บททั้งหมดของ เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง: บทที่ 211 - บทที่ 220

“แก! นี่แกเป็นปรมาจารย์เหรอ!”หน้าของจ้าวเหวยหมิงสะท้านไปด้วยสีหน้าแห่งความตื่นเต้นและประหลาดใจ ดวงตาเบิกโพลงโต ช่างเหลือเชื่อจริง ๆ เขาชัดเจนมากในพลังอำนาจของฝ่ามือม้าป่า แม้แต่รุ่นพี่ของเขาสื่อเหวยจวินซึ่งเป็นปรมาจารย์ระดับเก้ายังไม่อาจต้านทานได้อย่างง่ายดาย ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากการต่อต้านเช่นนี้แล้วไม่มีทางไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ เลย ไม่มีแม้แต่ร่องรอย ในทางกลับกันยังทำให้ตัวเองสะท้านถอยไปด้านหลังได้ เว้นแต่ว่าเป็นท่านปรมาจารย์!ปรมาจารย์จะมีปราณแท้ที่ปกป้องร่างกาย ตราบใดที่ปราณแท้ยังไม่เหี่ยวเฉา เพียงแค่ยืนขึ้นแล้วใช้มานะสร้างระดับสูงลงมือ ก็ไม่ได้รับการบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย แต่จ้าวเหวยหมิงก็ยากที่จะเชื่อว่า พ่อหนุ่มอายุน้อยที่อยู่ต่อหน้าเขาตรงนี้ หลินหยางที่เพียงยี่สิบต้น ๆ จะเป็นปรมาจารย์ฝึกยุทธได้ “นี่มันเป็นไปไม่ได้! ที่เมืองลั่วมีปรมาจารย์เพียงแค่สี่ท่านเท่านั้น นอกจากปรมาจารย์ทั้งสี่ท่านนี้แล้ว ก็มีเพียงแค่นายกรัฐมนตรีเมืองเหยียนและนายพลจ้าวแห่งกองทหารรักษาการณ์เท่านั้นที่เป็นปรมาจารย์ ”แม้ว่าความเป็นจริงจะปรากฏต่อหน้าต่อตาแล้ว แต่จ้าวเหวยหมิงก็ยังคงไม่เชื่อ ถ้า

“ท่าน... ท่านถามาได้เลยครับ ผมจะพูดทุกอย่างที่ผมรู้อย่างแน่นอน”ซุนเป้าพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ทั้งยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามอง "ผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง พ่อของเธอเป็นที่หมายหัวของเว่นต้ากัง ติดหนี้นอกระบบพวกคุณอยู่หลายสิบล้าน..."“เรื่องนี้ผม... ผมรู้ คือนายน้อยเว่ย.... ไม่ คือเว่ยต้ากังสั่งให้ผมเป็นคนจัดการ คนที่ถูกหมายหัวคือหลินหย่วนจื้อเถ้าแก่บริษัทฉางหยวน เว่ยต้ากังเล็งไปที่ลูกสาวของเขา แล้วก็ยังมีพื้นที่กว้างใหญ่ของโรงงานในบริษัทพวกเขาอีกด้วย”ซุนเป้าไม่กล้าปิดบังอะไร จึงได้แต่พูดความจริงออกมา “ผมไม่ฆ่าคุณหรอก คุณจัดการเรื่องในให้หมดจดซะ”หลินหยางที่เพิ่งฆ่าเว่ยต้ากังไป หนึ่งคือด้วยความสามารถของปรมาจารย์ อย่างที่สองก็เพื่อช่วยหลินหยี่โม่แก้ปัญหาเมื่อซุนเป้าได้ยินว่าเขามีโอกาสรอดชีวิต อย่างนั้นจะกล้าลังเลได้อย่างไร “เรื่องที่ดอกเบี้ยเกินอัตรา ผมแก้ไขไปได้แล้ว ดังนั้นพวกสัญญาผมก็ทำลายไปหมดแล้ว อย่างไรก็ตาม เท่าที่ผมรู้ แท้จริงแล้วคนนั้นที่ต้องการที่ดินของบริษัทฉางหยวน ไม่ใช่เว่ยต้ากัง แต่กลับเป็นเฉิงว่านฉิง”ซุนเป้าอธิบายทุกอย่างโดยละเอียด“แม่ม่ายดำแห่งอาณาเขตทั้งสี่เมื

เมื่อได้ยินคำพูดของเสิ่นลี่หมินแล้วนั้น หลินหยางก็หัวเราะออกมายกใหญ่ ก่อนจะยกนิ้วให้เสิ่นลี่หมิน“ลุงเสิ่น ที่ลุงพูดมาก็มีเหตุผลนะ มันช่างลึกซึ้งจริงๆ ผมต้องเรียนรู้บ้างแล้ว”เสิ่นลี่หมินโบกมือปัดไปมาก่อนจะเอ่ยว่า " ผมเรียนหนังสือไม่เยอะ เป็นคนไม่มีความรู้ คำพูดก็จะมีติดหยาบนิดหน่อย อย่าหัวเราะเยาะผมเลยนายน้อย "“จะหัวเราะเยาะได้ยังไง อย่างที่สุภาษิตกล่าวไว้ว่า คำพูดที่แสนธรรมดา แต่คนฟังจะได้รับประโยชน์มากกว่าอ่านมาแล้วสิบปี! ก็เป็นเช่นนี้แหละ”หลินหยางยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วไปหยิบไวน์มาหนึ่งขวดจากตู้เก็บไวน์ ล้วนแล้วแต่เป็นคอลเลคชั่นไวน์ชั้นดีที่มู่หรงยิ่นมอบให้ “ลุงเสิ่น ให้ผมดื่มอวยพรให้คุณสักแก้วนะครับ”สองมือของเสิ่นลี่หมินถือแก้วไวน์ไว้แล้วพูดว่า " นายน้อยโตขึ้นแล้ว ในสถานะของนายน้อยตอนนี้ ก็ยังคงรับครอบครัวของเราไว้อยู่ ยังช่วยเหลือครอบครัวของเรา ยังคงนั่งคุยเล่นแถมยังดื่มไวน์กับคนพิการอย่างผมอีก คนอย่างผมน่ะ ถือว่าเป็นเกียรติอย่างมากที่ได้ใกล้ชิดนายน้อย ช่างต่างกันนัก”“ลุงเสิ่น ไม่ต้องขี้โม้ผมได้แล้ว เดี๋ยวผมจะเหลิงเอานะ”หลังจากที่เสิ่นลี่หมินดื่มไวน์ไปสองสามแก้ว ทั่

“ชื่อเต็ม ๆ ของคุณหลิน ผมเองก็ไม่กล้าเรียก ถ้ารู้เร็วกว่านี้ว่าพวกคุณมีคุณหลินเป็นแบ็ค ให้ความกล้าหาญผมเต็มร้อย ผมก็ไม่กล้าไปรบกวนพวกคุณ”หลังจากที่ซุนเป้าพูดจบ ก็รีบพาลูกสมุนเขาออกไป “ถ้าหากว่าเป็นเขา.... เพื่อฉันแล้ว เขาฆ่าเว่ยต้ากังตายจริง ๆ เหรอ?”หลังจากที่ได้ยินคำตอบเหล่านี้แล้ว หลินหยี่โม่ก็ยังคงตกใจเหมือนเดิม เพิ่มเติมขึ้นมาคือความรู้สึกตื่นเต้น ในใจของเธอ หลินหยางทำร้ายเว่ยต้ากัง ก็เพื่อต้องการช่วยเธอ และในตอนนี้ที่ฆ่าเว่ยต้ากังไปแล้ว เพียงเพื่อจะช่วยบ้านของพวกเธอชำระหนี้ แล้วแบบนี้จะไม่เธอตื่นเต้นได้อย่างไร “เสี่ยวโม่ หลินหยางคือใคร?”หลินหย่วนจื้อรีบถาม“เพื่อนร่วมชั้นของหนูเอง คุณปู่ก็เคยเจอเขาแล้ว” หลินหยี่โม่กล่าว“นั่นคือคนที่ครั้งที่แล้วสามารถเอาชนะฉีเทียนหย่งได้เหรอ? แล้วเขายังกล้าฆ่าเว่ยต้ากังอีก? ”หลินเต๋อไห่ก็ตกใจไม่ต่างกัน หลินหยี่โม่พยักหน้า และหลินหย่วนจื้อจึงถามขึ้นด้วยความสับสน "เขาเอาชนะฉีเทียนหย่งได้ ไม่ได้ถูกตอบโต้เหรอ? งั้นฉีเทียนหย่งไม่ใช่ว่าจะรุกรานได้ง่าย ๆ เหรอ คุณลุงของเขาฉีอีซินก็เป็นถึงปรมาจารย์แห่งเมืองลั่วที่ให้สามนาทีต่อหน้าเขา"

หลินหยี่โม่มาถึงร้านอาหาร เห็นว่าหลินหยางนั่งรออยู่ด้านในแล้ว จึงเคลียร์ความรู้สึกตัวเองอยู่ชั่วครู่ แล้วมองไปที่กระจก ก่อนจะลงรถแล้วเข้าไปในร้าน "นายมาถึงนานแล้วเหรอ?"หลินหยี่โม่นั่งลงแล้วเอ่ยถาม"เพิ่งถึงน่ะ"หลินหยางมองตาของหลินหยี่โม่ที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาตรงหน้ามีแสงสว่างขึ้นมา ราวกับว่าเห็นเงาตอนช่วงสมัยเรียนบนตัวของเธอ รูปร่างหน้าตาของหลินหยี่โม่นั้นไม่ดีเท่าความงามระดับแนวหน้าอย่างมู่หรงยิ่นและฉินโม่หนง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอคือคนสวย เธอสูงและมีรูปร่างที่สมส่วน อารมณ์ที่หรูหราและสง่างามของเธอเข้ากับชุดของเธอได้อย่างลงตัว ไม่หรูหรา ไม่หวือหวาแต่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวเขากับหลินหยี่โม่เคยพบกันแล้วหลายครั้ง แต่ดวงตาก็ยังคงเปล่งแสงอยู่เช่นเดิม “ชุดที่เธอใส่มาวันนี้ ดูดีมากเลยนะ”เมื่อได้ยินคำชมของหลินหยาง ใบหน้าของหลินหยี่โม่เบ่งบานด้วยความดีใจผู้หญิงน่ะมักจะมีความสุขได้ง่าย ๆ หลินหยี่โม่รู้สึกขึ้นมาชั่วขณะว่าที่ทุ่มเทไปทั้งหมดไม่ได้สูญเปล่า "ขอบใจนะ"หลินหยี่โม่นั่งลง จากนั้นหลินหยางก็สั่งอาหารให้เธอ เธอยังสั่งแชมเปญพิเศษหนึ่งขวดหลินหยี่โม่ยกแก้วขึ้นแล้วพูดว่า "หลิน