All Chapters of สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: Chapter 741 - Chapter 750

เช้าตรู่ ขณะฟู่เจิงตื่นนอน เวินเหลียงยังคงหลับสนิทป้าหวังกำลังเก็บของเล่นของฟู่ซือฝานอยู่ เมื่อเห็นฟู่เจิงออกมาจากห้องรับแขก ก็ยังคิดว่าเขาดูแลเวินเหลียงจนดึกดื่น พอเวินเหลียงไข้ลดแล้วก็ไปนอนที่ห้องรับแขกครู่หนึ่งฟู่เจิงพูดกำชับกับป้าหวังว่า “วันนี้ให้คนมาจัดการเอาผ้าปูที่นอน ผ้าห่มแล้วก็ฟูกที่นอนไปทิ้งหน่อยนะครับ”ป้าหวังเผยสีหน้าสงสัยออกมา ทว่าก็ไม่ได้พูดอะไร ฟู่เจิงอธิบายอย่างคิดจะปิดบังทว่ามันกลับยิ่งเด่นชัดออกมาว่า “เครื่องดื่มหกเลอะข้างบนเปียกไปหมดเลยน่ะครับ”“ได้ค่ะ คุณผู้ชาย” ป้าหวังขานรับ หมายมั่นปั้นมือว่าหลังจากให้คนเอาผ้าปูที่นอน ผ้าห่มและฟูกที่นอนไปทำความสะอาดแล้ว ตนจะเอากลับไปใช้ที่บ้านของเหล่านั้นทำมาจากวัสดุดี ๆ ทั้งสิ้น แพงมากทีเดียว ขืนทิ้งไปเสียดายของขนาดไหนฟู่เจิงมีเงินเยอะใช้สุรุ่ยสุร่าย ของบางอย่างยังดี ๆ อยู่แท้ ๆ แต่เอาไปโยนทิ้งเสียอย่างนั้น ป้าหวังจึงเก็บของเหล่านั้นกลับไปใช้ที่บ้านราวกับเก็บขยะ“แล้วก็ มื้อเช้าไม่ต้องเรียกเธอนะครับ ให้เธอนอนต่อไปอีกหน่อย”“ได้ค่ะ” ป้าหวังพยักหน้า เป็นหวัดเป็นไข้ต้องนอนพักผ่อนเยอะ ๆ ถึงจะดีขึ้น ต่อให้คุณผู้ชายไม่กำช

ดวงตากลมโตของฟู่ซือฝานเบิกโพลง ปากเล็ก ๆ เผยอเล็กน้อยทำไม...ทำไมถึงเป็นคุณป้าสะใภ้ไปได้?เวินเหลียงพลิกตัวพลางขมวดคิ้วมุ่น ผ้าห่มหล่นลงมา บนซอกคอเรียวยาวขาวผ่องเต็มไปด้วยรอยประทับสตรอว์เบอร์รีในวินาทีนั้นฟู่เจิงพลันกระวนกระวายใจขึ้นมาทันที กลัวจะทำเด็กเสียคน จึงรีบอุ้มฟู่ซือฝานออกไป แล้วปิดประตูอย่างเบามือ “เห็นคุณป้าของเธอแล้วใช่ไหม?”“...อืม” ฟู่ซือฝานก้มหน้า นิ้วชี้ทั้งสองจิ้มกัน“งั้นไหนตอนนี้พูดมาซิ เมื่อกี้มันอะไรกัน?”“อือ...คุณลุงคะ คุณลุงซื้อของฝากมาให้หนูไม่ใช่เหรอคะ? คืออะไรเหรอคะ?” ฟู่ซือฝานเปลี่ยนเรื่องทันที“ฟู่ซือฝาน” ฟู่เจิงตะคอกด้วยน้ำเสียงขึงขัง“หา? คุณลุง? คุณลุงเรียกหนู?” เจ้าตัวน้อยเบิกตาโพลงมองเขาอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่เมื่อฟู่เจิงเห็นเธอแกล้งโง่ ก็เดือดดาลจนหัวเราะออกมา “ไม่ต้องเอาแล้วของฝากน่ะ”“อ๊า คุณลุงไม่นะ!” ใบหน้าน้อย ๆ ของฟู่ซือฝานยู่เข้าด้วยกัน เธอรีบโอบคอของฟู่เจิงเอาไว้ แล้วจูบลงบนหน้าเขาสองสามที “คุณลุง คุณลุงดีที่สุดแล้ว”“ลุงไม่ดีเลยสักนิด เมื่อกี้เธอยังไม่ยอมให้ลุงกอดอยู่เลย บอกจะเอาแต่คุณป้า”ฟู่ซือฝานฉีกยิ้มอย่างเป็นกังวลออกมาใน

แผนการล้มเหลว เดิมทีหลินเจียหมิ่นคิดจะกลับเมืองจิงเลย ทว่าถูกฮั่วจวินซานขวางเอาไว้ฮั่วจวินซานบอกว่า “พรุ่งนี้ฉันจะไปเจียงเฉิงพอดี ถึงเวลานั้นเราค่อยกลับมาพร้อมกัน”หลินเจียหมิ่นกำลังจะตอบตกลง ทว่าได้ยินฮั่วจวินซานพูดขึ้นอีกว่า “จริงสิ ฉันจะพาอี้หน่วนไปด้วย หาเวลาไปขอโทษขอโพยเวินเหลียงซะ ถึงยังไงเรื่องนี้ก็เป็นความผิดของอี้หน่วน ถึงเวลานั้นเธอก็ไปเป็นเพื่อนอี้หน่วน แล้วก็กระชับความสัมพันธ์ของเธอแม่ลูกซะ”หลินเจียหมิ่นเบิกตาโพลงอย่างเหลือเชื่อ เธอเผยอปากเล็กน้อย พยายามรักษาความนิ่งเอาไว้ “จวินซาน คุณเองก็รู้นิสัยขี้โมโหของอี้หน่วน...”อีกอย่างคือ เพราะเรื่องเมื่อคืน เกรงว่าเวินเหลียงคงจะมองเธอออกจนทะลุปรุโปร่งแล้ว จะมาผูกความสัมพันธ์แม่ลูกลึกซึ้งกับเธอได้ยังไงกัน?ฮั่วจวินซานตัดบทคำพูดของเธอ “ก็ไอ้เพราะนิสัยขี้โมโหของเขานี่แหละ เพราะงั้นถึงต้องอบรบสั่งสอนให้ดี ๆ ให้เธอรู้จักว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ เธอทำแบบนี้มีแต่ทำให้เขาเสียนิสัย”“...ค่ะ ฉันเข้าใจแล้วค่ะ แต่ว่าทางเวินเหลียง เธอเข้าใจฉันผิดไปเยอะมาก ฉันคิดว่าคงจะไม่ยอมผ่อนปรนง่าย ๆ แน่”“นี่ ขอแค่เธอปฏิบัติกับเขาดี ๆ นาน ๆ ไป

คนที่ฟู่เจิงส่งไปเมียนมาร์กลับมาพร้อมกับข่าวดีที่แท้จางกั๋วอันก็แต่งงานมีลูกอยู่ที่เมียนมาร์ตามที่คนของฟู่เจิงบอก พวกเขาไปยังที่อยู่ของจางกั๋วอันในย่างกุ้ง สอบถามกับคนแถวนั้นถึงได้รู้ว่าหลังจางกั๋วอันถูกพวกจี้ตันพาตัวไป ภรรยาและลูกของจางกั๋วอันเองก็ถูกคนอีกกลุ่มหนึ่งพาตัวไปเช่นกันฟู่เจิงคาดเดาว่า พวกคนที่พาตัวภรรยากับลูกของจางกั๋วอันไปน่าจะเป็นคนของฮั่วตงเฉิง ฉะนั้นหลังจากที่พวกเขาจับตัวจางกั๋วอันได้ที่ชายแดน ก็ใช้ภรรยาและลูกของเขามาข่มขู่เขาอย่างถูกจังหวะและเป็นขั้นเป็นตอน จากนั้นค่อยส่งตัวเขาให้ทางตำรวจอย่าง ‘ใจดี’หากคิดลงไปให้ลึกอีกหน่อย ตอนที่จางกั๋วอันหนีไปจากเงื้อมมือจี้ตันที่ชายแดน ไม่แน่ว่าอาจเป็นแผนของคนของฮั่วตงเฉิงก็ได้ เพื่อให้ได้เข้าใกล้จางกั๋วอันและข่มขู่เขาคงเป็นเพราะจัดการเรื่องสำเร็จไปแล้วเกินครึ่ง พวกคนที่ลักพาตัวภรรยาและลูกของจางกั๋วอันไปเหล่านั้นจึงการ์ดตก ถูกคนที่ฟู่เจิงส่งไปอาศัยช่องโหว่ช่วยภรรยาและลูกของจางกั๋วอันออกมา และพาตัวกลับมาทั้งหมด ตอนนี้ถูกกักตัวอยู่ในที่ลับ รอการสั่งการของฟู่เจิงฟู่เจิงไปเจอภรรยาและลูกของจางกั๋วอันด้วยตัวเอง จากนั้นก็ไปยื่น

แสงจันทร์เลือนรางสาดส่องเข้ามาตรงหน้าประตูมีผู้ชายเตี้ยไว้ผมสั้นแค่คืบนิ้วคนหนึ่งยืนอยู่ เขาใช้สายตาอย่างดูสินค้ามองประเมินเวินเหลียง ก่อนจะหันไปพูดกับคนที่อยู่เบื้องหลังว่า “ดูท่าไม่เลวเลยทีเดียว น่าจะขายได้ราคาดี”เวินเหลียงหวั่นใจเป็นอย่างมากนี่เธอเจอพ่อค้าค้ามนุษย์เข้าแล้วเหรอ?เวินเหลียงนึกถึงผู้หญิงที่ถูกจับตัวไปขายยังพื้นที่ห่างไกลเหล่านั้น คนหนึ่งประสบพบเจอมาน่าสังเวทใจกว่าอีกคน หากเป็นแบบนี้จริง ๆ เกรงว่าตายไปยังดีเสียกว่ามีชีวิตอยู่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังหน้าตาซีดเซียว ทั้งตัวดูสกปรกมอมแมม มองไปดูผมเผ้าหนวดเคราเหมือนไม่ได้ตัดโกนมานานแล้ว ในน้ำเสียงมีความไม่สบอารมณ์อยู่เล็กน้อย “รีบเอาเงินมาซะ”เวินเหลียงรู้สึกคุ้นตาอยู่สองสามส่วนในหัวพลันวาบภาพขึ้นมา นัยน์ตาเธอหดตัวลง พลางจ้องผู้ชายที่สกปรกมอมแมมด้านนอกนั่นนั่นมัน...เมิ่งจินถัง!เนื่องจากหมายจับและการสืบสวนของทางตำรวจ จึงได้วางกำลังคนไว้ที่แต่ละสถานีรถไฟ แต่ละป้ายรถสาธารณะและตามทางแยกทางด่วน เมิ่งจินถังไม่สามารถออกจากเจียงเฉิงได้ จึงทำได้เพียงหาที่ซ่อนตัวไปทั่วสองวันก่อน มีคนหาที่อยู่ของเขาเจอ ใช้ให้เขาออกไปทำ