Share

บทที่ 684

เธอจำได้แม่น ในช่วงสองสามวันนั้นที่ถูกรังแกอย่างโหดร้ายที่สุด เธอถึงขั้นเก็บไปฝันว่าแม่กลับมา แม่กอดเธอพร้อมกับบอกว่าจะไม่จากไปไหนอีก หลังจากนั้นเธอก็มีเพื่อนที่โรงเรียนแล้ว และไม่มีใครรังแกเธออีก

ทว่าเมื่อตื่นขึ้นมา มีเพียงผ้าห่มเย็น ๆ ผืนหนึ่งกับค่ำคืนที่มืดสนิท เธอนอนขดตัวพร้อมน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมาอย่างช่วยไม่ได้

ตอนประถมเธอฝันแบบนี้บ่อยมาก ทว่าหลังจากนั้นก็เริ่มน้อยลงไปตามอายุที่โตขึ้นเรื่อย ๆ ของเธอ

ครั้งสุดท้ายที่ฝันแบบนี้ เธอจำไม่ค่อยได้แล้วว่าเป็นเมื่อไร แต่สรุปก็คือมีสิบกว่าปีแล้ว

ก่อนหน้านี้เวินเหลียงก็มีคิดบ้างว่าตอนนี้ ‘เธอ’ อยู่ที่ไหน? แต่งงานใหม่หรือเปล่า? ทำไมถึงใจร้ายขนาดนั้น ไม่เคยมาเยี่ยมเธอเลย? ข้างกายมีลูกอีกคนไปตั้งนานแล้วใช่ไหมถึงได้ทิ้งเธอให้อยู่ไกล ๆ ตัว?

บางครั้งเวินเหลียงก็เคียดแค้นที่ ‘เธอ’ ทิ้งเวินเหลียงเอาไว้ บางครั้งก็คิดว่า ‘เธอ’ มีความลำบากใจของตัวเองใช่ไหม

หลังจากนั้นเวินเหลียงเลิกเฝ้ารอผู้ที่มีบทบาทเป็นแม่คนนี้แล้ว และไม่เคียดแค้นอะไรกับ ‘เธอ’ อีก ทำเป็นว่าบนโลกใบนี้ไม่มีคนคนนี้อยู่

หลังพ่อจากไป ต้องเดินโซซัดโซเซมาตลอดทางหลายปีมานี้ เธอก็ผ่าน
Locked Chapter
Continue to read this book on the APP

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status