All Chapters of เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง: Chapter 131 - Chapter 140

แม้แต่เสิ่นโย่วเวยที่นั่งอยู่บนรถก็สงสัยมากเช่นกัน“พี่หลินหยางคะ โหวกุ้ยเหวินคนนั้นเป็นคนที่มีหน้ามีตาในเมืองลั่ว ทำไมเขาถึงกลัวพี่ขนาดนั้นคะ?” “เพราะเขากลัวพี่อัดเขาน่ะสิ!” หลินหยางพูดด้วยรอยยิ้ม“จริงด้วย พี่สู้เก่งขนาดนั้น แม้แต่พี่เป้าที่คลับเฟิ่งหวังก็ถูกหมัดเดียวของพี่ต่อยจนบาดเจ็บ พี่สอนฉันบ้างสิคะ” เสิ่นโย่วเวยพูดด้วยสีหน้าคาดหวัง“ฝึกยุทธ์เหนื่อยเหนื่อยมากนะ เธอน่ะ ตั้งใจเรียนหนังสือให้ดีก็พอ” “ฉันไม่กลัวเหนื่อยค่ะ” เสิ่นโย่วเวยกล่าว“ได้ อย่างนั้นวันหลังฉันจะสอนท่าป้องกันตัวสองสามท่าให้เธอ” หลินหยางลูบหัวของเสิ่นโย่วเวยหลินหยางและเสิ่นโย่วเวยมาถึงโรงพยาบาลประจำเมือง จนถึงตอนนี้ ในโรงพยาบาลแห่งนี้มีศัตรูตัวฉกาจของหลินหยางพักอยู่สามคน คนหนึ่งคือเฉินจื่อหลิง อีกคนคือเว่ยต้ากัง และยังมีอีกคนคือเหลียงควนทั้งสามคนนี้ ล้วนต้องการจะบดขยี้หลินหยางให้แหลกเป็นผุยผงทั้งสิ้นเมื่อเทียบกันแล้ว อาการบาดเจ็บของเหลียงควนเบาที่สุด ตอนนี้เตรียมตัวจะออกจากโรงพยาบาลแล้วส่วนเรื่องแรกที่เขาจะทำหลังออกจากโรงพยาบาล ก็คือการพาคนบุกไปที่หมู่บ้านตี้เหา ไปหาหลินหยางเพื่อแก้แค้นส่ว

ญาติผู้ป่วยจำนวนไม่น้อยที่อยู่ในห้อง เมื่อได้ยินเสียงก็ออกมาล้อมดู แล้วพากันพูดจายกยอเอาใจซุนเหวินกวัง“วิชาแพทย์ของหัวหน้าแผนกซุนเป็นที่เลื่องลือไปทั่ว เอ็งนับเป็นตัวอะไร ยังกล้ามาสงสัยในวิชาแพทย์ของหัวหน้าซุนอีก” “ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม พูดจาปากไม่มีหูรูดจริงๆ” “ทุกคนอย่าไปสนใจเลย พวกเขาก็แค่จงใจหาเรื่องเท่านั้น” ทุกคนทางหนึ่งพากันประจบประแจงซุนเหวินกวัง อีกทางก็ตำหนิติเตียนพวกหลินหยางทั้งสามคนเพราะไม่ว่าอย่างไร คนในครอบครัวของพวกเขาก็เป็นคนไข้ของซุนเหวินกวัง ปกติแล้วไม่ว่าจะเป็นการตรวจรักษาหรือเข้าพักรักษาตัวในโรงพยาบาล ก็ล้วนต้องส่งของกำนัลมาเอาอกเอาใจ ดังนั้น ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าล่วงเกินเขาซุนเหวินกวังพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกระหยิ่มใจว่า “ได้ยินแล้วใช่ไหม หากกล้าไม่เคารพฉัน แค่คนไข้ของฉันถ่มน้ำลายคนละทีก็ท่วมพวกนายได้แล้ว” “หัวหน้าซุนคะ กับพวกจงใจมาหาเรื่องแบบนี้ จะเสียเวลากับพวกเขาไปทำไม โทรแจ้งตำรวจเลยค่ะ” “ไม่อาจปล่อยตามใจคนประเภทนี้เด็ดขาด ไม่มีเงินจ่ายค่าโรงพยาบาล ยังจะหน้าด้านไม่ยอมออกไปอีก เธอคิดว่าที่นี่เป็นบ้านอนาถาหรือยังไง?่ ช่างหน้าไม่อายจริงๆ”

ชื่อเสียงของหมอเทวดาหลิน ที่สำแดงฝีมือสุดอัศจรรย์ในการรักษาเฉาเค่อหมิงนั้น ได้แพร่ไปในหมู่แพทย์ในโรงพยาบาลประจำจังหวัดนานแล้วเพียงแต่ผู้ที่ได้เห็นหลินหยางในวันนั้น มีเพียงผู้อำนวยการโรงพยาบาลและแพทย์เฉพาะทางเพียงไม่กี่คนเท่านั้น คนอื่นก็เคยแต่ได้ยินชื่อเสียงทว่าไม่เคยได้พบตัวจริงกันทั้งสิ้นเมื่อซุนเหวินกวังได้รู้ว่าหลินหยางก็คือหมอเทวดาหลิน ก็ไม่หลงเหลือความหวังใดอีกต่อไป เขารู้ว่าครั้งนี้ตนซวยแน่แล้ว ไม่ว่าใครก็ช่วยเขาไม่ได้หานลี่ฉินก็ไม่เสียเวลาต่อไปอีก เรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาลมาทันที ให้นำตัวซุนเหวินกวังไปมอบให้กระทรวงสาธารณสุขจัดการโดยตรง“ท่านผอ. คุณพักงานหัวหน้าซูไปแล้ว แล้วคนป่วยของพวกเราจะทำอย่างไรล่ะ? พวกเราทุกคนจ่ายเงินให้เขาไปแล้วนะ!” ญาติผู้ป่วยจำนวนไม่น้อยที่อยู่ในบริเวณทางเดินพากันโวยวายขึ้นมา“ที่โรงพยาบาลเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นเป็นความรับผิดชอบของผม อันดับแรก ผมต้องขอโทษทุกท่านด้วย” หลังจากหานลี่ฉินค้อมกายขอโทษ ก็กล่าวต่อไปว่า “ทุกท่านไม่ต้องกังวล เงินที่พวกคุณมอบไปจะได้รับการคืนทุกคน นอกจากนี้ที่โรงพยาบาลของพวกเราก็ไม่ได้มีซุนเหวินกวังเป็น

ครอบครัวสกุลเสิ่นขายบ้านไปแล้ว เวลานี้อาศัยอยู่ในเขตเมืองเก่า ที่อาคารล้วนเก่า เตี้ย และทรุดโทรมอย่างมาก ทางเดินคับแคบมีกลิ่นเหม็นโชยไปทั่ว แม้แต่รถก็ไม่สามารถขับเข้าไปได้“คุณชายใหญ่ ต้องขอโทษที่ทำให้คุณต้องมาในสถานที่แบบนี้นะคะ แม้แต่รองเท้าของคุณก็พลอยเลอะไปด้วยเลย” หลิวจี๋หลันเห็นหลินหยางขมวดคิ้ว จึงรีบกล่าวขอโทษ“น้าหลิวอย่าได้เข้าใจผิด ผมเพียงแต่สงสารพวกน้าที่เดิมมีบ้านหลังใหญ่ให้อยู่ แต่กลับถูกญาติตัวเองทำร้ายจนต้องมาอยู่ในสถานที่แบบนี้เท่านั้นเองครับ” หลินหยางกล่าวเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หลิวจี๋หลันก็กล่าวด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกผิดว่า “เรื่องนี้ต้องโทษที่ฉันดูคนไม่เป็นและหูเบาค่ะ เลยตกหลุมพรางไป ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าน้องชายแท้ๆ ของตัวเองจะวางแผนการหลอกลวงพวกเราแบบนั้น” “น้าหลิวอย่าโทษตัวเองเลยครับ เรื่องนี้ไม่โทษน้า เรายากจะมองทะลุจิตใจคนอื่นได้ เงินก้อนนี้ผมจะช่วยน้าเอากลับมาเองครับ” “คุณชายใหญ่ ขอบคุณในความหวังดีของคุณมากค่ะ แต่พวกเขาเป็นพวกยืมแล้วไม่คืน ถ้าจะคืนก็คงคืนมานานแล้วค่ะ” หลิวจี๋หลันพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความจนใจ“แม่คะ แม่วางใจเถอะค่ะ พ

“เด็กคนนี้ ลูกจะไปรู้อะไร พวกเราไม่อาจเพิ่มปัญหาให้คุณชายใหญ่ได้” เสิ่นลี่หมินตำหนิเสิ่นโย่วเวยทันที“ลุงเสิ่นครับ ลุงเกรงใจเกินไปแล้ว อีกอย่าง ตัวละครเล็กๆ แบบเฝยหลงนี่ก็ไม่นับว่าเป็นปัญหาอะไรเลยครับ” หลินหยางในตอนนี้เป็นถึงปรมาจารย์คนที่ห้าของเมืองลั่ว ตัวละครเล็กๆแบบเฝยหลงไม่มีความจำเป็นต้องเอามาใส่ใจแม้แต่น้อย คนทั้งสี่เดินมุ่งหน้าออกไปนอกตรอก ในเวลานี้เฝยหลงก็พาคนล้อมเข้ามาแล้ว สกัดพวกเขาไว้ในตรอกเมื่อกวาดตามองไป ในตรอกมีคนอย่างน้อยสามสิบกว่าคน ในมือหากไม่ถือมีดหั่นแตงโมก็ถือท่อนไม้ ไอสังหารคุกรุ่น แลดูดุร้ายอย่างมาก“คนเยอะขนาดนี้?” เมื่อเสิ่นโย่วเว่ยเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ก็อดที่จะหวาดกลัวอยู่บ้างไม่ได้เสิ่นลี่หมินและหลิวจี๋หลันย่อมไม่เคยเห็นสถานการณ์แบบนี้มาก่อนเช่นกันนายน้อย คุณพาเวยเวยหนีไปอีกทาง คนแก่แบบเราสองคนอย่างไรก็อยู่ได้อีกไม่นานแล้วเสิ่นลี่หมินกล่าว“ลุงเสิ่น ไม่ต้องร้อนใจครับ ไม่เป็นไรหรอก” หลินหยางยืนอยู่หลังเก้าอี้รถเข็น ตบไหล่ของเสิ่นลี่หมินเบาๆ เป็นการปลอบประโลม จากนั้นเดินมาที่ด้านหน้าในเวลานี้ เฝยหลงก็เดินออกมาจากกลุ่มคนเช่นกัน ในมือถือมีด