บทที่ 697

แต่ว่าเขาแค่อยากช่วยพ่อเท่านั้น

ทั้งสองคนสบตากัน เวินเหลียงเม้มริมฝีปากล่าง “พี่สะใภ้ใหญ่”

ซูชิงอวิ๋นก้มหน้าพลางพยักหน้าเบา ๆ “พวกเธอมากันแล้วเหรอ...”

“คุณย่าอยู่ข้างบนเหรอครับ?” ฟู่เจิงเดินเข้ามาแล้วเอ่ยถามขึ้น

ซูชิงอวิ๋นพยักหน้า

เวินเหลียงกับฟู่เจิงสบตากันทีหนึ่ง ก่อนจะขึ้นไปชั้นบนตามลำดับ

ภายในห้องนอน คุณหญิงนั่งพิงอยู่บนพนักพิงบนเตียงด้วยสีหน้ากลัดกลุ้ม มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา

เธอค่อย ๆ เบือนสายตาไปที่ประตู

ยิ่งใกล้ถึงห้องฝีเท้าของเวินเหลียงก็ยิ่งช้าลงเรื่อย ๆ

ในวินาทีที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู เธอแทบจะให้เวลาหยุดอยู่แค่ตรงนี้ แบบนั้นเธอจะได้ไม่ต้องเผชิญหน้าอีกต่อไป

ทว่านี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

เวินเหลียงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นไปกดมือจับประตู

ประตูถูกเปิดแย้มออกเป็นร่อง จากนั้นก็ค่อย ๆ เปิดกว้างขึ้น

เมื่อไปสบเข้ากับสายตาของคุณย่า ไม่รู้ทำไม ขอบตาของเวินเหลียงก็พลันแดงระเรื่อขึ้นมา “คุณย่าคะ!”

เธอรีบโผไปที่ข้างเตียง คว้ามือของคุณย่าเอาไว้ทั้งสั่นเทา “คุณย่า...”

“เด็กดี” คุณหญิงพลิกมือมาเป็นฝ่ายกุมมือของเวินเหลียงเ