Semua Bab เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง: Bab 221 - Bab 230

คนงามร้องขอ แล้วจะทำให้ผิดหวังได้ยังไง?หลินหยางก็ไม่เกรงใจแม้แต่น้อยเช่นกัน ตอบรับคำร้องขอของหลินหยี่โม่ ตรงเข้าสู่ประเด็นทันทีหากเป็นช่วงเวลาก่อนวันนี้ เมื่อเผชิญกับการเป็นฝ่ายเริ่มเชิญชวนก่อนของหลินหยี่โม่ หลินหยางยังอาจใคร่ครวญอย่างรอบคอบก่อนลงมือแต่หลังจากผ่านการพูดคุยแบบเปิดใจกับเสิ่นลี่หมินมานับแต่โบราณวีรบุรุษก็มักเจ้าชู้ หากไม่ปล่อยตัวปล่อยใจสักหน่อยก็คงเสียทีที่เป็นวัยรุ่น หอกพุ่งผงาดออกไปอย่างภาคภูมิ เกี่ยวเก็บดอกไม้นับร้อยอย่างไม่เสียชื่อหลังจากนั้นเป็นเวลานาน เมฆฝนก็จางลง ทั่วทั้งร่างของหลินหยี่โม่อ่อนระทวยราวดินโคลน จากศีรษะจรดปลายเท้า แม้แต่เส้นผมและนิ้วเท้าก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายที่ยากพรรณนาชนิดหนึ่ง ในใจมีความรู้สึกอิ่มเอมใจและเป็นสุขอย่างบอกไม่ถูกหลินหยี่โม่นอนอยู่ในอ้อมกอดของหลินหยางอย่างเกียจคร้านราวลูกแมวตัวน้อย ใช้นิ้ววาดวงกลมอยู่บนหน้าอกของเขา“นายร้ายกาจเกินไปไหม? สารภาพมาตามตรงนะ นางทำร้ายผู้หญิงมากี่คนแล้ว?” แม้หลินหยี่โม่จะไม่มีประสบการณ์ แต่ก็รับรู้ได้ว่าหลินหยางชำนาญเรื่องพรรค์นี้อย่างมาก จากเทคนิคและท่วงท่าๆ ต่างๆ เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้ที่มีประสบก

ชื่อเสียงของมู่หรงยิ่นในเมืองลั่วโด่งดังเกินไป สามารถกล่าวได้ว่าไม่มีใครไม่รู้จัก ไม่มีใครไม่เคยได้ยิน แต่เธอปรากฏตัวในที่สาธารณะน้อยเกินไป คนที่เคยเห็นเธอจึงมีไม่มากนักหลินหยี่โม่สงสัยอย่างมาก แอบมองไปทางห้องน้ำทีหนึ่ง เห็นหลินหยางยังคงอาบน้ำอยู่ หลังต่อสู้ทางความคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจรับโทรศัพท์ หยิบมาวางแนบหู “คุณหลิน ตื่นหรือยังคะ?” แม้คำสรรพนามที่มู่หรงยิ่นใช้เรียกหลินหยางจะธรรมดาอย่างมาก ทว่าหลินหยี่โม่ก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เธอจึงฟังออกถึงความไม่ธรรมดาในน้ำเสียง“เขากำลังอาบน้ำอยู่ค่ะ ถ้าคุณมีธุระกับเขา อีกครู่ค่อยโทรมาอีกครั้งนะคะ” แม้หลินหยี่โม่จะตัดสินจากเสียงไม่ได้ว่า นี่ใช่หญิงสาวที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองลั่วหรือไม่ แต่เธอกลับได้กลิ่นของศัตรูหัวใจแล้ว จึงพูดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ที่คฤหาสน์ตระกูลมู่หรง มู่หรงยิ่นกำลังยืนอยู่ที่ระเบียงห้องนอน เดิมอารมณ์ดีอย่างมากจึงคิดจะโทรคุยเล่นหลินหยางเสียหน่อย ทว่าในโทรศัพท์กลับมีเสียงผู้หญิงดังออกมาแทนสีหน้าของมู่หรงยิ่นจึงเปลี่ยนไปในฉับพลัน ดึงมือถือจากข้างหูมาดูครั้งหนึ่ง จนมั่นใจว่าตนเองไม่ได้โทรผิด และตอนนี้ก็เพิ่งแปดโ

“นั่นไม่จำเป็นแล้วล่ะ พวกเขาทั้งบ้านเป็นคนซื่อตรง ไม่มีทางรับผลประโยชน์มูลค่าสูงแบบนี้แน่ ไม่อย่างนั้นผมคงซื้อบ้านหลังใหญ่ให้พวกเขานานแล้ว” “บ้านก็ดูไว้เรียบร้อยแล้ว ถ้าราบรื่นวันนี้ก็ไปทำเรื่องโอนกรรมสิทธิ์แล้ว คิดไม่ถึงเลยว่า คุณหนูมู่หรงจะเป็นผู้เชี่ยวชาญตัวน้อยด้านความหึงหวงด้วย” หลินหยางแซว“ตั้งแต่เล็กจนโต คุณหนูอย่างฉันก็ขี้หึงหวงที่สุดค่ะ วันหน้าคุณต้องระวังหน่อยแล้วล่ะค่ะ"หลินหยางแอบถอนใจ ดูท่าเจ้าพ่อคาสโนวาเป็นได้ไม่ง่ายเสียแล้วผู้หญิงแบบมู่หรงยิ่นจัดการเรื่องราวอย่างเด็ดขาด เก่งกาจหลักแหลม เป็นผู้หญิงที่มีนิสัยเผด็จการอยู่บ้าง ในดวงตาไม่อาจมีเม็ดทรายแม้แต่น้อย นี่เป็นประเภทที่ควบคุมได้ยากที่สุดภาระอันหนักหนา หนทางอีกยาวไกลเหลือเกิน!“คุณชอบกินน้ำส้มสายชู ผมชอบกินน้ำตาล เปรี้ยวๆ หวานๆกำลังดี เหมาะสมกันที่สุด”หลินหยางหยอกเย้า“คุณหลินที่ทั้งสังหารและลงโทษคนอย่างเด็ดขาด ก็มีเวลาที่ปากลิ้นคล่องแคล่ว พูดจาฉอเลาะลื่นไหลแบบนี้เหมือนกัน” มู่หรงยิ่นถือโอกาสหยอกล้อตามไปด้วย“คุณยังไม่เคยลอง แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าปากกับลิ้นของผมคล่องแคล่ว?” หลินหยางทางหนึ่งกระเซ้าเย้าแห

“อาหลิ่วครับ อารู้ไหมครับว่าน้าอวี๋อยากให้ผมตาย บทลงโทษที่ผมมอบให้เธอ เมื่อเทียบกับสิ่งที่เธอทำแล้ว ก็เทียบไม่ได้เลยครับ” หลิ่วเฉิงจื้อกลับพูดว่า “เขามีความผิดอยู่ก่อนก็จริง แต่เธอก็ไม่ได้เป็นอะไรไม่ใช่หรือ” “หึ…ที่ผมไม่เป็นไรเพราะผมมีความสามารถติดตัว ไม่อย่างนั้นผมยังจะมีชีวิตรอดมาคุยกับอาได้หรือครับ? อาหลิ่ว อาอย่าพูดอีกเลย ผมเกรงว่าหากอายังพูดต่อไป จะทำร้ายความสัมพันธ์ระหว่างอาหลานของพวกเรา จนอีกหน่อยแม้แต่อาหลานก็เป็นไม่ได้แล้ว” แม้ว่าภายในใจของหลินหยางจะไม่พอใจอย่างมาก แต่ก็ยังคงไม่ต้องการแตกหักกับหลิ่วเฉิงจื้อเมื่อหลิ่วเฉินจื้อได้ยินคำพูดนี้ ก็ดูเหมือนจะโมโหขึ้นมาเช่นกัน“เสี่ยวหยาง เธอจะไม่ยอมอภัยให้น้าอวี๋ของเธอจริงหรือ? เธอจะใจร้ายแบบนี้จริงหรือ?” “เธอลองถามใจตัวเองดูว่า ตั้งแต่เล็กจนโต อาหลิ่วปฏิบัติต่อเธอยังไง? น้าอวี๋ของเธอเลอะเลือนไปชั่วขณะถึงทำเรื่องผิดพลาด เธอจะต้องทรมานเขาขนาดนั้นเลยหรือ?” “อารู้ว่าตอนนี้เธอเรียนรู้ความสามารถบางอย่างมา และยังมีคนคอยหนุนหลังอีก เลยไม่เห็นอาหลิ่วอยู่ในสายตาแล้ว แต่ว่าเรื่องนี้ เดิมก็เป็นเธอที่ทำผิดก่อน” เมื่อหลินหยางได้ยินห

“เด็กโง่ ถ้าพวกเธออยู่ที่นี่จะมีอันตรายได้” หลินหยางกล่าวเสิ่นโย่วเวยก็เข้าใจเหตุผลนี้เช่นกัน ทว่าภายในใจก็ยังคงโศกเศร้าและตัดใจไม่ได้“พี่หลินหยางคะ อย่างนั้นวันหลังฉันยังกลับมาเยี่ยมพี่ได้ไหมคะ?” เสิ่นโย่วเวยสะอื้นถาม“แน่นอนว่าได้ อย่าร้องไห้แล้ว ร้องจนเหมือนแมวมอมแล้ว จะไม่สวยแล้วนะ” หลินหยางยิ้มพลางดึงกระดาษทิชชูออกมาช่วยเสิ่นโย่วเวยซับน้ำตาทว่า จู่ๆเสิ่นโย่วเวยก็เขย่งปลายเท้าขึ้นมาอย่างกะทันหัน แล้วมอบจุมพิตอันแสนหอมหวานให้เขาหลินหยางตะลึงไปครู่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าคนที่ขี้อายและเก็บตัวอย่างเสิ่นโย่วเวยจะเป็นฝ่ายรุกขึ้นมาได้แต่ยังไม่ทันให้หลินหยางได้ตอบสนอง เสิ่นโย่วเวยก็สัมผัสเพียงแผ่วเบาแล้วหยุดลง ใบหน้างดงามแดงก่ำ จากนั้นก็วิ่งหนีออกไปทันทีหลินหยางรับรู้ถึงอุณหภูมิและกลิ่นอายที่เสิ่นโย่วเวยทิ้งไว้ เม้มปากหัวเราะว่า “สาวน้อยคนนี้ จะฉาบฉวยเกินไปหน่อยแล้ว” หลินหยางหิ้วกระเป๋าสัมภาระเดินออกมา เสิ่นโย่วเวยมุดเข้าไปในรถนานแล้ว หัวใจเต้นแรงเหมือนมีลูกกวางวิ่งชนอยู่ภายในหลินหลางเก็บสัมภาระเรียบร้อย ขณะที่เตรียมจะขึ้นรถ เลขาของเฉาเค่อหมิงก็มาถึง“คุณหลินครับ นี่เป็นสำเน