LOGINShare
บทที่ 133
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 134
ญาติผู้ป่วยจำนวนไม่น้อยที่อยู่ในห้อง เมื่อได้ยินเสียงก็ออกมาล้อมดู แล้วพากันพูดจายกยอเอาใจซุนเหวินกวัง“วิชาแพทย์ของหัวหน้าแผนกซุนเป็นที่เลื่องลือไปทั่ว เอ็งนับเป็นตัวอะไร ยังกล้ามาสงสัยในวิชาแพทย์ของหัวหน้าซุนอีก” “ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม พูดจาปากไม่มีหูรูดจริงๆ” “ทุกคนอย่าไปสนใจเลย พวกเขาก็แค่จงใจหาเรื่องเท่านั้น” ทุกคนทางหนึ่งพากันประจบประแจงซุนเหวินกวัง อีกทางก็ตำหนิติเตียนพวกหลินหยางทั้งสามคนเพราะไม่ว่าอย่างไร คนในครอบครัวของพวกเขาก็เป็นคนไข้ของซุนเหวินกวัง ปกติแล้วไม่ว่าจะเป็นการตรวจรักษาหรือเข้าพักรักษาตัวในโรงพยาบาล ก็ล้วนต้องส่งของกำนัลมาเอาอกเอาใจ ดังนั้น ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าล่วงเกินเขาซุนเหวินกวังพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกระหยิ่มใจว่า “ได้ยินแล้วใช่ไหม หากกล้าไม่เคารพฉัน แค่คนไข้ของฉันถ่มน้ำลายคนละทีก็ท่วมพวกนายได้แล้ว” “หัวหน้าซุนคะ กับพวกจงใจมาหาเรื่องแบบนี้ จะเสียเวลากับพวกเขาไปทำไม โทรแจ้งตำรวจเลยค่ะ” “ไม่อาจปล่อยตามใจคนประเภทนี้เด็ดขาด ไม่มีเงินจ่ายค่าโรงพยาบาล ยังจะหน้าด้านไม่ยอมออกไปอีก เธอคิดว่าที่นี่เป็นบ้านอนาถาหรือยังไง?่ ช่างหน้าไม่อายจริงๆ”
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 135
หานลี่ฉินมีฐานะเป็นผู้ควบคุมโรงพยาบาลทั้งแห่ง ย่อมมีบารมีของตนนางพยาบาลถูกทำให้ตกใจไม่น้อย ย่อมไม่กล้าโป้ปด จึงได้สารภาพเรื่องราวทั้งหมดออกไปอย่างละเอียดที่จริงเรื่องทั้งหมดก็คือ ตอนที่หลินจี๋หลันแอดมิทเข้ามา ไม่ได้มอบของขวัญให้ซุนเหวินกวังเป็นการส่วนตัว และคนที่เพิ่งจัดให้เข้าพักในโรงพยาบาลเมื่อครู่ก็ไม่ใช่ญาติแท้ๆของซุนเหวินกวัง แต่เพียงแค่มอบเงินสินบนและของกำนัลให้เป็นการส่วนตัว ซุนเหวินกวงจึงได้จัดการให้เป็นพิเศษดังนั้นซุนเหวินกวังจึงไล่หลิวจี๋หลันที่ยังไม่ถึงเวลาออกจากโรงพยาบาลออกจากห้องพักผู้ป่วย“พยาบาลเฉิน คุณพูดจาเหลวไหลอะไรกัน? ใครมอบความกล้าให้คุณ ถึงได้กล้ามาใส่ร้ายผมแบบนี้!”ซุนเหวินกวังตะโกนเสียงดัง“ท่านผ.อ. คำพูดของหล่อนท่านเชื่อไม่ได้นะครับ ผมไม่มีทางรับเงินสินบนเด็ดขาด หากไม่เชื่อท่านสามารถตรวจสอบได้ และสามารถสอบถามญาติผู้ป่วยทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่อหน้าได้ด้วยครับ”ซุนเหวินกวังพูดแก้ตัว“หุบปาก!”หานลี่ฉินตะคอกเสียงเย็นทีหนึ่ง ตัดบทการแก้ตัวของซุนเหวินกวัง“ซุนเหวินกวัง เรื่องเกี่ยวกับการรับสินบนของนายนั้น พวกเราได้รับการร้องเรียนและได้ทำการตรวจสอบนายแล้ว เ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 136
ชื่อเสียงของหมอเทวดาหลิน ที่สำแดงฝีมือสุดอัศจรรย์ในการรักษาเฉาเค่อหมิงนั้น ได้แพร่ไปในหมู่แพทย์ในโรงพยาบาลประจำจังหวัดนานแล้วเพียงแต่ผู้ที่ได้เห็นหลินหยางในวันนั้น มีเพียงผู้อำนวยการโรงพยาบาลและแพทย์เฉพาะทางเพียงไม่กี่คนเท่านั้น คนอื่นก็เคยแต่ได้ยินชื่อเสียงทว่าไม่เคยได้พบตัวจริงกันทั้งสิ้นเมื่อซุนเหวินกวังได้รู้ว่าหลินหยางก็คือหมอเทวดาหลิน ก็ไม่หลงเหลือความหวังใดอีกต่อไป เขารู้ว่าครั้งนี้ตนซวยแน่แล้ว ไม่ว่าใครก็ช่วยเขาไม่ได้หานลี่ฉินก็ไม่เสียเวลาต่อไปอีก เรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาลมาทันที ให้นำตัวซุนเหวินกวังไปมอบให้กระทรวงสาธารณสุขจัดการโดยตรง“ท่านผอ. คุณพักงานหัวหน้าซูไปแล้ว แล้วคนป่วยของพวกเราจะทำอย่างไรล่ะ? พวกเราทุกคนจ่ายเงินให้เขาไปแล้วนะ!” ญาติผู้ป่วยจำนวนไม่น้อยที่อยู่ในบริเวณทางเดินพากันโวยวายขึ้นมา“ที่โรงพยาบาลเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นเป็นความรับผิดชอบของผม อันดับแรก ผมต้องขอโทษทุกท่านด้วย” หลังจากหานลี่ฉินค้อมกายขอโทษ ก็กล่าวต่อไปว่า “ทุกท่านไม่ต้องกังวล เงินที่พวกคุณมอบไปจะได้รับการคืนทุกคน นอกจากนี้ที่โรงพยาบาลของพวกเราก็ไม่ได้มีซุนเหวินกวังเป็น
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 137
อย่างไรก็ตาม เพราะญาติผู้ป่วยมีเจตนาจะทำให้เป็นเรื่องขึ้นมา หรืออาจต้องการใช้โอกาสนี้ให้หลินหยางซึ่งเป็นหมอเทวดารักษาโรคให้ แล้วพวกเขาจะยอมเลิกราได้อย่างไร บริเวณทางเดินจึงเต็มไปด้วยความวุ่นวายในช่วงเวลาสั้นๆ สถานการณ์ก็มาอยู่ในจุดที่ยากจะหยุดยั้งได้เสิ่นโย่วเวยเห็นหานลี่ฉินรับมือกับบรรดาญาติผู้ป่วยอย่างยากลำบาก จึงกล่าวว่า “พี่หลินหยาง ไม่อย่างนั้นพี่ก็ช่วยผู้อำนวยการหานเถอะค่ะ ไม่อย่างงั้นเรื่องนี้คงจบลงไม่ได้ง่ายๆ แน่” หลินหยางเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงกล่าวว่า “พอแล้ว! ทุกคนหยุดสักครู่” เหล่าญาติผู้ป่วยค่อยๆ สงบลง“ที่พวกคุณโวยวายอย่างไร้เหตุผลแบบนี้ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ส่วนตัวแล้ว ผมเกลียดพฤติกรรมแบบนี้มาก หากผมไม่เต็มใจช่วย ต่อให้พวกคุณก่อเรื่องจนฟ้าถล่มลงมาก็ไร้ประโยชน์ ไม่มีใครสั่งให้ผมทำอะไรได้” ในเวลานั้นเอง มีญาติผู้ป่วยก้าวออกมากล่าวว่า “หมอเทวดาหลินคะ ไม่ใช่เพราะพวกเราอยากก่อเรื่อง แต่เป็นเพราะคุณพ่อของฉันป่วยหนักจริงๆ นี่เป็นเพราะพวกเราร้อนใจมากน่ะค่ะ” “คุณมีวิชาแพทย์ล้ำเลิศ ขอร้องคุณได้โปรดช่วยพวกเราด้วยเถิดนะคะ ก่อนหน้าที่พวกเราช่วยหัวหน้าซุนตำหนิคุณ ก็เป็
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 138
ครอบครัวสกุลเสิ่นขายบ้านไปแล้ว เวลานี้อาศัยอยู่ในเขตเมืองเก่า ที่อาคารล้วนเก่า เตี้ย และทรุดโทรมอย่างมาก ทางเดินคับแคบมีกลิ่นเหม็นโชยไปทั่ว แม้แต่รถก็ไม่สามารถขับเข้าไปได้“คุณชายใหญ่ ต้องขอโทษที่ทำให้คุณต้องมาในสถานที่แบบนี้นะคะ แม้แต่รองเท้าของคุณก็พลอยเลอะไปด้วยเลย” หลิวจี๋หลันเห็นหลินหยางขมวดคิ้ว จึงรีบกล่าวขอโทษ“น้าหลิวอย่าได้เข้าใจผิด ผมเพียงแต่สงสารพวกน้าที่เดิมมีบ้านหลังใหญ่ให้อยู่ แต่กลับถูกญาติตัวเองทำร้ายจนต้องมาอยู่ในสถานที่แบบนี้เท่านั้นเองครับ” หลินหยางกล่าวเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หลิวจี๋หลันก็กล่าวด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกผิดว่า “เรื่องนี้ต้องโทษที่ฉันดูคนไม่เป็นและหูเบาค่ะ เลยตกหลุมพรางไป ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าน้องชายแท้ๆ ของตัวเองจะวางแผนการหลอกลวงพวกเราแบบนั้น” “น้าหลิวอย่าโทษตัวเองเลยครับ เรื่องนี้ไม่โทษน้า เรายากจะมองทะลุจิตใจคนอื่นได้ เงินก้อนนี้ผมจะช่วยน้าเอากลับมาเองครับ” “คุณชายใหญ่ ขอบคุณในความหวังดีของคุณมากค่ะ แต่พวกเขาเป็นพวกยืมแล้วไม่คืน ถ้าจะคืนก็คงคืนมานานแล้วค่ะ” หลิวจี๋หลันพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความจนใจ“แม่คะ แม่วางใจเถอะค่ะ พ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 139
ภายใต้การโน้มน้าวของหลินหยาง สองสามีภรรยาจึงได้ยอมตกลงจัดเก็บสัมภาระง่ายๆ ย้ายไปอยู่ที่หมู่บ้านตี้เหากับหลินหยางทว่า พวกเขาพึ่งถือสัมภาระออกจากประตูบ้าน ก็ถูกคนขวางไว้“พวกแกถึงกับคิดจะหนี? คิดว่าหนีพ้นหรือไง?” ผู้พูดเป็นชายหัวโล้นตัวอ้วนใหญ่ บนใบหน้ามีรอยแผลรอยหนึ่ง มีกลิ่นอายของอันธพาล บนคอสวมสร้อยทองเส้นหนาไว้“นี่ใครหรือครับ?” หลินหยางถาม“น้องชายของเจ้าของบ้านค่ะ เป็นอันธพาลเจ้าถิ่นแถวนี้ ทุกคนเรียกเขาว่าเฝยหลงค่ะ” เสิ่นโย่วเวยอธิบายเดิมเสิ่นโย่วเวยหวาดกลัวเจ้าเฝยหลงคนนี้เป็นอย่างมาก แต่ตอนนี้มีหลินหยางอยู่ข้างกาย เธอจึงมีความมั่นใจขึ้นมา“พี่หลง พวกเราไม่ได้จะหนีครับ เพียงแต่ย้ายบ้านชั่วคราวเท่านั้น” เสิ่นลี่หมินที่นั่งอยู่บนเก้าอี้รถเข็นอธิบาย“ย้ายบ้านน่ะได้ แต่ต้องจ่ายค่าเช่าที่ค้างไว้มาก่อน ถ้ายังจ่ายไม่ไหวอีก ก็ทำตามที่บอกไว้ก่อนหน้า เอาลูกของแกมาใช้หนี้แทนซะ” ในระหว่างที่เฝยหลงพูด ก็จ้องไปที่เสิ่นโย่วเวยด้วยสีหน้าหื่นกระหาย“ค่าเช่าห้องสามเดือนเท่าไหร่ ฉันจะจ่ายเอง” หลินหยางไม่อยากเปลืองน้ำลายกับคนประเภทนี้อีก จึงก้าวออกมาแสดงท่าทีว่าจะจ่ายเงินเสียเลย“แล้ว
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 140
“เด็กคนนี้ ลูกจะไปรู้อะไร พวกเราไม่อาจเพิ่มปัญหาให้คุณชายใหญ่ได้” เสิ่นลี่หมินตำหนิเสิ่นโย่วเวยทันที“ลุงเสิ่นครับ ลุงเกรงใจเกินไปแล้ว อีกอย่าง ตัวละครเล็กๆ แบบเฝยหลงนี่ก็ไม่นับว่าเป็นปัญหาอะไรเลยครับ” หลินหยางในตอนนี้เป็นถึงปรมาจารย์คนที่ห้าของเมืองลั่ว ตัวละครเล็กๆแบบเฝยหลงไม่มีความจำเป็นต้องเอามาใส่ใจแม้แต่น้อย คนทั้งสี่เดินมุ่งหน้าออกไปนอกตรอก ในเวลานี้เฝยหลงก็พาคนล้อมเข้ามาแล้ว สกัดพวกเขาไว้ในตรอกเมื่อกวาดตามองไป ในตรอกมีคนอย่างน้อยสามสิบกว่าคน ในมือหากไม่ถือมีดหั่นแตงโมก็ถือท่อนไม้ ไอสังหารคุกรุ่น แลดูดุร้ายอย่างมาก“คนเยอะขนาดนี้?” เมื่อเสิ่นโย่วเว่ยเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ก็อดที่จะหวาดกลัวอยู่บ้างไม่ได้เสิ่นลี่หมินและหลิวจี๋หลันย่อมไม่เคยเห็นสถานการณ์แบบนี้มาก่อนเช่นกันนายน้อย คุณพาเวยเวยหนีไปอีกทาง คนแก่แบบเราสองคนอย่างไรก็อยู่ได้อีกไม่นานแล้วเสิ่นลี่หมินกล่าว“ลุงเสิ่น ไม่ต้องร้อนใจครับ ไม่เป็นไรหรอก” หลินหยางยืนอยู่หลังเก้าอี้รถเข็น ตบไหล่ของเสิ่นลี่หมินเบาๆ เป็นการปลอบประโลม จากนั้นเดินมาที่ด้านหน้าในเวลานี้ เฝยหลงก็เดินออกมาจากกลุ่มคนเช่นกัน ในมือถือมีด
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 141
หลินหยางแค่นหัวเราะ แต่ไม่ได้หยุดชะงักฝีเท้า เดินมุ่งหน้าเข้าไปหาเฟยหลง“แกมันรนหาที่ตาย!”เฟยหลงถูกกดดันจนร้อนใจ เหนี่ยวไกปืนทันทีเสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด ทำให้ครอบครัวของเสิ่นโย่วเวยตกใจขวัญเสียครู่ต่อมา เฟยหลงส่งเสียงร้องน่าเวทนาออกมา หลินหยางไปถึงตรงหน้าของเขาแล้ว จับข้อมือของเขาเอาไว้ แล้วบีบแตกละเอียดมันที ปืนตกลงไปบนพื้น“ฉันคือคนของท่านเว่ยเว่ยต้ากัง แกกล้าทำร้ายฉัน ท่านเว่ยไม่มีทางปล่อยแกไปแน่!”เฟยหลงเผยผู้อยู่เบื้องหลังของตนเองออกมา เพื่อข่มขู่หลินหยาง“เป็นสุนัขรับใช้ของเว่ยต้ากังอีกแล้ว งั้นแกก็ไม่ได้ถูกใส่ร้ายเลยสักนิดนี่ ฉันจะส่งแกไปอยู่เป็นเพื่อนเว่ยต้ากัง!”หลินหยางพูดจบ บีบกระดูกข้อต่อหัวไหล่ของเฟยหลงจนแตกละเอียด จากนั้นเตะหัวเข่าทั้งสองข้างของเฟยหลงจนแตกละเอียด เฟยหลงเจ็บจนส่งเสียงร้องน่าเวทนาที่เหมือนกับหมูถูกเชือดออกมา ร่างกายที่อ้วนท้วนอ่อนยวบกลิ้งไปบนพื้น เหมือนกับลูกบอลจัดการกับเฟยหลงแล้ว หลินหยางเดินกลับมา เข็นวีลแชร์ของเสิ่นลี่หมิน“อาเสิ่น น้าหลิว ไม่มีอะไรแล้ว พวกเราไปกันเถอะ”เสิ่นลี่หมินสองสามีภรรยาเดินผ่านข้างกายของเฟยหลงไป รู้สึกเหมือนกับกำล
Latest chapter
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 600
เหยียนฮ่าวรู้สึกหมดความอดทนอยู่บ้าง “อยากจะเจรจาก็รีบพูดมา ไม่พูดฉันจะไปแล้ว!”หลินหยางกลับจิบไวน์อึกหนึ่ง ถึงได้หันหน้าไปมองเขาแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณชายเหยียน เหมือนว่าคุณจะเข้าใจผิดไปนะ”“คุณ มีสิทธิ์อะไรมาเจรจากับผม?”“ว่าอะไรนะ?”เหยียนฮ่าวงุนงงไปทันที หลินหยางเพียงแค่ดีดนิ้วทีหนึ่ง!ทันใดนั้น เหยียนฮ่าวก็ล้มลงไปบนพื้นอย่างรุนแรง กรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดราวกับไม่ใช่เสียงของมนุษย์! ร่างกายคดงอราวกับกุ้งต้มสุก!ยังดีที่ครั้งก่อนต่อสู้ครั้งใหญ่กับหวังเหลียนเฉิง หลังจากทำลายคฤหาสน์จนพัง หลินหยางก็ได้ให้คนมาซ่อมแซมแล้ว ยังใช้วัสดุเก็บเสียงชั้นดีอีกด้วย ถึงไม่ทำให้เสียงร้องที่ราวกับจะขาดใจตายของเขาไม่ดังเล็ดลอดออกไปข้างนอกหลินหยางนั่งอยู่บนโซฟา ดื่มไวน์อย่างไม่รีบไม่ร้อน เอาหูไปนาเอาตาไปไร่กับเสียงร้องอันน่าเวทนานั่นหลังจากผ่านไปห้านาที ถึงได้ค่อย ๆ วางแก้วไวน์ลงเสียงร้องอันน่าเวทนาของเหยียนฮ่าวก็ค่อย ๆ หยุดลงเขาในเวลานี้นอนอยู่บนพื้น เหงื่อท่วมตัว สีหน้าซีดขาวจนน่าตกใจ แม้แต่พรมยังถูกเขาฉีกจนเละเทะ!“รู้สึกดีแล้วใช่ไหม?”หลินหยางกล่าวพร้อมรอยยิ้ม“แก แกทำอะไรกับฉัน?
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 599
“แกคิดว่าแกมีลั่วหงอวี๋คอยปกป้อง ก็จะทำอะไรตามอำเภอใจได้อย่างนั้นหรือ? เพ้อเจ้อ! บ้านเมืองมีขื่อมีแป แม้ว่าจะเป็นลั่วหงอวี๋ก็ไม่สามารถต่อต้านได้!”จ้าวเจี้ยนชิงรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างยิ่ง ถ้าหากไม่ใช่เพราะมีลั่วหงอวี๋ หลินหยางจะสามารถหนีมานานขนาดนี้ได้ยังไง!เขาทำได้แค่มองดูหลินหยางทำตัวอวดดีมานานขนาดนั้น แต่กลับไม่สามารถทำอะไรได้ ถูกบีบจนแทบจะเสียสติ!แต่ต่อหน้ากำลังของทางการ!ลั่วหงอวี๋ทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น!ในระหว่างที่พูด เขาหันไปพูดกับเหยียนฮ่าว “คุณชายเหยียน หลินหยางฆ่าข้าราชการของกรมอัยการสูงสุดต่อหน้าทุกคน ยังทำร้ายชาวตงอิ๋งจนบาดเจ็บ ทำลายความสัมพันธ์ของทั้งสองประเทศ คุณชายเหยียนได้โปรดให้ความเป็นธรรม!”แม้แต่ฮิเดนากะ ยามาโมโตะก็รีบกล่าวเช่นกัน “คุณชายเหยียนได้โปรดให้ความเป็นธรรม แก่ชาวตงอิ๋งด้วย!”เหยียนฮ่าวเข้าใจในทันที หันหน้าไปมองหลินหยางแสยะยิ้มกล่าว “ไม่คิดเลยว่าแกจะก่อเรื่องวุ่นวายใหญ่โตขนาดนี้ ยังกล้าทำลายความสัมพันธ์ของทั้งสองประเทศอีกด้วย!”“ใครก็ได้!”ปรมาจารย์หลายคนที่อยู่ด้านหลังเขาก้าวออกมาพร้อมกัน บนตัวแฝงไปด้วยสีหน้าอันดุร้าย ทุกคนเป็นปรมาจารย์ระดับแปด!
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 598
“ท่านรัฐมนตรี ท่านช่วยตบหน้ามัน แก้แค้นให้ผมหน่อยได้ไหม?”จ้าวเจิ้งฮ่าวรีบกล่าว“อนาคตอันน้อยนิดของแก...” หวังเทียนเหิงกล่าวอย่างเยาะหยัน“คงจะไม่ทำร้ายใครอีกใช่ไหม? แกควรคิดให้ดีล่ะ...”หลินหยางกล่าวด้วยความประหลาดใจหวังเทียนเหิงกลับตะคอก “ฉันจะทำร้ายแกจะทำไม!”ในระหว่างที่พูด เขาก็ตบหน้าเข้าไปฉาดหนึ่งท่าทางของเขาเหยียดหยามมาก หลินหยางปรมาจารย์ระดับเจ็ดแล้วยังไง ต่อหน้าฐานะอย่างตนเอง เขามีสิทธิ์อะไรมาขัดขืน?ต้องโดนตบหน้าแต่โดยดีเหมือนกัน!ครู่ต่อมา ความเหยียดหยามบนใบหน้าของเขาก็ชะงักไปทันทีฝ่ามือของเขาถูกหลินหยางจับเอาไว้ในมือ“ยังกล้าตอบโต้อีกเหรอ? ฉันเป็นถึงตัวแทนของทางการแห่งหนานหลิงเชียวนะ?!”หวังเทียนเหิงกล่าวด้วยความโมโห“รู้แล้ว ๆ”หลินหยางใบหน้าแฝงไปด้วยรอยยิ้ม“รู้แล้วก็...”หวังเทียนเหิงยังพูดไม่ทันจบประโยค หลินหยางกลับตบหน้าเขาฉาดหนึ่งอย่างรวดเร็ว สำหรับหลินหยางแล้วถือเป็นการใช้กำลังเพียงน้อยนิดเท่านั้นแต่หวังเทียนเหิงกลับถูกตบลอยกระเด็นออกไปทันที ฟันผสมเลือดปลิวอยู่กลางอากาศ!นี่ยังไม่หมด ยังไม่รอให้เขาตกถึงพื้น หลินหยางเตะเขาลอยกระเด็นออกไปอีก หวังเ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 597
เจียงรั่วหานหัวใจตึงเครียดขึ้นมาทันที เป็นห่วงชายชู้ของตนเอง ครั้งนี้หลินหยางตกอยู่ในอันตรายจริง ๆ!อย่างไรเสียใช้ยศตำแหน่งข่มเหงคนอื่น!ซ่งหว่านอวี๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก็ถอนหายใจในใจเช่นกัน ต่อให้ตำแหน่งของหลินหยางที่เมืองลั่วสูงกว่านี้แล้วจะยังไงต่อหน้าผู้มีอิทธิพลอย่างหวังเทียนเหิง ก็ทำได้แค่เพียงอดกลั้นเท่านั้น!“จะตรวจสอบงั้นก็ได้ แต่ก็ต้องทำตามขั้นตอนทางกฎหมาย”หลี่หรูเยว่สีหน้าไม่สุขุม แต่กลับไม่กล้าให้หลินหยางมีข้อหาขัดขวางทางการติดตัว“กฎหมาย?” หวังเทียนเหิงยิ้มเยาะ กล่าวด้วยท่าทีหยิ่งยโส “คำพูดของฉัน ก็คือกฎหมาย! มีปัญหา? เข้าไปในห้องกับฉันค่อย ๆ คุยกัน ถ้าทำให้ฉันพอใจได้ ไม่แน่ว่าฉันอาจจะปล่อยแกไปสักครั้ง!”เขาทำตัวอวดดีกำเริบเสิบสาน! ถึงอย่างไรเหยียนฮ่าวก็ได้แทรกแซงคดีนี้ด้วยตนเองแล้ว ถ้าอยากจะจับหลินหยางให้อยู่หมัด! ต้องมีหลักฐานแน่ชัด ทำให้หลินหยางดิ้นไม่หลุดตลอดไป!ส่วนการหลับนอนกับปรมาจารย์ระดับแปดคนหนึ่ง นั่นก็เป็นเพียงเรื่องของผลพลอยได้เท่านั้น!เขาจ้องมองสำรวจรูปร่างที่สวยงามประณีตของหลี่หรูเยว่ด้วยสายตาที่ร้อนผ่าว มีความร้อนกลุ่มหนึ่งพลุ่งพล่านขึ้นในท้องน้อยข
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 596
แต่กลัวว่าเขาจะฉวยโอกาสช่วงจังหวะชุลมุน ลงมือกับจ้าวเจิ้งฮ่าว!“นายพลจ้าววางใจ”สีหน้าเฉิงคั่วหนักใจ ก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่งในฐานะที่เขาเป็นปรมาจารย์ระดับห้า ประกอบกับมีนักรบทหารองครักษ์ชาวตงอิ๋งที่มีระดับมานะสร้างกลุ่มหนึ่งคอยช่วยเหลือ ก็มากพอที่จะจับตัวปรมาจารย์หนึ่งในนั้นได้“แม่งเอ๊ย ในเมื่อพวกแกทั้งหมดยอมเป็นสุนัขรับใช้ของหลินหยาง ถ้าอย่างนั้นก็ไปตายให้หมด! คิดว่าปรมาจารย์ระดับเก้าของฉันมีไว้ประดับเหรอไงวะ!?”จ้าวเจี้ยนชิงดวงตาแดงก่ำด้วยความริษยา ตนเป็นผู้บังคับบัญชาของเมืองลั่วมานานหลายปี ยังไม่มีลูกน้องที่แข็งแกร่งขนาดนี้ หลินหยางเพิ่งมาได้ไม่นาน ก็มีปรมาจารย์ระดับหกถึงสี่คนเป็นสุนัขรับใช้?!หลินหยางยิ่งใช้ชีวิตดีเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งอยากจะสับหลินหยางให้แหลกเป็นหมื่น ๆ ชิ้น!แต่ทว่ายังไม่ทันได้ลงมือเขาก็รู้สึกเย็นวาบไปทั่วทั้งตัว แรงอาฆาตที่เย็นยะเยือกขั้นสุดกลุ่มหนึ่งลอยมา!“จ้าวเจี้ยนชิง แกอยากตายใช่ไหม?”ในเวลานี้ หลี่หรูเยว่ยืนอยู่ที่ประตูคฤหาสน์ ในมือของเธอใช้โซ่เหล็ก จูงม๋อจื่อที่เหมือนกับเป็นสัตว์ร้าย จ้องมองเขาด้วยความเย็นชาจ้าวเจี้ยนชิงรูม่านตาหดทันที กล่าวอย
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 595
ก็แค่ปรมาจารย์ระดับหกคนหนึ่งเท่านั้น เขาไม่สนใจอยู่แล้วแต่ปรมาจารย์ระดับหกคนหนึ่งไม่คิดเลยว่าจะมาเป็นยามให้หลินหยาง เขาไม่สามารถเข้าใจได้!แม้ว่าเขาจะเป็นปรมาจารย์ระดับเก้าก็ยังไม่เคยได้รับการปฏิบัติแบบนี้!จ้าวเจิ้งฮ่าวและคนอื่น ๆ ต่างก็อ้าปากค้างอย่างตกตะลึงสถานการณ์ตรงราวกับเป็นภาพลวงตาเลยทีเดียว!ไอ้หมอนี่หัวสมองมีปัญหาเหรอไง? ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้เป็นปรมาจารย์ระดับหก แต่กลับมาเป็นยามให้คนที่มีระดับเจ็ดอย่างหลินหยาง?!“นับว่าแกพอมีความสามารถอยู่บ้าง แต่การรับใช้คนที่กำลังจะตาย เป็นการทำให้ตัวเองเสื่อมถอยแท้ ๆ เลย!”จ้าวเจี้ยนชิงกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา “หลินหยางทำลายการค้าระหว่างกองทัพกับชาวตงอิ๋ง ฉันมาเพื่อค้นหาหลักฐาน”“ตอนนี้ฉันให้โอกาสแกกลับตัวกลับใจหนึ่งครั้ง สวามิภักดิ์ต่อฉัน! ไม่อย่างนั้น จะถือว่าแกขัดขวางการสอบสวน! ฝ่าฝืนกฎหมายระดับประเทศ! ฉันจะประหารชีวิตแกทันที”เขามีความคิดที่จะชักจูงคนคนนี้ถึงอย่างไรปรมาจารย์ระดับหกในเมืองลั่วก็นับว่าเป็นยอดฝีมือ ฆ่าไปก็น่าเสียดายแต่ทว่าอาต้ากลับกล่าวเสียงเย็นชา “รับเลี้ยงฉัน? แกคู่ควรเหรอ! ไสหัวไป!”“แกคิดให้ดี ๆ กล้าขัดขวาง
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 594
เจียงรั่วหานกล่าวโต้เถียงด้วยสีหน้าแดงก่ำแต่นี่ก็คือเรื่องจริงถึงอย่างไรตนก็ไม่ได้ขึ้นเตียงกับหลินหยาง แต่ทว่าทำในรถ...“ไม่ต้องรีบ นั่งลงคุยกัน...” ซ่งหว่านอวี๋ท่าทางสบาย ๆ พูดจาปลอบโยนอย่างมีเลศนัย “เป็นเพราะพี่กลัวเธอถูกหลินหยางหลอกเอา หลินหยางนั่นบังคับให้พี่ทำเรื่องแบบนั้น เขาไม่ใช่คนดีอะไร!”“พี่หว่านอวี๋พี่ไม่เข้าใจเขา!”เจียงรั่วหานกลับวางแก้วกาแฟลง รีบพูดขึ้นว่า “อันที่จริงหลินหยางเป็นคนดีคนหนึ่ง ก่อนหน้านี้ที่เขาทำแบบนั้นกับพี่ อัน อันที่จริงเป็นเพราะจ้าวเจิ้งฮ่าวเป็นต้นเหตุ!”“ฉันบอกเขาแล้ว ว่าต่อไปห้ามแตะต้องพี่อีก!”ไม่แตะต้องฉัน?ฉันต้องการให้เธอช่วยเหลือเรื่องนี้เหรอ?เธอกินอิ่มแล้วไม่กะจะไม่เหลือไว้ให้ฉันกินสักคำเลยเหรอไง!ซ่งหว่านอวี๋สีหน้าดูแย่เล็กน้อย เธอกินอาหารทะเลมื้อหรูจนเคยชินแล้ว จะกินอาหารจืดชืดลงได้ยังไงอีก?“พี่หว่านอวี๋ ต่อไปฉันคงต้องอาศัยพี่คอยเป็นที่กำบังให้ฉันแล้ว ครอบครัวนี้ ฉันทนอยู่ต่อไปไม่ได้อีกแม้แต่วันเดียวแล้ว!”เจียงรั่วหานยังหันหน้าไปมองซ่งหว่านอวี๋ด้วยท่าทางขอร้อง“เรื่องเล็กน้อย...”ซ่งหว่านอวี๋กล่าวพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ไม่ว่าจะพู
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 593
ฉินเจิ้งคุนกลับส่งสัญญาณมือให้เงียบเอาไว้“เรื่องพวกนี้ห้ามเอาไปพูดข้างนอกส่งเดช! การต่อสู้ของบุคคลใหญ่โตไม่ใช่สิ่งที่พวกเราวิจารณ์ได้!”เขากล่าวเตือนด้วยท่าทีขึงขังถึงแม้ว่าตระกูลฉินจะมีชื่อเสียงโด่งดังในหนานโจว แต่ในสายตาของตระกูลใหญ่ที่ล้ำลึกจนไม่อาจคาดเดาของซานโจวบนพวกนั้น วงศ์ตระกูลบ้านนอกอย่างตระกูลฉิน ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึงการต่อสู้ระดับนั้น เพียงแค่ควันหลง ก็มากพอที่จะทำให้ทั้งตระกูลฉินตายไร้ที่ฝังศพแล้ว!ฉินอี๋หลิงรีบหุบปากทันทีเช่นกันไม่กล้าส่งเสียงดัง เพราะหวาดกลัวว่าคนบนฟ้า!“หลินไร้ศัตรูแอบรายงานแต่ละวงศ์ตระกูลใหญ่แห่งหนานโจวอย่างลับ ๆ ให้ช่วยเขาตามหาหลานชายของเขา ถ้าหากใครหาเจอ เขาก็จะยอมรับคำขอร้องของคนนั้นหนึ่งข้อ” ฉินเจิ้งคุนค่อย ๆ พูด“จริงเหรอคะ?”ฉินอี๋หลิงสีหน้าตื่นเต้นดีใจ หัวใจไฟลุกโชนถึงแม้ว่าวงศ์ตระกูลของหลินไร้ศัตรูจะล่มสลายไปแล้ว แต่ก็ยังไม่สิ้นอำนาจโดยสมบูรณ์!คำมั่นสัญญาของเขาหนึ่งข้อ สามารถตัดสินว่าใครจะได้ครอบครองตำแหน่งหัวหน้าตระกูลฉิน!“มีเบาะแสของหลานชายคนนั้นของเขาแล้วเหรอยัง!”เธอรีบกล่าวถาม“ง่ายแบบนั้นซะที่ไหน...”ฉินเจิ้งคุนส่ายหน้
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 592
ตนในตอนนี้ ต่อสู้ข้ามสามระดับชั้นก็ไม่เป็นปัญหา มีลูกน้องไม่กี่คน ตนก็ไม่ต้องโดนรุมโจมตีอีกบ่อย ๆมีสิทธิ์แสร้งทำเป็นเก่ง ถ้าอย่างนั้นก็ต้องทำแต่ทว่าหลี่หรูเยว่กับปรมาจารย์ทั้งสี่คนมีความปรับตัวให้เข้ากับสไตล์แบบนี้ไม่ค่อยได้เท่าไหร่หลูอ้าวตงว่าอวดดีมากพอแล้ว แต่เมื่อเทียบกับหลินหยาง นั่นก็เป็นแค่เรื่องจิ๊บจ๊อยเท่านั้น...“ไปกันเถอะ กลับไปที่บ้านให้ฉันรักษาอาการบาดเจ็บให้พวกแกก่อน อีกเดี๋ยวไปกับฉันฆ่าคนของจ้าวเจี้ยนชิงให้เรียบ”หลินหยางเดินลงจากภูเขาแต่หลี่หรูเยว่และคนอื่น ๆ อีกห้าคนกลับสบตากันแวบหนึ่ง เห็นสีหน้าตกใจจากนัยน์ตาของอีกฝ่ายหลินหยางพูดจาสบาย ๆ มาก ราวกับว่าในสายตาของเขา การฆ่าหัวหน้ากองทหารรักษาการณ์ ง่ายเหมือนกับซื้อผักพวกเขากลับไม่ทันได้คิดมาก รีบตามหลินหยางลงจากเขา คอยตามปรนนิบัติ...อีกด้านหนึ่งภายในห้องหนังสือสไตล์โบราณแห่งหนึ่งฉินเจิ้งคุนกระแทกโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะ พูดด้วยความโมโห “ไอ้สารเลวนี่อวดดีมาก! แม้แต่สายโทรศัพท์ของฉันกล้าตัดทิ้ง!”ฉินอี๋หลิงที่อยู่ด้านข้างสีหน้าดูแย่เช่นกัน บทสนทนาเมื่อครู่นี้เธอได้ยินหมดแล้วหลินหยางไม่ให้เกียรติเลยแม้แต
