All Chapters of Pangarap Kong Matikman Ka: Chapter 131 - Chapter 140

Corvus’ POVNasa likod ako ng isa na namang lumang ospital, tahimik ang paligid maliban sa tunog ng hangin na humahampas sa mga basag na bintana. Ang dating lugar na ito ng na dating sikat na ospital ay isang abandonadong gusali na puno ng madilim na enerhiya. Tinuro sa akin ng mahiwagang swimming pool na may dalawang demonyong naninirahan dito.Ramdam ko na agad hindi lang ako ang narito. Pinagmasdan ko ang dilim na bumabalot sa paligid—madalas itong itinatago ng gabi, ngunit alam kong may dalawang demonyo ang nag-aabang sa akin dito.Nilanghap ko ang hangin at naramdaman ko ang dagundong ng tubig sa malayo. Ang kapangyarihan ko ay nakaagapay sa akin. Hindi na ako takot sa kanila. Hindi na ako mahina. Sa mga nagdaang araw, inaral ko ang bawat aspeto ng aking kakayahan. Ngayon, ang tubig ay hindi na lamang isang elemento; ito ay bahagi ko na. Ito ang aking armas, ang aking kasamahan sa bawat labanan.“Halika na kayo,” bulong ko sa hangin. “Alam kong nandiyan kayo.”Lumabas mula sa ani

Corvus’ POVGustong-gusto ko namang labanan na si Vorthak. Pero paano ko magagawa iyon kung ni hindi ko pa nga natutunton kung saan siya nagtatago? Masyado siyang magaling. Bawat lugar na pinupuntahan ko, parang laging nauuna siya. Iniwan na lamang ang mga walang buhay na katawan bilang ebidensya ng kaniyang presensya. Bawat pagsasalarawan ng mga saksi, pare-pareho: malamig, mahina ang mga biktima. Wala na silang dugo at wala na silang laman. Para silang mga inabandonang katawan na wala nang halaga. Ang sakit na dulot nito ay hindi lang sa pisikal na aspeto, kundi sa takot na hatid sa mga tao—sa amin ni Alina.“Corvus…” muli niyang tawag. “Paano kung hindi ito kaya ng mga kakayahan mo?”Pumikit ako at huminga nang malalim. Sinasaktan ako ng mga tanong ni Alina, hindi dahil mali siya, kundi dahil alam kong posibleng tama siya. Alam kong malakas ako, ngunit ang demonyong ito... hindi ko pa siya nakaharap nang direkta. Parang anino lang siyang umiikot, palaging isang hakbang na nauuna ka

Alina’s POVSa mga nakalipas na araw, napansin ko ang pagbabago kay Corvus. Iba siya ngayon. Kung dati ay palaging malakas at masigla, ngayon ay halos buong araw siyang nakahiga. Halos hindi ko na siya makausap nang maayos dahil palaging natutulog. Noong una, inisip ko na baka pagod lang siya pero habang lumilipas ang mga araw, parang mas lalong lumalala. Mahina siya, nilalagnat at ayaw lumabas ng kuwarto. Hindi siya ganito dati.Isang umaga, habang nakahiga siya sa kama, dahan-dahan akong lumapit at umupo sa gilid niya. Hinaplos ko ang noo niya. Mainit pa rin. “Corvus,” mahina kong tawag sa kaniya pero hindi siya kumibo. Nakapikit siya at parang nahihirapan. Ang bigat sa dibdib na makita siyang ganito. Siya, na palaging matapang at matatag, ngayon ay parang isang ordinaryong tao lamang na inuubo at nilalagnat.Naaalala ko pa dati kung paano niya ako ipinagtanggol laban sa mga kalaban. Kung paano niya ginamit ang kanuyang kapangyarihan upang protektahan ako at ang buong bayan. Pero ng

Alina’s POVPagdating namin malapit sa altar, nakita ko si Corvus, in his elegant white suit. Akala ko ba ay busy siya sa work? My heart skipped a beat. He looked so handsome, his eyes shining with love and anticipation. Pero ang hindi ko ma-gets, bakit parang nakatingin ang lahat sa amin?And then it hit me. This wasn’t just some beach outing or event. Corvus was here, and he was standing beside what looked like a pastor. Oh my god.“Corvus, what’s happening?” I asked, tears already welling up in my eyes. Hindi ako makapaniwala. All this time, while I thought he was busy with work, he was preparing something so special, so beautiful.He stepped forward, taking my hands in his. “I know I’ve been keeping secrets, but I wanted to surprise you. I wanted this day to be perfect. Alina, today isn’t just about us being together. It’s about us becoming one. Will you marry me? Right here, right now?”Nag-propose na siya matagal na, nauntol lang dahil sa maraming problema. Pero dahil matagal na

Corvus’ POVPagkatapos ng ilang araw na pag-aalala sa ospital, narito na kami ngayon sa wakas—sa aming tahanan. Maluwag na huminga si Alina habang nakasandal sa kutson ng malambot naming kama, bitbit ang aming bagong silang na si Caline, habang si Caius naman ay mahimbing na natutulog sa tabi niya.Ang mukha ni Alina ay medyo parang maga pa dala nang panganganak niya, pero sabi ng doctor ay normal naman daw ‘yun. Sa tingin ko tuloy ay kapag naka-recover na siya, maglalagi sa gym itong asawa ko.Abot-langit ang ngiti ng mama ni Alina, na walang sawang nakatitig sa mga apo niya. Ang sabi niya at suwerte kami ni Alina dahil malulusog ang aming kambal. Hindi ko maiwasang mapangiti. Totoo nga, para akong nananaginip habang tinitingnan ko ang pamilya ko—ang buhay ko.Iniwan ko na muna silang mag-iina doon para makapag-bonding sila.Habang nasa salas ako, binabalikan ko sa isip ko ang mga nangyari noong nakaraang buwan. Napakaraming nagbago. Para akong nakalutang sa hangin habang pinagmamasd