บทที่ 692

เวินเหลียงกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง แล้วพูดด้วยท่าทีจริงจัง “เอ๊ะ เหมือนมันจะแบตหมดจริง ๆ นะ งั้นทำไมมันถึงได้ปิดเครื่องไปโดยอัตโนมัติล่ะ? คงไม่ได้พังแล้วหรอกนะ?”

เธอเงยหน้าขึ้นไปยิ้มกับฟู่เจิง “ฉันยังคิดว่ามันปิดเครื่องไปโดยอัตโนมัติซะอีก”

ฟู่เจิงมองเธอด้วยสีหน้าราบเรียบ พร้อมแสยะยิ้มทั้งที่ในใจไม่ยิ้ม

ดูการแสดงโกหกไปเรื่อยนี่สิ ไปเข้าชิงรางวัลนักแสดงนำยอดเยี่ยมได้เลยนะเนี่ย!

เวินเหลียงพลันใจเต้นระรัวขึ้นมา เธออดไม่ได้ที่จะถอยหลังก้าวหนึ่ง “ทำไมคุณถึงมองฉันแบบนี้ล่ะ?”

ฟู่เจิงเดินหน้าเข้ามาใกล้ ๆ พร้อมฉีกยิ้มเล็กน้อย “อาเหลียง ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าฝีมือการแสดงของเธอมันดีขนาดนี้ มิน่าล่ะผู้กำกับซ่งถึงได้ยืนกรานจะเชิญเธอไปแสดงซีรีส์ให้ได้ขนาดนั้น”

ในใจเวินเหลียงราวกับมีเสียงดินถล่มตู้มอะไรบางอย่าง

เธออึ้งกิมกี่ไปอยู่สองสามวินาที ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก ยังคงหอบความหวังว่าจะโกหกจนเนียนผ่านไปได้อยู่สองสามส่วน “...คุณพูดแบบนี้หมายความว่าไง?”

“ไม่เข้าใจเหรอ?” ฟู่เจิงเดินเข้ามาใกล้อีกก้าวหนึ่ง รอยยิ้มที่มุมปากกว้างขึ้นเรื่อย ๆ ทว่ายิ้มแค่ที่ปากแต่ในใจไม่ยิ้ม “ตอนฉันโทรหาเธอ เธอไม่ได้กินข้าวอย