All Chapters of เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง: Chapter 121 - Chapter 130

โต้วจวิ้นหวาดกลัว กล่าวด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย “หลินหยาง ฉันผิดไปแล้ว นายเห็นแก่ความมิตรภาพของเพื่อนร่วมชั้นเรียน ไว้ชีวิตฉันเถอะ”“แกไม่สมควรที่จะเอ่ยคำว่ามิตรภาพร่วมชั้นเรียนกับฉัน”หลินหยางกล่าวเสียงเย็นชา“ใช่ ๆ ๆ ฉันไม่ควร นายไว้ชีวิตฉัน ต่อไปฉันไม่กล้าที่จะไม่เคารพนายอีก”โต้วจวิ้นแสร้งตบหน้าอีกข้างของตนเองสองที เพื่อเอาประจบเอาใจ“ตบเบาขนาดนี้ ดูท่าแกน่าจะอยากถูกหามออกไป” หลินหยางกล่าวโต้วจวิ้นกระตุกมุมปากสองที ทำได้แค่เพียงยกมือขึ้นแล้วออกแรงตบหน้าของตัวเองฉาดหนึ่ง“ยังไม่พอ!”โต้วจวิ้นกัดฟันทันที แล้วก็ตบหน้าของตัวเองอีกฉาดหนึ่ง รู้สึกแสบร้อนไปทั้งใบหน้า เด็กนั่งดริ้งที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พวกนั้นกระตุกกล้ามเนื้อใบหน้าตาม ราวกับรู้สึกเจ็บแทนโต้วจวิ้น“ไม่มีความจริงใจ คุกเข่าลงแล้วตบ ตบไปเรื่อย ๆ”หลินหยางไม่มีทางใจอ่อนกับคนอย่างโต้วจวิ้นแม้แต่น้อยโต้วจวิ้นคุกเข่าลงไปดังโครม ตบหน้าตัวเองดังเพี้ยะ ๆ จนเลือดไหลออกจากมุมปากหลินหยางหันไปมองหวังเซิ่งหลาน “คุณชายหวัง ทำไมคุณยังเฉยอยู่อีก?”หวังเซิ่งหลานอาศัยอำนาจของตนเอง จะยอมตบหน้าของตัวเองได้ยังไง“หลินหยาง พ่อของฉันคือหวัง

ทั้งสามคนมาถึงที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน หลินหยางกล่าว “หนานซวี่ นายกลับไปก่อนเถอะ ฉันยังมีธุระที่ต้องไปจัดการอีกหน่อย”“รับทราบ! พี่ก็เพลา ๆ หน่อย อย่าหักโหมเกินไปนัก สุขภาพสำคัญ”เจิ้งหนานซวี่หันไปยิ้มมีเลศนัยกับหลินหยาง แต่ก็ไม่ได้ถามเรื่องอื่นอีก เปิดประตูรถแล้วขึ้นไป“รอเดี๋ยว ตอนนี้บริษัทของนายทำธุรกิจอะไรเป็นหลัก?” หลินหยางกล่าว“ออกแบบอุตสาหกรรม ก็แค่บริษัทเล็ก ๆ บริษัทหนึ่งเท่านั้น”“โอเค ฉันรู้แล้ว”หลินหยางไม่ค่อยมีเพื่อน เจิ้งหนานซวี่เป็นสหายที่ดีและซื่อสัตย์คนหนึ่ง เขาย่อมอยากจะช่วยเหลือเขาหลังจากเจิ้งหนานซวี่เดินไป หลินหยางพาเวยเวยขึ้นไปบนรถของเขา“ว่ามาเถอะ เธอมาเป็นสาวนั่งดริ้งที่นี่ได้ยังไง? เธอไม่รู้เหรอว่าที่นี่เป็นสถานที่แบบไหน?”หลินหยางกล่าวถามเสียงจริงจัง“ฉัน...”เวยเวยก้มหน้า ท่าทางลำบากใจชื่อเดิมของเวยเวยคือเสิ่นโย่วเวย รู้จักกับหลินหยางตั้งแต่เด็กเสิ่นลี่หมินพ่อของเธอเป็นคนขบัรถให้หลินฮ่าวเซวียนบิดาของหลินหยางมายี่สิบปี ถือได้ว่าเป็นคนที่หลินฮ่าวเซวียนไว้ใจเป็นอย่างมากแม่ของเธอก็เป็นแม่บ้านของตระกูลเช่นกัน ทำงานอย่างทุ่มเทมาตลอดอุบัติเหตุทางรถย

แม่ของเสิ่นโย่วเวยทำอาหารอร่อยมาก แต่ตัวเสิ่นโย่วเวยเองไม่ได้เรียนรู้เลย จึงทำอาหารไม่เป็น“อย่าดูถูกคนอื่นนะ! เราห่างกันตั้ง 3 วัน ควรเปลี่ยนมุมมองใหม่ได้แล้ว สองปีมานี้แม่ฉันไม่สบาย ถึงได้เรียนทำอาหารแล้ว ไว้คราวหน้าจะให้พี่ลองชิมอาหารฝีมือฉันนะ”“ฝีมือที่เธอพูดถึง คือฝีมือแบบจริงจังเลยใช่ไหม?” หลินหยางยิ้ม“แน่นอน ตอนนี้ฉันทำอาหารอร่อยมากจริง ๆ เลยแหละ”เสิ่นโย่วเวยพูดอย่างจริงจัง“เอาล่ะ! ดึกมากแล้ว เธอไปพักผ่อนก่อนเถอะ”หลังจากผ่านคืนแห่งความเงียบงัน เช้าวันถัดมา หลินหยางตื่นแต่เช้าเพื่อไปฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ที่ภูเขาจื่อ ไว้สำหรับประลองกับลั่วหงอวี๋หลังจากที่เขากลับมาจากการฝึกซ้อม ทางเสิ่นโย่วเวยนั้นก็เพิ่งตื่นนอน“ไปกันเถอะ ออกไปกินข้าวเช้ากัน จะได้แวะพาเธอไปซื้อเสื้อผ้าด้วย แล้วค่อยไปหาป้าหลิวที่โรงพยาบาล”เสิ่นโย่วเวยมองหลินหยางอย่างเชื่อฟัง เมื่อถึงศูนย์การค้าจิ๋วติ่ง โหวกุ้ยเหวินมีร้านค้าแบรนด์หรูที่ศูนย์การค้าจิ๋วติ่งถึงสามร้านหนึ่งในนั้นคือร้านเสื้อผ้าแบรนด์สตรี ที่มีชื่อเสียงระดับโลก เสิ่นโย่วเวยเห็นหลินหยางเดินเข้าไปจึงรีบดึงเขาออกมาทันที“พี่หลินหยาง เราไปผ

“พูดจาไม่น่าฟังเลยนะ หลินหยาง okpนี่ขี้โม้จริง ๆ จะไม่ห่วงชีวิตตัวเองแล้วเหรอ? หน้านายใหญ่ขนาดไหนกัน ถึงจะให้พวกฉันคืนเงินพร้อมดอกเบี้ยอย่างเชื่อฟัง?”หลิวเชี่ยนหัวเราะหลินหยางขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจหลิวเชี่ยน แล้วจึงหันไปพูดกับพนักงานว่า "ชุดที่เราเลือกเมื่อครู่นี้ แพ็คทั้งหมดเลยนะ แล้วก็ยังมีเดรสนี่อีก อันนี้ก็เอาเหมือนกันครับ"“คุณผู้ชายครับ นี่เป็นรุ่นลิมิเต็ดจริง ๆ ไม่มีจำหน่ายครับ หากคุณต้องการซื้อคุณต้องมีบัตรแบลคไดมอนด์ วีไอพีครับ”ผู้จัดการร้านเห็นว่าลูกของเจ้านายมีเรื่องขัดแย้งกับคนสองคนนี้ แต่หน้าที่ก็ต้องเป็นหน้าที่หากไม่ใช่เพราะเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ผู้จัดการร้าน รวมถึงพนักงานประจำร้านทุกคนได้รับการอบรมอย่างเข้มงวดจากโหวกุ้ยเหวิน คือจะต้องไม่ทำให้ลูกค้ารู้สึกขุ่นเคือง ทางผู้จัดการที่ต้องการเอาใจโหวเสี่ยวเฉียง จึงขี้เกียจเกินกว่าจะพูดกับหลินหยางและหลิวเชี่ยน ผู้จัดการร้านยังได้ยินมาอีกว่าเฝิงอวี้เจียวผู้จัดการอีกร้านเคยทำให้ลูกค้ารู้สึกขุ่นเคืองใจ ละเลยต่อหน้าที่ จึงถูกทำร้ายร่างกาย เหลืออีกนิดจะถูกเจ้าของร้านโยนลงน้ำให้ปลากินแล้ว แน่นอนว่าสิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ

โหวกุ้ยเหวินตกใจมาก จนแทบจะถือโทรศัพท์ที่อยู่ในมือไม่ไหว“คุณหลิน ใจเย็น ๆ นะครับ คนเบื้องล่างเขามีตาหามีแววไม่ คุณอยู่ร้านไหน? ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ครับ”โหวกุ้ยเหวินรีบขอโทษอย่างเร็ว ในใจแอบก่นด่าเหล่าพนักงานระจำร้านว่าสมองหมูหรือหรือเปล่า?“ศูนย์การค้าจิ๋วติ่ง ความอดทนของผมมีจำกัด ผมให้เวลาคุณสิบนาที คงพอแล้วสินะ? ถ้าภายในสิบนาทียังไม่ถึง ร้านทุกร้านในศูนย์การค้าจิ๋วติ่งก็ไม่ต้องเปิดอีกต่อไปแล้ว”หลังจากที่หลินหยางพูดไปอย่างนั้น เขาก็วางสายโทรศัพท์ไป“นายโทรหาใคร? ฟังจากเสียงนั่น โทรหาพ่อฉันเหรอ?”โหวเสี่ยวเฉียงถาม“ถูกตัอง”โหวเสี่ยวเฉียงหัวเราะเสียงดังแล้วพูดว่า "นายคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย? แล้วยังมีหน้ามาสั่งพ่อฉันอีกเหรอ? คิดว่ากำลังขู่ใคร! นายคิดว่าโทรหาใครก็ได้ แล้วฉันจะเชื่องั้นหรือ?"“ดูเหมือหมอนี่สมองจะมีปัญหา อยู่ต่อหน้าคุณ แต่โทรหาพ่อของคุณ แถมยังพูดจาสามหาว ให้พ่อคุณรีบมาในสิบนาที”หลิวเชี่ยนไม่เชื่อเลยด้วยซ้ำว่าหลินหยางมีอำนาจถึงขนาดที่สามารถเรียกโหวกุ้ยเหวินให้มาและไปได้ด้วยการโทรเพียงครั้งเดียว“ถ้านายโทรเรียกพ่อของฉันมาที่นี่ไม่ได้ ต้องคุกเข่าโค้งคำนับยอมรับความผ