บททั้งหมดของ เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง: บทที่ 161 - บทที่ 170

เมื่อมู่หรงยิ่นเห็นเลขาหลี่มีทัศนคติเช่นนี้ ก็ส่ายศีรษะและเผยสีหน้าเย็นชาออกมา“หากท่าทีของคุณเป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องโทรศัพท์ครั้งนี้แล้ว คุณหลินไม่มีทางยื่นมือมาช่วยเหลือแน่” “ตระกูลฉินแห่งเฟิ่งหยางให้เขารักษา เขากล้าไม่ทำตามหรือ? ต่อให้เขาได้ชื่อว่าเป็นหมอเทวดา แต่เมื่ออยู่เบื้องหน้าตระกูลฉิน เขาก็ต้องก้มหัวลู่หางทำตามคำสั่ง!" เลขาหลี่เลิกคิ้วเรียวของเขา ไม่แก้ไขท่าทีเชิดหน้าสั่งการอย่างเย่อหยิ่งโดยไม่เห็นใครอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย“มู่หรงยิ่น ผมขอสั่งให้คุณโทรศัพท์เดี๋ยวนี้ คุณอย่าได้ลืมฐานะของตัวเอง ถ้าคุณหนูฉินเป็นอะไรไปในเมืองลั่วขึ้นมา คุณก็ยากจะหนีความรับผิดชอบได้เหมือนกัน คุณเป็นเพียงคนรับผิดชอบสาขาเล็กๆ ของตระกูลมู่หรงเท่านั้น ต่อให้เป็นตระกูลมู่หรงแห่งหนานตู เมื่ออยู่ต่อหน้าตระกูลฉินของพวกเรา ก็เป็นเหมือนมดปลวกเท่านั้น” เลขาหลี่แสดงท่าทีของสุนัขที่แอบอ้างบารมีเจ้านายออกมาอย่างเต็มที่ อ้าปากปิดปากก็เป็นตระกูลฉินแห่งเฟิ่งหยางดวงตาอันงดงามของมู่หรงยิ่นเกิดประกายเยียบเย็นวาบผ่าน“คนที่ลืมฐานะของตัวเองคงจะเป็นคุณมากกว่า คุณเป็นแค่เลขาคนหนึ่งเท่านั้น วางท่าอะไรกัน?

มู่หรงยิ่นมิได้สนใจคำพูดที่แสดงถึงความดูแคลนอย่างชัดเจนของถังเต้าหมินกลับเป็นหลี่เหยียนผู้เป็นเลขาที่กล่าวว่า “คุณหนูมู่หรง พวกเราทำตามความต้องการของคุณแล้ว คำขอโทษก็พูดไปแล้ว หวังว่าหมอเทวดาแซ่หลินคนนี้จะมีความสามารถรักษาโรคนี้ได้จริง ไม่อย่างนั้น เหอะ…” แม้หลี่เหยียนจะไม่ได้กล่าวจนจบ ทว่าท่าทีข่มขู่ที่อยู่ในคำพูดนั้นก็เด่นชัดเป็นอย่างมาก เขายังคงรู้สึกแค้นเคืองต่อเรื่องที่ถูกบังคับให้ขอโทษเมื่อครู่“ฉันกลับอยากรู้จริงๆ ว่า คุณหวังให้เขารักษาโรคนี้ได้หรือไม่อยากให้เขารักษาได้กันแน่?” มู่หรงยิ่นถาม“ไร้สาระ! แน่นอนว่ารักษาได้ย่อมดีที่สุด” หลี่เหยียนพูดโดยไม่ต้องคิด“ถ้าอย่างนั้นคุณก็หุบปากไปซะ คำพูดไร้สาระของคุณนั้นมากที่สุดเลย ถ้าไม่พูดก็ไม่มีใครว่าคุณเป็นใบ้หรอก” มู่หรงยิ่นตอกจนหลี่เหยียนพูดอะไรไม่ออกอีกครั้ง แต่เนื่องจากเวลานี้มีเรื่องต้องร้องผู้อื่น หลี่เหยียนจึงได้แต่กล้ำกลืนความโมโหไว้มู่หรงยิ่นเดินออกจากห้องผู้ป่วย โทรศัพท์ไปหาหลินหยาง เล่าอาการของฉินอี๋หลิงอย่างละเอียด“เป็นผื่นพิษโลหิตอย่างที่ผมคิดไว้จริงๆ"หลินหยางกล่าว“คุณหลินคะ โรคนี้คุณรักษาได้ไหมคะ?” มู

ส่วนทางโรงพยาบาล มู่หรงยิ่นกำลังช่วยฉินอี๋หลิงวิเคราะห์เบาะแส จะต้องตรวจหาสาเหตุของการติดโรคให้เจอโดยเร็วที่สุดณ หมู่บ้านตี้เหา หลินหยางกำลังนั่งขัดสมาธิ ในสมองกำลังวิเคราะห์เบาะแสไม่หยุดก่อนเทพโอสถผู้เป็นอาจารย์จะสิ้นลมได้เคยกำชับไว้ว่า ก่อนที่จะเข้าสู่ขั้นบรรลุเทพ ไม่อาจเปิดเผยฐานะว่าตนเป็นผู้สืบทอดของเทพโอสถอย่างเด็ดขาด มิเช่นนั้นจะชักนำเภทภัยถึงชีวิตมาและตัวหลินหยางในเวลานี้ ยังห่างไกลจากระดับบรรลุเทพอีกมาก ดุจดั่งวิมานในสรวงสวรรค์ ห่างออกไปแสนไกลเกินเอื้อมถึงระดับบรรลุเทพ นั่นเป็นระดับในตำนานที่เล่าขานกันกระทั่งมีคนจำนวนมากที่ไม่เชื่อถึงการคงอยู่ของระดับบรรลุเทพ คิดว่าระดับท่องสวรรค์ก็เป็นขีดจำกัดขั้นสูงสุดของมนุษย์แล้วระดับแรกคือ ‘ระดับมานะสร้าง’ หลังบรรลุระดับมานะสร้างได้ก็จะเข้าสู่ระดับที่สอง ‘ระดับเบิกฟ้า’ ซึ่งเป็นการสั่งสมลมปราณแท้จนกลั่นตัวเป็นจุดตันเถียนระดับขั้นที่สามของการฝึกยุทธ์คือ ‘ระดับเขตลับแห่งอิสรภาพ’ เป็นระดับที่สามารถปลดปล่อยปราณแท้ออกมา ควมคุมเป็นรังสีดาบกระบี่และรัศมีคุ้มครองกายที่แข็งแกร่งประดุจเหล็กกล้า สำหรับผู้ที่อยู่ในระดับนี้ กิ่งไม้ใบหญ้าล้

“เสี่ยวเหลียง เธอจะแก้แค้นก็ไม่มีปัญหา แต่ตอนนี้หลินหยางมีวิชาฝีมือยู่กับตัว เกรงว่าเธอจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา หากเกิดโดนมันทำร้ายจนเป็นอะไรขึ้นมาอีก แบบนั้นก็จะไม่คุ้มกัน” อวี๋ผิงเป็นห่วงมาก กลัวว่าลูกเขยที่แสนล้ำค่าคนนี้ของเธอจะได้รับบาดเจ็บตรงที่ใดขึ้นมา“เธอเป็นเหมือนเครื่องเคลือบล้ำค่า ส่วนไอ้หลินหยางนั่นเป็นแค่พวกบ้านนอกคอกนา ไม่ว่าจะกระทบกันอย่างไรก็เป็นเธอที่บอบช้ำ” “ผมไม่ได้โง่ถึงขนาดจะไปเปรียบฝีมือกันคนฝึกยุทธ์หรอกครับ ผมมีทั้งเงินและอำนาจ จะจัดการกับเขาไม่จำเป็นต้องให้ผมลงมือเอง” “พ่อของผมออกหน้าเชิญยอดฝีมือขั้นแปดมาท่านหนึ่งมาด้วยตัวเอง รอจนเขามาถึง ผมจะต้องให้หลินหยางคุกเข่าโขกหัวต่อหน้าผม เหยียบเขาไว้ใต้ฝ่าเท้าแล้วสั่งสอนเขาอย่างหนักแน่ครับ” สีหน้าของเหลียงควนเต็มไปด้วยความลำพอง แสดงความรู้สึกเหนือกว่าออกมาอย่างเต็มขั้น“อย่างนั้นก็ดี ครั้งก่อนเป็นเพราะน้าประมาทเกินไป ทำให้ยอดฝีมือระดับห้าที่สนิทสนมกับพวกเราได้รับบาดเจ็บสาหัส จนเกิดความเสียหายอย่างมาก” "ครั้งนี้มียอดฝีมือระดับแปดออกโรงด้วยตัวเอง น้าจะรอดูว่าเจ้าเดรัจฉานน้อยนั่นจะเอาความสามารถอะไรมาต้านอีก"อว

ถ้าพูดถึงเรื่องการปะทะฝีปาก ประชันวาจาเชือดเฉือน คนซื่อตรงอยู่ในหน้าที่มาตลอดแบบเสิ่นลี่หมิงจะเป็นคู่ต่อกรของหลิ่วฟู่อวี่ได้อย่างไร ทันใดนั้นก็ถูกถากถางดูแคลนจนไร้คำพูด ไม่รู้จะโต้ตอบอย่างไรดี“พวกคุณพูดจบหรือยัง?” ในเวลานั้นเอง หลินหยางก็เดินออกมาจากในบ้าน สีหน้าเย็นชาสำหรับอวี๋ผิงและหลิ่วฟู่อวี่สองแม่ลูกแล้ว หลินหยางมิได้มีความรู้สึกดีด้วยแม้แต่น้อย เพียงเห็นแก่หน้าของหลิ่วเฉิงจื้อ จึงคร้านที่จะเอาความกับพวกเธอ เหลือหน้าไว้ให้พวกเธอบ้างเท่านั้นแต่การที่สองแม่ลูกเหยียดหยามเสิ่นลี่หมิงเช่นนี้ ทำให้หลินหยางโมโหขึ้นมา“นี่เป็นบ้านของฉัน ไม่ใช่ที่ที่พวกคุณสองแม่ลูกจะมาทำตามอำเภอใจ พวกคุณยิ่งไม่มีสิทธิ์มาพูดจาดูหมิ่นคนในบ้านของฉัน ไม่ว่าใครทั้งนั้น” หลินหยางกล่าวเสียงเย็น“บ้านของนาย? นายเสแสร้งอะไรกัน! เมื่อก่อนที่นี่อาจเป็นบ้านของนายจริง แต่ตอนนี้เกี่ยวอะไรกับนายแม้แต่สตางค์แดงเดียวหรือไง คิดว่ากลายเป็นไอ้หนุ่มบำเรอที่ถูกคนเลี้ยงไว้แล้ว แกก็จะกลายเป็นเจ้าของตัวจริงของที่นี่หรือยังไง?” หลิ่วฟู่อวี่พูดเยาะเย้ยถากถาง“ไร้ยางอายสิ้นดี” อวี๋ผิงกล่าว“หึ…” หลินหยางแค่นเสียงเย็