เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 224
บทที่เกี่ยวข้อง
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 225
“นั่นไม่จำเป็นแล้วล่ะ พวกเขาทั้งบ้านเป็นคนซื่อตรง ไม่มีทางรับผลประโยชน์มูลค่าสูงแบบนี้แน่ ไม่อย่างนั้นผมคงซื้อบ้านหลังใหญ่ให้พวกเขานานแล้ว” “บ้านก็ดูไว้เรียบร้อยแล้ว ถ้าราบรื่นวันนี้ก็ไปทำเรื่องโอนกรรมสิทธิ์แล้ว คิดไม่ถึงเลยว่า คุณหนูมู่หรงจะเป็นผู้เชี่ยวชาญตัวน้อยด้านความหึงหวงด้วย” หลินหยางแซว“ตั้งแต่เล็กจนโต คุณหนูอย่างฉันก็ขี้หึงหวงที่สุดค่ะ วันหน้าคุณต้องระวังหน่อยแล้วล่ะค่ะ"หลินหยางแอบถอนใจ ดูท่าเจ้าพ่อคาสโนวาเป็นได้ไม่ง่ายเสียแล้วผู้หญิงแบบมู่หรงยิ่นจัดการเรื่องราวอย่างเด็ดขาด เก่งกาจหลักแหลม เป็นผู้หญิงที่มีนิสัยเผด็จการอยู่บ้าง ในดวงตาไม่อาจมีเม็ดทรายแม้แต่น้อย นี่เป็นประเภทที่ควบคุมได้ยากที่สุดภาระอันหนักหนา หนทางอีกยาวไกลเหลือเกิน!“คุณชอบกินน้ำส้มสายชู ผมชอบกินน้ำตาล เปรี้ยวๆ หวานๆกำลังดี เหมาะสมกันที่สุด”หลินหยางหยอกเย้า“คุณหลินที่ทั้งสังหารและลงโทษคนอย่างเด็ดขาด ก็มีเวลาที่ปากลิ้นคล่องแคล่ว พูดจาฉอเลาะลื่นไหลแบบนี้เหมือนกัน” มู่หรงยิ่นถือโอกาสหยอกล้อตามไปด้วย“คุณยังไม่เคยลอง แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าปากกับลิ้นของผมคล่องแคล่ว?” หลินหยางทางหนึ่งกระเซ้าเย้าแห
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 226
“ครั้งนี้นายฆ่าเว่ยต้ากัง ล่วงเกินตระกูลเฉิง จะต้องระวังหน่อย ห้ามเป็นอะไรไปเด็ดขาดนะ” ก่อนหลินหยี่โม่จะจากไป ได้ช่วยหลินหยางจัดคอเสื้อพร้อมกำชับเขา“วางใจเถอะ เฉิงคั่วไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก” หลิยหยางจุมพิตเบาๆ บนหน้าผากของหลินหยี่โม่ แล้วจึงขับรถกลับหมู่บ้านตี้เหา จากนั้นพาครอบครัวเสิ่นลี่หมินไปดูบ้านหมู่บ้านอวิ๋นจิ่งลี่อยู่ห่างจากหมู่บ้านตี้เหาไม่ไกลนัก พวกเขาก็ไปดูบ้านก่อนภายใต้การแนะนำของนายหน้า บ้านหลังนี้เป็นห้องชุดเล็กๆ ที่มีเพียงสามห้อง คับแคบไปหน่อย และการตกแต่งภายในก็เก่าโทรม แค่เมื่อเปรียบเทียบราคาแล้วถูกกว่าเล็กน้อยเท่านั้น“ในหมู่บ้านนี้ยังมีหลังอื่นอีกไหมครับ?” หลังจากดูเสร็จหลินหยางก็ถามขึ้นมา“มีครับ แต่ขนาดใหญ่กว่า ทางด้านราคาก็แพงกว่าไม่น้อย งบประมาณของพวกเขาค่อนข้างจำกัด ตัวเลือกเลยมีไม่มากครับ” นายหน้ากล่าว“ช่วยพาพวกเราไปดูที่ใหญ่และตกแต่งดีกว่านี้หน่อยครับ” หลินหยางกล่าว“คุณชายใหญ่ เอาเป็นห้องนี้เถอะครับ แค่นี้ครอบครัวเราก็อยู่พอแล้วครับ” เสิ่นลี่หมินกล่าว“ลุงเสิ่นก็จ่ายตามงบประมาณของลุง แล้วส่วนที่ไม่พอผมจะออกให้เองครับ"“แ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 227
“อาหลิ่วครับ อารู้ไหมครับว่าน้าอวี๋อยากให้ผมตาย บทลงโทษที่ผมมอบให้เธอ เมื่อเทียบกับสิ่งที่เธอทำแล้ว ก็เทียบไม่ได้เลยครับ” หลิ่วเฉิงจื้อกลับพูดว่า “เขามีความผิดอยู่ก่อนก็จริง แต่เธอก็ไม่ได้เป็นอะไรไม่ใช่หรือ” “หึ…ที่ผมไม่เป็นไรเพราะผมมีความสามารถติดตัว ไม่อย่างนั้นผมยังจะมีชีวิตรอดมาคุยกับอาได้หรือครับ? อาหลิ่ว อาอย่าพูดอีกเลย ผมเกรงว่าหากอายังพูดต่อไป จะทำร้ายความสัมพันธ์ระหว่างอาหลานของพวกเรา จนอีกหน่อยแม้แต่อาหลานก็เป็นไม่ได้แล้ว” แม้ว่าภายในใจของหลินหยางจะไม่พอใจอย่างมาก แต่ก็ยังคงไม่ต้องการแตกหักกับหลิ่วเฉิงจื้อเมื่อหลิ่วเฉินจื้อได้ยินคำพูดนี้ ก็ดูเหมือนจะโมโหขึ้นมาเช่นกัน“เสี่ยวหยาง เธอจะไม่ยอมอภัยให้น้าอวี๋ของเธอจริงหรือ? เธอจะใจร้ายแบบนี้จริงหรือ?” “เธอลองถามใจตัวเองดูว่า ตั้งแต่เล็กจนโต อาหลิ่วปฏิบัติต่อเธอยังไง? น้าอวี๋ของเธอเลอะเลือนไปชั่วขณะถึงทำเรื่องผิดพลาด เธอจะต้องทรมานเขาขนาดนั้นเลยหรือ?” “อารู้ว่าตอนนี้เธอเรียนรู้ความสามารถบางอย่างมา และยังมีคนคอยหนุนหลังอีก เลยไม่เห็นอาหลิ่วอยู่ในสายตาแล้ว แต่ว่าเรื่องนี้ เดิมก็เป็นเธอที่ทำผิดก่อน” เมื่อหลินหยางได้ยินห
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 228
“เธอพูดมาเถอะ” หลิ่วเฉิงจื้อกล่าว“พวกเราสองครอบครัวมีความสัมพันธ์กันมาหลายสิบปี พวกอาสองคนก็เห็นผมเติบโตขึ้นมา ผมยังเกือบกลายเป็นลูกเขยของพวกอาสองคนด้วย พ่อแม่ของผมจากไปเร็ว เดิมผมจึงเห็นพวกอาเป็นญาติสนิท เป็นผู้อาวุโส” “น่าเสียดายที่โชคชะตาเล่นตลก ทำให้พวกเราเดินมาถึงสถานการณ์ในวันนี้ ดังนั้น นับจากวันนี้ไป ความสัมพันธ์ในอดีตไม่ต้องพูดถึงอีก บุญคุณและความแค้นทั้งหมดล้วนหักล้างต่อกัน ไม่มีใครติดค้างใครอีก” “เสี่ยวหยาง…คำพูดเมื่อครู่ของอาหลิ่ว พูดแรงเกินไปอยู่บ้าง” ในเวลานี้ หลิ่วเฉิงจื้อหายโมโหแล้ว และยังรู้สึกผิดอยู่เล็กน้อยด้วย รู้สึกว่าคำพูดของตนค่อนข้างลำเอียงไปอยู่บ้าง“ตาเฒ่าหลิ่ว เสี่ยวหยางพูดได้ถูก คนต้องมองไปข้างหน้า เรื่องทั้งหมดในอดีต บุญคุณความแค้นทั้งหมดไม่ต้องพูดถึงอีก แยกย้ายกันไปตามทางของตัวเองเถอะ” อวี๋ผิงแทบรอไม่ไหวที่จะขีดเส้นแบ่งแยกความสัมพันธ์อย่างชัดเจนกับหลินหยาง“ผมคนนี้เป็นคนจิตใจคับแคบ มีแค้นต้องชำระ ถ้าวันหน้าหากมีจุดไหนล่วงเกินผมอีก ผมก็จะปฏิบัติอย่างเท่าเทียมแล้ว"“ตกลงตามนั้น” อวี๋ผิงพูดโดยไม่ใคร่ครวญแม้แต่น้อยหลินหยางไม่ได้พูดอะไรมาอีก ใช
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 229
“เด็กโง่ ถ้าพวกเธออยู่ที่นี่จะมีอันตรายได้” หลินหยางกล่าวเสิ่นโย่วเวยก็เข้าใจเหตุผลนี้เช่นกัน ทว่าภายในใจก็ยังคงโศกเศร้าและตัดใจไม่ได้“พี่หลินหยางคะ อย่างนั้นวันหลังฉันยังกลับมาเยี่ยมพี่ได้ไหมคะ?” เสิ่นโย่วเวยสะอื้นถาม“แน่นอนว่าได้ อย่าร้องไห้แล้ว ร้องจนเหมือนแมวมอมแล้ว จะไม่สวยแล้วนะ” หลินหยางยิ้มพลางดึงกระดาษทิชชูออกมาช่วยเสิ่นโย่วเวยซับน้ำตาทว่า จู่ๆเสิ่นโย่วเวยก็เขย่งปลายเท้าขึ้นมาอย่างกะทันหัน แล้วมอบจุมพิตอันแสนหอมหวานให้เขาหลินหยางตะลึงไปครู่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าคนที่ขี้อายและเก็บตัวอย่างเสิ่นโย่วเวยจะเป็นฝ่ายรุกขึ้นมาได้แต่ยังไม่ทันให้หลินหยางได้ตอบสนอง เสิ่นโย่วเวยก็สัมผัสเพียงแผ่วเบาแล้วหยุดลง ใบหน้างดงามแดงก่ำ จากนั้นก็วิ่งหนีออกไปทันทีหลินหยางรับรู้ถึงอุณหภูมิและกลิ่นอายที่เสิ่นโย่วเวยทิ้งไว้ เม้มปากหัวเราะว่า “สาวน้อยคนนี้ จะฉาบฉวยเกินไปหน่อยแล้ว” หลินหยางหิ้วกระเป๋าสัมภาระเดินออกมา เสิ่นโย่วเวยมุดเข้าไปในรถนานแล้ว หัวใจเต้นแรงเหมือนมีลูกกวางวิ่งชนอยู่ภายในหลินหลางเก็บสัมภาระเรียบร้อย ขณะที่เตรียมจะขึ้นรถ เลขาของเฉาเค่อหมิงก็มาถึง“คุณหลินครับ นี่เป็นสำเน
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 230
“ต้องขอโทษด้วย ผมไม่ชอบนอนบนเตียงของคนอื่น เตียงที่บ้านผมทั้งใหญ่และสบาย ผมจะรอคุณมาสู้ด้วยแล้วกัน ถูกแล้ว ที่ตั้งของบ้านผมคุณน่าจะรู้ใช่ไหม?”หลินหยางย่อมไม่มีทางวิ่งไปที่ฐานที่มั่นใหญ่ของแม่ม่ายดำอย่างโง่เขลาแน่นอนอีกอย่าง ตนเองเป็นถึงปรมาจารย์ เวลาที่ควรวางมาดก็ต้องแสดงออกมา ไม่อาจทิ้งมาดได้“เกรงว่านายคงไม่มาไม่ได้แล้วล่ะ นอกจากนายจะไม่สนใจชีวิตผู้หญิงของนาย กับคนทั้งบ้านของเธอ” แม่ม่ายดำพูดอย่างได้ใจเมื่อหลินหยางได้ยินอย่างนั้น หัวคิ้วก็ขมวดเข้าหากันทันที ในดวงตามีประกายเยียบเย็นวูบไหว“คุณจับใครไป?”ที่หลินหยางคิดถึงอันดับแรกคือพวกเสิ่นโย่วเวยทั้งครอบครัว“หืม ฟังจากน้ำเสียง ดูท่าผู้หญิงของนายคงไม่ได้มีแค่คนเดียว อย่างนั้นนายไม่สู้ลองเดาดูว่า ที่ฉันจับมาเป็นใครกัน?”แม่ม่ายดำส่งเสียงหัวเราะอย่างลำพองออกมา“เดาบ้านเธอสิ! แม่ม่ายดำ ฉันของเตือนเธอ อย่าได้ยั่วโมโหฉัน หากเธอกล้าทำร้ายคนของฉันแม้แต่ปลายผม ฉันรับรองว่าเธอจะต้องตายอย่างอนาถแน่”หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น“ขู่ฉันไปก็ไม่มีประโยชน์ ตัวฉันแม่ม่ายดำคนนี้ ไม่ใช่พวกขี้ขลาดตาขาว! ฉันจะรอนายอยู่ที่ไนต์คลับหมิ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 231
หลินหยี่โม่เห็นคนในครอบครัวถูกทำร้าย ถึงแม้ว่าจะสงสารจนร้อนใจ แต่ก็ไม่มีหนทางอื่นใด อย่างไรก็ตามคนตรงหน้าก็คือแม่ม่ายดำ!ชื่อของคน เงาของต้นไม้ ถนนหนทางของเมืองลั่ว แม่ม่ายดำชื่อเสียงเลื่องลือ“ฉันขอร้องคุณอย่าทำร้ายพวกเขาเลย พวกเขาไม่เกี่ยวข้องอะไรกับหลินหยางแม้แต่นิดเดียวจริง ๆ”หลินหยี่โม่กล่าววิงวอนด้วยน้ำตาอาบแก้ม“ฟังจากคำพูดของแก พวกเขาไม่เกี่ยวข้องกับหลินหยาง แกกับเขามีความสัมพันธ์ ใช่ไหม?”แม่ม่ายดำไขว่ห้าง จุดบุหรี่ขึ้นมวนหนึ่ง นั่งลงบนโซฟา มีบุคลิกความเป็นเผด็จการของราชินี“ฉะ...ฉันกับเขามีความสัมพันธ์กันจริง ๆ คุณจับฉันก็พอ ปล่อยคนในครอบครัวของฉันเถอะนะ”หลินหยี่โม่กล่าว“ถ้าอย่างนั้นดูท่าคงจะจับไม่ผิดตัว ในเมื่อเธอเป็นผู้หญิงของหลินหยาง ถ้าอย่างนั้นคนในครอบครัวของเธอย่อมหนีไม่พ้น” แม่ม่ายดำกล่าวพร้อมยิ้มอย่างเยาะหยัน“ยัยเด็กรั้น พ่อบอกลูกตั้งแต่แรกแล้วว่า หลินหยางทำตัวเป็นปรปักษ์กับประธานเฉิงเป็นเรื่องที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง รนหาที่ตาย ให้ลูกอยู่ห่าง ๆเขา ทำไมลูกถึงไม่ยอมเชื่อ ลูกอยากจะทำให้พวกเราตายใช่ไหม?”หลินหย่วนจื้อต่อว่าด้วยความโมโหเมื่อเผชิญหน้ากับคำต
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 232
ชายร่างกำยำหัวล้านกล่าวขอบคุณหลายครั้ง จากนั้นเดินเข้ามาหาซุนหงเสียถึงแม้ว่าหลินหย่วนจื้อจะกำหมัดแน่น ท่าทางโกรธจัด เกรี้ยวกราด แต่เขาไม่กล้าส่งเสียง ทำได้แค่เพียงกัดฟันอย่างอดทนอดกลั้นเขารู้ว่า ตนเองจะขอร้องหรือขัดขืนยังไงก็ไม่มีประโยชน์อะไรคนนี้คือแม่ม่ายดำ เธอไม่มีทางใจอ่อนแน่นอนในระหว่างที่ซุนหงเสียกำลังถูกลากตัวออกไป ทันใดนั้นก็มีความเคลื่อนไหวอย่างรุนแรงที่ชั้นล่าง“รีบไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น!”แต่แม่ม่ายดำกลับยกมือขึ้นห้ามเอาไว้“ไม่ต้องไปหรอก น่าจะเป็นหลินหยางที่มาถึงแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่า เขาจะกล้ามาที่นี่จริง ๆ”แม่ม่ายดำดวงตาเปล่งประกาย ราวกับว่ามีพลังขึ้นมาทันทีหลินหยางไม่กล้ามาที่นี่ เธอกลับรู้สึกว่าน่าเบื่อ เธออยากให้หลินหยางมาที่ชั้นล่างในไนต์คลับชื่อดัง หลินหยางขับรถพุ่งเข้ามาในห้องโถงทันทีตอนนี้ยังเป็นตอนบ่ายอยู่ ไนต์คลับยังไม่เปิดหลินหยางเปิดประตูรถลงเดินลงมา เริ่มเปิดใช้พลังเนตรคู่มองทะลุถึงแก่นแท้ ตามหาที่อยู่ของหลินหยี่โม่แต่ว่า เนตรคู่ของเขาในตอนนี้เพิ่งจะเข้าสู่ระดับขั้นที่สองเท่านั้น ไม่สามารถมองทะลุถึงแก่นแท้ได้อย่างไร้ขีดจำกัด มีข้อจำกัดของระยะ
บทล่าสุด
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 610
“ผม ผมยินดีเป็นพยานที่มีความผิด ประณามและฟ้องร้องจ้าวเจี้ยนชิง! ในมือของผมมีข้อมูลอยู่ร้อยชุด สามารถเป็นหลักฐานที่แสดงว่าจ้าวเจี้ยนชิงได้กระทำความผิด!”เขารู้ดีแก่ใจว่า ชีวิตของตนในตอนนี้ถูกกุมอยู่ในกำมือของหลินหยาง ดังนั้นจึงรีบเคลียร์ความสัมพันธ์ให้ชัดเจน หวังว่าหลินหยางจะไว้ชีวิตตนเองสักครั้งแต่ทว่าในเวลานี้ ยังไม่ทันที่หลินหยางจะพูด เฉิงหว่านฉิงกลับพูดขึ้นมาทันทีว่า “ปรมาจารย์หลินอย่าเชื่อพ่อของฉัน! เขาแค้นคุณมานานมากแล้ว! เขายังจับตาดูคุณ ภายใต้คำสั่งของหลูอ้าวตง!”“อีกทั้งข้อมูลในมือของเขา ไม่ใช่เพียงแค่หนึ่งร้อยชุด อย่างน้อยต้องมีถึงสามร้อยชุด! เขาไม่ซื่อสัตย์กับคุณเลยแม้แต่นิดเดียว!”“อย่างนั้นเหรอ?” หลินหยางหันหน้าไปมองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจเมื่อเฉิงคั่วได้ยินดังนั้น กลับโมโหจนแทบกระอักเลือด “แม่งเอ๊ย ทำไมฉันถึงได้มีลูกสาวอกตัญญูอย่างแก่! ไม่นึกเลยว่าแม้แต่พ่อของตัวยังทรยศได้! ตอนนั้นฉันควรจะยิงแกให้ติดกำแพง!”แต่ทว่าเฉิงหว่านฉิงกลับไม่สะทกสะท้าน ในทางกลับกันดวงตาคู่งามนั้น จ้องมองหลินหยางด้วยสีหน้ากังวลใจพร้อมกล่าววิงวอน “ขอเพียงแค่ปรมาจารย์หลินไว้ชีวิตฉันสักครั้ง ฉัน
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 609
เปรี้ยง!ตอนที่ยาเสพติดมากมายปรากฏขึ้น ทุกคนต่างพากันอ้าปากค้างตกตะลึง?!“ไม่นึกเลยว่าจ้าวเจี้ยนชิงยังสมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด!”“ยาเสพติดเหล่านี้ มากพอที่จะทำให้ทั้งตระกูลตายหลายพันรอบ!”แต่ท่ามกลางเสียงร้องตกใจเหล่านั้นจ้าวเจี้ยนชิงก็จ้องมองยาเสพติดเหล่านั้นด้วยความตกตะลึง กล่าวด้วยใบหน้าที่ยากจะเหลือเชื่อ “เป็น เป็นไปได้ยังไง?”ยาเสพติดพวกนี้ตนเก็บเอาไว้ในสถานที่ที่เป็นความลับ จะถูกตรวจเจอได้ยังไง?เขาหันหน้าไปมองหลินหยางทันทีกล่าว “แกซื้อตัวคนของฉัน?!”“อย่าพูดจามั่วซั่วสิ ฉันไม่ได้จ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียว”หลินหยางมองบน ตนไม่ได้จ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียวจริง ๆเห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าฉันใช้แรงกายบนเตียงเพื่อให้ได้มาต่างหาก!“พ่อครับ ตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี?”จ้าวเจิ้งฮ่าวตกใจจนเสียงสั่นเครือ สีหน้าตกใจและหวาดกลัวทำยังไงดี?จ้าวเจี้ยนชิงกลับหัวเราะด้วยความเจ็บปวด เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะทำอะไรได้อีก?!เขาคุกเข่าลงให้หลินหยางเสียงดังตึ้งอย่างรวดเร็ว กล่าวอย่างสิ้นหวัง “ปรมาจารย์หลิน ผมขอโทษคุณ ผมไม่ควรหาเรื่องคุณ ผมไม่ขอร้องให้คุณไว้ชีวิตผม แต่ปล่อยคนในครอบครัวข
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 608
“ปรมาจารย์หลินปิดบังเก่งนี่นา! แม้แต่กรมอัยการสูงสุดแห่งหนานตูยังเชื่อฟังคำสั่งของปรมาจารย์หลิน?!”“น่าตลก จ้าวเจี้ยนชิงนั่นยังใช้อำนาจและอิทธิพลข่มเหงผู้คน! อำนาจและอิทธิพลของปรมาจารย์หลินมากกว่าเขาไม่รู้ตั้งกี่เท่า!”“ไอดอล...เก่งมาก!”หานเซวี่ยอิ๋งอ้าริมฝีปากแดงเล็กน้อย จ้องมองหลินหยางที่สีหน้าเรียบเฉยด้วยความตื่นตะลึง ในใจไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีจ้าวเจี้ยนชิงที่อวดดีจนถึงขนาดไม่มีใครเทียบได้ ไม่นึกเลยว่าจะถูกจับกุมแบบนี้?“นายพลจ้าว ช่วยพวกเราด้วย! ฉันไม่อยากตาย!”และในเวลานี้ เฉิงหว่านฉิงกลับถูกเจ้าหน้าที่ผู้บังคับใช้กฎหมายจับกุม ใส่กุญแจมือ เธอหันหน้าไปมองจ้าวเจี้ยนชิงอย่างขอร้องด้วยสีหน้าตื่นตระหนกและหวาดกลัวถึงแม้ว่าเธอจะเป็นแม่ม่ายดำ แต่สถานการณ์ในตอนนี้ใหญ่เกินไป เกือบจะทำให้เธอฉี่ราด ตอนนี้ทำได้เพียงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่จ้าวเจี้ยนชิง?จ้าวเจี้ยนชิงในเวลานี้กลับหันไปมองเหยียนฮ่าวด้วยสีหน้าไม่ดีพร้อมกล่าวเสียงเย็นยะเยือก “คุณชายเหยียน! คุณไม่ได้รับสายโทรศัพท์ของคุณพ่อคุณเหรอ นายท่านตงกับคุณพ่อของคุณสัญญากันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ว่าจะเก็บหลินหยาง!”หลังจากเกิดเรื่องต
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 607
“แกพูดจาเหลวไหล! พวกเราทุกคนเห็นกันหมดแล้ว เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าแกสมคบคิดกับชาวตงอิ๋ง รังแกคนประเทศหลงของพวกเรา!”“ชาวตงอิ๋งนั่นบอกว่าพวกเราเป็นไอ้ขี้ยาแห่งเอเชียตะวันออก ทำไมแกถึงยังปกป้องเขาอยู่อีก! เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าแกควรจะปกป้องเมืองลั่ว!”“ทำแต่เรื่องชั่วช้าสามานย์!”ทันใดนั้น บรรดาฝูงชนที่มุงดูเกิดอารมณ์ขุ่นเคืองขึ้นมา พยายามปกป้องหลินหยาง การกระทำที่กลับดำเป็นขาวของจ้าวเจี้ยนชิงทำให้พวกเขาโมโหจนสำลัก พากันหยิบมือถือขึ้นมาอัดวิดีโอเอาไว้เป็นหลักฐานแต่ทว่าเสียงปังดังขึ้นทันที!บรรดาคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงลงมือทันที ราวกับเสือกระโจนเข้าฝูงแกะ ทำให้ฝูงชนที่มามุงดูพวกนั้นถูกเตะล้มลงไปบนพื้น โทรศัพท์มือถือของบรรดาแฟนคลับถูกเหยียบแตกละเอียด!ทั้งหมดเต็มไปด้วยความวุ่นวาย!“หลินหยาง ฉันยอมรับว่าฉันเอาชนะแกไม่ได้ แต่นั่นแล้วยังไง ฉันจะจัดการกับคนเจ้าเล่ห์อย่างแก ก็ยังคงง่ายเหมือนกับปอกกล้วยเข้าปาก!”ถึงแม้ว่าจ้าวเจี้ยนชิงจะถูกหลินหยางบีบคอเอาไว้ แต่สีหน้ากลับไม่แสดงความกลัวเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกันยังเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและเหยียดหยาม!“ข่มขู่ฉัน?” หลินหยางกลับยิ้มออกมา“ฉันจะข่
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 606
ร่างกายของฮิเดนากะ ยามาโมโตะเหมือนกับระเบิด แฝงไปด้วยพลังมหาศาล!“บ้าเอ๊ย!”จ้าวเจี้ยนชิงรีบจับเอาไว้อย่างรวดเร็ว พยายามรักษาระยะห่างกับหลินหยางแต่ทว่าหลินหยางกลับขยับตัวเข้าไปใกล้! ตามเขาไปอย่างใกล้ชิด!ทันใดนั้น แม้ว่าเป็นพวกคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงก็ไม่กล้าเหนี่ยวไก กลัวว่าจะพลาดทำจ้าวเจี้ยนชิงบาดเจ็บ!“ไสหัวออกไป!”จ้าวเจี้ยนชิงคำรามออกมาพร้อมทั้งสวนหมัดออกไป อยากจะบีบให้หลินหยางถอยออกไปแต่หลินหยางกลับคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ กล่าวพร้อมแสยะยิ้ม “คิดจะหนี? แกหนีพ้นเหรอไง?”จ้าวเจี้ยนชิงสีหน้าตกใจ ออกแรงอย่างบ้าคลั่งพยายามจะทำให้หลุดพ้นแต่ทว่ามือของหลินหยางเหมือนกับคีม ขยับเขยื้อนไม่ได้เลยสักนิด! ในทางกลับกันมีเสียงดังสนั่นกลุ่มหนึ่งลอยมา ทำให้จ้าวเจี้ยนชิงรู้ว่าตนเองราวกับถูกพันธนาการเอาไว้แน่น!“แม่งเอ๊ย แกปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงขี้ยาพวกนั้น!” จ้าวเจี้ยนชิงกล่าวข่มขู่ด้วยความโมโหเพี้ยะ!ทันใดนั้นก็ถูกตบหน้าฉาดหนึ่ง!นี่เป็นการโจมตีที่รุนแรงและหนักหน่วง เสียงเปรี้ยงดังขึ้นทำให้หัวของจ้าวเจี้ยนชิงสั่นสะเทือน!“การตบนี้ ตบเพราะแกลืมรากเหง้า!” หลิ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 605
เปรี้ยง!หลินหยางสวนหมัดสังหารออกไปทันที หมัดนี้เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า!เขาต้องการจะเอาชีวิตสุนัขของเขา!แต่ทว่าในเวลานี้ ทันใดนั้นที่ประตูใหญ่ของตระกูลเฉิงก็แหลกละเอียด จ้าวเจี้ยนชิงพังประตูออกมา ขวางเอาไว้ที่ด้านหน้าของฮิเดนากะ ยามาโมโตะ สวนหมัดเพื่อโจมตีออกไปเช่นกัน!หมัดทั้งสองปะทะเข้าใส่กัน เกิดเสียงดังเปรี้ยงขึ้นทีหนึ่งแล้วทั้งสองก็ถูกแรงสั่นสะเทือนลอยออกไปพร้อมกันร่างกายของจ้าวเจี้ยนชิงร่นถอยไปหลายก้าวติดต่อกัน เสียงดังเปรี้ยง หินแผ่นหนึ่งถูกบดขยี้อยู่ใต้เท้า“ปรมาจารย์หลิน เรื่องเล็กน้อยนี้ควรค่าที่จะให้คุณต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่คู่ควรหรอกน่า”จ้าวเจี้ยนชิงยืนเอามือไพล่หลัง สายตาที่จ้องมองหลินหยางราวกับกำลังชื่นชม หลินหยางยิ่งโกรธ เขาก็ยิ่งรื่นรมย์ เขาถูกหลินหยางทำให้โมโหจนขาดสติหลายครั้ง ยินดีมากที่จะได้เห็นหลินหยางโมโห“ไม่ผิด!” ฮิเดนากะ ยามาโมโตะกลับกล่าวพร้อมรอยยิ้มเยาะหยัน “พวกเธอเป็นผู้หญิงเสพยาทั้งนั้น ฉันปรารถนาดีหางานให้พวกเธอ ยังจัดการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนั้นให้คุณอีก”“ปรมาจารย์หลินยังจะตำหนิผมอีก ผมนี่มันทำดีแต่ไม่ได้ดีเลยจริง ๆ!”แต่ทว่าทันทีที่พูดจบ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 604
“เหลวไหล!” หลินไร้ศัตรูกลับค้อนเขาทีหนึ่งแล้วกล่าว “หลานชายของฉันเป็นสายเลือดโดยตรงรุ่นที่สามที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของตระกูลหลิน! ถ้าหากเขาไม่อยู่แล้ว กิจการมากมายของตระกูลหลินจะส่งต่อให้ใครดูแล?!”“คือ...”ว่านเหลยกล่าวด้วยท่าทางลำบากใจ“พยายามตามหาเข้า ถึงอย่างไร...” หลินไร้ศัตรูถอนหายใจเบา ๆ ทีหนึ่ง กลับมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย “ตอนนั้นเป็นเพราะตระกูลหลินของฉันติดค้างเขาแล้วก็ยังมีพี่ชายคนโตของฉันด้วย หนี้ก้อนนี้ จำเป็นต้องคืน”อีกทางด้านหนึ่งหลินหยางกลับจามอย่างรุนแรง “ใครกำลังด่าฉัน? แม่งเอ๊ย จะต้องเป็น...”เมื่อลองคิด ๆ ดูแล้วเหมือนว่าศัตรูที่อยากจะด่าตนมีเยอะแยะมากมาย หลินหยางก็คร้านจะนับเช่นกันมองดูเวลาแวบหนึ่งก็เป็นตอนกลางคืนแล้ว เขาจึงออกจากบ้านด้านนอกคฤหาสน์ หลี่หรูเยว่ได้ยืนอยู่ที่ด้านหน้ารถแล้ว เปิดประตูรถให้หลินหยาง กล่าวด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย “ตระกูลเฉิงจัดงานเลี้ยงไว้รอแล้ว แต่ว่าจ้าวเจี้ยนชิงอยู่ที่งานเลี้ยงนั่นด้วย ที่นั่นจะต้องมีกองทัพทหารคอยเฝ้าอยู่!”ถ้าหากจ้าวเจี้ยนชิงเป็นสุนัขจนตรอก เรื่องจะต้องมีความยุ่งยากขึ้นแน่“งานใหญ่ขนาดนี้ ฉันจะพลาดได้ยังไ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 603
ชายวัยกลางคนที่อยู่อีกด้านของปลายสายโทรศัพท์ราวกับตะลึงงันไปครู่หนึ่ง เหมือนว่าจู่ ๆ ก็ได้เห็นความหวัง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย “คุณรักษาได้จริง ๆ เหรอ?”“คือว่าค่าตอบแทนนี่...”“ค่าตอบแทนไม่ใช่ปัญหา! ขอเพียงแค่คุณสามารถรักษาพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกได้ คุณอยากได้อะไรก็ว่ามาได้เลย!”“ยอดเยี่ยม! โสมคนอายุสามร้อยปีสักสามสิบต้น สมุนไพรอายุห้าร้อยปีสิบต้น...”หลินหยางก็ไม่ได้เกรงใจเช่นกัน จากนั้นก็สั่งสมุนไพร ราวกับสั่งอาหาร สมุนไพรพวกนี้มากพอที่จะทำให้หลูอ้าวตงต้องเจ็บปวดใจแต่ทว่าปลายสายกลับกล่าวด้วยความไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย “ได้! คืนนี้ผมจะให้รถไปรับคุณ!”น้ำเสียงที่ดีใจดีนี้ ทำให้หลินหยางรู้สึกเหมือนกับว่าตนเสนอราคาต่ำไปแต่ว่าไม่เสียใจภายหลัง เขาก็ไม่ได้สนใจอีก “โรคพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกจะรีบร้อนไม่ได้ ผมจำเป็นต้องเตรียมตัวสักหน่อย ถึงเวลานั้นผมจะแจ้งให้คุณทราบ”ชายวัยกลางคนนั้นรับปากทันทีหลินหยางวางสายโทรศัพท์ พูดเบา ๆ “ดูท่าจะเป็นมหาเศรษฐี”อีกฝ่ายไม่ยินยอมที่จะเปิดเผยตัวตน ยังสามารถเอาสมุนไพรมากมายขนาดนี้มาให้ได้อีก ตัวตนจะต้องสูงส่งมาจนไม่สะดวกที่จะเ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 602
หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆ รางวัล?คงไม่ใช่เป็นเพราะเขาเป็นลูกผู้ชายร่างกายกำยำใช่ไหม?เหยียนฮ่าวสีหน้าซีดขาวทันที คุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตึง “คุณหลิน ผมมีตาหามีแววไม่ คุณหลินได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”หลินหยางจ้องมองเขาอย่างหมดคำพูดแวบหนึ่ง “จ้าวเจี้ยนชิงอยู่กับตระกูลเฉิง สมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด แกไปตรวจสอบให้ละเอียด นี่เป็นผลงานความดีความชอบครั้งใหญ่ใช่ไหม?”“ค้ายาเสพติด? เขากล้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”เหยียนฮ่าวเหลือเชื่อ“นายลองไปตรวจสอบคลังสินค้าเทียนหนาน ที่นั่นเป็นจุดที่พวกมันขนส่งสินค้า” หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆซ่งหว่านอวี๋เป็นคนบอกข่าวกรองนี้ด้วยตัวเอง โชคดีที่มหาปรมาจารย์หลินทำงานอย่างยากลำบากบนเตียงเหยียนฮ่าวดีใจเป็นล้นพ้นขึ้นมาทันที นี่ไม่เพียงแต่เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น แต่เป็นความดีความชอบที่โคตรยิ่งใหญ่ประเทศหลงอ่อนไหวต่อยาเสพติดมากที่สุด และจ้าวเจี้ยนชิงเข้าร่วมด้วย ปริมาณของยาเสพติดนั่นจะต้องไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ แน่นอน!“ขอบพระคุณคุณหลิน! ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”แม้แต่ความกังวลของเหยียนฮ่าวที่ถูกวางพิษกู่ ก็จางหายลงไปไม่น้อยรีบเรียกรวมคนแล้วออกไป กา
