เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 214
บทที่เกี่ยวข้อง
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 215
ถ้าเปลี่ยนเป็นคนโง่เง่า คนที่มองโลกในแง่ดี แต่เขาอาจไม่เต็มใจที่จะแบ่งปันวิชาการต่อสู้ของจีนอันล้ำค่าของเขากับผู้อื่นแม้ว่าวิชาการต่อสู้นี้จะเป็นของขวัญจากหลินหยาง แต่ในตอนนี้เป็นของตระกูลมู่หรง นั่นคือสิ่งที่สามารถถ่ายทอดต่อกันได้ แล้วจะแบ่งปันสู่ผู้อื่นง่าย ๆ ได้อย่างไร ในใจคงไม่เป็นสุขอย่างแน่นอนแต่มู่หรงยิ่นก็ฉลาดเป็นกรด จึงไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป แต่กลับเข้าใจในเจตนาดีของหลินหยาง แม้ว่าตระกูลมู่หรงในเมืองลั่วแห่งนี้จะมีสถานะที่ใหญ่โต เป็นครอบครัวไฮโซ แต่สุดท้ายแล้วก็ยังคงต้องพึ่งพาชื่อเสียงของตระกูลมู่หรงอยู่ดี ต้นสายปลายเหตุของตระกูลมู่หรงที่บางอย่างที่ขาดหายไป จะมีก็เพียงแต่ยอดฝีมือระดับหกอย่างเจียงจั่วเฟิง “คุณเต็มใจมอบตัวกับผมแล้ว ผมก็จะแสดงให้คุณเห็น ว่านี่คือค่าตอบแทนซึ่งกันและกัน”หลินหยางล้อเล่น“ถ้าฉันไม่อยากผูกมัดตัวเองกับคุณไว้ คุณก็จะไม่ช่วยเหลือตระกูลมู่หรงงั้นเหรอ?”มู่หรงยิ่นดูเหมือนไม่พอใจกับคำพูดของหลินหยาง“คุณหลิน ฉันเต็มใจแบบนี้ คือในใจฉันมีคุณ ชอบคุณ แต่จะไม่คบเด็ดขาด คุณคงไม่ได้เข้าใจผิดในความจริงใจของฉันหรอกนะ”หลินหยางคิดไม่ถึงเลยว่าการหยอกล้อของ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 216
เมื่อได้ยินคำพูดของเสิ่นลี่หมินแล้วนั้น หลินหยางก็หัวเราะออกมายกใหญ่ ก่อนจะยกนิ้วให้เสิ่นลี่หมิน“ลุงเสิ่น ที่ลุงพูดมาก็มีเหตุผลนะ มันช่างลึกซึ้งจริงๆ ผมต้องเรียนรู้บ้างแล้ว”เสิ่นลี่หมินโบกมือปัดไปมาก่อนจะเอ่ยว่า " ผมเรียนหนังสือไม่เยอะ เป็นคนไม่มีความรู้ คำพูดก็จะมีติดหยาบนิดหน่อย อย่าหัวเราะเยาะผมเลยนายน้อย "“จะหัวเราะเยาะได้ยังไง อย่างที่สุภาษิตกล่าวไว้ว่า คำพูดที่แสนธรรมดา แต่คนฟังจะได้รับประโยชน์มากกว่าอ่านมาแล้วสิบปี! ก็เป็นเช่นนี้แหละ”หลินหยางยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วไปหยิบไวน์มาหนึ่งขวดจากตู้เก็บไวน์ ล้วนแล้วแต่เป็นคอลเลคชั่นไวน์ชั้นดีที่มู่หรงยิ่นมอบให้ “ลุงเสิ่น ให้ผมดื่มอวยพรให้คุณสักแก้วนะครับ”สองมือของเสิ่นลี่หมินถือแก้วไวน์ไว้แล้วพูดว่า " นายน้อยโตขึ้นแล้ว ในสถานะของนายน้อยตอนนี้ ก็ยังคงรับครอบครัวของเราไว้อยู่ ยังช่วยเหลือครอบครัวของเรา ยังคงนั่งคุยเล่นแถมยังดื่มไวน์กับคนพิการอย่างผมอีก คนอย่างผมน่ะ ถือว่าเป็นเกียรติอย่างมากที่ได้ใกล้ชิดนายน้อย ช่างต่างกันนัก”“ลุงเสิ่น ไม่ต้องขี้โม้ผมได้แล้ว เดี๋ยวผมจะเหลิงเอานะ”หลังจากที่เสิ่นลี่หมินดื่มไวน์ไปสองสามแก้ว ทั่
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 217
“ลูกดูสิว่าพวกเรามาอยู่ที่นี่แค่สองวัน เกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง? นายน้อยวันนี้ ฆ่าคนได้โดยไม่กะพริบตาด้วยซ้ำ โลกของเขากับโลกของเรามันห่างกันเหลือเกินลูก พวกเราเข้าไม่ถึงหรอก ถ้าพยายามเข้าหามัน เราจะมีแต่เจ็บตัวเปล่า ๆ” เสิ่นลี่หมินลูบหัวเสิ่นโย่วเวยเบา ๆ แล้วกล่าวขึ้นว่า “วันนี้ศัตรูก็มาถึงประตู อีกคนตายอีกคนบาดเจ็บ นายน้อยให้เราซื้อบ้านแล้วย้ายออกไป ถือเป็นเจตนาที่ดีนะ ที่เขาไม่อยากให้พวกเราเข้ามาพัวพัน ส่วนที่ลูกชอบนายน้อย ก็ให้เก็บไว้ในใจตลอดไปเถอะ” "บนโลกนี้มีรักที่ไร้วาสนาอยู่ถมเถไป และความเสียใจจะยังคงดำเนินไปตลอด!"“พ่อคะ แม่คะ สิ่งที่พ่อกับแม่พูดหนูเข้าใจ แต่เพียงแค่ตอนนี้ใจหนูยังเจ็บปวดอยู่ หนูอยากร้องไห้” เสิ่นโย่วเวยไม่เคยจะเข้าใจเหตุผลพวกนี้เลย “ร้องเถอะ ร้องไห้ออกมาแล้วจะดีขึ้น การชอบใครสักคนไม่ใช่เรื่องน่าอาย” หลิวจี๋หลันพูดปลอบใจเสิ่นโย่วเวยกอดแม่ของเธอแล้วร้องไห้อย่างขมขื่นหลินหยางที่กำลังขับรถอยู่นั้น จู่ๆ ก็จามออกมาเขาตรงมุ่งไปที่อาคารธุรการแห่งเมืองลั่ว จุดประสงค์ของการเดินทางคือตามหาเฉาเค่อหมิง หวังว่าจะขอให้เขาช่วยตรวจสอบไฟล์เกี่ยวกับอุบัติเหตุทางรถยน
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 218
“ชื่อเต็ม ๆ ของคุณหลิน ผมเองก็ไม่กล้าเรียก ถ้ารู้เร็วกว่านี้ว่าพวกคุณมีคุณหลินเป็นแบ็ค ให้ความกล้าหาญผมเต็มร้อย ผมก็ไม่กล้าไปรบกวนพวกคุณ”หลังจากที่ซุนเป้าพูดจบ ก็รีบพาลูกสมุนเขาออกไป “ถ้าหากว่าเป็นเขา.... เพื่อฉันแล้ว เขาฆ่าเว่ยต้ากังตายจริง ๆ เหรอ?”หลังจากที่ได้ยินคำตอบเหล่านี้แล้ว หลินหยี่โม่ก็ยังคงตกใจเหมือนเดิม เพิ่มเติมขึ้นมาคือความรู้สึกตื่นเต้น ในใจของเธอ หลินหยางทำร้ายเว่ยต้ากัง ก็เพื่อต้องการช่วยเธอ และในตอนนี้ที่ฆ่าเว่ยต้ากังไปแล้ว เพียงเพื่อจะช่วยบ้านของพวกเธอชำระหนี้ แล้วแบบนี้จะไม่เธอตื่นเต้นได้อย่างไร “เสี่ยวโม่ หลินหยางคือใคร?”หลินหย่วนจื้อรีบถาม“เพื่อนร่วมชั้นของหนูเอง คุณปู่ก็เคยเจอเขาแล้ว” หลินหยี่โม่กล่าว“นั่นคือคนที่ครั้งที่แล้วสามารถเอาชนะฉีเทียนหย่งได้เหรอ? แล้วเขายังกล้าฆ่าเว่ยต้ากังอีก? ”หลินเต๋อไห่ก็ตกใจไม่ต่างกัน หลินหยี่โม่พยักหน้า และหลินหย่วนจื้อจึงถามขึ้นด้วยความสับสน "เขาเอาชนะฉีเทียนหย่งได้ ไม่ได้ถูกตอบโต้เหรอ? งั้นฉีเทียนหย่งไม่ใช่ว่าจะรุกรานได้ง่าย ๆ เหรอ คุณลุงของเขาฉีอีซินก็เป็นถึงปรมาจารย์แห่งเมืองลั่วที่ให้สามนาทีต่อหน้าเขา"
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 219
หลินหยี่โม่ไม่ใช่คนโง่ เธอรู้ว่าคำพูดของคุณปู่มีเหตุผลอย่างแน่นอน แต่เธอเองก็ไม่ใช่คนเห็นแก่ตัว ในใจของหลินหยี่โม่ มีบุคลิกของหญิงสาววัยเยาว์ ที่ใฝ่หาความโรแมนติกขั้นอย่างสูงเธอไม่ได้โต้เถียงกับคนในครอบครัวของเธอ เธอรู้ว่าการโต้เถียงเช่นนั้นไม่มีประโยชน์อะไร“พวกเธอค่อยๆ คิดคำนวณดูเถอะ ฉันจะกลับห้องก่อน”หลังจากกลับมาถึงที่ห้อง สิ่งแรกที่หลินหยี่โม่ทำคือโทรหาหลินหยางหลินหยางรับสายโทรศัพท์ทั้งที่ยังขับรถอยู่ ไม่เกินกว่าที่คาดคิดไว้“หลินหยาง ขอบคุณนะ”คำแรกที่หลินหยี่โม่พูดหลังจากรับสายคือการขอบคุณ ในคำพูดแสดงให้เห็นถึงความตื่นเต้นอย่างลึกซึ้ง“แค่เรื่องเล็กน้อยน่า” หลินหยางกล่าว“จะเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยได้ไงกัน สำหรับฉัน สำหรับครอบครัวฉันแล้ว การที่ฆ่าเว่ยต้ากังจนตาย ถือเป็นความเมตตาอันยิ่งใหญ่ ฉันเองก็ไม่รู้เลยว่าจะตอบแทนคุณได้อย่างไร”แท้จริงแล้วหลินหยี่โม่ตื่นเต้นจนยุ่งเหยิงไปหมด นี่คือเจ้าชายขี่ม้าขาวทรงเสน่ห์ที่เธอโหยหา!"เอ่อ……"หลินหยางพูดไม่ออก ว่าความจริงแล้วการที่เขาฆ่าเว่ยต้ากังส่วนหนึ่งก็เพื่อช่วยหลินหยี่โม่ แต่ไม่ใช่เหตุผลหลัก “คืนนี้คุณว่างไหม? เจอกันสั
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 220
หลินหยี่โม่มาถึงร้านอาหาร เห็นว่าหลินหยางนั่งรออยู่ด้านในแล้ว จึงเคลียร์ความรู้สึกตัวเองอยู่ชั่วครู่ แล้วมองไปที่กระจก ก่อนจะลงรถแล้วเข้าไปในร้าน "นายมาถึงนานแล้วเหรอ?"หลินหยี่โม่นั่งลงแล้วเอ่ยถาม"เพิ่งถึงน่ะ"หลินหยางมองตาของหลินหยี่โม่ที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาตรงหน้ามีแสงสว่างขึ้นมา ราวกับว่าเห็นเงาตอนช่วงสมัยเรียนบนตัวของเธอ รูปร่างหน้าตาของหลินหยี่โม่นั้นไม่ดีเท่าความงามระดับแนวหน้าอย่างมู่หรงยิ่นและฉินโม่หนง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอคือคนสวย เธอสูงและมีรูปร่างที่สมส่วน อารมณ์ที่หรูหราและสง่างามของเธอเข้ากับชุดของเธอได้อย่างลงตัว ไม่หรูหรา ไม่หวือหวาแต่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวเขากับหลินหยี่โม่เคยพบกันแล้วหลายครั้ง แต่ดวงตาก็ยังคงเปล่งแสงอยู่เช่นเดิม “ชุดที่เธอใส่มาวันนี้ ดูดีมากเลยนะ”เมื่อได้ยินคำชมของหลินหยาง ใบหน้าของหลินหยี่โม่เบ่งบานด้วยความดีใจผู้หญิงน่ะมักจะมีความสุขได้ง่าย ๆ หลินหยี่โม่รู้สึกขึ้นมาชั่วขณะว่าที่ทุ่มเทไปทั้งหมดไม่ได้สูญเปล่า "ขอบใจนะ"หลินหยี่โม่นั่งลง จากนั้นหลินหยางก็สั่งอาหารให้เธอ เธอยังสั่งแชมเปญพิเศษหนึ่งขวดหลินหยี่โม่ยกแก้วขึ้นแล้วพูดว่า "หลิน
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 221
คนงามร้องขอ แล้วจะทำให้ผิดหวังได้ยังไง?หลินหยางก็ไม่เกรงใจแม้แต่น้อยเช่นกัน ตอบรับคำร้องขอของหลินหยี่โม่ ตรงเข้าสู่ประเด็นทันทีหากเป็นช่วงเวลาก่อนวันนี้ เมื่อเผชิญกับการเป็นฝ่ายเริ่มเชิญชวนก่อนของหลินหยี่โม่ หลินหยางยังอาจใคร่ครวญอย่างรอบคอบก่อนลงมือแต่หลังจากผ่านการพูดคุยแบบเปิดใจกับเสิ่นลี่หมินมานับแต่โบราณวีรบุรุษก็มักเจ้าชู้ หากไม่ปล่อยตัวปล่อยใจสักหน่อยก็คงเสียทีที่เป็นวัยรุ่น หอกพุ่งผงาดออกไปอย่างภาคภูมิ เกี่ยวเก็บดอกไม้นับร้อยอย่างไม่เสียชื่อหลังจากนั้นเป็นเวลานาน เมฆฝนก็จางลง ทั่วทั้งร่างของหลินหยี่โม่อ่อนระทวยราวดินโคลน จากศีรษะจรดปลายเท้า แม้แต่เส้นผมและนิ้วเท้าก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายที่ยากพรรณนาชนิดหนึ่ง ในใจมีความรู้สึกอิ่มเอมใจและเป็นสุขอย่างบอกไม่ถูกหลินหยี่โม่นอนอยู่ในอ้อมกอดของหลินหยางอย่างเกียจคร้านราวลูกแมวตัวน้อย ใช้นิ้ววาดวงกลมอยู่บนหน้าอกของเขา“นายร้ายกาจเกินไปไหม? สารภาพมาตามตรงนะ นางทำร้ายผู้หญิงมากี่คนแล้ว?” แม้หลินหยี่โม่จะไม่มีประสบการณ์ แต่ก็รับรู้ได้ว่าหลินหยางชำนาญเรื่องพรรค์นี้อย่างมาก จากเทคนิคและท่วงท่าๆ ต่างๆ เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้ที่มีประสบก
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 222
“หลินหยาง ฉันหิวแล้ว” หลินหยี่โม่ที่อยู่ในผ้าห่มโผล่ออกมาแต่หัวแล้วออดอ้อน“ได้ ฉันจะป้อนเธอจนอิ่มเดี๋ยวนี้” หลินหยางพุ่งขึ้นเตียงไปทันที หลินหยี่โม่กระชับผ้าห่มแน่น“คนนิสัยไม่ดี นี่พึ่งเช้า นายอย่าทำเรื่องบ้าๆ นะ” “เช้ามาออกกำลังกายเสียหน่อย ทั้งเป็นการฝึกฝนร่างกายและช่วยเสริมกระดูกด้วย” หลินหยางเลิกผ้าห่มขึ้นแล้วมุดเข้าไปทันที จากนั้นกอดเอวอ้อนแอ้นดุจกิ่งหลิว ที่ราวจะรวบได้ในฝ่ามือเดียวไว้เอวเอสที่เรียวบางนี้ไม่เพียงแค่เป็นจุดที่มีเสน่ห์ที่สุดของหลินหยี่โม่ แต่ยังเป็นจุดที่อ่อนไหวที่สุดของเธอด้วย สุดท้ายเลยได้แต่ยอมให้หลินหยางทำตามอำเภอใจแสงตะวันสายหนึ่งส่องผ่านผ้าม่านห้องเข้ามา มือสองข้างของหลินหยางจับเอวอ้อนแอ้นที่พลิ้วไหวดั่งกิ่งหลิวต้องลมของหลินหยี่โม่ จากนั้นใช้ทักษะมังกรยักษ์บดขยี้ออกมาหลินหยี่โม่ที่เพิ่งเรียนรู้ก็ได้ลิ้มลองรสชาติอันแสนเพลิดเพลินเช่นกัน จึงดื่มด่ำอยู่ในความหฤหรรษ์ของการร่วมอภิรมย์ ราวกำลังลอยละล่องอยู่ในปุยเมฆโชคดีที่ที่นี่เป็นโรงแรมระดับห้าดาวที่มีคุณภาพสูงล้ำ จึงมีการเก็บเสียงที่ดีมาก ไม่เช่นนั้นเกรงว่าแม้แต่บริเวณทางเดิน ก็คงได้ยินเสียงควา
บทล่าสุด
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 610
“ผม ผมยินดีเป็นพยานที่มีความผิด ประณามและฟ้องร้องจ้าวเจี้ยนชิง! ในมือของผมมีข้อมูลอยู่ร้อยชุด สามารถเป็นหลักฐานที่แสดงว่าจ้าวเจี้ยนชิงได้กระทำความผิด!”เขารู้ดีแก่ใจว่า ชีวิตของตนในตอนนี้ถูกกุมอยู่ในกำมือของหลินหยาง ดังนั้นจึงรีบเคลียร์ความสัมพันธ์ให้ชัดเจน หวังว่าหลินหยางจะไว้ชีวิตตนเองสักครั้งแต่ทว่าในเวลานี้ ยังไม่ทันที่หลินหยางจะพูด เฉิงหว่านฉิงกลับพูดขึ้นมาทันทีว่า “ปรมาจารย์หลินอย่าเชื่อพ่อของฉัน! เขาแค้นคุณมานานมากแล้ว! เขายังจับตาดูคุณ ภายใต้คำสั่งของหลูอ้าวตง!”“อีกทั้งข้อมูลในมือของเขา ไม่ใช่เพียงแค่หนึ่งร้อยชุด อย่างน้อยต้องมีถึงสามร้อยชุด! เขาไม่ซื่อสัตย์กับคุณเลยแม้แต่นิดเดียว!”“อย่างนั้นเหรอ?” หลินหยางหันหน้าไปมองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจเมื่อเฉิงคั่วได้ยินดังนั้น กลับโมโหจนแทบกระอักเลือด “แม่งเอ๊ย ทำไมฉันถึงได้มีลูกสาวอกตัญญูอย่างแก่! ไม่นึกเลยว่าแม้แต่พ่อของตัวยังทรยศได้! ตอนนั้นฉันควรจะยิงแกให้ติดกำแพง!”แต่ทว่าเฉิงหว่านฉิงกลับไม่สะทกสะท้าน ในทางกลับกันดวงตาคู่งามนั้น จ้องมองหลินหยางด้วยสีหน้ากังวลใจพร้อมกล่าววิงวอน “ขอเพียงแค่ปรมาจารย์หลินไว้ชีวิตฉันสักครั้ง ฉัน
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 609
เปรี้ยง!ตอนที่ยาเสพติดมากมายปรากฏขึ้น ทุกคนต่างพากันอ้าปากค้างตกตะลึง?!“ไม่นึกเลยว่าจ้าวเจี้ยนชิงยังสมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด!”“ยาเสพติดเหล่านี้ มากพอที่จะทำให้ทั้งตระกูลตายหลายพันรอบ!”แต่ท่ามกลางเสียงร้องตกใจเหล่านั้นจ้าวเจี้ยนชิงก็จ้องมองยาเสพติดเหล่านั้นด้วยความตกตะลึง กล่าวด้วยใบหน้าที่ยากจะเหลือเชื่อ “เป็น เป็นไปได้ยังไง?”ยาเสพติดพวกนี้ตนเก็บเอาไว้ในสถานที่ที่เป็นความลับ จะถูกตรวจเจอได้ยังไง?เขาหันหน้าไปมองหลินหยางทันทีกล่าว “แกซื้อตัวคนของฉัน?!”“อย่าพูดจามั่วซั่วสิ ฉันไม่ได้จ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียว”หลินหยางมองบน ตนไม่ได้จ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียวจริง ๆเห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าฉันใช้แรงกายบนเตียงเพื่อให้ได้มาต่างหาก!“พ่อครับ ตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี?”จ้าวเจิ้งฮ่าวตกใจจนเสียงสั่นเครือ สีหน้าตกใจและหวาดกลัวทำยังไงดี?จ้าวเจี้ยนชิงกลับหัวเราะด้วยความเจ็บปวด เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะทำอะไรได้อีก?!เขาคุกเข่าลงให้หลินหยางเสียงดังตึ้งอย่างรวดเร็ว กล่าวอย่างสิ้นหวัง “ปรมาจารย์หลิน ผมขอโทษคุณ ผมไม่ควรหาเรื่องคุณ ผมไม่ขอร้องให้คุณไว้ชีวิตผม แต่ปล่อยคนในครอบครัวข
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 608
“ปรมาจารย์หลินปิดบังเก่งนี่นา! แม้แต่กรมอัยการสูงสุดแห่งหนานตูยังเชื่อฟังคำสั่งของปรมาจารย์หลิน?!”“น่าตลก จ้าวเจี้ยนชิงนั่นยังใช้อำนาจและอิทธิพลข่มเหงผู้คน! อำนาจและอิทธิพลของปรมาจารย์หลินมากกว่าเขาไม่รู้ตั้งกี่เท่า!”“ไอดอล...เก่งมาก!”หานเซวี่ยอิ๋งอ้าริมฝีปากแดงเล็กน้อย จ้องมองหลินหยางที่สีหน้าเรียบเฉยด้วยความตื่นตะลึง ในใจไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีจ้าวเจี้ยนชิงที่อวดดีจนถึงขนาดไม่มีใครเทียบได้ ไม่นึกเลยว่าจะถูกจับกุมแบบนี้?“นายพลจ้าว ช่วยพวกเราด้วย! ฉันไม่อยากตาย!”และในเวลานี้ เฉิงหว่านฉิงกลับถูกเจ้าหน้าที่ผู้บังคับใช้กฎหมายจับกุม ใส่กุญแจมือ เธอหันหน้าไปมองจ้าวเจี้ยนชิงอย่างขอร้องด้วยสีหน้าตื่นตระหนกและหวาดกลัวถึงแม้ว่าเธอจะเป็นแม่ม่ายดำ แต่สถานการณ์ในตอนนี้ใหญ่เกินไป เกือบจะทำให้เธอฉี่ราด ตอนนี้ทำได้เพียงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่จ้าวเจี้ยนชิง?จ้าวเจี้ยนชิงในเวลานี้กลับหันไปมองเหยียนฮ่าวด้วยสีหน้าไม่ดีพร้อมกล่าวเสียงเย็นยะเยือก “คุณชายเหยียน! คุณไม่ได้รับสายโทรศัพท์ของคุณพ่อคุณเหรอ นายท่านตงกับคุณพ่อของคุณสัญญากันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ว่าจะเก็บหลินหยาง!”หลังจากเกิดเรื่องต
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 607
“แกพูดจาเหลวไหล! พวกเราทุกคนเห็นกันหมดแล้ว เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าแกสมคบคิดกับชาวตงอิ๋ง รังแกคนประเทศหลงของพวกเรา!”“ชาวตงอิ๋งนั่นบอกว่าพวกเราเป็นไอ้ขี้ยาแห่งเอเชียตะวันออก ทำไมแกถึงยังปกป้องเขาอยู่อีก! เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าแกควรจะปกป้องเมืองลั่ว!”“ทำแต่เรื่องชั่วช้าสามานย์!”ทันใดนั้น บรรดาฝูงชนที่มุงดูเกิดอารมณ์ขุ่นเคืองขึ้นมา พยายามปกป้องหลินหยาง การกระทำที่กลับดำเป็นขาวของจ้าวเจี้ยนชิงทำให้พวกเขาโมโหจนสำลัก พากันหยิบมือถือขึ้นมาอัดวิดีโอเอาไว้เป็นหลักฐานแต่ทว่าเสียงปังดังขึ้นทันที!บรรดาคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงลงมือทันที ราวกับเสือกระโจนเข้าฝูงแกะ ทำให้ฝูงชนที่มามุงดูพวกนั้นถูกเตะล้มลงไปบนพื้น โทรศัพท์มือถือของบรรดาแฟนคลับถูกเหยียบแตกละเอียด!ทั้งหมดเต็มไปด้วยความวุ่นวาย!“หลินหยาง ฉันยอมรับว่าฉันเอาชนะแกไม่ได้ แต่นั่นแล้วยังไง ฉันจะจัดการกับคนเจ้าเล่ห์อย่างแก ก็ยังคงง่ายเหมือนกับปอกกล้วยเข้าปาก!”ถึงแม้ว่าจ้าวเจี้ยนชิงจะถูกหลินหยางบีบคอเอาไว้ แต่สีหน้ากลับไม่แสดงความกลัวเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกันยังเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและเหยียดหยาม!“ข่มขู่ฉัน?” หลินหยางกลับยิ้มออกมา“ฉันจะข่
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 606
ร่างกายของฮิเดนากะ ยามาโมโตะเหมือนกับระเบิด แฝงไปด้วยพลังมหาศาล!“บ้าเอ๊ย!”จ้าวเจี้ยนชิงรีบจับเอาไว้อย่างรวดเร็ว พยายามรักษาระยะห่างกับหลินหยางแต่ทว่าหลินหยางกลับขยับตัวเข้าไปใกล้! ตามเขาไปอย่างใกล้ชิด!ทันใดนั้น แม้ว่าเป็นพวกคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงก็ไม่กล้าเหนี่ยวไก กลัวว่าจะพลาดทำจ้าวเจี้ยนชิงบาดเจ็บ!“ไสหัวออกไป!”จ้าวเจี้ยนชิงคำรามออกมาพร้อมทั้งสวนหมัดออกไป อยากจะบีบให้หลินหยางถอยออกไปแต่หลินหยางกลับคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ กล่าวพร้อมแสยะยิ้ม “คิดจะหนี? แกหนีพ้นเหรอไง?”จ้าวเจี้ยนชิงสีหน้าตกใจ ออกแรงอย่างบ้าคลั่งพยายามจะทำให้หลุดพ้นแต่ทว่ามือของหลินหยางเหมือนกับคีม ขยับเขยื้อนไม่ได้เลยสักนิด! ในทางกลับกันมีเสียงดังสนั่นกลุ่มหนึ่งลอยมา ทำให้จ้าวเจี้ยนชิงรู้ว่าตนเองราวกับถูกพันธนาการเอาไว้แน่น!“แม่งเอ๊ย แกปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงขี้ยาพวกนั้น!” จ้าวเจี้ยนชิงกล่าวข่มขู่ด้วยความโมโหเพี้ยะ!ทันใดนั้นก็ถูกตบหน้าฉาดหนึ่ง!นี่เป็นการโจมตีที่รุนแรงและหนักหน่วง เสียงเปรี้ยงดังขึ้นทำให้หัวของจ้าวเจี้ยนชิงสั่นสะเทือน!“การตบนี้ ตบเพราะแกลืมรากเหง้า!” หลิ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 605
เปรี้ยง!หลินหยางสวนหมัดสังหารออกไปทันที หมัดนี้เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า!เขาต้องการจะเอาชีวิตสุนัขของเขา!แต่ทว่าในเวลานี้ ทันใดนั้นที่ประตูใหญ่ของตระกูลเฉิงก็แหลกละเอียด จ้าวเจี้ยนชิงพังประตูออกมา ขวางเอาไว้ที่ด้านหน้าของฮิเดนากะ ยามาโมโตะ สวนหมัดเพื่อโจมตีออกไปเช่นกัน!หมัดทั้งสองปะทะเข้าใส่กัน เกิดเสียงดังเปรี้ยงขึ้นทีหนึ่งแล้วทั้งสองก็ถูกแรงสั่นสะเทือนลอยออกไปพร้อมกันร่างกายของจ้าวเจี้ยนชิงร่นถอยไปหลายก้าวติดต่อกัน เสียงดังเปรี้ยง หินแผ่นหนึ่งถูกบดขยี้อยู่ใต้เท้า“ปรมาจารย์หลิน เรื่องเล็กน้อยนี้ควรค่าที่จะให้คุณต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่คู่ควรหรอกน่า”จ้าวเจี้ยนชิงยืนเอามือไพล่หลัง สายตาที่จ้องมองหลินหยางราวกับกำลังชื่นชม หลินหยางยิ่งโกรธ เขาก็ยิ่งรื่นรมย์ เขาถูกหลินหยางทำให้โมโหจนขาดสติหลายครั้ง ยินดีมากที่จะได้เห็นหลินหยางโมโห“ไม่ผิด!” ฮิเดนากะ ยามาโมโตะกลับกล่าวพร้อมรอยยิ้มเยาะหยัน “พวกเธอเป็นผู้หญิงเสพยาทั้งนั้น ฉันปรารถนาดีหางานให้พวกเธอ ยังจัดการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนั้นให้คุณอีก”“ปรมาจารย์หลินยังจะตำหนิผมอีก ผมนี่มันทำดีแต่ไม่ได้ดีเลยจริง ๆ!”แต่ทว่าทันทีที่พูดจบ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 604
“เหลวไหล!” หลินไร้ศัตรูกลับค้อนเขาทีหนึ่งแล้วกล่าว “หลานชายของฉันเป็นสายเลือดโดยตรงรุ่นที่สามที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของตระกูลหลิน! ถ้าหากเขาไม่อยู่แล้ว กิจการมากมายของตระกูลหลินจะส่งต่อให้ใครดูแล?!”“คือ...”ว่านเหลยกล่าวด้วยท่าทางลำบากใจ“พยายามตามหาเข้า ถึงอย่างไร...” หลินไร้ศัตรูถอนหายใจเบา ๆ ทีหนึ่ง กลับมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย “ตอนนั้นเป็นเพราะตระกูลหลินของฉันติดค้างเขาแล้วก็ยังมีพี่ชายคนโตของฉันด้วย หนี้ก้อนนี้ จำเป็นต้องคืน”อีกทางด้านหนึ่งหลินหยางกลับจามอย่างรุนแรง “ใครกำลังด่าฉัน? แม่งเอ๊ย จะต้องเป็น...”เมื่อลองคิด ๆ ดูแล้วเหมือนว่าศัตรูที่อยากจะด่าตนมีเยอะแยะมากมาย หลินหยางก็คร้านจะนับเช่นกันมองดูเวลาแวบหนึ่งก็เป็นตอนกลางคืนแล้ว เขาจึงออกจากบ้านด้านนอกคฤหาสน์ หลี่หรูเยว่ได้ยืนอยู่ที่ด้านหน้ารถแล้ว เปิดประตูรถให้หลินหยาง กล่าวด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย “ตระกูลเฉิงจัดงานเลี้ยงไว้รอแล้ว แต่ว่าจ้าวเจี้ยนชิงอยู่ที่งานเลี้ยงนั่นด้วย ที่นั่นจะต้องมีกองทัพทหารคอยเฝ้าอยู่!”ถ้าหากจ้าวเจี้ยนชิงเป็นสุนัขจนตรอก เรื่องจะต้องมีความยุ่งยากขึ้นแน่“งานใหญ่ขนาดนี้ ฉันจะพลาดได้ยังไ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 603
ชายวัยกลางคนที่อยู่อีกด้านของปลายสายโทรศัพท์ราวกับตะลึงงันไปครู่หนึ่ง เหมือนว่าจู่ ๆ ก็ได้เห็นความหวัง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย “คุณรักษาได้จริง ๆ เหรอ?”“คือว่าค่าตอบแทนนี่...”“ค่าตอบแทนไม่ใช่ปัญหา! ขอเพียงแค่คุณสามารถรักษาพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกได้ คุณอยากได้อะไรก็ว่ามาได้เลย!”“ยอดเยี่ยม! โสมคนอายุสามร้อยปีสักสามสิบต้น สมุนไพรอายุห้าร้อยปีสิบต้น...”หลินหยางก็ไม่ได้เกรงใจเช่นกัน จากนั้นก็สั่งสมุนไพร ราวกับสั่งอาหาร สมุนไพรพวกนี้มากพอที่จะทำให้หลูอ้าวตงต้องเจ็บปวดใจแต่ทว่าปลายสายกลับกล่าวด้วยความไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย “ได้! คืนนี้ผมจะให้รถไปรับคุณ!”น้ำเสียงที่ดีใจดีนี้ ทำให้หลินหยางรู้สึกเหมือนกับว่าตนเสนอราคาต่ำไปแต่ว่าไม่เสียใจภายหลัง เขาก็ไม่ได้สนใจอีก “โรคพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกจะรีบร้อนไม่ได้ ผมจำเป็นต้องเตรียมตัวสักหน่อย ถึงเวลานั้นผมจะแจ้งให้คุณทราบ”ชายวัยกลางคนนั้นรับปากทันทีหลินหยางวางสายโทรศัพท์ พูดเบา ๆ “ดูท่าจะเป็นมหาเศรษฐี”อีกฝ่ายไม่ยินยอมที่จะเปิดเผยตัวตน ยังสามารถเอาสมุนไพรมากมายขนาดนี้มาให้ได้อีก ตัวตนจะต้องสูงส่งมาจนไม่สะดวกที่จะเ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 602
หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆ รางวัล?คงไม่ใช่เป็นเพราะเขาเป็นลูกผู้ชายร่างกายกำยำใช่ไหม?เหยียนฮ่าวสีหน้าซีดขาวทันที คุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตึง “คุณหลิน ผมมีตาหามีแววไม่ คุณหลินได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”หลินหยางจ้องมองเขาอย่างหมดคำพูดแวบหนึ่ง “จ้าวเจี้ยนชิงอยู่กับตระกูลเฉิง สมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด แกไปตรวจสอบให้ละเอียด นี่เป็นผลงานความดีความชอบครั้งใหญ่ใช่ไหม?”“ค้ายาเสพติด? เขากล้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”เหยียนฮ่าวเหลือเชื่อ“นายลองไปตรวจสอบคลังสินค้าเทียนหนาน ที่นั่นเป็นจุดที่พวกมันขนส่งสินค้า” หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆซ่งหว่านอวี๋เป็นคนบอกข่าวกรองนี้ด้วยตัวเอง โชคดีที่มหาปรมาจารย์หลินทำงานอย่างยากลำบากบนเตียงเหยียนฮ่าวดีใจเป็นล้นพ้นขึ้นมาทันที นี่ไม่เพียงแต่เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น แต่เป็นความดีความชอบที่โคตรยิ่งใหญ่ประเทศหลงอ่อนไหวต่อยาเสพติดมากที่สุด และจ้าวเจี้ยนชิงเข้าร่วมด้วย ปริมาณของยาเสพติดนั่นจะต้องไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ แน่นอน!“ขอบพระคุณคุณหลิน! ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”แม้แต่ความกังวลของเหยียนฮ่าวที่ถูกวางพิษกู่ ก็จางหายลงไปไม่น้อยรีบเรียกรวมคนแล้วออกไป กา
