บทที่ 153

“เอาล่ะ หยุดพูดก่อนสักสองสามคำเถอะ พวกเรายุไม่ขึ้นหรอก ยอม ๆ คืนเงินไปดี ๆ เถอะ”

หลิวจางอู่เปิดประตูแล้วลงจากรถ ทั้งยังพาจางชุ่ยอิงเข้ามาด้วย

“พี่ พี่เขย กินข้าวหรือยัง?”

หลิวจางอู่กล่าวพร้อมรอยยิ้มเต็มใบหน้า

“ใครให้พวกคุณเข้ามา”

หลินหยางเอ่ยขึ้นเบา ๆ

“พวกเราเอาเงินมาคืนน่ะ…” หลิวจางอู่พูดด้วยรอยยิ้ม

“ออกไป! รอที่ประตู!”

หลินหยางเหลือบมองหลิวจางอู่ ซึ่งทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว จึงทำได้แค่พาจางชุ่ยอิงถอยออกไป รออยู่ที่สวนดอกไม้

“นี่มันบ้าอะไรหัน กล้าดีอย่างไรสั่งให้พวกเราออกมา เขาคิดวาเขาเป็นใครกันน่ะ”

จางชุ่ยอิงเบาเสียงของเธอลง บนใบหน้าเต็มไปด้วยคำด่าทออย่างไม่พอใจ

“ใช่แล้ว! รังแกคนอื่นเกินไปแล้วจริงๆ แถมยังไม่เคารพใครอีกด้วย”

หลิวจางอู่เองก็โกรธมากเช่นกัน เพราะสุดท้ายแล้วก็ถูกไล่ออกมา ซึ่งความจริงคือเขาเสียหน้านั่นเอง

แม้ว่าทั้งคู่จะบ่นเบา ๆ ก็ตาม แต่หลินหยางที่กำลังรับประทานอาหารอยู่ในห้องก็ได้ยินอย่างชัดเจน

หลังจากที่ทานอาหารแล้ว หลินหยางจึงพูดกับเวยเวยว่า "ไปเรียกให้พวกเขาเข้ามา"

หลังจากที่หลิวจางอู่และภรรยาของเขาเข้ามา ก็ส่งบัตรธนาคารให้ทันที

“พี่ พี่เขย ในบัตรใบ