เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 227
บทที่เกี่ยวข้อง
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 228
“เธอพูดมาเถอะ” หลิ่วเฉิงจื้อกล่าว“พวกเราสองครอบครัวมีความสัมพันธ์กันมาหลายสิบปี พวกอาสองคนก็เห็นผมเติบโตขึ้นมา ผมยังเกือบกลายเป็นลูกเขยของพวกอาสองคนด้วย พ่อแม่ของผมจากไปเร็ว เดิมผมจึงเห็นพวกอาเป็นญาติสนิท เป็นผู้อาวุโส” “น่าเสียดายที่โชคชะตาเล่นตลก ทำให้พวกเราเดินมาถึงสถานการณ์ในวันนี้ ดังนั้น นับจากวันนี้ไป ความสัมพันธ์ในอดีตไม่ต้องพูดถึงอีก บุญคุณและความแค้นทั้งหมดล้วนหักล้างต่อกัน ไม่มีใครติดค้างใครอีก” “เสี่ยวหยาง…คำพูดเมื่อครู่ของอาหลิ่ว พูดแรงเกินไปอยู่บ้าง” ในเวลานี้ หลิ่วเฉิงจื้อหายโมโหแล้ว และยังรู้สึกผิดอยู่เล็กน้อยด้วย รู้สึกว่าคำพูดของตนค่อนข้างลำเอียงไปอยู่บ้าง“ตาเฒ่าหลิ่ว เสี่ยวหยางพูดได้ถูก คนต้องมองไปข้างหน้า เรื่องทั้งหมดในอดีต บุญคุณความแค้นทั้งหมดไม่ต้องพูดถึงอีก แยกย้ายกันไปตามทางของตัวเองเถอะ” อวี๋ผิงแทบรอไม่ไหวที่จะขีดเส้นแบ่งแยกความสัมพันธ์อย่างชัดเจนกับหลินหยาง“ผมคนนี้เป็นคนจิตใจคับแคบ มีแค้นต้องชำระ ถ้าวันหน้าหากมีจุดไหนล่วงเกินผมอีก ผมก็จะปฏิบัติอย่างเท่าเทียมแล้ว"“ตกลงตามนั้น” อวี๋ผิงพูดโดยไม่ใคร่ครวญแม้แต่น้อยหลินหยางไม่ได้พูดอะไรมาอีก ใช
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 229
“เด็กโง่ ถ้าพวกเธออยู่ที่นี่จะมีอันตรายได้” หลินหยางกล่าวเสิ่นโย่วเวยก็เข้าใจเหตุผลนี้เช่นกัน ทว่าภายในใจก็ยังคงโศกเศร้าและตัดใจไม่ได้“พี่หลินหยางคะ อย่างนั้นวันหลังฉันยังกลับมาเยี่ยมพี่ได้ไหมคะ?” เสิ่นโย่วเวยสะอื้นถาม“แน่นอนว่าได้ อย่าร้องไห้แล้ว ร้องจนเหมือนแมวมอมแล้ว จะไม่สวยแล้วนะ” หลินหยางยิ้มพลางดึงกระดาษทิชชูออกมาช่วยเสิ่นโย่วเวยซับน้ำตาทว่า จู่ๆเสิ่นโย่วเวยก็เขย่งปลายเท้าขึ้นมาอย่างกะทันหัน แล้วมอบจุมพิตอันแสนหอมหวานให้เขาหลินหยางตะลึงไปครู่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าคนที่ขี้อายและเก็บตัวอย่างเสิ่นโย่วเวยจะเป็นฝ่ายรุกขึ้นมาได้แต่ยังไม่ทันให้หลินหยางได้ตอบสนอง เสิ่นโย่วเวยก็สัมผัสเพียงแผ่วเบาแล้วหยุดลง ใบหน้างดงามแดงก่ำ จากนั้นก็วิ่งหนีออกไปทันทีหลินหยางรับรู้ถึงอุณหภูมิและกลิ่นอายที่เสิ่นโย่วเวยทิ้งไว้ เม้มปากหัวเราะว่า “สาวน้อยคนนี้ จะฉาบฉวยเกินไปหน่อยแล้ว” หลินหยางหิ้วกระเป๋าสัมภาระเดินออกมา เสิ่นโย่วเวยมุดเข้าไปในรถนานแล้ว หัวใจเต้นแรงเหมือนมีลูกกวางวิ่งชนอยู่ภายในหลินหลางเก็บสัมภาระเรียบร้อย ขณะที่เตรียมจะขึ้นรถ เลขาของเฉาเค่อหมิงก็มาถึง“คุณหลินครับ นี่เป็นสำเน
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 230
“ต้องขอโทษด้วย ผมไม่ชอบนอนบนเตียงของคนอื่น เตียงที่บ้านผมทั้งใหญ่และสบาย ผมจะรอคุณมาสู้ด้วยแล้วกัน ถูกแล้ว ที่ตั้งของบ้านผมคุณน่าจะรู้ใช่ไหม?”หลินหยางย่อมไม่มีทางวิ่งไปที่ฐานที่มั่นใหญ่ของแม่ม่ายดำอย่างโง่เขลาแน่นอนอีกอย่าง ตนเองเป็นถึงปรมาจารย์ เวลาที่ควรวางมาดก็ต้องแสดงออกมา ไม่อาจทิ้งมาดได้“เกรงว่านายคงไม่มาไม่ได้แล้วล่ะ นอกจากนายจะไม่สนใจชีวิตผู้หญิงของนาย กับคนทั้งบ้านของเธอ” แม่ม่ายดำพูดอย่างได้ใจเมื่อหลินหยางได้ยินอย่างนั้น หัวคิ้วก็ขมวดเข้าหากันทันที ในดวงตามีประกายเยียบเย็นวูบไหว“คุณจับใครไป?”ที่หลินหยางคิดถึงอันดับแรกคือพวกเสิ่นโย่วเวยทั้งครอบครัว“หืม ฟังจากน้ำเสียง ดูท่าผู้หญิงของนายคงไม่ได้มีแค่คนเดียว อย่างนั้นนายไม่สู้ลองเดาดูว่า ที่ฉันจับมาเป็นใครกัน?”แม่ม่ายดำส่งเสียงหัวเราะอย่างลำพองออกมา“เดาบ้านเธอสิ! แม่ม่ายดำ ฉันของเตือนเธอ อย่าได้ยั่วโมโหฉัน หากเธอกล้าทำร้ายคนของฉันแม้แต่ปลายผม ฉันรับรองว่าเธอจะต้องตายอย่างอนาถแน่”หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น“ขู่ฉันไปก็ไม่มีประโยชน์ ตัวฉันแม่ม่ายดำคนนี้ ไม่ใช่พวกขี้ขลาดตาขาว! ฉันจะรอนายอยู่ที่ไนต์คลับหมิ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 231
หลินหยี่โม่เห็นคนในครอบครัวถูกทำร้าย ถึงแม้ว่าจะสงสารจนร้อนใจ แต่ก็ไม่มีหนทางอื่นใด อย่างไรก็ตามคนตรงหน้าก็คือแม่ม่ายดำ!ชื่อของคน เงาของต้นไม้ ถนนหนทางของเมืองลั่ว แม่ม่ายดำชื่อเสียงเลื่องลือ“ฉันขอร้องคุณอย่าทำร้ายพวกเขาเลย พวกเขาไม่เกี่ยวข้องอะไรกับหลินหยางแม้แต่นิดเดียวจริง ๆ”หลินหยี่โม่กล่าววิงวอนด้วยน้ำตาอาบแก้ม“ฟังจากคำพูดของแก พวกเขาไม่เกี่ยวข้องกับหลินหยาง แกกับเขามีความสัมพันธ์ ใช่ไหม?”แม่ม่ายดำไขว่ห้าง จุดบุหรี่ขึ้นมวนหนึ่ง นั่งลงบนโซฟา มีบุคลิกความเป็นเผด็จการของราชินี“ฉะ...ฉันกับเขามีความสัมพันธ์กันจริง ๆ คุณจับฉันก็พอ ปล่อยคนในครอบครัวของฉันเถอะนะ”หลินหยี่โม่กล่าว“ถ้าอย่างนั้นดูท่าคงจะจับไม่ผิดตัว ในเมื่อเธอเป็นผู้หญิงของหลินหยาง ถ้าอย่างนั้นคนในครอบครัวของเธอย่อมหนีไม่พ้น” แม่ม่ายดำกล่าวพร้อมยิ้มอย่างเยาะหยัน“ยัยเด็กรั้น พ่อบอกลูกตั้งแต่แรกแล้วว่า หลินหยางทำตัวเป็นปรปักษ์กับประธานเฉิงเป็นเรื่องที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง รนหาที่ตาย ให้ลูกอยู่ห่าง ๆเขา ทำไมลูกถึงไม่ยอมเชื่อ ลูกอยากจะทำให้พวกเราตายใช่ไหม?”หลินหย่วนจื้อต่อว่าด้วยความโมโหเมื่อเผชิญหน้ากับคำต
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 232
ชายร่างกำยำหัวล้านกล่าวขอบคุณหลายครั้ง จากนั้นเดินเข้ามาหาซุนหงเสียถึงแม้ว่าหลินหย่วนจื้อจะกำหมัดแน่น ท่าทางโกรธจัด เกรี้ยวกราด แต่เขาไม่กล้าส่งเสียง ทำได้แค่เพียงกัดฟันอย่างอดทนอดกลั้นเขารู้ว่า ตนเองจะขอร้องหรือขัดขืนยังไงก็ไม่มีประโยชน์อะไรคนนี้คือแม่ม่ายดำ เธอไม่มีทางใจอ่อนแน่นอนในระหว่างที่ซุนหงเสียกำลังถูกลากตัวออกไป ทันใดนั้นก็มีความเคลื่อนไหวอย่างรุนแรงที่ชั้นล่าง“รีบไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น!”แต่แม่ม่ายดำกลับยกมือขึ้นห้ามเอาไว้“ไม่ต้องไปหรอก น่าจะเป็นหลินหยางที่มาถึงแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่า เขาจะกล้ามาที่นี่จริง ๆ”แม่ม่ายดำดวงตาเปล่งประกาย ราวกับว่ามีพลังขึ้นมาทันทีหลินหยางไม่กล้ามาที่นี่ เธอกลับรู้สึกว่าน่าเบื่อ เธออยากให้หลินหยางมาที่ชั้นล่างในไนต์คลับชื่อดัง หลินหยางขับรถพุ่งเข้ามาในห้องโถงทันทีตอนนี้ยังเป็นตอนบ่ายอยู่ ไนต์คลับยังไม่เปิดหลินหยางเปิดประตูรถลงเดินลงมา เริ่มเปิดใช้พลังเนตรคู่มองทะลุถึงแก่นแท้ ตามหาที่อยู่ของหลินหยี่โม่แต่ว่า เนตรคู่ของเขาในตอนนี้เพิ่งจะเข้าสู่ระดับขั้นที่สองเท่านั้น ไม่สามารถมองทะลุถึงแก่นแท้ได้อย่างไร้ขีดจำกัด มีข้อจำกัดของระยะ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 233
เสียงเปิดประตูที่รุนแรงทำให้หลินหยี่โม่ที่หมดสติไปตกใจตื่นเมื่อหลินหยี่โม่เห็นหลินหยางปรากฏตัวอยู่ที่นี่ ในใจก็มีทั้งความซาบซึ้งและปลื้มปีติ แล้วก็ความกังวล อย่างไรนี่ก็คือแม่ม่ายดำแม่ม่ายดำขยี้ก้นบุหรี่ ลุกขึ้นพร้อมกับปรบมือ“กล้าหาญดี แกกล้ามาจริง ๆด้วยทำให้ฉันประหลาดใจมากเลยทีเดียว ดูท่าจะใส่ใจผู้หญิงของแกมากเลยนี่”“หลินหยาง นายไม่ควรมา ที่นี่อันตรายเกินไป ขอโทษด้วย ฉันทำให้นายต้องพลอยเดือดร้อน” หลินหยี่โม่กล่าว“ในเมื่อเธอเป็นผู้หญิงของฉัน ฉันก็มีหน้าที่ปกป้องเธอ วางใจเถอะ ฉันยังไม่สนใจพวกมันหรอก”เมื่อหลินหยางเห็นรอยนิ้วมือบนใบหน้าของหลินหยี่โม่ รวมทั้งหน้าตาที่เลือดกบปากของคนในครอบครัวเธอ ก็รู้ว่าถูกตบ ในใจของเขามีเพลิงโทสะโหมกระหน่ำอยู่ก่อนแล้ว“เฮอะ...พูดจาอวดดี ไม่ได้เจอคนหนุ่มที่อวดดีแบบแกนานมากแล้ว”แม่ม่ายดำกล่าวอย่างดูถูก“เป้าหมายของแกคือฉัน คนที่ฆ่าเว่ยต้ากังคือฉัน คนที่ทำให้จ้าวเหวยหมิงพิการก็คือฉัน ไม่เกี่ยวกับคนอื่น ปล่อยพวกเขาไป”หลินหยางกล่าวเสียงเย็นชา“ตลก! แกเห็นฉันแม่ม่ายดำเป็นตัวอะไร? ในเมื่อถูกฉันจับตัวมาแล้ว แกคิดว่าพวกเขายังจะมีชีวิตรอดออกไปจ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 234
หลินหยางกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย“ไอ้ระยำ! ลูกสาวฉันตาบอดจริง ๆ ถึงได้ไปชอบคนแบบแก แกรีบไปตายซะ อย่ามาทำให้พวกฉันซวยไปด้วย”หลินหย่วนจื้อด่าทออย่าอดไว้ไม่ได้หลินหยางไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไม่ได้สนใจหลินหย่วนจื้อ แต่กล่าวกับหลินหยี่โม่ “หยี่โม่ ขอโทษด้วยนะ ฉันทำได้แค่เลือกแบบนี้เท่านั้น เธอวางใจ ฉันจะแก้แค้นให้เธอแน่นอน”บนใบหน้าของหลินหยี่โม่กลับยิ้มมีรอยยิ้มที่ปล่อยวาง“หลินหยาง ฉันไม่โทษนาย นายเลือกสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว ถ้าฉันเป็นนาย ฉันเองก็จะตัดสินใจแบบนี้เหมือนกัน”หลินหยี่โม่ชัดเจนมาก แม้ว่าหลินหยางไม่ขัดขืน ยอมจำนนง่าย ๆและตาย ว่ากันตามฝีมือของแม่ม่ายดำแล้ว ครอบครัวของเธอก็ต้องตายแน่นอน ไม่มีทางรอดชีวิตอย่างเด็ดขาดหลินหยางพยักหน้าเล็กน้อย ขับเคลื่อนปราณแท้ที่จุดตันเถียน กำหมัดแน่น ในดวงตามีแรงอาฆาตแค้นที่รุนแรง เตรียมที่จะเริ่มการสังหารครั้งใหญ่ถ้าหากหลินหยี่โม่ตาย เขาจะต้องฆ่าทุกคนในนี้ให้หมด ทำลายทั้งตระกูลเฉิงเพื่อเป็นการล้างแค้นในตอนนี้เอง มีเสียงหนึ่งดังขึ้น“ศิษย์น้อง ฉันบอกตั้งแต่แรกแล้ว ว่าไม้นี้ไม่ได้ผลสำหรับเขา คนที่ฝึกยุทธ์ ไม่มีทางตกหลุมพรางนี้”ตามเสียง
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 235
ฝ่ามือแปดอัฏลักษณ์สกุลเฉิงแปดสิบเอ็ดท่าที่แสดงออกมาโดยสื่อเหวยจวิน เก่งกาจยิ่งจ้าวเหวยหมิง ตอนเปลี่ยนกระบวนท่ายิ่งงดงามหลินหยางเอาแต่ป้องกันด้วยมือข้างเดียว อาศัยวิชาอสนีบาตสามสหัสสะ โดยแทบไม่ต้องออกแรง ไม่ว่าสื่อเหวยจวินจะโจมตีอย่างไร ก็ทำให้หลินหยางไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อยหลินหยี่โม่จ้องมองทั้งสองคนประมือกันตาไม่กะพริบ เธอไม่ใช่คนฝึกยุทธ มองกระบวนท่าต่าง ๆไม่เข้าใจ แต่กลับสามารถมองออกได้ว่าการต่อสู้ของทั้งสองคนนั้นยอดเยี่ยมมาก เหมือนกับดูหนังบู๊อยู่เลยถึงแม้ว่าคนอื่น ๆในตระกูลหลินจะด่าหลินหยาง แต่พูดจากลึก ๆในใจแล้ว พวกเขาเองก็อยากให้หลินหยางชนะเพราะมีเพียงหลินหยางชนะเท่านั้น พวกเขาถึงจะมีชีวิตรอด ไม่อย่างนั้นจะต้องตายสถานเดียวแน่แม่ม่ายดำกับหยิ่นเหวยสุงก็มองดูตาไม่กะพริบเหมือนกัน“ศิษย์พี่ใหญ่ ไอ้หมอนี่ไม่ใช่มหาปรมาจารย์หรอก ไม่อย่างนั้นทำไมถึงได้ถูกศิษย์พี่รองบดขยี้อยู่ได้”ถึงแม้ว่าเฉิงหว่านฉิงก็ฝึกฝนฝ่ามือแปดอัฏลักษณ์สกุลเฉิงเช่นกัน แต่ระดับความรู้ไม่ลึกซึ้งเท่าหยิ่นเหวยสุงและสื่อเหวยจวิน ตอนนี้ความสามารถเพียงแค่ระดับห้าเท่านั้นหยิ่นเหวยสุงส่ายหน้า ไม่ได้พูดอะไ
บทล่าสุด
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 610
“ผม ผมยินดีเป็นพยานที่มีความผิด ประณามและฟ้องร้องจ้าวเจี้ยนชิง! ในมือของผมมีข้อมูลอยู่ร้อยชุด สามารถเป็นหลักฐานที่แสดงว่าจ้าวเจี้ยนชิงได้กระทำความผิด!”เขารู้ดีแก่ใจว่า ชีวิตของตนในตอนนี้ถูกกุมอยู่ในกำมือของหลินหยาง ดังนั้นจึงรีบเคลียร์ความสัมพันธ์ให้ชัดเจน หวังว่าหลินหยางจะไว้ชีวิตตนเองสักครั้งแต่ทว่าในเวลานี้ ยังไม่ทันที่หลินหยางจะพูด เฉิงหว่านฉิงกลับพูดขึ้นมาทันทีว่า “ปรมาจารย์หลินอย่าเชื่อพ่อของฉัน! เขาแค้นคุณมานานมากแล้ว! เขายังจับตาดูคุณ ภายใต้คำสั่งของหลูอ้าวตง!”“อีกทั้งข้อมูลในมือของเขา ไม่ใช่เพียงแค่หนึ่งร้อยชุด อย่างน้อยต้องมีถึงสามร้อยชุด! เขาไม่ซื่อสัตย์กับคุณเลยแม้แต่นิดเดียว!”“อย่างนั้นเหรอ?” หลินหยางหันหน้าไปมองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจเมื่อเฉิงคั่วได้ยินดังนั้น กลับโมโหจนแทบกระอักเลือด “แม่งเอ๊ย ทำไมฉันถึงได้มีลูกสาวอกตัญญูอย่างแก่! ไม่นึกเลยว่าแม้แต่พ่อของตัวยังทรยศได้! ตอนนั้นฉันควรจะยิงแกให้ติดกำแพง!”แต่ทว่าเฉิงหว่านฉิงกลับไม่สะทกสะท้าน ในทางกลับกันดวงตาคู่งามนั้น จ้องมองหลินหยางด้วยสีหน้ากังวลใจพร้อมกล่าววิงวอน “ขอเพียงแค่ปรมาจารย์หลินไว้ชีวิตฉันสักครั้ง ฉัน
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 609
เปรี้ยง!ตอนที่ยาเสพติดมากมายปรากฏขึ้น ทุกคนต่างพากันอ้าปากค้างตกตะลึง?!“ไม่นึกเลยว่าจ้าวเจี้ยนชิงยังสมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด!”“ยาเสพติดเหล่านี้ มากพอที่จะทำให้ทั้งตระกูลตายหลายพันรอบ!”แต่ท่ามกลางเสียงร้องตกใจเหล่านั้นจ้าวเจี้ยนชิงก็จ้องมองยาเสพติดเหล่านั้นด้วยความตกตะลึง กล่าวด้วยใบหน้าที่ยากจะเหลือเชื่อ “เป็น เป็นไปได้ยังไง?”ยาเสพติดพวกนี้ตนเก็บเอาไว้ในสถานที่ที่เป็นความลับ จะถูกตรวจเจอได้ยังไง?เขาหันหน้าไปมองหลินหยางทันทีกล่าว “แกซื้อตัวคนของฉัน?!”“อย่าพูดจามั่วซั่วสิ ฉันไม่ได้จ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียว”หลินหยางมองบน ตนไม่ได้จ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียวจริง ๆเห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าฉันใช้แรงกายบนเตียงเพื่อให้ได้มาต่างหาก!“พ่อครับ ตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี?”จ้าวเจิ้งฮ่าวตกใจจนเสียงสั่นเครือ สีหน้าตกใจและหวาดกลัวทำยังไงดี?จ้าวเจี้ยนชิงกลับหัวเราะด้วยความเจ็บปวด เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะทำอะไรได้อีก?!เขาคุกเข่าลงให้หลินหยางเสียงดังตึ้งอย่างรวดเร็ว กล่าวอย่างสิ้นหวัง “ปรมาจารย์หลิน ผมขอโทษคุณ ผมไม่ควรหาเรื่องคุณ ผมไม่ขอร้องให้คุณไว้ชีวิตผม แต่ปล่อยคนในครอบครัวข
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 608
“ปรมาจารย์หลินปิดบังเก่งนี่นา! แม้แต่กรมอัยการสูงสุดแห่งหนานตูยังเชื่อฟังคำสั่งของปรมาจารย์หลิน?!”“น่าตลก จ้าวเจี้ยนชิงนั่นยังใช้อำนาจและอิทธิพลข่มเหงผู้คน! อำนาจและอิทธิพลของปรมาจารย์หลินมากกว่าเขาไม่รู้ตั้งกี่เท่า!”“ไอดอล...เก่งมาก!”หานเซวี่ยอิ๋งอ้าริมฝีปากแดงเล็กน้อย จ้องมองหลินหยางที่สีหน้าเรียบเฉยด้วยความตื่นตะลึง ในใจไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีจ้าวเจี้ยนชิงที่อวดดีจนถึงขนาดไม่มีใครเทียบได้ ไม่นึกเลยว่าจะถูกจับกุมแบบนี้?“นายพลจ้าว ช่วยพวกเราด้วย! ฉันไม่อยากตาย!”และในเวลานี้ เฉิงหว่านฉิงกลับถูกเจ้าหน้าที่ผู้บังคับใช้กฎหมายจับกุม ใส่กุญแจมือ เธอหันหน้าไปมองจ้าวเจี้ยนชิงอย่างขอร้องด้วยสีหน้าตื่นตระหนกและหวาดกลัวถึงแม้ว่าเธอจะเป็นแม่ม่ายดำ แต่สถานการณ์ในตอนนี้ใหญ่เกินไป เกือบจะทำให้เธอฉี่ราด ตอนนี้ทำได้เพียงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่จ้าวเจี้ยนชิง?จ้าวเจี้ยนชิงในเวลานี้กลับหันไปมองเหยียนฮ่าวด้วยสีหน้าไม่ดีพร้อมกล่าวเสียงเย็นยะเยือก “คุณชายเหยียน! คุณไม่ได้รับสายโทรศัพท์ของคุณพ่อคุณเหรอ นายท่านตงกับคุณพ่อของคุณสัญญากันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ว่าจะเก็บหลินหยาง!”หลังจากเกิดเรื่องต
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 607
“แกพูดจาเหลวไหล! พวกเราทุกคนเห็นกันหมดแล้ว เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าแกสมคบคิดกับชาวตงอิ๋ง รังแกคนประเทศหลงของพวกเรา!”“ชาวตงอิ๋งนั่นบอกว่าพวกเราเป็นไอ้ขี้ยาแห่งเอเชียตะวันออก ทำไมแกถึงยังปกป้องเขาอยู่อีก! เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าแกควรจะปกป้องเมืองลั่ว!”“ทำแต่เรื่องชั่วช้าสามานย์!”ทันใดนั้น บรรดาฝูงชนที่มุงดูเกิดอารมณ์ขุ่นเคืองขึ้นมา พยายามปกป้องหลินหยาง การกระทำที่กลับดำเป็นขาวของจ้าวเจี้ยนชิงทำให้พวกเขาโมโหจนสำลัก พากันหยิบมือถือขึ้นมาอัดวิดีโอเอาไว้เป็นหลักฐานแต่ทว่าเสียงปังดังขึ้นทันที!บรรดาคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงลงมือทันที ราวกับเสือกระโจนเข้าฝูงแกะ ทำให้ฝูงชนที่มามุงดูพวกนั้นถูกเตะล้มลงไปบนพื้น โทรศัพท์มือถือของบรรดาแฟนคลับถูกเหยียบแตกละเอียด!ทั้งหมดเต็มไปด้วยความวุ่นวาย!“หลินหยาง ฉันยอมรับว่าฉันเอาชนะแกไม่ได้ แต่นั่นแล้วยังไง ฉันจะจัดการกับคนเจ้าเล่ห์อย่างแก ก็ยังคงง่ายเหมือนกับปอกกล้วยเข้าปาก!”ถึงแม้ว่าจ้าวเจี้ยนชิงจะถูกหลินหยางบีบคอเอาไว้ แต่สีหน้ากลับไม่แสดงความกลัวเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกันยังเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและเหยียดหยาม!“ข่มขู่ฉัน?” หลินหยางกลับยิ้มออกมา“ฉันจะข่
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 606
ร่างกายของฮิเดนากะ ยามาโมโตะเหมือนกับระเบิด แฝงไปด้วยพลังมหาศาล!“บ้าเอ๊ย!”จ้าวเจี้ยนชิงรีบจับเอาไว้อย่างรวดเร็ว พยายามรักษาระยะห่างกับหลินหยางแต่ทว่าหลินหยางกลับขยับตัวเข้าไปใกล้! ตามเขาไปอย่างใกล้ชิด!ทันใดนั้น แม้ว่าเป็นพวกคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงก็ไม่กล้าเหนี่ยวไก กลัวว่าจะพลาดทำจ้าวเจี้ยนชิงบาดเจ็บ!“ไสหัวออกไป!”จ้าวเจี้ยนชิงคำรามออกมาพร้อมทั้งสวนหมัดออกไป อยากจะบีบให้หลินหยางถอยออกไปแต่หลินหยางกลับคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ กล่าวพร้อมแสยะยิ้ม “คิดจะหนี? แกหนีพ้นเหรอไง?”จ้าวเจี้ยนชิงสีหน้าตกใจ ออกแรงอย่างบ้าคลั่งพยายามจะทำให้หลุดพ้นแต่ทว่ามือของหลินหยางเหมือนกับคีม ขยับเขยื้อนไม่ได้เลยสักนิด! ในทางกลับกันมีเสียงดังสนั่นกลุ่มหนึ่งลอยมา ทำให้จ้าวเจี้ยนชิงรู้ว่าตนเองราวกับถูกพันธนาการเอาไว้แน่น!“แม่งเอ๊ย แกปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงขี้ยาพวกนั้น!” จ้าวเจี้ยนชิงกล่าวข่มขู่ด้วยความโมโหเพี้ยะ!ทันใดนั้นก็ถูกตบหน้าฉาดหนึ่ง!นี่เป็นการโจมตีที่รุนแรงและหนักหน่วง เสียงเปรี้ยงดังขึ้นทำให้หัวของจ้าวเจี้ยนชิงสั่นสะเทือน!“การตบนี้ ตบเพราะแกลืมรากเหง้า!” หลิ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 605
เปรี้ยง!หลินหยางสวนหมัดสังหารออกไปทันที หมัดนี้เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า!เขาต้องการจะเอาชีวิตสุนัขของเขา!แต่ทว่าในเวลานี้ ทันใดนั้นที่ประตูใหญ่ของตระกูลเฉิงก็แหลกละเอียด จ้าวเจี้ยนชิงพังประตูออกมา ขวางเอาไว้ที่ด้านหน้าของฮิเดนากะ ยามาโมโตะ สวนหมัดเพื่อโจมตีออกไปเช่นกัน!หมัดทั้งสองปะทะเข้าใส่กัน เกิดเสียงดังเปรี้ยงขึ้นทีหนึ่งแล้วทั้งสองก็ถูกแรงสั่นสะเทือนลอยออกไปพร้อมกันร่างกายของจ้าวเจี้ยนชิงร่นถอยไปหลายก้าวติดต่อกัน เสียงดังเปรี้ยง หินแผ่นหนึ่งถูกบดขยี้อยู่ใต้เท้า“ปรมาจารย์หลิน เรื่องเล็กน้อยนี้ควรค่าที่จะให้คุณต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่คู่ควรหรอกน่า”จ้าวเจี้ยนชิงยืนเอามือไพล่หลัง สายตาที่จ้องมองหลินหยางราวกับกำลังชื่นชม หลินหยางยิ่งโกรธ เขาก็ยิ่งรื่นรมย์ เขาถูกหลินหยางทำให้โมโหจนขาดสติหลายครั้ง ยินดีมากที่จะได้เห็นหลินหยางโมโห“ไม่ผิด!” ฮิเดนากะ ยามาโมโตะกลับกล่าวพร้อมรอยยิ้มเยาะหยัน “พวกเธอเป็นผู้หญิงเสพยาทั้งนั้น ฉันปรารถนาดีหางานให้พวกเธอ ยังจัดการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนั้นให้คุณอีก”“ปรมาจารย์หลินยังจะตำหนิผมอีก ผมนี่มันทำดีแต่ไม่ได้ดีเลยจริง ๆ!”แต่ทว่าทันทีที่พูดจบ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 604
“เหลวไหล!” หลินไร้ศัตรูกลับค้อนเขาทีหนึ่งแล้วกล่าว “หลานชายของฉันเป็นสายเลือดโดยตรงรุ่นที่สามที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของตระกูลหลิน! ถ้าหากเขาไม่อยู่แล้ว กิจการมากมายของตระกูลหลินจะส่งต่อให้ใครดูแล?!”“คือ...”ว่านเหลยกล่าวด้วยท่าทางลำบากใจ“พยายามตามหาเข้า ถึงอย่างไร...” หลินไร้ศัตรูถอนหายใจเบา ๆ ทีหนึ่ง กลับมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย “ตอนนั้นเป็นเพราะตระกูลหลินของฉันติดค้างเขาแล้วก็ยังมีพี่ชายคนโตของฉันด้วย หนี้ก้อนนี้ จำเป็นต้องคืน”อีกทางด้านหนึ่งหลินหยางกลับจามอย่างรุนแรง “ใครกำลังด่าฉัน? แม่งเอ๊ย จะต้องเป็น...”เมื่อลองคิด ๆ ดูแล้วเหมือนว่าศัตรูที่อยากจะด่าตนมีเยอะแยะมากมาย หลินหยางก็คร้านจะนับเช่นกันมองดูเวลาแวบหนึ่งก็เป็นตอนกลางคืนแล้ว เขาจึงออกจากบ้านด้านนอกคฤหาสน์ หลี่หรูเยว่ได้ยืนอยู่ที่ด้านหน้ารถแล้ว เปิดประตูรถให้หลินหยาง กล่าวด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย “ตระกูลเฉิงจัดงานเลี้ยงไว้รอแล้ว แต่ว่าจ้าวเจี้ยนชิงอยู่ที่งานเลี้ยงนั่นด้วย ที่นั่นจะต้องมีกองทัพทหารคอยเฝ้าอยู่!”ถ้าหากจ้าวเจี้ยนชิงเป็นสุนัขจนตรอก เรื่องจะต้องมีความยุ่งยากขึ้นแน่“งานใหญ่ขนาดนี้ ฉันจะพลาดได้ยังไ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 603
ชายวัยกลางคนที่อยู่อีกด้านของปลายสายโทรศัพท์ราวกับตะลึงงันไปครู่หนึ่ง เหมือนว่าจู่ ๆ ก็ได้เห็นความหวัง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย “คุณรักษาได้จริง ๆ เหรอ?”“คือว่าค่าตอบแทนนี่...”“ค่าตอบแทนไม่ใช่ปัญหา! ขอเพียงแค่คุณสามารถรักษาพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกได้ คุณอยากได้อะไรก็ว่ามาได้เลย!”“ยอดเยี่ยม! โสมคนอายุสามร้อยปีสักสามสิบต้น สมุนไพรอายุห้าร้อยปีสิบต้น...”หลินหยางก็ไม่ได้เกรงใจเช่นกัน จากนั้นก็สั่งสมุนไพร ราวกับสั่งอาหาร สมุนไพรพวกนี้มากพอที่จะทำให้หลูอ้าวตงต้องเจ็บปวดใจแต่ทว่าปลายสายกลับกล่าวด้วยความไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย “ได้! คืนนี้ผมจะให้รถไปรับคุณ!”น้ำเสียงที่ดีใจดีนี้ ทำให้หลินหยางรู้สึกเหมือนกับว่าตนเสนอราคาต่ำไปแต่ว่าไม่เสียใจภายหลัง เขาก็ไม่ได้สนใจอีก “โรคพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกจะรีบร้อนไม่ได้ ผมจำเป็นต้องเตรียมตัวสักหน่อย ถึงเวลานั้นผมจะแจ้งให้คุณทราบ”ชายวัยกลางคนนั้นรับปากทันทีหลินหยางวางสายโทรศัพท์ พูดเบา ๆ “ดูท่าจะเป็นมหาเศรษฐี”อีกฝ่ายไม่ยินยอมที่จะเปิดเผยตัวตน ยังสามารถเอาสมุนไพรมากมายขนาดนี้มาให้ได้อีก ตัวตนจะต้องสูงส่งมาจนไม่สะดวกที่จะเ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 602
หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆ รางวัล?คงไม่ใช่เป็นเพราะเขาเป็นลูกผู้ชายร่างกายกำยำใช่ไหม?เหยียนฮ่าวสีหน้าซีดขาวทันที คุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตึง “คุณหลิน ผมมีตาหามีแววไม่ คุณหลินได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”หลินหยางจ้องมองเขาอย่างหมดคำพูดแวบหนึ่ง “จ้าวเจี้ยนชิงอยู่กับตระกูลเฉิง สมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด แกไปตรวจสอบให้ละเอียด นี่เป็นผลงานความดีความชอบครั้งใหญ่ใช่ไหม?”“ค้ายาเสพติด? เขากล้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”เหยียนฮ่าวเหลือเชื่อ“นายลองไปตรวจสอบคลังสินค้าเทียนหนาน ที่นั่นเป็นจุดที่พวกมันขนส่งสินค้า” หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆซ่งหว่านอวี๋เป็นคนบอกข่าวกรองนี้ด้วยตัวเอง โชคดีที่มหาปรมาจารย์หลินทำงานอย่างยากลำบากบนเตียงเหยียนฮ่าวดีใจเป็นล้นพ้นขึ้นมาทันที นี่ไม่เพียงแต่เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น แต่เป็นความดีความชอบที่โคตรยิ่งใหญ่ประเทศหลงอ่อนไหวต่อยาเสพติดมากที่สุด และจ้าวเจี้ยนชิงเข้าร่วมด้วย ปริมาณของยาเสพติดนั่นจะต้องไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ แน่นอน!“ขอบพระคุณคุณหลิน! ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”แม้แต่ความกังวลของเหยียนฮ่าวที่ถูกวางพิษกู่ ก็จางหายลงไปไม่น้อยรีบเรียกรวมคนแล้วออกไป กา
