All Chapters of เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง: Chapter 171 - Chapter 180

610 Chapters

บทที่ 171

ตอนนั้นเติ้งจินขุยก็คิดว่าหลินหยางเป็นบุคคลใหญ่โตที่ไม่ควรไปหาเรื่องด้วยอย่างแน่นอน ตอนหลังเขาจึงไปสืบข่าวกับฉีอีซินเติ้งจินขุยเป็นคนส่วนน้อยที่รู้ตัวตนของหลินหยางตอนที่เขากระโดดเข้ามาแล้วเห็นว่าคนที่เผชิญหน้าด้วยคือหลินหยาง สีหน้าของเติ้งจินขุยสดใสมาก แทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี หรือไม่ก็หันหน้าแล้วกลิ้งตัวหนีออกไป“คุณเติ้ง เจอหน้ากันอีกแล้ว”หลินหยางกล่าวเสียงเรียบเติ้งจินขุยกลืนน้ำลายดังเอื๊อกกล่าว “ใช่...ใช่ครับ”“การประลองเมื่อครั้งก่อน เหมือนว่ายังไม่รู้ว่าใครแพ้หรือชนะเลยนี่นา? ในเมื่อมีวาสนากันขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นวันนี้ก็สู้กันให้รู้แพ้รู้ชนะ ตัดสินว่าจะรอดหรือจะตายไปเลยเถอะกันไปเลยเถอะ”ในระหว่างที่หลินหยางพูด นัยน์ตาก็เปล่งประกายแสงเย็นยะเยือก เติ้งจินขุยตกใจจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว ความหนาวเย็นกลุ่มหนึ่งวิ่งพุ่งขึ้นมาจากปลายเท้าจนถึงกลางกระหม่อมตัดสินแพ้ชนะ ตัดสินว่าจะรอดหรือตาย ความหมายในคำพูดนั้นก็คือจะให้เขาตายอยู่ที่นี่ เติ้งจินขุยจะไม่รู้สึกกลัวได้อย่างไร“คุณหลินกล่าวเกินไปแล้ว ผมยอมแพ้ เดิมทีก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณเลยด้วยซ้ำ ยังจำเป็นที่จะต้องตัดสินแพ้ชนะอะไรอีกล
Read more

บทที่ 172

เติ้งจินขุยในเวลานี้ไม่อยากจะสนใจเหลียงควน ยิ่งคร้านจะโต้แย้งกับเหลียงควน เขาคิดแค่ว่าอยากได้รับการยกโทษจากหลินหยางเท่านั้น จากนั้นรีบออกไปจากที่นี่ ไม่อย่างนั้นหากไม่ระวังเพียงนิดเดียว ก็คงจะต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นี่“คุณหลิน คุณเองก็ได้ยินแล้ว ผมไม่รู้จริง ๆว่าคนที่ต้องจัดการจะเป็นคุณ ขอโอกาสคุณสักครั้ง ไว้ชีวิตผมสักครั้งเถอะ”แรงอาฆาตในดวงตาของหลินหยางค่อย ๆ จางหายไป กล่าว “นายทำให้กระเบื้องของบ้านฉันพัง ต้องชดใช้”“ผมยินดีชดใช้! ขอเพียงแค่คุณหลินได้โปรดเข้าใจ คุณว่ามาเลยว่าต้องชดใช้เท่าไหร่ ผมก็จะชดใช้เท่านั้น เติ้งจินขุยพูดอย่างตรงไปตรงมา“นายคิดว่าฉันขาดเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้หรือไง?” หลินหยางกล่าว“ถ้าอย่างนั้น...คุณคิดว่าผมควรจะชดใช้ยังไง?”เติ้งจินขุยถามอย่างหวาดกลัวหลินหยางครุ่นคิดครู่หนึ่ง “ชดใช้ฉันด้วยหญ้าน้ำลายมังกรหนึ่งร้อยปีก็แล้วกัน”เติ้งจินขุยค่อนข้างสนิทกับฉีอีซิน แน่นอนว่ารู้ว่าหญ้าน้ำลายมังกรเป็นสมุนไพรล้ำค่า หาได้ยากมากเติ้งจินขุยสีหน้าลำบากใจ การมาที่นี่ของตนเอง ไม่ได้ผลประโยชน์อะไรเลย ตอนนี้ยังต้องมาชดใช้ด้วยหญ้าน้ำลายมังกรหนึ่งต้นอีก เขาไม่รู้ว่าจะต้อง
Read more

บทที่ 173

ถึงแม้ว่าเลขาเหอไม่รู้ว่าทำไมวันนี้เติ้งจินขุยถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้ แต่เขามั่นใจว่าตนเองไม่ได้รับมาผิดคนแน่“เขาคือเติ้งจินขุยจริง ฉันเคยเห็นตัวจริงเขามาก่อน”อวี๋ผิงในเวลานี้ก็เอ่ยปากพูดเช่นกัน“เป็นไปไม่ได้! เติ้งจินขุยตัวจริง เป็นยอดฝีมือระดับแปด เป็นไปได้ยังไงที่กลัวหัวหดต่อหน้าของหลินหยาง ผมไม่เชื่อ! ผมไม่เชื่อ!!”อันที่จริงในใจของเหลียงควนในเวลานี้ชัดเจนมาก เพียงแต่เขาไม่สามารถยอมรับได้ ไม่ยินดีที่จะยอมรับคนที่เข้าใจหัวอกของเขา ยังมีหลิ่วฟู่อวี่ สายตาของเธอที่มองไปทางหลินหยาง เต็มไปด้วยความซับซ้อนเป็นอย่างยิ่ง สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย“หลินหยาง นาย...นายเป็นใครกันแน่?”ในที่สุดหลิ่วฟู่อวี่ก็ถามประโยคนี้ออกมาอย่างอดไม่ได้“ฉันเป็นใคร เธอไม่จำเป็นต้องรู้ แล้วก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้ด้วย”หลินหยางสีหน้าเย็นชา ไม่ไว้หน้าหลิ่วฟู่อวี่กับอวี๋ผิงอีกต่อไปประโยคนี้ของหลินหยาง ราวกับคมมีด แทงเข้าไปที่หัวใจของหลิ่วฟู่อวี่อย่างรุนแรง ทำให้เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่รุนแรง สีหน้าซีดขาวไร้เรี่ยวแรง“หลินหยาง ฉันไม่กลัวแกหรอกโว้ย! ฉันจะบอกแกให้นะ พ่อของฉันเป็นผู้อำนวยการของสมาคมการ
Read more

บทที่ 174

เหลียงควนเจ็บจนเหงื่อเต็มหน้าผาก ใบหน้าซีดขาว แต่หลินหยางได้บีบที่ไหล่อีกข้างของเขาแล้วเหลียงควนเกือบตกใจจนฉี่เกือบราด ถ้าหากไหล่ทั้งสองข้างถูกบีบแตกละเอียดหมด ถ้าอย่างนั้นเขาก็ต้องกลายเป็นคนพิการโดยสมบูรณ์แบบจริง ๆแล้ว“หลินหยาง ฉันขอร้องนายช่วยเมตตา ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอรับรองว่า ต่อไปฉันจะไม่กล้ามาหาเรื่องนายอีกแล้ว”“เมื่อกี้นายอวดดีบอกว่าจะเหยียบฉันให้จมดิน จะกระทืบฉันให้เกือบตายไม่ใช่เหรอไง? ตอนนี้ฉันก็แค่จะทำให้แขนข้างหนึ่งของแกพิการเท่านั้นเอง แค่นี้แกก็รับไม่ไหวแล้วเหรอไง?”หลินหยางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา“แกอยากจะจัดการฉันยังไง ฉันก็แค่เอาคืนแกกลับทุกอย่าง นี่ถึงจะเรียกว่ายุติธรรม”“ฉันผิดไปแล้ว! ขอโทษ ฉันผิดแล้ว! เมื่อกี้เป็นฉันที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง พูดจาอวดดีเอง”“หลินหยาง ฉันโขกหัวให้นาย นายก็ถือว่าฉันเป็นแค่หมาตัวหนึ่งปล่อยฉันไปเถอะ”เหลียงควนไม่สนใจความเจ็บปวดที่แขนข้างซ้ายกระดูกหัก รีบโขกหัวให้หลินหยาง โขกจนหัวแตกเหลือไหลก็ไม่กล้าหยุดโขกเหลียงควนกลัวตายนี่นา เขาเข้าใจเหตุผลที่ว่าตราบใดที่ยังมีชีวิต ก็ย่อมต้องมีความหวัง ไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องมีชีวิตรอดออกไปจา
Read more

บทที่ 175

หลินหยางพูดจบ ก็เดินมุ่งหน้าเข้ามาหาอวี๋ผิงกับหลิ่วฟู่อวี่“อย่า!”หลิ่วฟู่อวี่ตกใจจนร้องเสียงหลง เธอกลัวแขนหักยิ่งกว่าอวี๋ผิงเสียอีก“หลินหยาง เสิ่นลี่หมินก็เป็นแค่อดีตคนขับรถคนหนึ่งของตระกูลเธอเท่านั้น แต่พวกเราสองตระกูลมีความสัมพันธ์แบบไหน? ฉันเห็นเธอเติบโตมาตั้งแต่เด็ก เคยอุ้มเธอ เคยทำอาหารให้เธอ เคยป้อนนมเธอ!”“วันนี้เป็นความผิดของพวกเรา แต่เธอจะลงมือกับพวกเราอย่างโหดร้าย เพียงเพื่อคนรับใช้คนหนึ่งจริง ๆหรือ?”อวี๋ผิงทำได้แค่เพียงหงายไพ่ความสัมพันธ์“ถึงแม้ว่าอาเสิ่นจะเป็นคนใช้ ฐานะตัวตนสู้พวกน้าไม่ได้ แต่เขากลับมีสิ่งที่พวกน้าไม่เคยมี แค่ข้อนี้ พวกน้าก็ไม่ควรจะเอาตัวเองมาเทียบกับเขาแล้ว”“เขามีอะไร? แค่คนใช้คนหนึ่ง เขาจะมีอะไรได้?” อวี๋ผิงกล่าวอย่างไม่พอใจ“คุณธรรม!”“เขาคุณธรรม พวกน้าไม่มี! พวกน้าก็แค่คนเนรคุณ ลืมบุญคุณ เห็นแก่ผลประโยชน์ของตัวเอง พวกน้าสุญเสียแม้กระทั่งคุณธรรมพื้นฐานที่สุดของการเป็นมนุษย์ไป ยังมีหน้ามาเยาะเย้ยคนอื่น น่าขำจริง ๆ!”“หมาตัวหนึ่ง ให้กระดูกมันไม่กี่ชิ้น ให้ข้าวมันกินสักครั้ง มันก็ยังรู้จักกระดิกหางเพื่อขอบคุณ แต่พวกน้า เย็นชาไร้ยางอายถึงขนาด
Read more

บทที่ 176

ในใจของอวี๋ผิงคำนวณเรื่องพวกนี้ แน่นอนว่าหลินหยางมองแวบเดียวก็รู้แล้ว“ในเมื่อน้าสำนึกผิด ถ้าอย่างนั้นก็ทำเหมือนกับเหลียงควน รับราคาของการทำผิดเถอะ”สำหรับอวี๋ผิง หลินหยางกลับไม่ได้ทำให้แขนของเธอหักทันที แต่สะกดจุดบนตัวของเธอสองสามจุด ด้วยวิธีกดจุดที่เฉพาะ ปิดกั้นตำแหน่งลมปราณทั้งสามจุดของอวี๋ผิงจุดลมปราณสามจุดนี้ไม่ถึงแก่ชีวิต แต่จะทำให้อวี๋ผิงอาการกำเริบทุกวันวันละครั้ง ทุกครั้งที่อาการกำเริบ จุดลมปราณสามจุดเจ็บราวกับถูกเข็มเงินทิ่ม ความเจ็บปวดแบบนี้ไม่สามารถผ่อนคลายได้ด้วยการใช้ยา“เอาละ พวกเธอสองคนรีบหายไปจากตรงหน้าของฉันเดี๋ยวนี้ ต่อไปห้ามไม่ให้เข้ามาเหยียบในบ้านของฉันแม้แต่ก้าวเดียว”หลินหยางพูดจบ หันหลังกลับแล้วเข็นวีลแชร์ของเสิ่นลี่หมินกลับไปเมื่ออวี๋ผิงเห็นหลินหยางแค่สะกดจุดไม่กี่จุดบนตัวของเธอ เธอก็ไม่รู้สึกถึงความผิดปกติใด ๆ แต่ก็มีสิ่งที่คาดคิดไม่ถึงอยู่เล็กน้อย“แค่...แค่นี้ก็ไม่มีอะไรแล้วเหรอ?”อวี๋ผิงกล่าวอย่างประหลาดใจ“ไม่มีอะไรก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอคะ พวกเรารีบไปกันเถอะ!”หลิ่วฟู่อวี่ลากอวี๋ผิง ไม่กล้าหยุดชะงักแม้แต่ครู่เดียว ออกจากสวนดอกไม้ก็รีบขับรถกลับบ้านท
Read more

บทที่ 177

อวี๋ผิงในเวลานี้ยังเป็นห่วงเหลียงควนลูกเขยแห่งชาติอยู่อีก“หนูไม่อยากไป”หลิ่วฟู่อวี่กล่าว“ทำไม? นี่คือโอกาสที่ดีที่สุดที่จะช่วยพัฒนาความสัมพันธ์ของพวกลูก ถ้าหากลูกทำตัวดี ก็จะได้เป็นลูกสะใภ้ของตระกูลเหลียงได้อย่างมั่นคงไม่ใช่หรือไง?” อวี๋ผิงกล่าว“แม่! ตอนที่เหลียงควนหนี ไม่แม้แต่จะหันมามองพวกเราเลยแม้แต่แวบเดียว ไม่สนใจความเป็นความตายของพวกเราเลยแม้แต่น้อย หมายความว่าเขาไม่ได้ชอบหนูจริง ๆเลยสักนิด”หลิ่วฟู่อวี่ยากที่จะได้สติ ไม่ได้ถูกล้างสมองไปเสียทีเดียว“ตอนนั้นสถานการณ์แบบนั้น เขาตกใจจนกระทั่งฉี่ราด คงทำได้แค่เพียงเป็นห่วงตัวเองเท่านั้น ไม่มีเวลามาสนใจพวกเราหรอก! เสียวอวี่ ชอบหรือไม่ชอบจริง ๆ ไม่ใช่เรื่องสำคัญ อิทธิพลและเส้นสายของตระกูลเหลียง สำคัญมากสำหรับพวกเรา”อวี๋ผิงกล่าวเตือน“แต่เขาแขนหักหนึ่งข้าง กลายเป็นคนพิการแล้ว แม่อยากจะให้หนูแต่งงานกับคนพิการเหรอคะ?”ในใจของหลิ่วฟู่อวี่ขัดแย้งเป็นอย่างยิ่ง ได้เกิดความรังเกียจต่อเหลียงควนแล้ว ก็เหมือนกับที่รังเกียจหลินหยางตอนที่เขาตกอับ“ตอนนี้โรงพยาบาลพัฒนาไปมาก ไม่แน่ว่าจะอาจจะสามารถประสานกระดูกได้ เอาเป็นว่า ไม่ว่าจะยังไ
Read more

บทที่ 178

“โสมคนร้อยปีสองต้น? ไอ้บ้าเอ๊ย รังแกกันเกินไปแล้ว!”ทันทีที่เหลียงเจี้ยนได้ยิน ก็โมโหทันที ไม่เพียงทำร้ายลูกชายของเขา คิดไม่ถึงว่ายังกล้าข่มขู่รีดไถเขาอีก อดทนไม่ได้อย่างเด็ดขาด“แกไปผ่าตัดก่อน เรื่องนี้พ่อจะจัดการเอง อยากจะขี้รดหัวตระกูลเหลียงของพวกเราอีก กล้าหาญเหลือเกิน ฉันไม่สนว่ามันจะมีภูมิหลังอะไร ฉันจะทำให้มันไม่ได้ตายดี”เมื่อเหลียงควนได้ยินคำพูดของเหลียงเจี้ยน ก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาทันทีเขารู้ว่า ถ้าพ่อของเขาเกิดโมโหขึ้นมาจริง ๆ เจ้าหลินหยางนั่นต้องตายแน่นอนหลิ่วฟู่อวี่เองก็ดึงมือของเหลียงควนมาแล้วพูดปลอบใจเขา “พี่ควน พี่ผ่าตัดให้สบายใจเถอะ ฉันจะอยู่ข้างรอพี่ออกมาจากห้องผ่าตัด”“ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนพวกเธออยู่ที่นี่เป็นเพื่อนลูกชายผมทำการผ่าตัดด้วย โรงพยาบาลแห่งแรกของเมืองยังมีบุคคลใหญ่โตที่สำคัญมากอยู่อีกท่านหนึ่ง คุณหนูใหญ่มู่หรงก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน ผมต้องไปหาหน่อย”เหลียงเจี้ยนบอกกับอวี๋ผิงและหลิ่วฟู่อวี่“ประธานเหลียง ฉันได้ยินมาว่าหวังเจียเฉียนรองหัวหน้าสมาคมของสมาคมการค้าวั่นเหาโดนปลดออกจากตำแหน่ง ฉันขอแสดงความยินดีที่คุณจะได้ขึ้นตำแหน่งรองหัวหน้าสมาคมล่วงหน้า ต่อ
Read more

บทที่179

หลิ่วเฉิงจื้อรีบวางธุระในมือลงทันที รีบมุ่งหน้าจากบริษัทมาที่โรงพยาบาลหลิ่วเฉิงจื้อยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นที่หมู่บ้านตี้เหาในวันนี้ ตอนที่เขามาถึงโรงพยาบาล อาการของอวี๋ผิงยังไม่หายไป นอนดิ้นอย่างเจ็บปวดอยู่บนเตียง ใบหน้าบิดเบี้ยว ถ้าหากไม่ใช่เพราะหมอกับพยาบาลกดเอาไว้ เธอคงจะกลิ้งตกลงไปบนพื้นนานแล้ว“หมอ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ครับ? พวกคุณรีบคิดหาหนทางเข้าสิ”หลิ่วเฉิงจื้อกล่าวอย่างร้อนใจ“วิธีที่คิดได้ก็คิดหมดแล้ว ความสามารถไม่เพียงพอจริง ๆ”หมอเองก็จนปัญญามากเช่นกัน เขาไม่เคยเจอโรคประหลาดแบบนี้มาก่อน อวี๋ผิงนอกจากเจ็บปวดแล้ว ร่างกายก็ไม่ได้มีปัญหาอื่น ๆ แม้แต่สาเหตุของอาการก็หาไม่เจอในตอนที่หลิ่วเฉิงจื้อกับหลิ่วฟู่อวี่ต่างก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี ความเจ็บปวดที่ทะลุถึงหัวใจบนร่างกายของอวี๋ผิงก็ค่อย ๆ หายไป จนสุดท้ายหายเป็นปลิดทิ้งแต่อวี๋ผิงได้ถูกทรมานจนสภาพดูไม่ได้ เหนื่อยล้าเป็นอย่างยิ่ง ตกใจหวาดผวา ปวดยิ่งกว่าตอนที่คลอดลูกอีก ปวดเข้ากระดูกหมอรีบตรวจร่างกายให้อวี๋ผิงทันที ตัวชี้วัดไม่มีความผิดปกติใด ๆ“ที่รัก คุณรู้สึกเป็นยังไงบ้าง?”หลิ่วเฉิงจื้อนั่งอยู่ข้างเ
Read more

บทที่ 180

หลินหยางหาเวลาอ่านประวัติคนไข้ของหานลี่ฉินที่ส่งมา จากนั้นเขียนแผนการรักษาและใบสั่งยาหลิวจี๋หลันและเสิ่นโย่วเวยกลับมาแล้วเช่นกันสองแม่ลูกออกไปหานายหน้าสองสามเจ้า ดูห้องสองสามที่ แต่ยังไม่ได้ตัดสินใจว่าสุดท้ายแล้วจะซื้อหลังไหน ตั้งใจว่าพรุ่งนี้ค่อยไปดูอีกหลิวจี๋หลันยังไปตลาดมาด้วย ซื้อของสดหลายอย่างมาทำอาหารหลังจากกินอาหารเย็นเสร็จ หลินหยางก็ขับรถมุ่งหน้าตรงไปยังคฤหาสน์ตระกูลฉินแต่ว่าตอนที่เขาไปถึงพบว่าฉินโม่หนงไม่อยู่บ้านหลินหยางนั่งอยู่บนโซฟา หยิบตำรายุทธ์ลับที่ปรมาจารย์เย่าเซิ่งซ่อนเอาไว้เล่มหนึ่งออกมาจากในถุงเฉียนคุนที่พกติดตัวออกมาเปิดอ่าน‘กระบี่พันเล่ม เมื่อฝึกฝนไปถึงขั้นสุดยอด ปราณกระบี่ขับเคลื่อน สังหารคู่ต่อสู้ อานุภาพรุนแรง น่าเสียดาย ระดับของฉันในตอนนี้ฝึกฝนไม่ได้’‘วิชาม้าเหล็กธารน้ำแข็ง ฝึกฝนปราณแท้ให้เย็นยะเยือก สามารถทำให้ปราณแท้ของคู่ต่อสู้แข็งตัว ถึงขนาดสามารถทำให้ปราณกระบี่ที่โจมตีแข็งตัว หากฝึกฝนไปถึงขั้นสุดยอด เพียงนิ้วเดียวก็สามารถทำให้ธารน้ำแข็ง แตกระเบิดได้ ’หลินหยางเปิดอ่านตำรายุทธ์ลับสองสามเล่ม ล้วนเป็นวรยุทธ์ระดับสุดยอดทั้งนั้น อานุภาพน่าตกใจ แต่
Read more
PREV
1
...
1617181920
...
61
Scan code to read on App
DMCA.com Protection Status