LOGINShare
บทที่ 233
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56
Related chapters
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 234
หลินหยางกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย“ไอ้ระยำ! ลูกสาวฉันตาบอดจริง ๆ ถึงได้ไปชอบคนแบบแก แกรีบไปตายซะ อย่ามาทำให้พวกฉันซวยไปด้วย”หลินหย่วนจื้อด่าทออย่าอดไว้ไม่ได้หลินหยางไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไม่ได้สนใจหลินหย่วนจื้อ แต่กล่าวกับหลินหยี่โม่ “หยี่โม่ ขอโทษด้วยนะ ฉันทำได้แค่เลือกแบบนี้เท่านั้น เธอวางใจ ฉันจะแก้แค้นให้เธอแน่นอน”บนใบหน้าของหลินหยี่โม่กลับยิ้มมีรอยยิ้มที่ปล่อยวาง“หลินหยาง ฉันไม่โทษนาย นายเลือกสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว ถ้าฉันเป็นนาย ฉันเองก็จะตัดสินใจแบบนี้เหมือนกัน”หลินหยี่โม่ชัดเจนมาก แม้ว่าหลินหยางไม่ขัดขืน ยอมจำนนง่าย ๆและตาย ว่ากันตามฝีมือของแม่ม่ายดำแล้ว ครอบครัวของเธอก็ต้องตายแน่นอน ไม่มีทางรอดชีวิตอย่างเด็ดขาดหลินหยางพยักหน้าเล็กน้อย ขับเคลื่อนปราณแท้ที่จุดตันเถียน กำหมัดแน่น ในดวงตามีแรงอาฆาตแค้นที่รุนแรง เตรียมที่จะเริ่มการสังหารครั้งใหญ่ถ้าหากหลินหยี่โม่ตาย เขาจะต้องฆ่าทุกคนในนี้ให้หมด ทำลายทั้งตระกูลเฉิงเพื่อเป็นการล้างแค้นในตอนนี้เอง มีเสียงหนึ่งดังขึ้น“ศิษย์น้อง ฉันบอกตั้งแต่แรกแล้ว ว่าไม้นี้ไม่ได้ผลสำหรับเขา คนที่ฝึกยุทธ์ ไม่มีทางตกหลุมพรางนี้”ตามเสียง
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 235
ฝ่ามือแปดอัฏลักษณ์สกุลเฉิงแปดสิบเอ็ดท่าที่แสดงออกมาโดยสื่อเหวยจวิน เก่งกาจยิ่งจ้าวเหวยหมิง ตอนเปลี่ยนกระบวนท่ายิ่งงดงามหลินหยางเอาแต่ป้องกันด้วยมือข้างเดียว อาศัยวิชาอสนีบาตสามสหัสสะ โดยแทบไม่ต้องออกแรง ไม่ว่าสื่อเหวยจวินจะโจมตีอย่างไร ก็ทำให้หลินหยางไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อยหลินหยี่โม่จ้องมองทั้งสองคนประมือกันตาไม่กะพริบ เธอไม่ใช่คนฝึกยุทธ มองกระบวนท่าต่าง ๆไม่เข้าใจ แต่กลับสามารถมองออกได้ว่าการต่อสู้ของทั้งสองคนนั้นยอดเยี่ยมมาก เหมือนกับดูหนังบู๊อยู่เลยถึงแม้ว่าคนอื่น ๆในตระกูลหลินจะด่าหลินหยาง แต่พูดจากลึก ๆในใจแล้ว พวกเขาเองก็อยากให้หลินหยางชนะเพราะมีเพียงหลินหยางชนะเท่านั้น พวกเขาถึงจะมีชีวิตรอด ไม่อย่างนั้นจะต้องตายสถานเดียวแน่แม่ม่ายดำกับหยิ่นเหวยสุงก็มองดูตาไม่กะพริบเหมือนกัน“ศิษย์พี่ใหญ่ ไอ้หมอนี่ไม่ใช่มหาปรมาจารย์หรอก ไม่อย่างนั้นทำไมถึงได้ถูกศิษย์พี่รองบดขยี้อยู่ได้”ถึงแม้ว่าเฉิงหว่านฉิงก็ฝึกฝนฝ่ามือแปดอัฏลักษณ์สกุลเฉิงเช่นกัน แต่ระดับความรู้ไม่ลึกซึ้งเท่าหยิ่นเหวยสุงและสื่อเหวยจวิน ตอนนี้ความสามารถเพียงแค่ระดับห้าเท่านั้นหยิ่นเหวยสุงส่ายหน้า ไม่ได้พูดอะไ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 236
แม่ม่ายดำโกรธจัด ลุกขึ้นแล้วดึงปืนสีเงินกระบอกหนึ่งออกมาจากบนตัวของเลขาทันที เล็งไปที่หลินหยางแล้วเหนี่ยวไก ยิงทีเดียวจนกระสุนหมดแม็กแต่กระสุนพวกนี้ยิงไม่ถูกหลินหยางเลยสักนัด มีเพียงนัดเดียวที่เฉียดหัวไหล่เขาไป ทำให้เกิดแผลถลอกเล็กน้อยตรงกันข้ามลูกน้องของแม่ม่ายดำ หลายคนถูกลูกหลง ล้มลงไปกับพื้น คนที่ไม่ตายก็ร้องอย่างเวทนา“ฉันจะฆ่าแก เพื่อแก้แค้นให้กับศิษย์พี่รอง”เมื่อแม่ม่ายดำเห็นว่ายิงไม่โดนหลินหยาง ในที่สุดก็โมโหจนกระหืดกระหอบ สีหน้าโหดร้าย“อยากจะแก้แค้น แกหาผิดคนแล้ว ฉันไม่ได้ฆ่าเขา แต่เป็นพวกแกที่ทำให้เขาตายต่างหาก เมื่อครู่นี้ฉันพูดแล้วว่า ลงมือก็ต้องตาย พวกแกไม่เชื่อ ฉันทำได้แค่เพียงรักษาคำพูดเท่านั้น”หลินหยางพูดเสียงเย็นเยียบ“ยิงมันเดี๋ยวนี้ ฆ่ามันทิ้งซะ!”แม่ม่ายดำออกคำสั่ง ลูกน้องของเธอพากันควักปืนออกมายิงใส่หลินหยางคนเกือบยี่สิบคนเหนี่ยวไกพร้อมกัน อีกทั้งภายใต้สภาพแวดล้อมพื้นที่แบบนี้ ปรมาจารย์ก็ยากที่จะต้านทาน ถึงแม้ว่าฝีมือวิชาตัวเบาจะดีขนาดไหน ก็ยากที่จะหลบพ้นหลินหยางมีการเตรียมตัวมาแต่แรกแล้ว รีบคว้าศพของลูกน้องแม่ม่ายดำสองคนมาทำเป็นโล่กำบัง ในเวลาเดียว
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 237
เฉิงคั่วในฐานะที่เป็นหนึ่งในสี่มหาปรมาจารย์ของเมืองลั่ว มีความภาคภูมิใจในตัวเองมาตลอด ทั่วทั้งเมืองลั่วคนที่เขาเห็นหัวนิ้วมือของข้างก็นับได้หมด ตั้งแต่ต้นจนตอนนี้ เขาไม่เคยเชื่อเลยว่าหลินหยางจะเป็นปรมาจารย์วัยเยาว์ดังนั้นเขาจึงไม่ได้คิดที่จะลงมือเลยเสียงปืนด้านนอกที่ดังขึ้นรัว ได้ทำให้เฉิงคั่วนั่งไม่ติด แต่เนื่องจากบุคลิกขัดขวางเอาไว้ เขาจึงไม่ได้ออกมาปรากฏตัวง่าย ๆจนกระทั่งถึงตอนนี้ ในที่สุดเขาก็เดินออกมาเมื่อเฉิงคั่วเห็นศพของสื่อเหวยจวิน นอกจากใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นแล้ว ก็จำต้องเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อหลินหยางใหม่“เขาไม่มีทางตายฟรีแน่”สายตาของเฉิงคั่วมองไปที่หลินหยางอีกครั้ง ดวงตาเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นและกดดัน“ปรมาจารย์เฉิง ในที่สุดก็นั่งไม่ติดแล้วใช่ไหม?”หลินหยางกลับกล่าวอย่างยั่วเย้าด้วยใบหน้าสบาย ๆ ไม่มีความรู้สึกหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย“แกกล้าหาญดีนี่ กล้าฆ่าลูกศิษย์ของฉัน”เฉิงคั่วโกรธจัดหลินหยางกล่าวพร้อมแสยะยิ้ม “ลูกศิษย์คนนี้ของแก ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำ ยั่วยุปรมาจารย์ ฉันฆ่ามันแล้วจะยังไง? เขาสมควรตายแล้ว”คำพูดประโยคนี้ของหลินหยางพูดได้ไม่ผิด
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 238
ผู้หญิงอย่างแม่ม่ายดำ มีจิตใจที่แข็งแกร่งกว่าคนทั่วไปมากเฉิงคั่วเองก็ยิ่งสู้ก็ยิ่งกลัว เดิมทีเขาคิดว่าตนจะจัดการไอ้ปรมาจารย์ขั้นสัจจะระดับเบิกฟ้าเก๊ ที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงนี่ได้อย่างง่ายดาย แต่เมื่อประมือกันจริง ๆ หลินหยางไม่ว่าจะเป็นพละกำลังของหมัด หรือว่าท่าร่างวิชาตัวเบาที่งดงาม ทำให้เขาไม่สามารถได้เปรียบใด ๆได้เลยสักนิดการยับยั้งพละกำลังคือวิธีการที่ได้ผลที่สุด ไม่ว่าจะเป็นปรมาจารย์นักรบระดับมานะสร้างหรือว่าขั้นสัจจะระดับเบิกฟ้า พละกำลังของหมัดล้วนเป็นวิธีการที่ได้ผลที่สุดเขายับยั้งพละกำลังของหลินหยางไม่อยู่ อยากจะเอาชนะก็คงทำได้เพียงอาศัยกระบวนท่าวิชายุทธ์เท่านั้น ท่าร่างวิชาตัวเบาพวกนี้แต่ทว่าเมื่อเทียบกับกระบวนท่าวิชายุทธ์ ท่าร่างวิชาตัวเบา มรดกวิชาที่หลินหยางได้รับจากเทพโอสถ ย่อมเหนือกว่าฝ่ามือแปดอัฏฐลักษณ์ของเฉิงคั่ว“ทะ...ทำไมเขาถึงเป็นฝ่ามือแปดอัฏฐลักษณ์เหมือนกัน!”แม่ม่ายดำที่ดูสถานการณ์การต่อสู้อย่างตาไม่กะพริบ คิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นหลินหยางใช้ฝ่ามือแปดอัฏฐลักษณ์โต้ตอบการโจมตีของเฉิงคั่ว อีกทั้งฝ่ามือแปดอัฏฐลักษณ์ที่เขาใช้ ไม่ใช่แค่การเลียนแบบผิวเผิน แต่เลียนแ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 239
เฉิงคั่วได้รับบาดเจ็บ ทันทีที่พูดออกไป ก็ยิ่งทำให้แม่ม่ายดำกับหยิ่นเหวยสุงตกใจเป็นอย่างยิ่งปรมาจารย์เสวียนสองคำนี้ แสดงถึงความสำคัญระดับใด?ที่เมืองลั่ว ยังไม่มียอดฝีมือปรมาจารย์เสวียนยอดฝีมือปรมาจารย์เสวียนคนหนึ่ง เป็นแขกที่อิทธิพลใหญ่แต่ละฝ่ายของมณฑลหนานตูต้องแย่งชิงกัน ตำแหน่งอยู่เหนือข้อพิพาทที่แท้จริง“ปรมาจารย์...เสวียน? ทำไมคุณพ่อถึงพูดว่าเขาเป็นปรมาจารย์เสวียน! นี่มันเป็นไปไม่ได้หรอก!” ถึงแม้ว่าแม่ม่ายดำจะมีประสบการณ์มาไม่น้อย แต่เธอไม่เคยเจอปรมาจารย์เสวียนมาก่อน ยิ่งไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามีปรมาจารย์เสวียนที่อายุน้อยขนาดนี้“ฝ่ามือนั้นของเขาเมื่อครู่นี้ ทำให้อาจารย์บาดเจ็บระยะไกล ปราณแท้ปล่อยออกมาข้างนอก การทำให้คนบาดเจ็บจากระยะไกลจะต้องมีพละกำลังระดับเสวียนอิสระเท่านั้นที่จะมีได้”หยิ่นเหวยสุงกล่าวอธิบายอย่างใจลอย ในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ถ้าหากยั่วยุปรมาจารย์เสวียนขึ้นมาจริง ๆ ถ้าอย่างนั้นตระกูลเฉิงก็จบเห่แล้วปรมาจารย์เสวียนพูดเพียงคำเดียว ตระกูลเฉิงก็จะถูกทำลายจนมอดไหม้หลินหยางแค่นหัวเราะ พึงพอใจกับฝ่ามือกลางหาวเป็นอย่างมาก ถ้าหากเฉิงคั่วอยู่ภายใต้สภาพที่สมบูร
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 240
“ผมอยากได้สมบัติล้ำค่า ยาอายุหนึ่งร้อยปี สมุนไพรหายาก ปรมาจารย์เฉิง ก็น่าจะมีเก็บสะสมไว้บ้างใช่ไหม?”คนฝึกยุทธ์ล้วนต้องการสิ่งของเหล่านี้ แม้ว่าเฉิงคั่วจะไม่มีความรู้เรื่องการแช่สมุนไพรเพื่อฝึกยุทธ์ ก็ต้องกินสมุนไพรล้ำค่านานาชนิด เพื่อบำรุงพละกำลังและเลือดลม“มีแน่นอนอยู่แล้วครับ หลังจากผมกลับไปจะไปตรวจนับและจัดเตรียม วันพรุ่งนี้จะให้คนเอามาส่งให้ถึงมือของปรมาจารย์หลิน”เฉิงคั่วรีบกล่าว“ดีมาก เรื่องที่ล่วงเกินผม ผมก็ไม่ถือสาหาความแล้ว แต่ว่าเรื่องที่ลูกสาวของคุณลักพาตัวผู้หญิงของผม ยังไงก็ต้องได้รับการแก้ไขที่ให้ชัดเจน”หลินหยางพูดจบ ก็เดินตรงเข้ามาหาแม่ม่ายดำเฉิงหว่านฉิง แม่ม่ายดำผู้เย่อหยิ่งจองหอง ชื่อเสียงโด่งดังตอนนี้เมื่อต้องเผชิญหน้ากับหลินหยาง ไม่ได้มีความดุร้ายเหมือนตอนก่อนหน้าเลยสักนิด สีหน้าดูแย่ แฝงไปด้วยความหวาดกลัว ถอยหลังโดยไม่รู้ตัว“ปรมาจารย์หลิน ฉัน...”หลินหยางไม่อยากให้เธอพูดเหลวไหลมากไปกว่านี้ บีบลำคอของเฉิงหว่านฉิงเอาไว้ทันที“ฉันรังเกียจคนที่เอาญาติสนิทมิตรสหายของฉันมาข่มขู่ฉันที่สุด แกแตะต้องต่อมโมโหฉันแล้ว สมควรตาย”แม้ว่าเฉิงหว่านฉิงจะหน้าตาสวยมากก็
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 241
เมื่อหลินหยางได้ยินอย่างนี้แล้ว ก็ไม่ยอมวางมือ แล้วพูดอย่างใจเย็น "เรื่องอื่น ผมยังไว้หน้าคุณเลย แต่ลูกสาวคุณล้ำเส้นผม ถ้าหากไม่ใช่การเชือดไก่ให้ลิงดู อย่างนั้นต่อไปศัตรูของตนจะไม่เอาเป็นเยี่ยงอย่างเหรอ?”เฉิงคั่วกัดฟันพูด “ผมได้เก็บเห็ดหลินจือห้าร้อยปีไว้ ยินดีที่จะให้ท่านปรมาจารย์หลินเพื่อเป็นการแสดงถึงความสำนึกผิด”เห็ดหลินจือนี้ไม่ง่ายเลยที่จะทำให้อยู่ในเงื้อมมือได้ ซึ่งถือได้ว่าเป็นสมบัติล้ำค่า วางแผนไว้ว่าหากโตไปอายุเยอะแล้ว จะใช้มันเพื่อยืดอายุแต่ในตอนนี้เพื่อชีวิตของลูกสาวแล้ว จึงต้องอดกลั้นเสียสละความรักนี้ไป แล้วเปลี่ยนเป็นชีวิตของเฉิงหว่านฉิงแทน หลังจากที่หลินหยางได้ยินเช่นนี้ ก็ค่อย ๆ คลายมือลง “ได้ อย่างนั้นผมจะไว้หน้าคุณเหล่าเฉิง”ทั่วทั้งใบหน้าแดงของเฉิงหว่านฉิง ไอออกมาอย่างรุนแรง หายใจสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเฮือกใหญ่ ๆ รอยนิ้วมือสีแดงสดใสปรากฏบนคอของเธอ เธอไม่ได้ห่างจากอาการกลัวความตายมานานนัก “ขอบคุณมากครับท่านปรมาจารย์หลิน”เฉิงคั่วอดทนต่อความเจ็บปวดทั้งกำมัดแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ขอตัวก่อนนะครับ”หลินหยางไม่พูดพร่ำ จึงเดินไปที่ประตู แล้วพูดกับหลินหยี่โม่ “
Latest chapter
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 602
หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆ รางวัล?คงไม่ใช่เป็นเพราะเขาเป็นลูกผู้ชายร่างกายกำยำใช่ไหม?เหยียนฮ่าวสีหน้าซีดขาวทันที คุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตึง “คุณหลิน ผมมีตาหามีแววไม่ คุณหลินได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”หลินหยางจ้องมองเขาอย่างหมดคำพูดแวบหนึ่ง “จ้าวเจี้ยนชิงอยู่กับตระกูลเฉิง สมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด แกไปตรวจสอบให้ละเอียด นี่เป็นผลงานความดีความชอบครั้งใหญ่ใช่ไหม?”“ค้ายาเสพติด? เขากล้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”เหยียนฮ่าวเหลือเชื่อ“นายลองไปตรวจสอบคลังสินค้าเทียนหนาน ที่นั่นเป็นจุดที่พวกมันขนส่งสินค้า” หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆซ่งหว่านอวี๋เป็นคนบอกข่าวกรองนี้ด้วยตัวเอง โชคดีที่มหาปรมาจารย์หลินทำงานอย่างยากลำบากบนเตียงเหยียนฮ่าวดีใจเป็นล้นพ้นขึ้นมาทันที นี่ไม่เพียงแต่เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น แต่เป็นความดีความชอบที่โคตรยิ่งใหญ่ประเทศหลงอ่อนไหวต่อยาเสพติดมากที่สุด และจ้าวเจี้ยนชิงเข้าร่วมด้วย ปริมาณของยาเสพติดนั่นจะต้องไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ แน่นอน!“ขอบพระคุณคุณหลิน! ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”แม้แต่ความกังวลของเหยียนฮ่าวที่ถูกวางพิษกู่ ก็จางหายลงไปไม่น้อยรีบเรียกรวมคนแล้วออกไป กา
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 601
จ้าวเจี้ยนชิงตกตะลึงไปแล้ว “ราง รางวัลพลเมืองดีเด่น?”เฉิงคั่วร้อนใจ “คุณชายเหยียน หลินหยางฆ่าคนตายคาที่ ทุกคนเห็นกันหมด! คุณทำ...”เสียงเพี้ยะดังขึ้นทีหนึ่ง!เหยียนฮ่าวสะบัดฝ่ามือเข้าไปที่บนใบหน้าของเขา เขากล่าวเสียงขรึม “เมื่อครู่นี้แกเห็นอะไร?”“ผม...”เฉิงคั่วสีหน้าซีดขาว ภายใต้สีหน้าที่เย็นยะเยือกของเหยียนฮ่าว กลับไม่กล้าพูดอะไรอีกเขาเป็นปรมาจารย์บ้านนอกคนหนึ่ง จะล่วงเกินเหยียนฮ่าวไม่ได้อย่างเด็ดขาด!“พวกแกเห็นอะไร?”เหยียนฮ่าวกวาดสายตามองคนอื่นด้วยสีหน้าเย็นชาพร้อมกล่าวขึ้นอีกครั้งทั้งหมดนิ่งเงียบ“คดีของวันนี้ง่ายมาก!” เหยียนฮ่าวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “หวังเทียนเหิงรัฐมนตรีกรมอัยการสูงสุด กลั่นแกล้งประชาชน บังคับใช้กฎหมายที่รุนแรง!”“คุณหลินป้องกันตัวตามกฎหมาย ถือว่าเป็นการอพยพฉุกเฉิน!”“ผมพูดจบแล้ว มีใครเห็นด้วย มีใครคัดค้านไหม?”การอพยพฉุกเฉินสามารถฆ่าคนได้ตามใจชอบอย่างนั้นเหรอ? ไม่มีเหตุผล!ทุกคนตะลึงงันแต่ว่าภายใต้สายตาของเหยียนฮ่าว สีหน้าของทุกคนดูไม่ดีแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก เพียงเพราะบิดาของเหยียนฮ่าวยังเป็นอธิบดีกรมอัยการสูงสุด คำพูดของเขาก็คือกฎหม
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 600
เหยียนฮ่าวรู้สึกหมดความอดทนอยู่บ้าง “อยากจะเจรจาก็รีบพูดมา ไม่พูดฉันจะไปแล้ว!”หลินหยางกลับจิบไวน์อึกหนึ่ง ถึงได้หันหน้าไปมองเขาแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณชายเหยียน เหมือนว่าคุณจะเข้าใจผิดไปนะ”“คุณ มีสิทธิ์อะไรมาเจรจากับผม?”“ว่าอะไรนะ?”เหยียนฮ่าวงุนงงไปทันที หลินหยางเพียงแค่ดีดนิ้วทีหนึ่ง!ทันใดนั้น เหยียนฮ่าวก็ล้มลงไปบนพื้นอย่างรุนแรง กรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดราวกับไม่ใช่เสียงของมนุษย์! ร่างกายคดงอราวกับกุ้งต้มสุก!ยังดีที่ครั้งก่อนต่อสู้ครั้งใหญ่กับหวังเหลียนเฉิง หลังจากทำลายคฤหาสน์จนพัง หลินหยางก็ได้ให้คนมาซ่อมแซมแล้ว ยังใช้วัสดุเก็บเสียงชั้นดีอีกด้วย ถึงไม่ทำให้เสียงร้องที่ราวกับจะขาดใจตายของเขาไม่ดังเล็ดลอดออกไปข้างนอกหลินหยางนั่งอยู่บนโซฟา ดื่มไวน์อย่างไม่รีบไม่ร้อน เอาหูไปนาเอาตาไปไร่กับเสียงร้องอันน่าเวทนานั่นหลังจากผ่านไปห้านาที ถึงได้ค่อย ๆ วางแก้วไวน์ลงเสียงร้องอันน่าเวทนาของเหยียนฮ่าวก็ค่อย ๆ หยุดลงเขาในเวลานี้นอนอยู่บนพื้น เหงื่อท่วมตัว สีหน้าซีดขาวจนน่าตกใจ แม้แต่พรมยังถูกเขาฉีกจนเละเทะ!“รู้สึกดีแล้วใช่ไหม?”หลินหยางกล่าวพร้อมรอยยิ้ม“แก แกทำอะไรกับฉัน?
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 599
“แกคิดว่าแกมีลั่วหงอวี๋คอยปกป้อง ก็จะทำอะไรตามอำเภอใจได้อย่างนั้นหรือ? เพ้อเจ้อ! บ้านเมืองมีขื่อมีแป แม้ว่าจะเป็นลั่วหงอวี๋ก็ไม่สามารถต่อต้านได้!”จ้าวเจี้ยนชิงรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างยิ่ง ถ้าหากไม่ใช่เพราะมีลั่วหงอวี๋ หลินหยางจะสามารถหนีมานานขนาดนี้ได้ยังไง!เขาทำได้แค่มองดูหลินหยางทำตัวอวดดีมานานขนาดนั้น แต่กลับไม่สามารถทำอะไรได้ ถูกบีบจนแทบจะเสียสติ!แต่ต่อหน้ากำลังของทางการ!ลั่วหงอวี๋ทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น!ในระหว่างที่พูด เขาหันไปพูดกับเหยียนฮ่าว “คุณชายเหยียน หลินหยางฆ่าข้าราชการของกรมอัยการสูงสุดต่อหน้าทุกคน ยังทำร้ายชาวตงอิ๋งจนบาดเจ็บ ทำลายความสัมพันธ์ของทั้งสองประเทศ คุณชายเหยียนได้โปรดให้ความเป็นธรรม!”แม้แต่ฮิเดนากะ ยามาโมโตะก็รีบกล่าวเช่นกัน “คุณชายเหยียนได้โปรดให้ความเป็นธรรม แก่ชาวตงอิ๋งด้วย!”เหยียนฮ่าวเข้าใจในทันที หันหน้าไปมองหลินหยางแสยะยิ้มกล่าว “ไม่คิดเลยว่าแกจะก่อเรื่องวุ่นวายใหญ่โตขนาดนี้ ยังกล้าทำลายความสัมพันธ์ของทั้งสองประเทศอีกด้วย!”“ใครก็ได้!”ปรมาจารย์หลายคนที่อยู่ด้านหลังเขาก้าวออกมาพร้อมกัน บนตัวแฝงไปด้วยสีหน้าอันดุร้าย ทุกคนเป็นปรมาจารย์ระดับแปด!
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 598
“ท่านรัฐมนตรี ท่านช่วยตบหน้ามัน แก้แค้นให้ผมหน่อยได้ไหม?”จ้าวเจิ้งฮ่าวรีบกล่าว“อนาคตอันน้อยนิดของแก...” หวังเทียนเหิงกล่าวอย่างเยาะหยัน“คงจะไม่ทำร้ายใครอีกใช่ไหม? แกควรคิดให้ดีล่ะ...”หลินหยางกล่าวด้วยความประหลาดใจหวังเทียนเหิงกลับตะคอก “ฉันจะทำร้ายแกจะทำไม!”ในระหว่างที่พูด เขาก็ตบหน้าเข้าไปฉาดหนึ่งท่าทางของเขาเหยียดหยามมาก หลินหยางปรมาจารย์ระดับเจ็ดแล้วยังไง ต่อหน้าฐานะอย่างตนเอง เขามีสิทธิ์อะไรมาขัดขืน?ต้องโดนตบหน้าแต่โดยดีเหมือนกัน!ครู่ต่อมา ความเหยียดหยามบนใบหน้าของเขาก็ชะงักไปทันทีฝ่ามือของเขาถูกหลินหยางจับเอาไว้ในมือ“ยังกล้าตอบโต้อีกเหรอ? ฉันเป็นถึงตัวแทนของทางการแห่งหนานหลิงเชียวนะ?!”หวังเทียนเหิงกล่าวด้วยความโมโห“รู้แล้ว ๆ”หลินหยางใบหน้าแฝงไปด้วยรอยยิ้ม“รู้แล้วก็...”หวังเทียนเหิงยังพูดไม่ทันจบประโยค หลินหยางกลับตบหน้าเขาฉาดหนึ่งอย่างรวดเร็ว สำหรับหลินหยางแล้วถือเป็นการใช้กำลังเพียงน้อยนิดเท่านั้นแต่หวังเทียนเหิงกลับถูกตบลอยกระเด็นออกไปทันที ฟันผสมเลือดปลิวอยู่กลางอากาศ!นี่ยังไม่หมด ยังไม่รอให้เขาตกถึงพื้น หลินหยางเตะเขาลอยกระเด็นออกไปอีก หวังเ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 597
เจียงรั่วหานหัวใจตึงเครียดขึ้นมาทันที เป็นห่วงชายชู้ของตนเอง ครั้งนี้หลินหยางตกอยู่ในอันตรายจริง ๆ!อย่างไรเสียใช้ยศตำแหน่งข่มเหงคนอื่น!ซ่งหว่านอวี๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก็ถอนหายใจในใจเช่นกัน ต่อให้ตำแหน่งของหลินหยางที่เมืองลั่วสูงกว่านี้แล้วจะยังไงต่อหน้าผู้มีอิทธิพลอย่างหวังเทียนเหิง ก็ทำได้แค่เพียงอดกลั้นเท่านั้น!“จะตรวจสอบงั้นก็ได้ แต่ก็ต้องทำตามขั้นตอนทางกฎหมาย”หลี่หรูเยว่สีหน้าไม่สุขุม แต่กลับไม่กล้าให้หลินหยางมีข้อหาขัดขวางทางการติดตัว“กฎหมาย?” หวังเทียนเหิงยิ้มเยาะ กล่าวด้วยท่าทีหยิ่งยโส “คำพูดของฉัน ก็คือกฎหมาย! มีปัญหา? เข้าไปในห้องกับฉันค่อย ๆ คุยกัน ถ้าทำให้ฉันพอใจได้ ไม่แน่ว่าฉันอาจจะปล่อยแกไปสักครั้ง!”เขาทำตัวอวดดีกำเริบเสิบสาน! ถึงอย่างไรเหยียนฮ่าวก็ได้แทรกแซงคดีนี้ด้วยตนเองแล้ว ถ้าอยากจะจับหลินหยางให้อยู่หมัด! ต้องมีหลักฐานแน่ชัด ทำให้หลินหยางดิ้นไม่หลุดตลอดไป!ส่วนการหลับนอนกับปรมาจารย์ระดับแปดคนหนึ่ง นั่นก็เป็นเพียงเรื่องของผลพลอยได้เท่านั้น!เขาจ้องมองสำรวจรูปร่างที่สวยงามประณีตของหลี่หรูเยว่ด้วยสายตาที่ร้อนผ่าว มีความร้อนกลุ่มหนึ่งพลุ่งพล่านขึ้นในท้องน้อยข
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 596
แต่กลัวว่าเขาจะฉวยโอกาสช่วงจังหวะชุลมุน ลงมือกับจ้าวเจิ้งฮ่าว!“นายพลจ้าววางใจ”สีหน้าเฉิงคั่วหนักใจ ก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่งในฐานะที่เขาเป็นปรมาจารย์ระดับห้า ประกอบกับมีนักรบทหารองครักษ์ชาวตงอิ๋งที่มีระดับมานะสร้างกลุ่มหนึ่งคอยช่วยเหลือ ก็มากพอที่จะจับตัวปรมาจารย์หนึ่งในนั้นได้“แม่งเอ๊ย ในเมื่อพวกแกทั้งหมดยอมเป็นสุนัขรับใช้ของหลินหยาง ถ้าอย่างนั้นก็ไปตายให้หมด! คิดว่าปรมาจารย์ระดับเก้าของฉันมีไว้ประดับเหรอไงวะ!?”จ้าวเจี้ยนชิงดวงตาแดงก่ำด้วยความริษยา ตนเป็นผู้บังคับบัญชาของเมืองลั่วมานานหลายปี ยังไม่มีลูกน้องที่แข็งแกร่งขนาดนี้ หลินหยางเพิ่งมาได้ไม่นาน ก็มีปรมาจารย์ระดับหกถึงสี่คนเป็นสุนัขรับใช้?!หลินหยางยิ่งใช้ชีวิตดีเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งอยากจะสับหลินหยางให้แหลกเป็นหมื่น ๆ ชิ้น!แต่ทว่ายังไม่ทันได้ลงมือเขาก็รู้สึกเย็นวาบไปทั่วทั้งตัว แรงอาฆาตที่เย็นยะเยือกขั้นสุดกลุ่มหนึ่งลอยมา!“จ้าวเจี้ยนชิง แกอยากตายใช่ไหม?”ในเวลานี้ หลี่หรูเยว่ยืนอยู่ที่ประตูคฤหาสน์ ในมือของเธอใช้โซ่เหล็ก จูงม๋อจื่อที่เหมือนกับเป็นสัตว์ร้าย จ้องมองเขาด้วยความเย็นชาจ้าวเจี้ยนชิงรูม่านตาหดทันที กล่าวอย
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 595
ก็แค่ปรมาจารย์ระดับหกคนหนึ่งเท่านั้น เขาไม่สนใจอยู่แล้วแต่ปรมาจารย์ระดับหกคนหนึ่งไม่คิดเลยว่าจะมาเป็นยามให้หลินหยาง เขาไม่สามารถเข้าใจได้!แม้ว่าเขาจะเป็นปรมาจารย์ระดับเก้าก็ยังไม่เคยได้รับการปฏิบัติแบบนี้!จ้าวเจิ้งฮ่าวและคนอื่น ๆ ต่างก็อ้าปากค้างอย่างตกตะลึงสถานการณ์ตรงราวกับเป็นภาพลวงตาเลยทีเดียว!ไอ้หมอนี่หัวสมองมีปัญหาเหรอไง? ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้เป็นปรมาจารย์ระดับหก แต่กลับมาเป็นยามให้คนที่มีระดับเจ็ดอย่างหลินหยาง?!“นับว่าแกพอมีความสามารถอยู่บ้าง แต่การรับใช้คนที่กำลังจะตาย เป็นการทำให้ตัวเองเสื่อมถอยแท้ ๆ เลย!”จ้าวเจี้ยนชิงกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา “หลินหยางทำลายการค้าระหว่างกองทัพกับชาวตงอิ๋ง ฉันมาเพื่อค้นหาหลักฐาน”“ตอนนี้ฉันให้โอกาสแกกลับตัวกลับใจหนึ่งครั้ง สวามิภักดิ์ต่อฉัน! ไม่อย่างนั้น จะถือว่าแกขัดขวางการสอบสวน! ฝ่าฝืนกฎหมายระดับประเทศ! ฉันจะประหารชีวิตแกทันที”เขามีความคิดที่จะชักจูงคนคนนี้ถึงอย่างไรปรมาจารย์ระดับหกในเมืองลั่วก็นับว่าเป็นยอดฝีมือ ฆ่าไปก็น่าเสียดายแต่ทว่าอาต้ากลับกล่าวเสียงเย็นชา “รับเลี้ยงฉัน? แกคู่ควรเหรอ! ไสหัวไป!”“แกคิดให้ดี ๆ กล้าขัดขวาง
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 594
เจียงรั่วหานกล่าวโต้เถียงด้วยสีหน้าแดงก่ำแต่นี่ก็คือเรื่องจริงถึงอย่างไรตนก็ไม่ได้ขึ้นเตียงกับหลินหยาง แต่ทว่าทำในรถ...“ไม่ต้องรีบ นั่งลงคุยกัน...” ซ่งหว่านอวี๋ท่าทางสบาย ๆ พูดจาปลอบโยนอย่างมีเลศนัย “เป็นเพราะพี่กลัวเธอถูกหลินหยางหลอกเอา หลินหยางนั่นบังคับให้พี่ทำเรื่องแบบนั้น เขาไม่ใช่คนดีอะไร!”“พี่หว่านอวี๋พี่ไม่เข้าใจเขา!”เจียงรั่วหานกลับวางแก้วกาแฟลง รีบพูดขึ้นว่า “อันที่จริงหลินหยางเป็นคนดีคนหนึ่ง ก่อนหน้านี้ที่เขาทำแบบนั้นกับพี่ อัน อันที่จริงเป็นเพราะจ้าวเจิ้งฮ่าวเป็นต้นเหตุ!”“ฉันบอกเขาแล้ว ว่าต่อไปห้ามแตะต้องพี่อีก!”ไม่แตะต้องฉัน?ฉันต้องการให้เธอช่วยเหลือเรื่องนี้เหรอ?เธอกินอิ่มแล้วไม่กะจะไม่เหลือไว้ให้ฉันกินสักคำเลยเหรอไง!ซ่งหว่านอวี๋สีหน้าดูแย่เล็กน้อย เธอกินอาหารทะเลมื้อหรูจนเคยชินแล้ว จะกินอาหารจืดชืดลงได้ยังไงอีก?“พี่หว่านอวี๋ ต่อไปฉันคงต้องอาศัยพี่คอยเป็นที่กำบังให้ฉันแล้ว ครอบครัวนี้ ฉันทนอยู่ต่อไปไม่ได้อีกแม้แต่วันเดียวแล้ว!”เจียงรั่วหานยังหันหน้าไปมองซ่งหว่านอวี๋ด้วยท่าทางขอร้อง“เรื่องเล็กน้อย...”ซ่งหว่านอวี๋กล่าวพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ไม่ว่าจะพู
