ตอนนั้นเติ้งจินขุยก็คิดว่าหลินหยางเป็นบุคคลใหญ่โตที่ไม่ควรไปหาเรื่องด้วยอย่างแน่นอน ตอนหลังเขาจึงไปสืบข่าวกับฉีอีซินเติ้งจินขุยเป็นคนส่วนน้อยที่รู้ตัวตนของหลินหยางตอนที่เขากระโดดเข้ามาแล้วเห็นว่าคนที่เผชิญหน้าด้วยคือหลินหยาง สีหน้าของเติ้งจินขุยสดใสมาก แทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี หรือไม่ก็หันหน้าแล้วกลิ้งตัวหนีออกไป“คุณเติ้ง เจอหน้ากันอีกแล้ว”หลินหยางกล่าวเสียงเรียบเติ้งจินขุยกลืนน้ำลายดังเอื๊อกกล่าว “ใช่...ใช่ครับ”“การประลองเมื่อครั้งก่อน เหมือนว่ายังไม่รู้ว่าใครแพ้หรือชนะเลยนี่นา? ในเมื่อมีวาสนากันขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นวันนี้ก็สู้กันให้รู้แพ้รู้ชนะ ตัดสินว่าจะรอดหรือจะตายไปเลยเถอะกันไปเลยเถอะ”ในระหว่างที่หลินหยางพูด นัยน์ตาก็เปล่งประกายแสงเย็นยะเยือก เติ้งจินขุยตกใจจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว ความหนาวเย็นกลุ่มหนึ่งวิ่งพุ่งขึ้นมาจากปลายเท้าจนถึงกลางกระหม่อมตัดสินแพ้ชนะ ตัดสินว่าจะรอดหรือตาย ความหมายในคำพูดนั้นก็คือจะให้เขาตายอยู่ที่นี่ เติ้งจินขุยจะไม่รู้สึกกลัวได้อย่างไร“คุณหลินกล่าวเกินไปแล้ว ผมยอมแพ้ เดิมทีก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณเลยด้วยซ้ำ ยังจำเป็นที่จะต้องตัดสินแพ้ชนะอะไรอีกล
Read more