บททั้งหมดของ สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: บทที่ 721 - บทที่ 730

“แล้วไอ้วิธีที่ดีต่อทั้งสองฝ่ายนั่น พ่อคิดออกหรือยังครับ?” ฮั่วตงเฉิงยิ้มทว่าราวกับไม่ยิ้ม ทำเป็นว่ามองความคิดในใจฮั่วจวินซานไม่ออก“ฉันได้ยินมาว่าผู้เสียหายเป็นเพื่อนของแก? งั้นก็รบกวนแกช่วยไปเจรจากับพวกเธอด้วยตัวเองหน่อย ขอแค่พวกเธอยกโทษให้ฮ่าวหรัน จะด้วยเงื่อนไขอะไรก็ได้ทั้งนั้น”“ที่แท้นี่ก็คือวิธีที่ดีต่อทั้งสองฝ่ายที่พ่อบอกเหรอ?”เมื่อได้ยินน้ำเสียงถากถางของฮั่วตงเฉิง ขอบตาของฮั่วจวินซานก็กระตุก เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขึงขังว่า “คุณเวินนั่นเป็นนักเรียนของแกไม่ใช่เหรอ? ขอแค่แกออกหน้า เธอต้องไว้หน้าแกอยู่แล้ว”การแข่งขันถ่ายภาพก่อนหน้านี้ ทางฮั่วตงเฉิงก็เกิดเรื่องเกิดราวขึ้น ปล่อยให้หลินอี้หน่วนอาศัยช่องโหว่ กว่าจะแก้ไขได้ไม่ง่ายเลย วันนั้นในห้องรับรองอู๋ฮ่าวหรันก็พูดจาละลาบละล้วงเวินเหลียง บวกกับเรื่องในครั้งนี้เข้าไปอีก ฮั่วตงเฉิงไม่มีหน้าไปขอให้เวินเหลียงยกโทษให้อู๋ฮ่าวหรันจริง ๆเห็นฮั่วตงเฉิงลังเล ฮั่วจวินซานก็ชำเลืองมองเขา ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกว่า “หรือว่าจะเป็นเหมือนที่ฮ่าวหรันสารภาพ แกถูกเวินเหลียงทำให้ลุ่มหลง ยอมเห็นฮ่าวหรันติดคุก ทนเห็นลูกพี่ลูกน้องแกเกิดเรื่องได้ แต่ไม่

“ฉันเป็นแม่ของเขา เธอให้เขามารับสายซะ”ผู้ช่วยอึ้งไปครู่หนึ่งแม่ของคุณเวินเหลียง?แต่ว่าถ้าเป็นแม่ของคุณเวินเหลียง จะเป็นหมายเลขทั่วไปได้ยังไง?เห็นได้ชัดว่าคุณเวินเหลียงไม่รู้จักหมายเลขนี้ผู้ช่วยหันกลับไปมองทีหนึ่ง ทีมงานหน้าเซ็ตมาเรียกให้เวินเหลียงไปลองเข้าฉากแล้ว เธอจึงบอกกับคนที่อยู่ปลายสายไปว่า “ขอโทษนะคะ ตอนนี้คุณเวินเหลียงกำลังทำงานอยู่ ถ้ามีเรื่องด่วนอะไรก็บอกฉันมาได้เลยค่ะ เดี๋ยวฉันจะช่วยเอาไปบอกให้คุณเอง ถ้าไม่มีเรื่องด่วนละก็ รบกวนคุณต่อสายมาใหม่หลังจากที่คุณเวินเหลียงเลิกงานแล้วนะคะ”“ฉันเป็นแม่ของเขา ไม่ใช่คนอื่นคนไกลอะไร เธอส่งโทรศัพท์ให้เขาซะ!” น้ำเสียงของหลินเจียหมิ่นเคร่งขรึม พร้อมกับเน้นย้ำอีกรอบผู้ช่วย: “ขอโทษนะคะ คุณเวินเหลียงกำลังทำงานอยู่ค่ะ ถ้าคุณไม่มีเรื่องอะไร ฉันวางสายแล้วนะคะ รอคุณเวินเหลียงเลิกงานคุณค่อยโทรมาใหม่นะคะ”หลังวางสายผู้ช่วยก็หยิบแก้วน้ำเดินเขาไปที่หน้าเซ็ตถ่ายทำเวินเหลียงกำลังถ่ายฉากต่อสู้กับนักแสดงอีกคนอยู่ ผู้ช่วยของนักแสดงคนนั้นเองก็รอสแตนด์บายอยู่รอบ ๆ หน้าเซ็ตเช่นกันทั้งสองคนพูดคุยกัน ไม่รู้คุยกันไปถึงเรื่องหลอกลวงในอินเทอร์เน

ทว่าหลังกดส่งไป ข้าง ๆ ข้อความกลับปรากฏเครื่องหมายอัศเจรีย์สีแดงแสนสะดุดตาขึ้นมาหมายเลขนี้ถูกเวินเหลียงบล็อกไปเช่นกันนัยน์ตาของหลินเจียหมิ่นประกายความดำมืดออกมาสายหนึ่งในเมื่อใช้ไม้อ่อนไม่ได้ผล ก็มีแต่ต้องใช้ไม้แข็งแล้ววันต่อมา ขณะที่เวินเหลียงอยู่ในกองถ่าย เธอได้รับสายจากคุณครูโรงเรียนอนุบาลของฟู่ซือฝานผู้ช่วยถือโทรศัพท์ที่มีเสียงเรียกเข้าดังขึ้นมาให้ เธอมองหน้าจอก่อนจะกดรับสายคุณครูที่อยู่ปลายสายพูดขึ้นว่า “คุณแม่ซือฝานคะ มีผู้หญิงคนหนึ่งมาที่โรงเรียนอนุบาล บอกว่าเป็นยายของซือฝาน จะพาตัวซือฝานไปค่ะ”หัวใจเวินเหลียงเต้นตึกตัก ๆ พร้อมรีบตอบกลับไปว่า “ห้ามให้เธอพาตัวฝานฝานไปเด็ดขาด”“เรื่องนี้เราทราบค่ะ แต่ตอนนี้เธอไม่ยอมออกไปจากโรงเรียนอนุบาล บอกจะเจอคุณให้ได้”เวินเหลียงขมวดคิ้วมุ่น เธอเงียบไปอยู่สองสามวินาที ก่อนจะตอบไปว่า “เอาโทรศัพท์ให้เธอหน่อยค่ะ”“ได้ค่ะ”เสียงกึก ๆ กัก ๆ ระลอกหนึ่งแว่วดังขึ้นมาเสียงที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นมาจากปลายสาย “เสี่ยวเหลียง ในที่สุดเธอก็รับสายแม่ได้สักที”เวินเหลียงแสยะยิ้ม “คุณหลิน คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?”“เธอคือลูกสาวของฉัน ฉันก็แค่อยาก

สีหน้าท่าทางของหลินเจียหมิ่นที่โรงพยาบาลครั้งก่อน เธอยังจำได้แม่นเวินเหลียงเบือนตัวมองหลินเจียหมิ่น “ถ้าคุณไม่มาหาฉันแล้วบีบฉันให้ยอมอภัยให้อู๋ฮ๋าวหรัน บางทีฉันอาจจะเข้าใจคุณก็ได้”หลินเจียหมิ่นยังคงทำหน้าตาระรื่น “เสี่ยวเหลียง เธอจะโกรธฉันก็ได้ จะแค้นฉันก็ตามใจ เพื่ออี้หน่วนฉันเลยต้องทำแบบนี้ อันที่จริงทีแรกฉันก็ไม่ได้คิดจะคลอดเธอออกมาด้วยซ้ำ ไม่อย่างนั้นฉันกับลุงฮั่วของเธอก็คงไม่ยากลำบากกันขนาดนั้น เธออภัยให้ฮ่าวหรันเถอะนะ ถือเสียว่าตอบแทนบุญคุณที่ฉันตั้งท้องและคลอดเธอออกมาสิบเดือนก็แล้วกัน สิ่งที่ฉู่เจี้ยนจวินติดค้างฉัน เธอก็คืนแทนเขามาด้วยเลยแล้วกัน”เวินเหลียงนึกไม่ถึงเลยว่า หลินเจียหมิ่นจะพูดอ้างศีลธรรมมาบังคับเธอได้อย่างมีเหตุผลเต็มปากเต็มคำแบบนั้น“ฉันจะบอกคุณให้ชัดเจนเลยนะ ไม่มีทาง เกิดแต่ไม่เลี้ยง ไม่สู้ไม่เกิดมาดีกว่า นี่ไม่ใช่บุญคุณแต่เป็นความแค้น”“เสี่ยวเหลียง ตอนนี้อารมณ์เธอกำลังพลุ่งพล่านอยู่ อาจเลือกผิดได้ง่าย ยังไงเธอกลับไปคิดดี ๆ จะดีกว่า” ชะงักไปครู่หนึ่งหลินเจียหมิ่นก็พูดขึ้นมาอีกว่า “ฉันได้ยินมาว่า คราวก่อนที่ตระกูลอู๋มา ฟู่เจิงเป็นคนช่วยเธอจัดการเรื่องนี้ให

“แต่ว่าอื้อ...”ฟู่เจิงจูบลงบนริมฝีปากของเธอ ปิดกั้นคำพูดที่เธออยากจะพูดออกมาเอาไว้ที่ลำคอปลายจมูกชนปลายจมูก ถูริมฝีปากเบา ๆ ฟู่เจิงมองดวงตาที่แดงก่ำพลางน้ำตาไหลของเธอ ก่อนจะเอ่ยว่า “ไม่ต้องพูดแล้ว ตอนนี้เธอไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้นรู้ไหม?”เวินเหลียงเม้มริมฝีปากพร้อมมองเขาอย่างน่าสงสารฟู่เจิงเปลี่ยนเรื่องคุย “เมื่อคืนเธอไม่ได้กินข้าวใช่ไหม? ฉันให้คนเตรียมโจ๊กให้เธอแล้ว กินสักหน่อยดีไหม?”“ไม่อยากกิน”แม้จะรู้สึกว่าท้องว่าง แต่ตอนนี้เธอไม่มีความอยากอาหารใด ๆ ทั้งนั้น“ไม่กินก็ไม่กิน” ฟู่เจิงไม่ได้บังคับ “ตอนนี้เช้ามืดแล้ว นอนสักเดี๋ยวก็แล้วกัน ตื่นมาคงจะดีขึ้น”เวินเหลียงเม้มริมฝีปาก เธอไปเข้าห้องน้ำแล้วกลับมานอนลงบนเตียงใหม่อีกครั้ง เธอมองฟู่เจิงที่อยู่ข้างเตียงทีหนึ่ง นัยน์ตาแฝงไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ “คุณจะไปไหนหรือเปล่า?”“ไม่ไป ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ”ฟู่เจิงถอดเสื้อโค้ตออก เขาปิดไฟแล้วนั่งลงข้างตัวเวินเหลียง พร้อมใช้แขนพาดอยู่บนตัวเธอและตบเบา ๆ “นอนเถอะ”“คุณเองก็ห่มผ้าห่มหน่อยสิ กลางคืนมันหนาว” เวินเหลียงพูดพลางเลิกผ้าห่มออกแล้วแบ่งให้เขาห่มด้วยครึ่งหนึ่งฟู่เจิงถือโอกา