All Chapters of สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: Chapter 681 - Chapter 690

หลังกินมื้อเที่ยงเสร็จ ฮั่วตงเฉิงก็ไปส่งเวินเหลียงที่โรงแรมห้าดาวที่ทางผู้จัดงานจัดเตรียมเอาไว้ให้ ตอนบ่ายไปซ้อมใหญ่ยังสถานที่จัดงานหนึ่งทุ่มตรง เวินเหลียงมาถึงยังพิธีจัดงานมอบรางวัลพิธีมอบรางวัลยังไม่เริ่ม มีผู้ร่วมการแข่งขันที่ได้รับรางวัลสองสามท่านมาถึงแล้ว กำลังนั่งพูดคุยกันอยู่บนที่นั่งที่แปะชื่อของตนเอาไว้เวินเหลียงนั่งลงในตำแหน่งที่นั่งของตน ก่อนจะเปิดโน้ตเตรียมคำพูดที่ใช้พูดในตอนรับรางวัลถัดไปทางขวาสองที่นั่งมีช่างภาพหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ ช่างภาพคนนั้นมองเวินเหลียง ก่อนจะหันไปพูดกับคนที่อยู่ข้าง ๆ ต่อข้างช่างภาพหนุ่มเป็นชายสวมแว่น เขาโน้มตัวไปด้านหน้าข้ามตัวช่างภาพหนุ่มไปมองเวินเหลียง ก่อนจะกลับมาซุบซิบกันว่า “นี่ คนที่อยู่ข้างนายใช่คนที่ได้รางวัลที่หนึ่งนั่นไหม? วันนั้นฉันส่องเฟซบุ๊กเธอถึงได้รู้ว่าเธอคืออดีตภรรยาของประธานบริหารฟู่ซื่อ”ช่างภาพหนุ่มชำเลืองมองเวินเหลียงเงียบ ๆ “เหมือนจะใช่”ชายใส่เว่นเบ้ปากอย่างเหยียดหยาม “ฉันเดาว่าคงซื้อรางวัลนี้มาแน่ ๆ นายเชื่อไหม? วั่งเฉิงนั่นน่าสงสารมาก ผลงานดีได้รางวัลที่หนึ่ง แต่ไม่นึกเลยว่าจะกลายเป็นของคนอื่นไปเสียได้ แถมตัวเอง

เธอจำได้แม่น ในช่วงสองสามวันนั้นที่ถูกรังแกอย่างโหดร้ายที่สุด เธอถึงขั้นเก็บไปฝันว่าแม่กลับมา แม่กอดเธอพร้อมกับบอกว่าจะไม่จากไปไหนอีก หลังจากนั้นเธอก็มีเพื่อนที่โรงเรียนแล้ว และไม่มีใครรังแกเธออีกทว่าเมื่อตื่นขึ้นมา มีเพียงผ้าห่มเย็น ๆ ผืนหนึ่งกับค่ำคืนที่มืดสนิท เธอนอนขดตัวพร้อมน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมาอย่างช่วยไม่ได้ตอนประถมเธอฝันแบบนี้บ่อยมาก ทว่าหลังจากนั้นก็เริ่มน้อยลงไปตามอายุที่โตขึ้นเรื่อย ๆ ของเธอครั้งสุดท้ายที่ฝันแบบนี้ เธอจำไม่ค่อยได้แล้วว่าเป็นเมื่อไร แต่สรุปก็คือมีสิบกว่าปีแล้วก่อนหน้านี้เวินเหลียงก็มีคิดบ้างว่าตอนนี้ ‘เธอ’ อยู่ที่ไหน? แต่งงานใหม่หรือเปล่า? ทำไมถึงใจร้ายขนาดนั้น ไม่เคยมาเยี่ยมเธอเลย? ข้างกายมีลูกอีกคนไปตั้งนานแล้วใช่ไหมถึงได้ทิ้งเธอให้อยู่ไกล ๆ ตัว?บางครั้งเวินเหลียงก็เคียดแค้นที่ ‘เธอ’ ทิ้งเวินเหลียงเอาไว้ บางครั้งก็คิดว่า ‘เธอ’ มีความลำบากใจของตัวเองใช่ไหมหลังจากนั้นเวินเหลียงเลิกเฝ้ารอผู้ที่มีบทบาทเป็นแม่คนนี้แล้ว และไม่เคียดแค้นอะไรกับ ‘เธอ’ อีก ทำเป็นว่าบนโลกใบนี้ไม่มีคนคนนี้อยู่หลังพ่อจากไป ต้องเดินโซซัดโซเซมาตลอดทางหลายปีมานี้ เธอก็ผ่าน

หลินอี้หน่วนมาที่นี่บ่อย พนักงานจำเธอได้จึงฉีกยิ้มอย่างประจบสอพลออกมารอยยิ้มหนึ่งบวกกับความสัมพันธ์ของแขกในห้องรับรอง พนักงานจึงบอกมาตามตรงว่า “นายน้อยรองอู๋จองเอาไว้เมื่อสองวันก่อน ตอนนี้คุณฮั่วมาถึงแล้วค่ะ”สีหน้าหลินอี้หน่วนพลันเปลี่ยนไป ไม่คิดเลยว่าจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของตน?“มีคนอื่นอีกไหม?”“เหมือนว่า...คุณชายเฉิน คุณชายมั่ว คุณชายเหอก็มาค่ะ”หลินอี้หน่วนหน้าคล้ำดำเขียวไปเลยบุคคลเหล่านี้ล้วนเป็นลูกหลานไฮโซที่มีความสัมพันธ์อันดีกับฮั่วตงเฉิง บางคนหัวดีฉลาดประสบความสำเร็จในด้านธุรกิจ บางคนก็พึ่งใบบุญที่บ้านกินดื่มเที่ยวเล่นเสเพลไปวัน ๆ ทว่าภูมิหลังและตัวตนของแต่ละคนนั้นไม่ธรรมดาเลยหากไม่มีคนกลาง เวินเหลียงไม่มีทางนั่งร่วมห้องรับรองกับพวกเขาได้หรอกฮั่วตงเฉิงต้องเป็นคนกลางนั่นแน่ ๆไม่นึกเลยว่าพี่ตงเฉิงจะพาเวินเหลียงไปเจอเพื่อนของตัวเอง?ทำไมกัน?หรือว่าเขาชอบเวินเหลีนง ตัดสินใจจะคบกับเวินเหลียงจริงจัง?แม่หม้ายเคยผ่านการหย่าอย่างเวินเหลียง จะคู่ควรกับเขาได้ยังไงกัน?หลินอี้หน่วนเดือดดาลจนกำมือทั้งสองข้างเป็นหมัดแน่น สีหน้าแดงระเรื่อ ไฟโทสะสุมทรวงอกทว่าไม่สามารถระบายอ

นี่เขาเพิ่งถามขึ้นมาสองสามประโยคเท่านั้น ตงเฉิงก็ทนไม่ไหวจนต้องออกหน้ามาช่วยเวินเหลียงแล้วอู๋ฮ่าวหรันแอบพูดในใจว่า เวินเหลียงนี่มีกลยุทธ์เด็ดสุดยอดอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ ถ้าขืนปล่อยให้พัฒนาความสัมพันธ์ต่อไปแบบนี้ อาจทำให้เธอบรรลุผลที่ปรารถนาได้จริง ๆ“ฉันก็แค่สงสัยเอง?” อู๋ฮ่าวหรันฉีกยิ้ม กลัวจะแตกหักกับฮั่วตงเฉิง จึงไม่ได้ถามต่อเขาจะค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป“ไม่ได้เล่นมานานแล้ว คันไม้คันมือชะมัด มาเล่นสักสองสามตาดีไหม?” เฉินชวนชี้ไปที่โต๊ะเล่นไพ่กลัวว่าบรรยากาศในห้องรับรองจะดูแปลกไป ทุกคนจึงพร้อมใจพยักหน้าตอบรับเฉินชวน: “คุณเวินเล่นเป็นไหมครับ? มาเล่นด้วยกันเถอะ?”เขาชวนด้วยเจตนาดี เพราะไม่อยากให้เธอรู้สึกระแวงอะไรขนาดนั้น จึงชวนเข้ามาร่วมด้วย เวินเหลียงตอบรับ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปนั่งยังหน้าโต๊ะเล่นไพ่ “เคยเล่นมาสองสามครั้งค่ะ หวังว่าจะไม่แพ้หลายตาจนเกินไปนะ”“โธ่ ยิ่งเป็นมือใหม่ยิ่งโชคดีรู้ไหมครับ?” เฉินชวนมองไปที่ฮั่วตงเฉิง “ตงเฉิง นายเล่น...”ยังไม่ทันได้พูดจบ อู๋ฮ่าวหรันก็นั่งลงตรงหน้าเวินเหลียง เขาฉีกยิ้ม “ฉันเองก็คันไม้คันมือเหมือนกัน เล่นเป็นเพื่อนพวกนายสักสองสามตาละกั

พวกเวินเหลียงทั้งสองคนกลับมายังห้องรับรอง อู๋ฮ่าวหรันไม่ได้พูดอะไรอีก ตรงตำแหน่งที่นั่งของเขาก็เปลี่ยนเป็นคุณชายมั่วภายใต้การปรับทัศนคติของเฉินชวน ทั้งสี่คนเล่นไพ่กันพร้อมพูดคุยยิ้มแย้มหลังจบไปสองสามตา จู่ ๆ โทรศัพท์ของเวินเหลียงก็ดังขึ้นมาเธอล้วงโทรศัพท์ออกมาดูหน้าจอ สายโทรเข้าขึ้นโชว์ชื่อของฟู่เจิงเวินเหลียงให้คุณชายเหอเล่นแทนตน ก่อนจะลุกขึ้นออกไปรับสายตรงทางเดิน“ฮัลโหล?”ปลายสายไม่มีเสียงใครโต้กลับปลายสายเงียบไปสองสามวินาที เวินเหลียงฉงน “ฟู่เจิง?”“อืม” เสียงชายหนุ่มแสนแผ่วเบาแว่วดังขึ้นมา กระทบไปถึงแก้วหูของเวินเหลียง“มีเรื่องอะไรเหรอ?” เวินเหลียงรู้สึกว่าคืนนี้ฟู่เจิงดูแปลก ๆ ไปเล็กน้อย“ฉันเพิ่งดื่มเหล้ามานิดหน่อย อยากฟังเสียงเธอน่ะ” ฟู่เจิงเอ่ยปากช้า ๆ“ทำไมถึงดื่มเหล้าอีกแล้วล่ะ? กระเพาะอาหารคุณรับได้เหรอ?”“ฉันรู้ตัวเองดี” เขาถามขึ้นราวกับไม่ได้ตั้งใจ “ตอนนี้เธออยู่ที่โรงแรมเหรอ? หรือว่าอยู่ข้างนอก?”เวินเหลียงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “อยู่ข้างนอก”ฟู่เจิงเพิ่งถอนหายใจเฮือกหนึ่ง เวินเหลียงก็พูดขึ้นต่อว่า “กินข้าวอยู่ที่ร้านอาหาร เดี๋ยวก็กลับโรงแรมแล้ว”ถ้าเขาเ