All Chapters of เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง: Chapter 151 - Chapter 160

“นอกจากเขาแล้ว เมืองลั่วก็ไม่มีคุณหลินคนที่สอง!”มู่หรงยิ่นกล่าวอย่างเย็นชาหวังเจียเฉียนควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไป ราวกับว่าถูกดูดพลังออกไปหมดแล้วทั้งร่างกาย หย่อนก้นทรุดลงไปนั่งบนพื้น ราวกับคนทุกข์โศก หวังเซิ่งหลานหมอบคืบคลานอยู่บนพื้น ตัวสั่นเทาไปหมดเขาไม่เคยคิดเคยฝันเลยว่า ตัวเองจะเป็นผู้รุกราน คิดมาถึงเลยว่าทุกคนที่อยากประจบประแจงตุฯหลินต่างก็ทำไม่สำเร็จหวังเจียเฉียนรีบพลิกตัวกลับมา ก้มหัวเพื่อขอร้องให้ยกโทษให้“คุณหลิน ฉันผิดไปแล้ว ฉันมีตาแต่กลับมองข้ามไท่ซานไป ไม่รู้ว่าคุณคือคุณหลินแห่งติ่งติ่งผู้โด่งดัง ไม่อย่างนั้น จะขอให้ฉันมีความกล้าสักร้อยครั้ง ฉันก็ไม่กล้ามา”หลังจากที่หวังเจียเฉียนพูดจบ เขาก็กลอกตาขึ้น แล้วลุกขึ้นทั้งต่อยทั้งเตะหวังเซิ่งหลานที่อยู่ข้าง ๆ ทันที“ไอ้สารเลว มีตาหามีแววไม่ กล้าดีอย่างไรมาทำให้คุณหลินขุ่นเคือง! ฉันจะตีแกให้ตาย!”หวังเซิ่งหลานถูกหวังเจียเฉียนทุบตีจึงกรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำอีก เดิมทีใบหน้าไม่ได้มีอหารบวมเป่ง แต่เนื่องจากถูกหวังเจียเฉียน ตบ ตบ ตบไม่รู้กี่สิบครั้งเข้าที่ใบหน้า ทั้งปากและจมูกต่างก็มีเลือดไหลออกมา ราวกับคนที่บาดเจ็บหนักเจียนต

“เอาล่ะ หยุดพูดก่อนสักสองสามคำเถอะ พวกเรายุไม่ขึ้นหรอก ยอม ๆ คืนเงินไปดี ๆ เถอะ”หลิวจางอู่เปิดประตูแล้วลงจากรถ ทั้งยังพาจางชุ่ยอิงเข้ามาด้วย “พี่ พี่เขย กินข้าวหรือยัง?”หลิวจางอู่กล่าวพร้อมรอยยิ้มเต็มใบหน้า “ใครให้พวกคุณเข้ามา”หลินหยางเอ่ยขึ้นเบา ๆ“พวกเราเอาเงินมาคืนน่ะ…” หลิวจางอู่พูดด้วยรอยยิ้ม“ออกไป! รอที่ประตู!”หลินหยางเหลือบมองหลิวจางอู่ ซึ่งทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว จึงทำได้แค่พาจางชุ่ยอิงถอยออกไป รออยู่ที่สวนดอกไม้ “นี่มันบ้าอะไรหัน กล้าดีอย่างไรสั่งให้พวกเราออกมา เขาคิดวาเขาเป็นใครกันน่ะ”จางชุ่ยอิงเบาเสียงของเธอลง บนใบหน้าเต็มไปด้วยคำด่าทออย่างไม่พอใจ“ใช่แล้ว! รังแกคนอื่นเกินไปแล้วจริงๆ แถมยังไม่เคารพใครอีกด้วย”หลิวจางอู่เองก็โกรธมากเช่นกัน เพราะสุดท้ายแล้วก็ถูกไล่ออกมา ซึ่งความจริงคือเขาเสียหน้านั่นเอง แม้ว่าทั้งคู่จะบ่นเบา ๆ ก็ตาม แต่หลินหยางที่กำลังรับประทานอาหารอยู่ในห้องก็ได้ยินอย่างชัดเจนหลังจากที่ทานอาหารแล้ว หลินหยางจึงพูดกับเวยเวยว่า "ไปเรียกให้พวกเขาเข้ามา"หลังจากที่หลิวจางอู่และภรรยาของเขาเข้ามา ก็ส่งบัตรธนาคารให้ทันที“พี่ พี่เขย ในบัตรใบ

หลิวจางอู่ดูเหมือนหมาปั๊กที่พยายามทำให้หลินหยางพอใจ“คุณไม่จำเป็นต้องขอร้องผม คนที่พวกคุณต้องขอโทษควรเป็นครอบครัวลุงเสิ่น ควรขอให้เขายกโทษให้มากกว่า”หลินหยางพูดด้วยสีหน้าเลือดเย็นไม่แยแส“พี่ พี่เขย ผมตระหนักถึงความผิดของตัวเองแล้วจริง ๆ ก่อนหน้านี้มีแต่พวกเราที่จิตใจเหี้ยมโหดเยี่ยงหมาป่าไร้คราบความเป็นคน อกตัญญู! ขอแค่คุณยกโทษให้พวกเรา ไม่เช่นนั้นเราจะต้องล้มละลายจริง ๆ นะครับ”หลิวจางอู่รู้ว่าน้องสาวของเขาเป็นคนหูเบา ตอนแรกที่ยืมเงินก็ใช้วิธีต่าง ๆ ขอร้องให้ได้มาตอนนี้เขาหันกลับไปใช้กลอุบายเก่า ๆ ของตัวเอง ทำเป็นเหมือนสำนึกแค้นใจตัวเองที่ทำผิดไป ทำตัวน่าเวทนามาขอร้องวิงวอน จางชุ่ยอิงน่ะ เพื่อเห็นแก่โรงงานของเธอเอง จึงจำเป็นต้องก้มหน้าลงอ้อนวอนขอโทษเสิ่นลี่หมินตะคอกอย่างเย็นชา แต่กลับไม่ได้ใจอ่อนเลย เพียงแค่หันหน้าหนี แล้วเมินเฉย“ผมไม่มีน้องชายแบบคุณ ในสองปีนี้ คุณทำให้พวกเราพบเจอกับความหายนะ!”หลิวจี๋หลันเองก็โกรธมากเช่นกัน ดังนั้นจึงไม่ยอมใจอ่อนและอภัยในทันทีเมื่อหลิวจางอู่เห็นแบบนี้ จึงกลอกตา แล้วคุกเข่าลงดังตุ้บ แล้วตบหน้าตัวเองทั้งสองข้าง เริ่มขายความน่าสงสาร เล่น

“เวยเวย ไปดูอันที่ดีกว่าเถอะ พยายามอยู่ในใจกลางเมือง ครบครับสะดวกสบายในทุก ๆ อย่าง หากว่าเงินไม่พอ เดี๋ยวผมจ่ายให้เอง”นี่เป็นมิตรไมตรีในความทรงจำของหลินหยาง ที่เขาจะสามารถช่วยเหลือได้อย่างมากที่สุด “นายน้อย ท่านเพิ่งจะช่วยพวกเราในเรื่องที่ยิ่งใหญ่มาก ๆ ไปแล้ว แถมยังช่วยรักษาพวกเราอีก แล้วเราจะปล่อยให้คุณจ่ายค่าซื้อบ้านให้อีกได้อย่างไร?”เสิ่นลี่หมินส่ายหัวปฏิเสธ“ลุงเซิน ไม่เป็นไร ไม่ต้องเกรงใจผมแล้ว” หลินหยางยิ้มอย่างไรก็ตามเสิ่นลี่หมินยังคงยืนยันให้เสิ่นโย่วเวยมองไปที่บ้านธรรมดา ๆ ควบคุมค่าใช้จ่ายให้อยู่ในสองล้าน ไม่ยอมให้รับเงินจากหลินหยาง“นายน้อย ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ขาดแคลนเงิน เงินไม่กี่ล้านเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยสำหรับคุณ ก็ไม่มีความหมายสำหรับคุณ มันจะทำให้คนไม่โลภมาก เอาไว้เป็นสิ่งวัดกัน ผมซาบซึ้งในความมีน้ำใจและความกรุณาของคุณนะครับ”“พี่หลินหยาง พ่อของฉันพูดถูก เงินนี้สำหรับพวกเรา ถือว่าเพียงพอแล้ว ไม่ต้องขอคุณเพิ่มแล้วล่ะ” เสิ่นโย่วเวยกล่าวเมื่อหลินหยางได้ยินแบบนี้ เขาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วหยิบกุญแจรถให้เสิ่นโย่วเวย เธอและหลิวจี๋หลันจะได้ออกไปดูบ้านกัน หานลี่ฉินจาก

เลขาหลี่ถาม“โชคดีที่ปราชญ์แพทยศาสตร์เป็นคนเตรียมใบสั่งยาก่อนจะรักษาโรค หลังจากนั้นโรคก็หมดไปโดยสิ้นเชิง วิธีการรักษายังไม่ได้รับการสืบทอด บัดนี้ในโลกนี้ คนเดียวที่สามารถรักษาโรคนี้ได้คือ ปราชญ์แพทยศาสตร์”ถังเต้าหมินอธิบาย“นักปราชญ์แห่งการแพทย์เมื่อร้อยปีที่แล้ว งั้นก็แปลว่าตายไปนานแล้วไม่ใช่เหรอ?” มู่หรงยิ่นถาม“เนื่องจากปราชญ์แพทยศาสตร์ถูกเรียกว่านักบุญ แน่นอนว่าเขาเป็นทั้งผู้วิเศษแล้วกลายมาเป็นนักบุญ เขามีอายุยืนยาวเป็นพันปี แล้วจะตายได้อย่างไร ชายชรา ที่เป็นแพทย์คนแรกของโลก”ถังเต้าหมินลูบเคราของเขา เมื่อพูดถึงนักปราชญ์แห่งการแพทย์ ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความเคารพ“แล้วจะไปหานักปราชญ์แห่งการแพทย์ได้ที่ไหน?”เลขาหลี่ถามด้วยความกังวล“นักปราชญ์แห่งการแพทย์อาวุโสนักบุญแพทย์อาวุโสคือบุคคลที่เปลี่ยนจากคนพิเศษเป็นนักปราชญ์ ดั่งมังกรที่เห็นหัวแต่ไม่เห็นหาง หาตัวได้ไม่ใช่ง่าย ๆ”หลังจากได้ยินคำพูดของถังเต้าหมิน เลขาหลี่ก็กลายเป็นอัมพาตไปเลย“ทำไงดี? ฉันควรทำอย่างไรดี?”มู่หรงยิ่นถามว่า "คุณถัง คุณแน่ใจหรือว่าการวินิจฉัยของคุณไม่มีข้อผิดพลาด? เนื่องจากเป็นโรคที่ถูกค้นพบเมื่อร