณ!”น้ำเสียงที่ดีใจดีนี้ ทำให้หลินหยางรู้สึกเหมือนกับว่าตนเสนอราคาต่ำไปแต่ว่าไม่เสียใจภายหลัง เขาก็ไม่ได้สนใจอีก “โรคพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกจะรีบร้อนไม่ได้ ผมจำเป็นต้องเตรียมตัวสักหน่อย ถึงเวลานั้นผมจะแจ้งให้คุณทราบ”ชายวัยกลางคนนั้นรับปากทันทีหลินหยางวางสายโทรศัพท์ พูดเบา ๆ “ดูท่าจะเป็นมหาเศรษฐี”อีกฝ่ายไม่ยินยอมที่จะเปิดเผยตัวตน ยังสามารถเอาสมุนไพรมากมายขนาดนี้มาให้ได้อีก ตัวตนจะต้องสูงส่งมาจนไม่สะดวกที่จะเ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 602
หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆ รางวัล?คงไม่ใช่เป็นเพราะเขาเป็นลูกผู้ชายร่างกายกำยำใช่ไหม?เหยียนฮ่าวสีหน้าซีดขาวทันที คุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตึง “คุณหลิน ผมมีตาหามีแววไม่ คุณหลินได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”หลินหยางจ้องมองเขาอย่างหมดคำพูดแวบหนึ่ง “จ้าวเจี้ยนชิงอยู่กับตระกูลเฉิง สมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด แกไปตรวจสอบให้ละเอียด นี่เป็นผลงานความดีความชอบครั้งใหญ่ใช่ไหม?”“ค้ายาเสพติด? เขากล้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”เหยียนฮ่าวเหลือเชื่อ“นายลองไปตรวจสอบคลังสินค้าเทียนหนาน ที่นั่นเป็นจุดที่พวกมันขนส่งสินค้า” หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆซ่งหว่านอวี๋เป็นคนบอกข่าวกรองนี้ด้วยตัวเอง โชคดีที่มหาปรมาจารย์หลินทำงานอย่างยากลำบากบนเตียงเหยียนฮ่าวดีใจเป็นล้นพ้นขึ้นมาทันที นี่ไม่เพียงแต่เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น แต่เป็นความดีความชอบที่โคตรยิ่งใหญ่ประเทศหลงอ่อนไหวต่อยาเสพติดมากที่สุด และจ้าวเจี้ยนชิงเข้าร่วมด้วย ปริมาณของยาเสพติดนั่นจะต้องไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ แน่นอน!“ขอบพระคุณคุณหลิน! ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”แม้แต่ความกังวลของเหยียนฮ่าวที่ถูกวางพิษกู่ ก็จางหายลงไปไม่น้อยรีบเรียกรวมคนแล้วออกไป กา
