All Chapters of สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: Chapter 701 - Chapter 710

เธอสุ่ม ๆ คีบเนื้อขึ้นมาชิ้นหนึ่ง ก่อนจะถามว่า “คุณมองฉันทำไมน่ะ?”“ไม่มีอะไร” ฟู่เจิงเบือนสายตาหนีสายตาของเขาเปล่งประกาย อยากจะพูดทว่าก็ชะงักไป “อาเหลียง เธอ...”พูดไปได้ครึ่งหนึ่ง เขาก็ชะงักไปพลางเม้มริมฝีปาก แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย “คดีของพี่ใหญ่ถูกส่งสำนวนไปที่สำนักงานอัยการแล้ว เธอคิดเห็นยังไง?”เวินเหลียงชะงักไป ก่อนจะก้มหน้าพลางตอบ “ก็ไม่ได้คิดยังไง รอพิพากษา”“เธอ...ช่วยให้เวลาฉันอีกหน่อยได้ไหม...”“ทำไมเหรอ?” เวินเหลียงเลิกคิ้ว“อย่าตีตัวออกห่างจากฉันเพราะเรื่องของพี่ใหญ่”หวังว่าเธอจะให้เวลาเขาได้อีกหน่อย เขาจะคิดหาวิธีพิสูจน์ว่าสิ่งที่ฟู่เยว่พูดเป็นเรื่องจริง ฉู่ซืออี๋ต่างหากที่เป็นตัวการทำให้พ่อของเธอตายเวินเหลียงก้มหน้าให้เวลาเขาได้พลิกคดีให้ฟู่เยว่?เขาเชื่อขนาดนั้นเลยเหรอว่าที่ฟู่เยว่พูดเป็นความจริงแน่นอน?จางกั๋วอันกับทางตำรวจมีเหตุผลอะไรให้ต้องกล่าวหาฟู่เยว่อย่างไม่ยุติธรรมด้วย?โดยเฉพาะจางกั๋วอัน ตัวเองยังเอาไม่รอด เผชิญหน้ากับโทษจำคุกสูงสุด ตัวเลือกที่ดีที่สุดก็คือให้ความร่วมมือกับทางตำรวจสารภาพมาตามความจริง เพื่อขอให้ตัดสินโทษในสถานเบา ทว่าหากเขาพูดโกหก

“ฉันรู้ ก็แค่มันรู้สึกทอดถอนใจนิดหน่อยเท่านั้น” เวินเหลียงก้มหน้าพร้อมกับหาเรื่องกลับ “เพียงแต่ ทำไมฉันถึงก่อตั้งมูลนิธิน่ะเหรอ คุณคิดว่าฉันจะจากไปเพราะเรื่องของพี่ใหญ่? ในเมื่อคุณเชื่อมั่นอย่างแน่วแน่ว่าเขาไม่ใช่คนบงการ ก็ต้องมั่นใจว่าจะหาหลักฐานเจอสิถึงจะถูก หรือเป็นเพราะในใจคุณรู้ดีอยู่แล้วว่าเดิมทีฟู่เยว่พลิกคดีไม่ได้?”“ไม่ใช่ ฉันก็แค่กลัวว่าเธอจะจากไปมากเกินไป”“แต่ว่า สองสามวันก่อนคุณบอกว่าให้ฉันเชื่อใจคุณ ให้เวลาคุณ ฉันก็ตอบตกลงแล้ว แต่คุณกลับไม่เชื่อใจฉันอย่างนั้น...” เวินเหลียงหยิกต้นขาอย่างแรงทีหนึ่ง ก่อนจะเช็ดตรงขอบตา “เดิมทีคุณไม่สนใจความรู้สึกของฉันเลย คุณสนใจแค่ตัวเอง”ฟู่เจิงสับสน “อาเหลียง ขอโทษนะ เธอไม่ต้องร้องไห้นะ ฉันไม่ได้ไม่สนใจความรู้สึกของเธอ ฉันก็แค่...”เขาอ้าแขนเข้าไปกอดเวินเหลียงเอาไว้ “ฉันก็แค่ขาดเธอมาได้...ฉันรับรองกับเธอเลยว่า หลังจากนี้ฉันจะไม่สงสัยในตัวเธออีกแล้ว”“มีแต่ผีน่ะสิที่เชื่อคุณ” เวินเหลียงจ้องเขาเขม็งทีหนึ่ง “ก่อนหน้านี้คุณก็เคยพูดว่าจะไม่ตามตอแยฉันอีก แต่ไม่เคยทำจริงได้เลยสักครั้ง” เวินเหลียงค้นพบตั้งนานแล้ว บางคำฟู่เจิงพูดออกมาราวกับ

ถังซือซือกลอกตาขาวทีหนึ่ง “นายช่วยมีสายตาหลักแหลมหน่อยได้ไหม?”“อะไรถึงเรียกว่ามีสายตาหลักแหลม?”“ฉันไม่อยากเจอนาย นายก็ควรเดินผ่านไปเลย ทำเป็นมองไม่เห็นไปซะ”คราวก่อนที่เจอกันที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ถังซือซือก็ทำแบบนี้เยี่ยนหวยก้มหน้าพลางขำออกมา ท่าทางสง่างามพร้อมกระปรี้กระเปร่า “ขอโทษนะ ฉันทำเรื่องไร้มารยาทแบบนั้นไม่เป็น”ความหมายโดยนัยก็คือถังซือซือไม่มีมารยาทถังซือซือแค่นเสียงฮึทีหนึ่ง “ตอนนี้ทักทายเสร็จแล้ว จะไปได้หรือยัง?”“บังเอิญเจอกันในเมืองที่ใหญ่ขนาดนี้ได้ถือเป็นวาสนา มาร่วมดื่มด้วยกันสักสองแก้วเป็นไง?”ถังซือซือมองเขาอย่างเหยียดหยามทั้งนั่งนิ่งไม่กระดุกกระดิกเวินเหลียงกลอกตาขาวเงียบ ๆ แล้วแอบพูดในใจว่าเยี่ยนหวยหน้าหนาพอ ๆ กับฟู่เจิงเลยเห็นทั้งสองคนไม่พูดไม่จา เยี่ยนหวยจึงเลิกคิ้ว “ทำไม? รีบไล่ฉันไปขนาดนี้ หรือว่านัดคู่นัดบอดเอาไว้แล้วกลัวฉันเห็นเขาเข้า?”“กลัวนายทำเขาคลื่นไส้น่ะสิ” ถังซือซือตอกกลับ“บังเอิญจังฉันก็นัดคนหนึ่งเอาไว้เหมือนกัน แต่ฉันไม่กลัวว่าเขาจะถูกเธอทำให้คลื่นไส้หรอกนะ เพราะงั้นเรามารอด้วยกันเถอะ ถึงเวลานั้นก็แนะนำให้รู้จักกันเอาไว้”ถัง

หลังเยี่ยนหวยตอบคำถามเสร็จ เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ปิดสมุดลง พร้อมกับเหน็บปากกาไว้บนกระเป๋าเสื้อ “ไปครับ พวกคุณสามคนกลับไปตรวจฉี่กับผม”“หา? ตรวจฉี่?” ถังซือซือเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ “คุณสงสัยว่าพวกเรา...”เวินเหลียงเองก็ประหลาดใจเล็กน้อย ในใจแอบเป็นกังวลหน่อย ๆ“มีปัญหาอะไรก็ค่อยมาว่ากันหลังผลตรวจออกมาแล้วกันครับ”ถังซือซือยังคิดจะพูดอะไรอีก ทว่าเยี่ยนหวยรั้งเธอเอาไว้ถังซือซือใจเย็นลง รู้ว่าตอนนี้ตนเองพูดอะไรออกไปก็ไม่มีประโยชน์ ทว่าเธออดกลั้นความเดือดดาลไว้ไม่ไหวจริง ๆ“ต้องโทษนายนั่นแหละ! นายจงใจขุดหลุมดักฉันไม่เท่าไร ดูนายเลือกสถานที่เฮงซวยอะไรนี่สิ?” ถังซือซือเดือดดาลจนถลึงตาใส่เยี่ยนหวยทีหนึ่ง“โอเค ๆ ๆ ทั้งหมดต้องโทษฉันเอง ต้องโทษฉันเอง”เจ้าหน้าที่ตำรวจที่อยู่ด้านหน้าหันหลังกลับมา “พวกคุณเป็นคู่นัดบอดที่เพิ่งรู้จักกันไม่ใช่เหรอครับ?”ถังซือซือ: “...”ภายใต้สายตาจับจ้องของทุกคน ทั้งสามคนถูกพาตัวขึ้นไปบนรถตำรวจเวินเหลียงแยกตัวไปอีกคัน มีเจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายนั่งขนาบสองข้างเธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป ในใจฮึกเหิมเป็นอย่างยิ่ง อยากจะระบายมันออกมา ทว่าไม่รู้จะทำยังไง

เยี่ยนหวยประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง“แล้วทำไมถึงทำหน้าแบบนี้ล่ะ?”“...ฉันกำลังคิดอยู่น่ะค่ะว่าจะทักทายคุณดีไหม”เลขาเซี่ยยิ้มพลางส่ายหน้า “นี่มีอะไรให้ลังเลกัน?”“คุณจำฉันได้ด้วยเหรอคะ?” เวินเหลียงเงยหน้าพร้อมเอ่ยถามขึ้นอย่างระมัดระวัง“ตอนแรกก็จำไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้จำได้แล้ว เธอชื่อเวินเหลียง สามีคือฟู่เจิง ฉันจำไม่ผิดใช่ไหม?”“คุณความจำดีมากเลยค่ะ” เวินเหลียงประจบประแจงอย่างแยบยล ไม่ได้จงใจไปแก้ไขเรื่องที่เธอกับฟู่เจิงหย่ากันแล้วก็ไม่นับว่าเป็นการประจบประแจงอะไร ที่เธอพูดเป็นความจจริงทั้งสิ้นถึงยังไงก็พบหน้ากันแค่ครั้งนั้น ไม่นึกเลยว่าผู้นำจะจำเธอได้ ทำให้เวินเหลียงตกตะลึงจริง ๆเลขาเซี่ยยิ้ม ทว่าไม่ได้พูดอะไรขึ้นมาอีก จากนั้นก็ย่างเท้าออกไปข้างนอกเลยเยี่ยนหวยชะงักไปครู่หนึ่ง เขามองไปที่ถังซือซือ “ไปรอฉันที่ห้องพักก่อน”ไม่รอให้ถังซือซือตอบสนองกลับอะไร เขาก็ก้าวเท้าไปข้างหน้าตามไปทันทีเลขาเซี่ยชำเลืองมองเยี่ยนหวยที่รั่งท้ายอยู่ก้าวหนึ่ง พร้อมฉีกยิ้มพลางเอ่ยขึ้นอย่างหยอกล้อว่า “นายสนใจเด็กผู้หญิงคนเมื่อกี้นั่นใช่ไหม?”เยี่ยนหวยไม่ได้ปฏิเสธพร้อมยิ้มชืด ๆ ตอบกลับ “ตอนนี้รบก