LOGINShare
บทที่ 234
Related chapters
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 235
ฝ่ามือแปดอัฏลักษณ์สกุลเฉิงแปดสิบเอ็ดท่าที่แสดงออกมาโดยสื่อเหวยจวิน เก่งกาจยิ่งจ้าวเหวยหมิง ตอนเปลี่ยนกระบวนท่ายิ่งงดงามหลินหยางเอาแต่ป้องกันด้วยมือข้างเดียว อาศัยวิชาอสนีบาตสามสหัสสะ โดยแทบไม่ต้องออกแรง ไม่ว่าสื่อเหวยจวินจะโจมตีอย่างไร ก็ทำให้หลินหยางไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อยหลินหยี่โม่จ้องมองทั้งสองคนประมือกันตาไม่กะพริบ เธอไม่ใช่คนฝึกยุทธ มองกระบวนท่าต่าง ๆไม่เข้าใจ แต่กลับสามารถมองออกได้ว่าการต่อสู้ของทั้งสองคนนั้นยอดเยี่ยมมาก เหมือนกับดูหนังบู๊อยู่เลยถึงแม้ว่าคนอื่น ๆในตระกูลหลินจะด่าหลินหยาง แต่พูดจากลึก ๆในใจแล้ว พวกเขาเองก็อยากให้หลินหยางชนะเพราะมีเพียงหลินหยางชนะเท่านั้น พวกเขาถึงจะมีชีวิตรอด ไม่อย่างนั้นจะต้องตายสถานเดียวแน่แม่ม่ายดำกับหยิ่นเหวยสุงก็มองดูตาไม่กะพริบเหมือนกัน“ศิษย์พี่ใหญ่ ไอ้หมอนี่ไม่ใช่มหาปรมาจารย์หรอก ไม่อย่างนั้นทำไมถึงได้ถูกศิษย์พี่รองบดขยี้อยู่ได้”ถึงแม้ว่าเฉิงหว่านฉิงก็ฝึกฝนฝ่ามือแปดอัฏลักษณ์สกุลเฉิงเช่นกัน แต่ระดับความรู้ไม่ลึกซึ้งเท่าหยิ่นเหวยสุงและสื่อเหวยจวิน ตอนนี้ความสามารถเพียงแค่ระดับห้าเท่านั้นหยิ่นเหวยสุงส่ายหน้า ไม่ได้พูดอะไ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 236
แม่ม่ายดำโกรธจัด ลุกขึ้นแล้วดึงปืนสีเงินกระบอกหนึ่งออกมาจากบนตัวของเลขาทันที เล็งไปที่หลินหยางแล้วเหนี่ยวไก ยิงทีเดียวจนกระสุนหมดแม็กแต่กระสุนพวกนี้ยิงไม่ถูกหลินหยางเลยสักนัด มีเพียงนัดเดียวที่เฉียดหัวไหล่เขาไป ทำให้เกิดแผลถลอกเล็กน้อยตรงกันข้ามลูกน้องของแม่ม่ายดำ หลายคนถูกลูกหลง ล้มลงไปกับพื้น คนที่ไม่ตายก็ร้องอย่างเวทนา“ฉันจะฆ่าแก เพื่อแก้แค้นให้กับศิษย์พี่รอง”เมื่อแม่ม่ายดำเห็นว่ายิงไม่โดนหลินหยาง ในที่สุดก็โมโหจนกระหืดกระหอบ สีหน้าโหดร้าย“อยากจะแก้แค้น แกหาผิดคนแล้ว ฉันไม่ได้ฆ่าเขา แต่เป็นพวกแกที่ทำให้เขาตายต่างหาก เมื่อครู่นี้ฉันพูดแล้วว่า ลงมือก็ต้องตาย พวกแกไม่เชื่อ ฉันทำได้แค่เพียงรักษาคำพูดเท่านั้น”หลินหยางพูดเสียงเย็นเยียบ“ยิงมันเดี๋ยวนี้ ฆ่ามันทิ้งซะ!”แม่ม่ายดำออกคำสั่ง ลูกน้องของเธอพากันควักปืนออกมายิงใส่หลินหยางคนเกือบยี่สิบคนเหนี่ยวไกพร้อมกัน อีกทั้งภายใต้สภาพแวดล้อมพื้นที่แบบนี้ ปรมาจารย์ก็ยากที่จะต้านทาน ถึงแม้ว่าฝีมือวิชาตัวเบาจะดีขนาดไหน ก็ยากที่จะหลบพ้นหลินหยางมีการเตรียมตัวมาแต่แรกแล้ว รีบคว้าศพของลูกน้องแม่ม่ายดำสองคนมาทำเป็นโล่กำบัง ในเวลาเดียว
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 237
เฉิงคั่วในฐานะที่เป็นหนึ่งในสี่มหาปรมาจารย์ของเมืองลั่ว มีความภาคภูมิใจในตัวเองมาตลอด ทั่วทั้งเมืองลั่วคนที่เขาเห็นหัวนิ้วมือของข้างก็นับได้หมด ตั้งแต่ต้นจนตอนนี้ เขาไม่เคยเชื่อเลยว่าหลินหยางจะเป็นปรมาจารย์วัยเยาว์ดังนั้นเขาจึงไม่ได้คิดที่จะลงมือเลยเสียงปืนด้านนอกที่ดังขึ้นรัว ได้ทำให้เฉิงคั่วนั่งไม่ติด แต่เนื่องจากบุคลิกขัดขวางเอาไว้ เขาจึงไม่ได้ออกมาปรากฏตัวง่าย ๆจนกระทั่งถึงตอนนี้ ในที่สุดเขาก็เดินออกมาเมื่อเฉิงคั่วเห็นศพของสื่อเหวยจวิน นอกจากใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นแล้ว ก็จำต้องเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อหลินหยางใหม่“เขาไม่มีทางตายฟรีแน่”สายตาของเฉิงคั่วมองไปที่หลินหยางอีกครั้ง ดวงตาเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นและกดดัน“ปรมาจารย์เฉิง ในที่สุดก็นั่งไม่ติดแล้วใช่ไหม?”หลินหยางกลับกล่าวอย่างยั่วเย้าด้วยใบหน้าสบาย ๆ ไม่มีความรู้สึกหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย“แกกล้าหาญดีนี่ กล้าฆ่าลูกศิษย์ของฉัน”เฉิงคั่วโกรธจัดหลินหยางกล่าวพร้อมแสยะยิ้ม “ลูกศิษย์คนนี้ของแก ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำ ยั่วยุปรมาจารย์ ฉันฆ่ามันแล้วจะยังไง? เขาสมควรตายแล้ว”คำพูดประโยคนี้ของหลินหยางพูดได้ไม่ผิด
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 238
ผู้หญิงอย่างแม่ม่ายดำ มีจิตใจที่แข็งแกร่งกว่าคนทั่วไปมากเฉิงคั่วเองก็ยิ่งสู้ก็ยิ่งกลัว เดิมทีเขาคิดว่าตนจะจัดการไอ้ปรมาจารย์ขั้นสัจจะระดับเบิกฟ้าเก๊ ที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงนี่ได้อย่างง่ายดาย แต่เมื่อประมือกันจริง ๆ หลินหยางไม่ว่าจะเป็นพละกำลังของหมัด หรือว่าท่าร่างวิชาตัวเบาที่งดงาม ทำให้เขาไม่สามารถได้เปรียบใด ๆได้เลยสักนิดการยับยั้งพละกำลังคือวิธีการที่ได้ผลที่สุด ไม่ว่าจะเป็นปรมาจารย์นักรบระดับมานะสร้างหรือว่าขั้นสัจจะระดับเบิกฟ้า พละกำลังของหมัดล้วนเป็นวิธีการที่ได้ผลที่สุดเขายับยั้งพละกำลังของหลินหยางไม่อยู่ อยากจะเอาชนะก็คงทำได้เพียงอาศัยกระบวนท่าวิชายุทธ์เท่านั้น ท่าร่างวิชาตัวเบาพวกนี้แต่ทว่าเมื่อเทียบกับกระบวนท่าวิชายุทธ์ ท่าร่างวิชาตัวเบา มรดกวิชาที่หลินหยางได้รับจากเทพโอสถ ย่อมเหนือกว่าฝ่ามือแปดอัฏฐลักษณ์ของเฉิงคั่ว“ทะ...ทำไมเขาถึงเป็นฝ่ามือแปดอัฏฐลักษณ์เหมือนกัน!”แม่ม่ายดำที่ดูสถานการณ์การต่อสู้อย่างตาไม่กะพริบ คิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นหลินหยางใช้ฝ่ามือแปดอัฏฐลักษณ์โต้ตอบการโจมตีของเฉิงคั่ว อีกทั้งฝ่ามือแปดอัฏฐลักษณ์ที่เขาใช้ ไม่ใช่แค่การเลียนแบบผิวเผิน แต่เลียนแ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 239
เฉิงคั่วได้รับบาดเจ็บ ทันทีที่พูดออกไป ก็ยิ่งทำให้แม่ม่ายดำกับหยิ่นเหวยสุงตกใจเป็นอย่างยิ่งปรมาจารย์เสวียนสองคำนี้ แสดงถึงความสำคัญระดับใด?ที่เมืองลั่ว ยังไม่มียอดฝีมือปรมาจารย์เสวียนยอดฝีมือปรมาจารย์เสวียนคนหนึ่ง เป็นแขกที่อิทธิพลใหญ่แต่ละฝ่ายของมณฑลหนานตูต้องแย่งชิงกัน ตำแหน่งอยู่เหนือข้อพิพาทที่แท้จริง“ปรมาจารย์...เสวียน? ทำไมคุณพ่อถึงพูดว่าเขาเป็นปรมาจารย์เสวียน! นี่มันเป็นไปไม่ได้หรอก!” ถึงแม้ว่าแม่ม่ายดำจะมีประสบการณ์มาไม่น้อย แต่เธอไม่เคยเจอปรมาจารย์เสวียนมาก่อน ยิ่งไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามีปรมาจารย์เสวียนที่อายุน้อยขนาดนี้“ฝ่ามือนั้นของเขาเมื่อครู่นี้ ทำให้อาจารย์บาดเจ็บระยะไกล ปราณแท้ปล่อยออกมาข้างนอก การทำให้คนบาดเจ็บจากระยะไกลจะต้องมีพละกำลังระดับเสวียนอิสระเท่านั้นที่จะมีได้”หยิ่นเหวยสุงกล่าวอธิบายอย่างใจลอย ในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ถ้าหากยั่วยุปรมาจารย์เสวียนขึ้นมาจริง ๆ ถ้าอย่างนั้นตระกูลเฉิงก็จบเห่แล้วปรมาจารย์เสวียนพูดเพียงคำเดียว ตระกูลเฉิงก็จะถูกทำลายจนมอดไหม้หลินหยางแค่นหัวเราะ พึงพอใจกับฝ่ามือกลางหาวเป็นอย่างมาก ถ้าหากเฉิงคั่วอยู่ภายใต้สภาพที่สมบูร
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 240
“ผมอยากได้สมบัติล้ำค่า ยาอายุหนึ่งร้อยปี สมุนไพรหายาก ปรมาจารย์เฉิง ก็น่าจะมีเก็บสะสมไว้บ้างใช่ไหม?”คนฝึกยุทธ์ล้วนต้องการสิ่งของเหล่านี้ แม้ว่าเฉิงคั่วจะไม่มีความรู้เรื่องการแช่สมุนไพรเพื่อฝึกยุทธ์ ก็ต้องกินสมุนไพรล้ำค่านานาชนิด เพื่อบำรุงพละกำลังและเลือดลม“มีแน่นอนอยู่แล้วครับ หลังจากผมกลับไปจะไปตรวจนับและจัดเตรียม วันพรุ่งนี้จะให้คนเอามาส่งให้ถึงมือของปรมาจารย์หลิน”เฉิงคั่วรีบกล่าว“ดีมาก เรื่องที่ล่วงเกินผม ผมก็ไม่ถือสาหาความแล้ว แต่ว่าเรื่องที่ลูกสาวของคุณลักพาตัวผู้หญิงของผม ยังไงก็ต้องได้รับการแก้ไขที่ให้ชัดเจน”หลินหยางพูดจบ ก็เดินตรงเข้ามาหาแม่ม่ายดำเฉิงหว่านฉิง แม่ม่ายดำผู้เย่อหยิ่งจองหอง ชื่อเสียงโด่งดังตอนนี้เมื่อต้องเผชิญหน้ากับหลินหยาง ไม่ได้มีความดุร้ายเหมือนตอนก่อนหน้าเลยสักนิด สีหน้าดูแย่ แฝงไปด้วยความหวาดกลัว ถอยหลังโดยไม่รู้ตัว“ปรมาจารย์หลิน ฉัน...”หลินหยางไม่อยากให้เธอพูดเหลวไหลมากไปกว่านี้ บีบลำคอของเฉิงหว่านฉิงเอาไว้ทันที“ฉันรังเกียจคนที่เอาญาติสนิทมิตรสหายของฉันมาข่มขู่ฉันที่สุด แกแตะต้องต่อมโมโหฉันแล้ว สมควรตาย”แม้ว่าเฉิงหว่านฉิงจะหน้าตาสวยมากก็
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 241
เมื่อหลินหยางได้ยินอย่างนี้แล้ว ก็ไม่ยอมวางมือ แล้วพูดอย่างใจเย็น "เรื่องอื่น ผมยังไว้หน้าคุณเลย แต่ลูกสาวคุณล้ำเส้นผม ถ้าหากไม่ใช่การเชือดไก่ให้ลิงดู อย่างนั้นต่อไปศัตรูของตนจะไม่เอาเป็นเยี่ยงอย่างเหรอ?”เฉิงคั่วกัดฟันพูด “ผมได้เก็บเห็ดหลินจือห้าร้อยปีไว้ ยินดีที่จะให้ท่านปรมาจารย์หลินเพื่อเป็นการแสดงถึงความสำนึกผิด”เห็ดหลินจือนี้ไม่ง่ายเลยที่จะทำให้อยู่ในเงื้อมมือได้ ซึ่งถือได้ว่าเป็นสมบัติล้ำค่า วางแผนไว้ว่าหากโตไปอายุเยอะแล้ว จะใช้มันเพื่อยืดอายุแต่ในตอนนี้เพื่อชีวิตของลูกสาวแล้ว จึงต้องอดกลั้นเสียสละความรักนี้ไป แล้วเปลี่ยนเป็นชีวิตของเฉิงหว่านฉิงแทน หลังจากที่หลินหยางได้ยินเช่นนี้ ก็ค่อย ๆ คลายมือลง “ได้ อย่างนั้นผมจะไว้หน้าคุณเหล่าเฉิง”ทั่วทั้งใบหน้าแดงของเฉิงหว่านฉิง ไอออกมาอย่างรุนแรง หายใจสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเฮือกใหญ่ ๆ รอยนิ้วมือสีแดงสดใสปรากฏบนคอของเธอ เธอไม่ได้ห่างจากอาการกลัวความตายมานานนัก “ขอบคุณมากครับท่านปรมาจารย์หลิน”เฉิงคั่วอดทนต่อความเจ็บปวดทั้งกำมัดแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ขอตัวก่อนนะครับ”หลินหยางไม่พูดพร่ำ จึงเดินไปที่ประตู แล้วพูดกับหลินหยี่โม่ “
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 242
หลินหย่วนจื้อกล่าว“ได้ครับ งั้นพวกคุณก็กลับไปรอก่อนเถอะครับ รอผมหาให้ได้ครบพันล้านแล้วจะเอามาให้พวกคุณ”หลินหยางกล่าว“ดีเลย ผมรู้ว่าคนอย่างคุณเสี่ยวหลินทั้งใจกว้างและมากความสามารถ หากว่าเสี่ยวโม่จากตระกูลเราได้แต่งกับคุณแล้ว ก็แปลว่าหาคนที่ใช่เจอแล้วจริง ๆ อย่างนั้นผมจะกลับไปรอข่าวดีจากคุณนะครับ” หลินหย่วนจื้อยิ้มจนปากจะฉีกถึงรูหู แล้วพาหลินไห่เต๋อกับซุนหงเสียแยกตัวออกไปก่อน ทางหลินหยางก็พาหลิยหยี่โม่เข้ามานั่งในรถ ส่วนหน้าของรถถูกทุบ แต่ก็ไม่ได้มีผลกระทบใด ๆ ต่อการขับ “หลินหยาง นายอย่าให้เงินเยอะแยะขนาดนั้นกับพ่อฉันเลย ถ้าครั้งนี้นายให้ไปพันล้าน ครั้งต่อไปต้องของมากกว่านี้แน่ ๆ ”หลินหยี่โม่รีบชวนคุย “ฉันให้เงินพ่อเธอ เธอไม่มีความสุขหรือไง?”หลินหยางยิ้มด้วยความสนใจ“นายช่วยฉันไว้เยอะมากแล้ว แล้วยังมาขอเงินนายอีก อย่างงั้นฉันจะกลายเป็นตัวอะไรล่ะ? สรุปคือ เงินนี้นายไม่ต้องให้” หลินหยี่โม่กล่าวหลินหยางยกมือขึ้นมาลูบหัวหลินหยี่โม่ ก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เธอเห็นว่าฉันเป็นคนใช้เงินแบบไม่คิดเหรอ? ถ้าพ่อเธอยากจะได้สักกี่สิบล้าน ฉันก็ให้ไปแล้ว แต่นี่พูดว่าพันล้าน
Latest chapter
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 610
“ผม ผมยินดีเป็นพยานที่มีความผิด ประณามและฟ้องร้องจ้าวเจี้ยนชิง! ในมือของผมมีข้อมูลอยู่ร้อยชุด สามารถเป็นหลักฐานที่แสดงว่าจ้าวเจี้ยนชิงได้กระทำความผิด!”เขารู้ดีแก่ใจว่า ชีวิตของตนในตอนนี้ถูกกุมอยู่ในกำมือของหลินหยาง ดังนั้นจึงรีบเคลียร์ความสัมพันธ์ให้ชัดเจน หวังว่าหลินหยางจะไว้ชีวิตตนเองสักครั้งแต่ทว่าในเวลานี้ ยังไม่ทันที่หลินหยางจะพูด เฉิงหว่านฉิงกลับพูดขึ้นมาทันทีว่า “ปรมาจารย์หลินอย่าเชื่อพ่อของฉัน! เขาแค้นคุณมานานมากแล้ว! เขายังจับตาดูคุณ ภายใต้คำสั่งของหลูอ้าวตง!”“อีกทั้งข้อมูลในมือของเขา ไม่ใช่เพียงแค่หนึ่งร้อยชุด อย่างน้อยต้องมีถึงสามร้อยชุด! เขาไม่ซื่อสัตย์กับคุณเลยแม้แต่นิดเดียว!”“อย่างนั้นเหรอ?” หลินหยางหันหน้าไปมองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจเมื่อเฉิงคั่วได้ยินดังนั้น กลับโมโหจนแทบกระอักเลือด “แม่งเอ๊ย ทำไมฉันถึงได้มีลูกสาวอกตัญญูอย่างแก่! ไม่นึกเลยว่าแม้แต่พ่อของตัวยังทรยศได้! ตอนนั้นฉันควรจะยิงแกให้ติดกำแพง!”แต่ทว่าเฉิงหว่านฉิงกลับไม่สะทกสะท้าน ในทางกลับกันดวงตาคู่งามนั้น จ้องมองหลินหยางด้วยสีหน้ากังวลใจพร้อมกล่าววิงวอน “ขอเพียงแค่ปรมาจารย์หลินไว้ชีวิตฉันสักครั้ง ฉัน
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 609
เปรี้ยง!ตอนที่ยาเสพติดมากมายปรากฏขึ้น ทุกคนต่างพากันอ้าปากค้างตกตะลึง?!“ไม่นึกเลยว่าจ้าวเจี้ยนชิงยังสมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด!”“ยาเสพติดเหล่านี้ มากพอที่จะทำให้ทั้งตระกูลตายหลายพันรอบ!”แต่ท่ามกลางเสียงร้องตกใจเหล่านั้นจ้าวเจี้ยนชิงก็จ้องมองยาเสพติดเหล่านั้นด้วยความตกตะลึง กล่าวด้วยใบหน้าที่ยากจะเหลือเชื่อ “เป็น เป็นไปได้ยังไง?”ยาเสพติดพวกนี้ตนเก็บเอาไว้ในสถานที่ที่เป็นความลับ จะถูกตรวจเจอได้ยังไง?เขาหันหน้าไปมองหลินหยางทันทีกล่าว “แกซื้อตัวคนของฉัน?!”“อย่าพูดจามั่วซั่วสิ ฉันไม่ได้จ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียว”หลินหยางมองบน ตนไม่ได้จ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียวจริง ๆเห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าฉันใช้แรงกายบนเตียงเพื่อให้ได้มาต่างหาก!“พ่อครับ ตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี?”จ้าวเจิ้งฮ่าวตกใจจนเสียงสั่นเครือ สีหน้าตกใจและหวาดกลัวทำยังไงดี?จ้าวเจี้ยนชิงกลับหัวเราะด้วยความเจ็บปวด เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะทำอะไรได้อีก?!เขาคุกเข่าลงให้หลินหยางเสียงดังตึ้งอย่างรวดเร็ว กล่าวอย่างสิ้นหวัง “ปรมาจารย์หลิน ผมขอโทษคุณ ผมไม่ควรหาเรื่องคุณ ผมไม่ขอร้องให้คุณไว้ชีวิตผม แต่ปล่อยคนในครอบครัวข
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 608
“ปรมาจารย์หลินปิดบังเก่งนี่นา! แม้แต่กรมอัยการสูงสุดแห่งหนานตูยังเชื่อฟังคำสั่งของปรมาจารย์หลิน?!”“น่าตลก จ้าวเจี้ยนชิงนั่นยังใช้อำนาจและอิทธิพลข่มเหงผู้คน! อำนาจและอิทธิพลของปรมาจารย์หลินมากกว่าเขาไม่รู้ตั้งกี่เท่า!”“ไอดอล...เก่งมาก!”หานเซวี่ยอิ๋งอ้าริมฝีปากแดงเล็กน้อย จ้องมองหลินหยางที่สีหน้าเรียบเฉยด้วยความตื่นตะลึง ในใจไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีจ้าวเจี้ยนชิงที่อวดดีจนถึงขนาดไม่มีใครเทียบได้ ไม่นึกเลยว่าจะถูกจับกุมแบบนี้?“นายพลจ้าว ช่วยพวกเราด้วย! ฉันไม่อยากตาย!”และในเวลานี้ เฉิงหว่านฉิงกลับถูกเจ้าหน้าที่ผู้บังคับใช้กฎหมายจับกุม ใส่กุญแจมือ เธอหันหน้าไปมองจ้าวเจี้ยนชิงอย่างขอร้องด้วยสีหน้าตื่นตระหนกและหวาดกลัวถึงแม้ว่าเธอจะเป็นแม่ม่ายดำ แต่สถานการณ์ในตอนนี้ใหญ่เกินไป เกือบจะทำให้เธอฉี่ราด ตอนนี้ทำได้เพียงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่จ้าวเจี้ยนชิง?จ้าวเจี้ยนชิงในเวลานี้กลับหันไปมองเหยียนฮ่าวด้วยสีหน้าไม่ดีพร้อมกล่าวเสียงเย็นยะเยือก “คุณชายเหยียน! คุณไม่ได้รับสายโทรศัพท์ของคุณพ่อคุณเหรอ นายท่านตงกับคุณพ่อของคุณสัญญากันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ว่าจะเก็บหลินหยาง!”หลังจากเกิดเรื่องต
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 607
“แกพูดจาเหลวไหล! พวกเราทุกคนเห็นกันหมดแล้ว เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าแกสมคบคิดกับชาวตงอิ๋ง รังแกคนประเทศหลงของพวกเรา!”“ชาวตงอิ๋งนั่นบอกว่าพวกเราเป็นไอ้ขี้ยาแห่งเอเชียตะวันออก ทำไมแกถึงยังปกป้องเขาอยู่อีก! เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าแกควรจะปกป้องเมืองลั่ว!”“ทำแต่เรื่องชั่วช้าสามานย์!”ทันใดนั้น บรรดาฝูงชนที่มุงดูเกิดอารมณ์ขุ่นเคืองขึ้นมา พยายามปกป้องหลินหยาง การกระทำที่กลับดำเป็นขาวของจ้าวเจี้ยนชิงทำให้พวกเขาโมโหจนสำลัก พากันหยิบมือถือขึ้นมาอัดวิดีโอเอาไว้เป็นหลักฐานแต่ทว่าเสียงปังดังขึ้นทันที!บรรดาคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงลงมือทันที ราวกับเสือกระโจนเข้าฝูงแกะ ทำให้ฝูงชนที่มามุงดูพวกนั้นถูกเตะล้มลงไปบนพื้น โทรศัพท์มือถือของบรรดาแฟนคลับถูกเหยียบแตกละเอียด!ทั้งหมดเต็มไปด้วยความวุ่นวาย!“หลินหยาง ฉันยอมรับว่าฉันเอาชนะแกไม่ได้ แต่นั่นแล้วยังไง ฉันจะจัดการกับคนเจ้าเล่ห์อย่างแก ก็ยังคงง่ายเหมือนกับปอกกล้วยเข้าปาก!”ถึงแม้ว่าจ้าวเจี้ยนชิงจะถูกหลินหยางบีบคอเอาไว้ แต่สีหน้ากลับไม่แสดงความกลัวเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกันยังเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและเหยียดหยาม!“ข่มขู่ฉัน?” หลินหยางกลับยิ้มออกมา“ฉันจะข่
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 606
ร่างกายของฮิเดนากะ ยามาโมโตะเหมือนกับระเบิด แฝงไปด้วยพลังมหาศาล!“บ้าเอ๊ย!”จ้าวเจี้ยนชิงรีบจับเอาไว้อย่างรวดเร็ว พยายามรักษาระยะห่างกับหลินหยางแต่ทว่าหลินหยางกลับขยับตัวเข้าไปใกล้! ตามเขาไปอย่างใกล้ชิด!ทันใดนั้น แม้ว่าเป็นพวกคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงก็ไม่กล้าเหนี่ยวไก กลัวว่าจะพลาดทำจ้าวเจี้ยนชิงบาดเจ็บ!“ไสหัวออกไป!”จ้าวเจี้ยนชิงคำรามออกมาพร้อมทั้งสวนหมัดออกไป อยากจะบีบให้หลินหยางถอยออกไปแต่หลินหยางกลับคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ กล่าวพร้อมแสยะยิ้ม “คิดจะหนี? แกหนีพ้นเหรอไง?”จ้าวเจี้ยนชิงสีหน้าตกใจ ออกแรงอย่างบ้าคลั่งพยายามจะทำให้หลุดพ้นแต่ทว่ามือของหลินหยางเหมือนกับคีม ขยับเขยื้อนไม่ได้เลยสักนิด! ในทางกลับกันมีเสียงดังสนั่นกลุ่มหนึ่งลอยมา ทำให้จ้าวเจี้ยนชิงรู้ว่าตนเองราวกับถูกพันธนาการเอาไว้แน่น!“แม่งเอ๊ย แกปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงขี้ยาพวกนั้น!” จ้าวเจี้ยนชิงกล่าวข่มขู่ด้วยความโมโหเพี้ยะ!ทันใดนั้นก็ถูกตบหน้าฉาดหนึ่ง!นี่เป็นการโจมตีที่รุนแรงและหนักหน่วง เสียงเปรี้ยงดังขึ้นทำให้หัวของจ้าวเจี้ยนชิงสั่นสะเทือน!“การตบนี้ ตบเพราะแกลืมรากเหง้า!” หลิ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 605
เปรี้ยง!หลินหยางสวนหมัดสังหารออกไปทันที หมัดนี้เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า!เขาต้องการจะเอาชีวิตสุนัขของเขา!แต่ทว่าในเวลานี้ ทันใดนั้นที่ประตูใหญ่ของตระกูลเฉิงก็แหลกละเอียด จ้าวเจี้ยนชิงพังประตูออกมา ขวางเอาไว้ที่ด้านหน้าของฮิเดนากะ ยามาโมโตะ สวนหมัดเพื่อโจมตีออกไปเช่นกัน!หมัดทั้งสองปะทะเข้าใส่กัน เกิดเสียงดังเปรี้ยงขึ้นทีหนึ่งแล้วทั้งสองก็ถูกแรงสั่นสะเทือนลอยออกไปพร้อมกันร่างกายของจ้าวเจี้ยนชิงร่นถอยไปหลายก้าวติดต่อกัน เสียงดังเปรี้ยง หินแผ่นหนึ่งถูกบดขยี้อยู่ใต้เท้า“ปรมาจารย์หลิน เรื่องเล็กน้อยนี้ควรค่าที่จะให้คุณต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่คู่ควรหรอกน่า”จ้าวเจี้ยนชิงยืนเอามือไพล่หลัง สายตาที่จ้องมองหลินหยางราวกับกำลังชื่นชม หลินหยางยิ่งโกรธ เขาก็ยิ่งรื่นรมย์ เขาถูกหลินหยางทำให้โมโหจนขาดสติหลายครั้ง ยินดีมากที่จะได้เห็นหลินหยางโมโห“ไม่ผิด!” ฮิเดนากะ ยามาโมโตะกลับกล่าวพร้อมรอยยิ้มเยาะหยัน “พวกเธอเป็นผู้หญิงเสพยาทั้งนั้น ฉันปรารถนาดีหางานให้พวกเธอ ยังจัดการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนั้นให้คุณอีก”“ปรมาจารย์หลินยังจะตำหนิผมอีก ผมนี่มันทำดีแต่ไม่ได้ดีเลยจริง ๆ!”แต่ทว่าทันทีที่พูดจบ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 604
“เหลวไหล!” หลินไร้ศัตรูกลับค้อนเขาทีหนึ่งแล้วกล่าว “หลานชายของฉันเป็นสายเลือดโดยตรงรุ่นที่สามที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของตระกูลหลิน! ถ้าหากเขาไม่อยู่แล้ว กิจการมากมายของตระกูลหลินจะส่งต่อให้ใครดูแล?!”“คือ...”ว่านเหลยกล่าวด้วยท่าทางลำบากใจ“พยายามตามหาเข้า ถึงอย่างไร...” หลินไร้ศัตรูถอนหายใจเบา ๆ ทีหนึ่ง กลับมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย “ตอนนั้นเป็นเพราะตระกูลหลินของฉันติดค้างเขาแล้วก็ยังมีพี่ชายคนโตของฉันด้วย หนี้ก้อนนี้ จำเป็นต้องคืน”อีกทางด้านหนึ่งหลินหยางกลับจามอย่างรุนแรง “ใครกำลังด่าฉัน? แม่งเอ๊ย จะต้องเป็น...”เมื่อลองคิด ๆ ดูแล้วเหมือนว่าศัตรูที่อยากจะด่าตนมีเยอะแยะมากมาย หลินหยางก็คร้านจะนับเช่นกันมองดูเวลาแวบหนึ่งก็เป็นตอนกลางคืนแล้ว เขาจึงออกจากบ้านด้านนอกคฤหาสน์ หลี่หรูเยว่ได้ยืนอยู่ที่ด้านหน้ารถแล้ว เปิดประตูรถให้หลินหยาง กล่าวด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย “ตระกูลเฉิงจัดงานเลี้ยงไว้รอแล้ว แต่ว่าจ้าวเจี้ยนชิงอยู่ที่งานเลี้ยงนั่นด้วย ที่นั่นจะต้องมีกองทัพทหารคอยเฝ้าอยู่!”ถ้าหากจ้าวเจี้ยนชิงเป็นสุนัขจนตรอก เรื่องจะต้องมีความยุ่งยากขึ้นแน่“งานใหญ่ขนาดนี้ ฉันจะพลาดได้ยังไ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 603
ชายวัยกลางคนที่อยู่อีกด้านของปลายสายโทรศัพท์ราวกับตะลึงงันไปครู่หนึ่ง เหมือนว่าจู่ ๆ ก็ได้เห็นความหวัง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย “คุณรักษาได้จริง ๆ เหรอ?”“คือว่าค่าตอบแทนนี่...”“ค่าตอบแทนไม่ใช่ปัญหา! ขอเพียงแค่คุณสามารถรักษาพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกได้ คุณอยากได้อะไรก็ว่ามาได้เลย!”“ยอดเยี่ยม! โสมคนอายุสามร้อยปีสักสามสิบต้น สมุนไพรอายุห้าร้อยปีสิบต้น...”หลินหยางก็ไม่ได้เกรงใจเช่นกัน จากนั้นก็สั่งสมุนไพร ราวกับสั่งอาหาร สมุนไพรพวกนี้มากพอที่จะทำให้หลูอ้าวตงต้องเจ็บปวดใจแต่ทว่าปลายสายกลับกล่าวด้วยความไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย “ได้! คืนนี้ผมจะให้รถไปรับคุณ!”น้ำเสียงที่ดีใจดีนี้ ทำให้หลินหยางรู้สึกเหมือนกับว่าตนเสนอราคาต่ำไปแต่ว่าไม่เสียใจภายหลัง เขาก็ไม่ได้สนใจอีก “โรคพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกจะรีบร้อนไม่ได้ ผมจำเป็นต้องเตรียมตัวสักหน่อย ถึงเวลานั้นผมจะแจ้งให้คุณทราบ”ชายวัยกลางคนนั้นรับปากทันทีหลินหยางวางสายโทรศัพท์ พูดเบา ๆ “ดูท่าจะเป็นมหาเศรษฐี”อีกฝ่ายไม่ยินยอมที่จะเปิดเผยตัวตน ยังสามารถเอาสมุนไพรมากมายขนาดนี้มาให้ได้อีก ตัวตนจะต้องสูงส่งมาจนไม่สะดวกที่จะเ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 602
หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆ รางวัล?คงไม่ใช่เป็นเพราะเขาเป็นลูกผู้ชายร่างกายกำยำใช่ไหม?เหยียนฮ่าวสีหน้าซีดขาวทันที คุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตึง “คุณหลิน ผมมีตาหามีแววไม่ คุณหลินได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”หลินหยางจ้องมองเขาอย่างหมดคำพูดแวบหนึ่ง “จ้าวเจี้ยนชิงอยู่กับตระกูลเฉิง สมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด แกไปตรวจสอบให้ละเอียด นี่เป็นผลงานความดีความชอบครั้งใหญ่ใช่ไหม?”“ค้ายาเสพติด? เขากล้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”เหยียนฮ่าวเหลือเชื่อ“นายลองไปตรวจสอบคลังสินค้าเทียนหนาน ที่นั่นเป็นจุดที่พวกมันขนส่งสินค้า” หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆซ่งหว่านอวี๋เป็นคนบอกข่าวกรองนี้ด้วยตัวเอง โชคดีที่มหาปรมาจารย์หลินทำงานอย่างยากลำบากบนเตียงเหยียนฮ่าวดีใจเป็นล้นพ้นขึ้นมาทันที นี่ไม่เพียงแต่เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น แต่เป็นความดีความชอบที่โคตรยิ่งใหญ่ประเทศหลงอ่อนไหวต่อยาเสพติดมากที่สุด และจ้าวเจี้ยนชิงเข้าร่วมด้วย ปริมาณของยาเสพติดนั่นจะต้องไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ แน่นอน!“ขอบพระคุณคุณหลิน! ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”แม้แต่ความกังวลของเหยียนฮ่าวที่ถูกวางพิษกู่ ก็จางหายลงไปไม่น้อยรีบเรียกรวมคนแล้วออกไป กา
