บททั้งหมดของ ชีวิตหลังความตายของเซินมาน: บทที่ 231 - บทที่ 240

"ขอร้องพวกคุณล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ……"น้ําตาของซูเฉี่ยนเฉี่ยนไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้"นังนี่ อย่ามาทำเป็นน่าสงสารกับกู! อย่าคิดว่ามึงแกล้งตายแล้วไปเกาะเสี่ยใหญ่ก็ไม่มีอะไรแล้ว ! ตอนนี้เสี่ยของแกไม่เอามึงแล้ว หรือว่าแกก็หาทาง จับผัวรวยๆ อีกคน ให้คืนเงินแปดสิบล้านที่แม่มึงติดพวกกูให้หมด พวกกูก็จะหล่อยมึงไป!""อะไรนะ แปดสิบล้าน?!"ใบหน้าของซูเฉี่ยนเฉี่ยนซีด:"ทำไมถึงได้ติดหนีเยอะขนาดนี้?""เธอว่าไงล่ะ?"ชายชราหลายคนมองหน้ากัน ตอนนั้นซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็เข้าใจ:"พวกแกปล่อยกู้นอกระบบ ! นั่นผิดกฎหมาย!""ผิดกฎหมาย?"บางคนระเบิดเสียงหัวเราะ"มึง มีสิทธิ์ที่จะมาพูดกฏหมายกับกูเหรอ? ยืมเงินก็ต้องคืน ! สัญญายืมนั้นแม่มึงเป็นคนเซ็นเอง ! งั้นก็ต้องคืน!""ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรไปหล่อนแล้ว ! ทําไมทำไมพวกแกถึงให้ฉันคืน?""หนี้แม่ลูกคืน เธอคิดว่าเปลี่ยนตัวตนแล้วก็ไม่มีอะไรแล้วเหรอ?"ชายคนหนึ่งเอาใบเกิดออกมา หัวเราะอย่างเย็นชา :"ความลับดำมืดของมึงและแม่มึงอยู่กับกู ชาตินี้ถ้าพวกมึงไม่คืนเงินก็อย่าคิดว่าจะหนีได้!"ในเวลานั้น พี่โจวก็ได้เงินเข้าห้องอาหารพอดี และเธอแสร้งทําเป็นสงสัยและถามว่า:"ทำไมคะ?

ใบหน้าของซูเฉี่ยนเฉี่ยนดูไม่ดี: "แม่รู้ไหมว่าแม่เป็นหนี้เท่าไหร่? แกยังให้ฉันช่วยแก? ฉันมีเงินมากมายที่ไหน!""เธอก็ได้เกาะเสี่ยรวยแล้วไม่ใช่เหรอ? ป๋อซือเหยียนคนนั้นไง ! ฉันได้ยินมาว่าป๋อซือเหยียนใจดีกับเธอ พาเธอไปด้วยทุกที่ เธอจะได้กลายเป็นคุณหญิงป๋อแล้วไม่ใช่เหรอ? ตระกูลป๋อรวยขนาดนั้นแค่แปดสิบล้าน เขาจ่ายให้ได้แน่นอน!"ทันทีที่ แม่ซูพูดถึงป๋อซือเหยียน ดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความสดใส ราวกับว่าเธอได้เห็นความหวังในทันใดใบหน้าของซูเฉี่ยนเฉี่ยนซีด:"ถ้าฉันได้เป็นคุณหญิงป๋อจริง ฉันก็คงไม่ถูกเจ้าหนี้พวกนั้นหาเจอหรอก!"ซูเฉี่ยนเฉี่ยนไม่ใช่ไม่รู้ว่าแม่ซูได้คุยโม้กับเจ้าหนีพวกนั้นมาก่อน ก็คงไปพูดว่าลูกสาวตัวเองจะได้เป็นคุณหญิงป๋อและบรรดาเจ้าหนี้ก็รู้ว่าป๋อซือเหยียนมักจะพาเธอไปงานต่างๆ มากมาย ดังนั้นจึงคิดว่าจริงแต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าพวกเขาไปได้ข่าวมาจากไหน ไปรู้มาว่าป๋อซือเหยียนได้ตัดเงินทั้งหมดของเธอแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไปหาเธอถึงประตู เอาของมีค่าของเธอออกไปเกือบทั้งหมดซูเฉี่ยนเฉี่ยนกัดฟัน ดวงตาของเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง:"ถ้าไม่ใช่เพราะแกปล่อยข่าวของฉัน ฉันก็ไม่ถูกเจ้าหนี้ของแกตามถึงบ้าน

ป๋อซือเหยียนกลัวว่าเสิ่นม่านจะเข้าใจผิด ดังนั้นเขาจึงขมวดคิ้วและพูดว่า"ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะสานต่อตระกูลเสิ่น ผมแค่……""ฉันรู้ว่าคุณหมายถึงอะไร ฉันแค่คุณล้อคุณเล่น คุณอย่าซีเรียส"เสิ่นม่านได้มีรอยยิ้ม แต่ไม่มีรอยยิ้มในดวงตาของเธอป๋อซือเหยียนเต็มใจพาเธอไปพบปะผู้คนในแวดวงธุรกิจ เธอก็เต็มใจมากทางอ้อมได้เดินน้อยลงไหมเธอไม่รู้ แต่อย่างน้อยคุ้นหน้าคุนตาหน่อยก็ดีเมื่อเห็นว่าเสิ่นม่านไม่โกรธ ในที่สุดป๋อซือเหยียนก็โล่งใจ"เสี่ยวหลี่กําลังรอพวกเราอยู่ด้านล่าง "ป๋อซือเหยียนยื่นมือออกไปหาเสิ่นม่าน เสิ่นม่านเข้าใจสิ่งที่ป๋อซือเหยียนจะสือ แต่เธอไม่ได้วางมือบนฝ่ามือของป๋อซือเหยียนเสิ่นม่านพูด:"คุณไปก่อนเถอะ แล้วส่งตําแหน่งมาให้ฉัน""ไม่ไปด้วยกัน?""ฉันคิดว่า……จะไปเปลี่ยนชุดหน่อย"เสิ่นม่านกางแขนและแสดงท่าทางให้ป๋อซือเหยียนดูชุดเรียบง่ายของเธอ วันนี้ขนาดออกจากบ้านเธอก็ไม่ได้แต่งหน้าป๋อซือเหยียนยิ้ม:"คุณใส่อะไรก็สวย ไม่จำเป็นต้องแต่ง""จะทำงั้นได้ไง?ไม่ว่ายังไงก็ไปพบปะลูกค้า แน่นอนว่าต้องแต่งตัวให้ดีหน่อย เพื่อจะได้เหมะกับความหล่อและเก๋ไก๋ของประธานป๋อได้"ฟังเสิ่นม่านพูดเช่นนี้ ป๋อ

หลินหวั่นเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมองด้วยความไม่เชื่อ อาจเป็นเพราะเธอคิดไม่ถึงว่าคุณนายป๋อจะปล่อยเธอไปหาป๋อซือเหยียนคุณนายป๋อพูดเบาๆ :"ยังไม่รีบไป?""ขอบคุณค่ะ คุณนาย!"หลินหวั่นเอ๋อร์ยิ้มแล้วเดินออกจากบ้าน ราวกับว่าเขาได้รับการนิรโทษกรรมคุณนายป๋อมองหลินหวั่นเอ๋อร์ที่เดินออกไปอย่างมีควมสุข ก็ได้ยิ้มอย่างเยือกเย็นตระกูลหลินเป็นตระกูลเล็กก็จริง ก็ลูกสาวของตระกูลเล็กแบบนี้ควบคุมได้ถ้าเสิ่นม่านไม่สนใจตําแหน่งของคุณหญิงของตระกูลป๋อ เธอก้ควรที่จะเตือนเสิ่นม่านหน่อยมีผู้หญิงไม่น้อยที่อยากแต่งงานเข้าตระกูลป๋อ เสิ่นม่าน ไม่ได้เป็นข้อยกเว้นทางนั้น เสิ่นม่านมาถึงร้านอาหารรอยัลแล้ว ป๋อซือเหยียนได้จองโต๊ะที่ชมวิวสวยที่สุด และทุกคนที่มาที่ร้านอาหารรอยัลในวันนี้คือคนที่ทำธุรกิจกับป๋อซือเหยียนเสิ่นม่านพึ่งเข้าไป ก็ได้ดึงดูดความสนใจของทุกคนเธอสวมชุดสีแดงกุหลาม ผมลอนยาวก็ได้พาดไปด้านหนึ่ง ตอนที่ป๋อซือเหยียนหันไปเห็นเสิ่นม่านนั้น ก็ได้จิตนาการไปไกล เขาไม่ได้เห็นเสิ่นม่านแต่งตัวแบบนี้มานานแล้ว ครั้งสุดท้ายที่เขารู้สึกตะลึงมากก็คือตอนงานประมูลที่ดิน ตอนนั้นเขาพบว่าเสิ่นม่านที่ไม่แต่งหน้าสวม

"เกิดอะไรขึ้นคะฉันพึ่งออกไปแป๊บเดียว ทำไมบรรยากาสกดดันขนาดนี้?"เสิ่นม่านเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็ได้เห็นซูเฉี่ยนเฉี่ยนทันทีซูเฉี่ยนเฉี่ยนหันหน้าไป ทันทีที่เห็นเสิ่นม่านสีหน้าก็ไม่ดีทันทีวันนี้เสิ่นม่านแต่งตัวได้สง่างามมาก ในทางตรงกันข้ามชุดของซูเฉี่ยนเฉี่ยนดูไม่มีรสนิยมมาก ไม่ได้มีท่าทางแบบคุณหนูตระกูลใหญ่ และก็ไม่ได้แต่งตัวแบบผู้ดี ดูแล้วเหมือนหญิงขายบริการให้คลับเสิ่นม่านก็เคยสงสัยสายตาของป๋อซือเหยียนมาก่อน เพราะหน้าตาของซูเฉี่ยนเฉี่ยนไม่โดดเด่นมากนัก หุ่นก็ไม่ได้ดีมากนัก ถือว่าใสซื่อตอนนี้ ซูเฉี่ยนเฉี่ยนจงใจแต่งตัวเป็นผู้ใหญ่ แต่กลับปกปิดความไร้เดียงสาที่เป็นข้อดีเพียงอย่างเดียวของเธอดูแล้วเหมือนคุณหนูตกถังข้าวสารบ้านนอกเสิ่นม่านยิ้มพูด:"คุณซูก็อยู่ด้วย บังเอิญจริงๆ""พี่เสิ่น……""ฉันยังอยากให้คุณเรียกฉันว่าคุณหญิงป๋อ"เสิ่นม่านขัดคําพูดของซูเฉี่ยนเฉี่ยนใบหน้าของซูเฉี่ยนเฉี่ยนไม่เต็มใจ เห็นได้ชัดว่าเธอไม่อยากยอมรับว่าเธอเป็นคุณหญิงป๋อต่อหน้าผู้คนมากมาย"คุณซูมาทําอะไรที่นี่? มีร่วมอาหารเย็นด้วยหรือ?"เสิ่นม่านมองซ้ายและขวาพูด:"แต่ว่า เหมือนว่าฉันเห็นแค่คุณซูคนเดี๋ย